Agatella: no to chcesz, czy nie, jesteś niezależna

Z tego co Pepper napisała u nich samo tak wyszło, a Tobie chyba chodzi o celowe dążenie do niezależności, prawda?

Agatella: No chodzi o dążenie do niezależności, jak się jej nie ma. Jak się ją ma, to nie trzeba dążyć, bo już jest

Wypisuję się już z dyskusji, bo padam na nos po całym dniu pracy przedświątecznej z 10-miesięczniakiem u boku

Agatella: teraz doczytałam to i nie rozumiem, jaki jest status takiego mieszkania

Mieszkanie jest własnością miasta, ale zgodnie z podpisaną umową mogę je użytkować dożywotnio. Mam też możliwość wykupu mieszkania na własność. (mieszkamy w Szkocji)


Ale nawiązując po raz kolejny do tematu niezależności, to o mieszkaniu napisałam z przymrużeniem oka, bo i tak zamierzamy dopisać męża do umowy- żeby nie został z dziećmi na lodzie, gdyby mnie nagły szlag trafił.

Apropo zabezpieczeń i tego, jak słusznie zauważyła Judka, że młode małżeństwa z mieszkaniami na kredyt dość rzadko stać jeszcze na odkładanie, a jak już to zazwyczaj nagle pójdzie na bieżące potrzeby.

Ja z M jesteśmy właśnie tego typu "młodym" małżeństwem... żyjemy wspólnie na swoim od ponad 5 lat, ale wiecie co pierwsze zrobiliśmy?
Ubezpieczyliśmy się... na taką sumę , aby w razie któreś z nas coś trafi, by ubezpieczenie pokryło wartość kredytu za mieszkanie.
I tak naprawdę bardziej jest to dla mnie , bo mój M prowadzi firmę i sam by sobie poradził... ale ja tak nagle bez niego już raczej kiepsko...
I w dodatku co z tego , że się wykształciłam (w trakcie małżeństwa, bo brałam ślub dość młodo) jak nie mogłam/nie mogę znaleźć pracy w zawodzie...
Jakoś tam sobie radziłam, zawsze jakąs pracę miałam

Natomiast akurat jakiś rok przed zajściem w ciążę nie mogłam znaleźć pracy, ale ponieważ były małe problemy z zajściem w ciążę to nei było mowy myśleć najpierw znajdę pracę a później się pomyśli.. wiec cały czas się staraliśmy
wyszło tak , że zaszłam , ale miałam tylko umowę na zastępstwo wiec świadczenia mam tylko do porodu...
i co... gdyby teraz mi coś z M nie poszło to zostaję na lodzie z dzieckiem tak na prawdę...
Mimo , że umiałam zawsze o siebie zadbać, zawsze miałam jakąś pracę, wykształcenie też po drodze zdobyłam...

Więc poradność życiowa i zatroszczenie się to jedno a życie i przeróżne sytuacje to drugie.
Nic nie jest tylko czarne lub tylko białe... inne kolory też istnieją... ale niektórzy być może mają zbyt ciemne klapki na oczach by to dostrzegać.

Agatella: jak już napisałam wcześniej, oszczędza się wspólnie. Ale bardzo dużo też zależy, czy macie wspólnotę, czy rozdzielność. Jak rozdzielność, no to w założeniu jest już pewien podział przecież.

Jest pewien podział jak jest rozdzielność, ale w naszym przypadku tylko formalny. My mamy intercyzę nie ze względu na to, że zakładamy że coś się podzieje z naszym związkiem ale dlatego, że oboje prowadzimy działalność, która zawsze wiąże się z ryzykiem. Jakby tak coś nie zatrybiło to przynajmniej jedna część tego co uciułamy jest prawnie chroniona. Tyle i aż tyle.

Wiem wiem, formalnie tak jest, choć nikt Ci nie zabroni w razie rozwodu podzielić to dowolnie.
No ale dla nas najbardziej istotne w tej całej procedurze jest to podejście i w żadnym wypadku nie ma podziału na moje i twoje.

Jaca, sama nie wierzę, ale zgadzam się ;)

Też się w sumie zgadzam, tylko co do tego zdania mam wątpliwości
My nie mamy intercyzy, bo nie prowadzimy ryzykownej dzialalnosci
Wbrew pozorom nie trzeba prowadzić ryzykownej działalności. W firmie pracują ludzie, nie roboty - czasami wystarczy jeden błąd i sypie się wiele spraw (i tu piszę o błędach naszych - decyzyjnych, jak i pracowników podczas wykonywania pracy). Nie wspominając o umyślnym działaniu, które przecież może zawsze wystąpić. Mąż ma wspólnika, znają się od lat, ale i tak panuje zasada ograniczonego zaufania, głównie dlatego, że obaj mogą przecież zawsze podjąć złe decyzje. I działa to dokładnie w dwie strony - zarówno on jak i mój mąż mają odpowiednie zabezpieczenia.
My zawieraliśmy intercyzę przed małżeństwem bo już wtedy od lat prowadziliśmy działalność i dla nas to było coś oczywistego, inaczej niepotrzebnie podejmowalibyśmy ryzyko, a przecież pobieraliśmy się z założeniem, że zakładamy rodzinę. I w tym momencie nie chodzi o oszczędności, których na razie nie mamy, ale w przypadku niepowodzenia czy błędu w jednej firmie - możemy stracić oba miejsca pracy, dom który budujemy, narzędzia pracy itd. Nie wspominając o tym, że takie zabezpieczenie jest też korzystne dla wielu pracowników, którzy utrzymują rodziny z tych firm. Ale to powiedzmy wartość dodana, bo szczerze, nie o tym myśleliśmy dokonując tego aktu przed zawarciem małżeństwa.
No i też taka ciekawostka, że przed głównymi instytucjami państwowymi (US, ZUS) wszystko mamy i tak wspólne, więc nie jest to tez po to by uniknąć jakichś zobowiązań podatkowych. Po prostu w razie "W" nie tracimy dwóch miejsc pracy, tylko jedno, z którego do jakiegoś czasu może się uda utrzymać, choć przy kredycie hipotecznym i tak jest to ciężkie. Jest też polisa, by w razie jakiegoś potknięcia w firmie, czy niezdolności do pracy z powodu choroby mieć za co żyć i spłacać kredyt, który wspólnie zaciągnęliśmy.

Co do dążenia do niezależności mam tu zdanie podobne do Agatelli - w moim odczuciu powinnam zawsze do niej dążyć (co nie znaczy, że każdy musi tak mieć w moim mniemaniu). Mam tak wpojone od najmłodszych lat, to nie tylko kwestia mojego wyboru, bo takie myślenie zostało mi w jakiś sposób narzucone. Od zawsze byłam na swoim - w momencie zamążpójścia 4 lata, byłam sobie szefem, budowałam swoją firmę i to jest część mojego życia. I nie wyobrażam sobie, że mogłabym to porzucić przede wszystkim z dwóch powodów. Pierwszy to taki, że jeśli to zawieszę i zdam się li tylko na Męża, co pewnie byłoby możliwe przy odrobinie chęci, to po takim okresie przestoju nie mam do czego wracać. Zaczynam od nowa. Drugi powód jest taki, że odpowiada mi takie życie po prostu, lubię to, może własna firma to nie moje hobby (jak to jest w przypadku męża) ale daje mi mnóstwo satysfakcji i spełnienia i chce się w tym realizować.

Natomiast zakładam, że nie każdy musi tak samo myśleć - to jest jak podkreślam moja filzofia. Choćby dlatego, że nie każdemu odpowiada taki tryb pracy. Nie oczekuję więc, że osoby z problemem z zatrudnieniem nagle zaczną zakładać własne działalności w imię wzięcia swoich spraw we własne ręce. Poza tym ja już pisałam, dla mnie oczywiste jest to, że decyzje są podejmowane wspólnie w związku, jeśli obie strony decydują się na pewien układ, gdzie kobieta nie pracuje to dla mnie OK, nic mi do tego. Również uważam, że nie ma co specjalnie zakładać czarnego scenariusza, choć życie je pisze czy tego chcemy czy nie i jeśli to możliwe to dobrze jest mieć zabezpieczenie w postaci gotowości do podjęcia pracy na wypadek "W", o czym napisała Jaca. Przyznam też, że Lexia jako młoda osoba swoją postawą mi zaimponowała. Wiadomo, że życie te postawy trochę zweryfikuje ale podoba mi się to w jak odpowiedzialny sposób planuje. To jednak niezbyt częste wśród młodych ludzi.

Mangaa, rozumiem Cie. My, natomiast, nie prowadzimy zadnej dzialalnosci ktora mialaby sie posypac, chyba, ze jakims cudem padna dwie panstwowe uczelnie (duze i z tradycjami), co raczej jest malo prawdopodobne. Prace stracic mozemy, a kiedy przyszloby podejmowac cos, co moze byc niebezpieczne - jakos sie to rozwiaze (np. przekaze oszczednosci czy nieruchomosci dzieciom, pod opieka kuratora) - i tak to wszystko jest i bedzie dla nich.

Mhm, kasa, którą zarobisz to jest Twój wkład, no i wiadomo, że idzie to na wspólne wydatki i nie ma wyliczania ile kto dał.
U nas jest jeden budżet, ja z racji większej ilości wolnego czasu robię przelewy, planuję wydatki. M wpłaca tam swoje środki, ja mam tam swoje. Mamy wspólną kasę tak naprawdę. I czasami wygląda to tak, że ja wkładam mniej albo w ogóle bo nie jestem z racji tego co robię utrzymać stałych wpływów, a czasami mojego wkładu jest więcej ale nikt się tu wzajemnie nie rozlicza. Także nie, że każdy sobie rzepkę skrobie - to wcale tak nie musi wyglądać.
Oszczędzać też będziemy wspólnie, ale póki mamy kredyt to tak naprawdę nasze oszczędzanie ograniczać się będzie do nadpłacania kapitału w tymże kredycie - też wspólnie, na nasz wspólny przecież dom, który i tak budowaliśmy głównie z myślą o naszych, wspólnych rzecz jasna, dzieciach.

jaca_randa: Nie wiem, czy miałaś do czynienia z podziałem majątku

Miałam.
Choć oczywiście tamten przykład zakładał duże uproszczenie.

jaca_randa: Pisząc o "swoich pieniądzach" miałam na myśli zakamuflowane, często ukryte przed mężem środki.

No to to jest nieuczciwe jak by nie patrzeć..

U nas dom jest zapisany na mnie akurat, bo M prowadzi bardziej wymagającą działalność. Od uregulowania tego po śmierci mamy testamenty. Nie zostałby na pewno na lodzie w razie gdyby coś się stało. Hmmmm, ale jak by to było przy rozwodzie to nie wiem nawet (wydaje m się, że rozstrzygające jest tu kto widnieje w KW, ale ręki sobie uciąć nie dam).
I same widzicie, że nie podział w razie rozwodu jest tu celem, a o to by uniknąć konsekwencji sytuacji zawodowych, które akurat możemy przewidzieć.

Agatella zgadzam się, jest to możliwe, ale niezwykle rzadko takie sytuacje mają miejsce.
Cytat z linka, który wkleiłaś:
"Sądy nie są skłonne do ustalania nierównych udziałów w majątku dorobkowym. Jest to przecież wyjątek od zasady. Przy ocenie stopnia przyczynienia sąd musi uwzględniać także nakład osobistej pracy przy wychowywaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym. Jeśli więc np. żona nie pracowała zawodowo albo jej zarobki były dużo niższe niż męża, ale wychowywała dzieci, zajmowała się domem, to sąd uzna, że ich udziały w majątku są takie same."

Całe szczęście, że tak sądy do tego podchodzą, bo tak jak napisała wyżej jaca_randa wiele kobiet zostawałoby na lodzie.

Agatella, ale dlaczego? Facet tez czlowiek i nie moze wyjsc poszkodowany, jesli nie ma orzeczenia o jego winie. Oczywiscie, do podzialu dolacza sie takze dzieci. Wiec jesli dzieci zastaja z matka, to moze otrzymac wiecej niz facet, ale to nie ma znaczenia, kto zarobil te pieniadze.

Hej, jestem zupełnie nowa na forum, więc pewnie nie powinnam od razu pisać w tym wątku, ale ponieważ jestem aktualnie słomianą wdową, a rodzina już pojechała...ciągle tłucze mi się coś po głowie.

Co sądzicie o utrzymywaniu kontaktów z byłymi facetami? Jest w ogóle sens?

Dziękuję anaaaa za opinię. Pewnie masz rację. Tylko mi trudno tak definitywnie skończyć jedną relację...
To już się ciągnie siedem lat z przerwą. I gdzieś we mnie na pewno zostanie na zawsze. Rozstaliśmy się miesiąc przed ślubem. Chciałabym wiedzieć jak czują się jego rodzice, jego bratanica, którą pokochałam całym sercem. Życzę mu dobrze, mam nadzieję, że kiedyś ułoży sobie życie. Chciałabym mieć z nim koleżeńskie relacje, dojrzałam do tego, ale on chyba nie chce. Szkoda. A może nie. Chyba już nie będę próbować.
Jeszcze raz dzięki!

Teraz to w sumie nie wiem dokładnie jaką jest osobą (na pewno trochę zgorzkniały się stał:/) ... więc nie wiem czy mogłabym za nim tęsknić.

Na pewno nasze rozstanie zmieniło bardzo dużo w moim życiu i we mnie samej. Już kilkadziesiąt razy zrobiłam analizę dlaczego stało się jak się stało. Byłam wściekła, ale widzę teraz i swoją winę. Nie umiem go (tamtego jego, nie wiem czy tego, którym jest teraz) wyrzucić z głowy, wraca i wraca. Myślę, czy u niego wszystko w porządku.

Może to trochę niefajne w stosunku od mojego męża, ale zanim się związałam z nim, wiedział o tym co przeszłam i że prawdopodobnie nigdy nie zapomnę tamtego faceta.

Moim zdaniem nie wyrzucisz go z pamięci, bo to co z nim przeżyłaś nie było zwykłą miłostką i stało się ważną częścią ciebie, tego jaka teraz jesteś. Jedyne co możesz zrobić, to po prostu odganiać myśli o nim, bo wracanie do tego co było nie jest dobrym pomysłem.

Na Twoim miejscu nie próbowałabym już nawiązywać z nim kontaktu.

Moim zdaniem to zwyczajnie nie w porządku względem obecnego męża. Co z tego, że wie, jaką miałaś przeszłość. Dam głowę, że jeśli mu na Tobie zależy, to na pewno fakt, że wracasz wciąż w myślach do byłego bardzo by go zabolał.
Dobre pytanie zadała Ci MrsHyde- Tobie by takie kontakty męża nie przeszkadzały?
Lepiej zakończyć ten rozdział. Mówisz, że kawał życia, że znajomości... Ale rozpamiętywaniem raczej sobie nie pomożesz, a jedynie zaognisz wspomnienia. Poza tym, skoro się rozstaliście, to trzymajcie się tego definitywnie, Ty już sobie ułożyłaś życie na nowo z nowym mężczyzną, więc daj szansę i byłemu, by mógł sobie wszystko poukładać.

@ Terrka Ja np. z byłymi nie utrzymywałam kontaktu. W naturalny sposób to następowało. Przestawałam ich kochać i wtedy już nie sprawiało mi przyjemności przebywanie z nimi. Nawet wydawało mi się to stratą czasu. Ostatni były chciał jeszcze próbować, zapraszał mnie do kawiarni, do restauracji. Dwa razy uległam, bo tak dzwonił i błagał. Niestety nic to nie dało. W mojej głowie i sercu nie było już dla niego miejsca. Zatem wg mnie utrzymywanie kontaktów z byłymi (jeśli nie ma wspólnych dzieci) nie ma najmniejszego sensu. Dla mnie takie spotkania są "dziwne". Nie piszemy też do siebie życzeń świątecznych, nie dzwonimy itd. Myślę, że jeśli tego ostatniego spotkam kiedyś na ulicy, to odpowiem mu "cześć" - jeśli mnie jeszcze pozna oczywiście :) Poza tym utrzymywanie "przyjaźni" z eks, może bardzo szybko stać się powodem do rozpadu obecnego związku. Ja bym nie ryzykowała, ale jestem pewna, że kocham tego, z którym jestem obecnie. Pozdrawiam i życzę pięknej miłości "we dwoje".

2 miesiące temu rozstałam się z chłopakiem z powodu że podobno nie dotrzymywałam obietnic . Teraz chciałam się z nim pogodzić ale powiedział że nie chce na dodatek kłamał że ma dziewczynę co okazało się nie prawdą dzisiaj napisał mi ze jestem nienormalna i przeze mnie jest w szpitalu ja go kocham i czuję że on mnie nadal też i że mu na mnie zależy a to wszytsko o mnie mówi specjalnie i nie ma odwagi przyznać się do swoich uczuć nie wiem co robić walczyć o niego czy czekać na jego znak ?

karola95: dzisiaj napisał mi ze jestem nienormalna i przeze mnie jest w szpitalu

Wybacz za dosłowność, ale po takim tekście to bym ani nie walczyła ani nie czekała ;)

mówią, by nie tracić czasu dla kogoś, kto nie ma go dla Ciebie... A On jest facetem i gdyby mu zależało, mógłby wykazać trochę inicjatywy...

ups przepraszam za szeptanie, nowa tu jestem. tak tak, ja nie piszę do niego, to nie w moim stylu zasypywanie wiadomościami :) nigdy nie dałam mu wyczuć tego ze oczekuję wiadomosci itp. teraz np rowny tydzien nie rozmawiamy, skonczylo sie na tym, że napisał, że się nie widzimy ponieważ nie ma czasu by zjechac do rodzinnego domu :( to jest taki specyficzny typ faceta, to mnie w nim zaintrygowało, taki ułożony dość i w ogóle nie ugania się za dziewczynami jak niektórzy. jego przyjaciele mowili mi, że widać było od razu, że przypasowaliśmy sobie ...

Treść doklejona: 02.04.13 20:37
najgorsze to takie rozczarowanie, że od tygodni planowalam jak bedzie super na te swieta wielkanocne gdy się w koncu zobaczymy a tu masz babo placek... wszystko inaczej :( wyczuwam wlasnie ze kontakt się urwał, na razie nie mogę sobie z tym poradzić, rozmyslam co zrobilam/powiedzialam nie tak gdyz zapowiadalo się tak super i dodam ze ostatni az widzielismy się rowne 3 miesiace temu

dziękuję ci bardzo na prawde za pomoc :) ucałuj córeczkę ode mnie ;) do jutra :)