Robię sobie wolne pod koniec lutego i planuje położyć się w szpitalu, żeby zrobić kolono, gastro plus badania z krwi :D
A tak to do pomocy nikogo nie wezmę, bo bym wyszła na zero ;)

Dobrze, że położysz się do szpitala.
Już jakiś tor wytyczony.
Ale głowa Cię nie boli?

to się wtrącę a propos depresji. Leczę od 2,5 roku na NFZ, leki SNRI plus terapia. wszystko na NFZ. spotkania co tydzień.
na depresję choruje od 22 lat na chwilę obecną. przy czym 20 lat życia zmarnowane, bo jakoś sobie radzę, bo przecież sobie suplementuję magnez, D3, witaminy b i wszystko czego mi może brakować. i dało się żyć, dało się wstawać z łóżka i istnieć. ale różnica w jakości życia bez SNRI i na lekach jest tak kolosalna, że aż nie do opisania. SNRI uratowało mi życie. nie, nie w sensie dosłownym, bo panowałam nad myślami samobójczymi, ale spowodowało, że zaczęłam mieć normalne podejście do pracy zawodowej.
zawsze ale to zawsze doradzam spotkanie z psychiatrą i terapeutą. szkoda marnować swoje życie. zdrowie psychiczne jest dla mnie nawet ważniejsze niż fizyczne, bo to pierwsze bardzo często warunkuje drugie. zdrowa głowa jest bardzo ważna jeśli nie najważniejsza, bo to ona określa nasz stosunek do siebie, naszych najbliższych i ogólnie rzeczywistości.
ja miałam to szczęście, że trafiłam z lekami już za pierwszym podejściem. i z lekami, i z terapeutą przed którym otworzyłam się 100%. jedyna osoba, która wie o mnie wszystko. nie rodzice, nie mąż, nie przyjaciele. warto. jeśli macie podejrzenia nie róbcie z siebie bohaterów, szkoda Waszego życia. serio.

Else w Gliwicach, a więc mieście całkiem sporym oczekiwanie na terapię to dwa lata. To jest chyba najgorsze, bo jeszcze chodzenie 2 razy w miesiącu da się przeboleć. Przynajmniej chodzisz. Ale te dwa lata...
W mniejszych miastach jest jeszcze gorzej. Mieszkam w takie 40 tysięcznym (więc można by rzec jeszcze nie bardzo małym jak na skalę polską) i terapeuta jest jeden...
A terminy popołudniowe to w ogóle marzenie ściętej głowy nawet za te dwa lata.

Gdy dowiedziałam się o chorobie mamy ,zaczeło mnie wszystko boleć poszłam do rodzinnej.Stwierdziła ,że to dla tego że się z nerwów spinam.
Przepisała mi lek długo uwalniający nie pamiętam nazwy.Byłam po nim jak nakręcona,ale złe myśli i tak krążyły po głowie.
Co do teraz jeszcze, to od miesiąca doszły zawroty głowy i mdłości(nie nie jestem w ciąży).
Gdy mama była w hospicjum miałam rozmowę z lekarzem prowadzącym ,musiałam jej trochę o mamie opowiedzieć, wyszło że jest po rozwodzie ,że mój ojciec alkoholikiem był.
I wtedy zadała pytanie w jakim wieku mam dzieci mówię 15, 8, 6, 2 ,ona na to że mam szybko iśc na terapię DDA, że dla starszej córki już raczej za późno ,ale młodsze może uda się jeszcze uratować.Tydzień później mama zmarła a ja nie miałam kiedy o tym myśleć,czy któraś z Was była może na takiej terapii?
Przepraszam za chaotyczny opis,tak właśnie wygląda moja głowa :(

Hydro, a ilu macie tam psychiatrów w tej poradni? Przyjmują codziennie?

No właśnie nie warto zwlekać, a tu terminy takie odległe.

Alfa, nie głowa mnie nie boli.

Co wizyty u psychiatry, to jakoś ciężko mi się przemóc. Na samą myśl, że miałabym się przed kimś otworzyć i wyłożyć wszystko, co mi na duszy siedzi to chce mi się wyć. Mogę iść po leki, bez rozmowy.. bo tak to mnie jakiś wstyd ogarnia, bo pójde i słowa nie wydusze, bo zaczne płakać.

Taki płacz u psychiatry czy psychologa jest mega oczyszczający...
Człowiek nie czuje się oceniany, nie musi nic ukrywać, nie musi "wziąć się w garść"...tak najczęściej zaczyna się proces leczenia.
Trzeba dać sobie szansę, pozwolić sobie na słabość by tak na prawdę wzmocnić się.

kiedyś się nawet do mojego terapeuty śmiałam, że chyba muszę mu odkupić kilka pudełek chusteczek bo był moment że jak przychodziłam to kosz przestawiał a i tak wychodziłam z mokrym rękawem; jednak to był inny płacz - nie na zasadzie użalania się nad sobą ale płacz z uświadomienia problemów i oczyszczający.
co jak co ale kasa zainwestowana w terapię (nie było opcji nfz) to najlepiej zainwestowana kasa w życiu; nie żałuję nawet złotówki i wiem, że gdyby teraz cokolwiek się zadziało to od razu dzwonię do tego samego człowieka

Poszukaj specjalisty, który Ci pomoże. Bezsilność będzie się tylko pogłębiała. Daj sobie pomóc Jeśli się wstydzisz iść do psychiatry czy psychologa to podejdź do tego zadaniowo na zasadzie odhaczenia listy "to do".

tak naprawdę nie ma się czego wstydzić. jesteśmy przekonani, że nasze życie jest wyjątkowe a nasze problemy szczególne. to jest obcy człowiek, który wysłuchuje takich historii tysiące. on nie ocenia. Bardzo szanuję moją terapeutkę, bo jedyna emocją jaka pokazuje, to powstrzymywanie śmiechu jak coś opowiadam. i nie, nie jest to złośliwe. po prostu czasem najgorszy problem przedstawiam w taki sposób że brzmi to jak komedia. kto mnie zna w realu a nawet tu, z pisania, wie że i do dramatów mam dystans. płakałam nie raz. i u psychiatry i u terapeuty. teraz kontakt z psychiatrą ogranicza się do spotkań na 10 minut co kwartał po receptę. to tylko lekarz który nadzoruje farmakoterapię. prawdziwą pracę odbębnia się na terapii rozkładając na atomy swoje reakcje i emocje, grzebiąc w nich po kolei i wielokrotnie. przerabia się wciąż i wciąż to samo, dopóki nie dotrze się do umiejętności zmiany reakcji. to nie jest proste. po 2 latach zdarza mi się rozmawiać o tym samym, bo nadal nie wiem, jak na pewne swoje zachowania wpłynąć. pierwsze spotkanie jest najgorsze, bo przełamuje się lody. i tabu. u mnie wszyscy znajomi wiedzą, że się leczę, nie uważam że to jest powód do wstydu. raczej do dumy, że miałam odwagę zawalczyć o siebie i swoje dobro.

Ja bardzo czesto mam tak, ze plakac mi sie chce, jak mam gadac z obcymi. Wstyd mi za to. Nie umiem nad tym zapanowac. Przez to jestem dupa wolowa i nie umiem nic zalatwic

Agnieszka, ja przeszłam przez terapię dla DDA. Już jakiś czas temu, ale że względu na problemy życiowe planuje wrócić na spotkania indywidualne. Terapia była na NFZ, trwała 2 lata, 3 godziny raz w tygodniu w grupie i dodatkowo raz w miesiącu spotkania indywidualne z terapeutą. Polecam, bo otwiera oczy, zmienia myślenie o wielu sprawach. To bardzo, bardzo bolesna terapia, Ale nigdy nie zalowalam.

Karoolka, a co mogła mieć na myśli ta kobieta o ratowaniu dzieci?

Malisiek, dla mnie to kolejny objaw depresji. Nie pytaj skąd wiem.

I jak, umówiona?

Marion, Ty zawsze tego pilnujesz, czy PIT na tej rządowej stronie można już rozliczać? Bo coś mi się krzaczy i nie wiem czy to tylko u mnie czy jeszcze nie uruchomili.

Już działa.

To może trafiłam wczoraj na jakiś bum na łączach
Dzisiaj usiądę rozliczę jak mi w końcu prąd oddadzą :p

tylkonadzis: Jak rozliczyc ulge na dziecko w rzadowym programie?
Pokazuje ze jest ulga na jedno dziecko, ale jej nie wlicza.
Tak samo ja nie moge dodac, bo z pitu 37 z tych pozycji co chca pokazuje 0 zl.

Dodaj/usuń ulgę --> Edytuj -->I tam zmienić.
A co chcesz zmienić w w PIT?

Ale w uldze na dziecko nie ma nic z PIT 37 tylko z PIT 0.
Pozycja o której piszesz dotyczy 1% podatku na OPP.

Pewnie nie tu wchodzisz. Nie ma opcji, żeby do ulgi wołało o OPP ;)

Ja nie pomogę, bo do końca nie wiem, o co chodzi - musiałabym zobaczyć (na własne oczy ).

Okazuje się jednak, że aplikacja rządowa może mieć błędy - dziś znajomy z pracy mi mówił, że gdy sprawdzał dane, to dwójka jego dzieci (z trójki) miała ten sam pesel (jednego z dzieci).

IwonkaLA: Ja podziwiam ludzi, którzy biorą papierową wersję, biorą ulotki informacyjne i rozliczają ręcznie moja ciocia robi tak co rok, choć ma dostęp do internetu. Tata mojej przyjaciółki rozliczał mnie gdy jeszcze nie było internetów. To dopiero wyczyn

ja tak robie co roku:-P

no potrafie "rozliczyc" pita bez pita;-)