Nie dość, że inna relacja, to jeszcze dziecko jest inne i co innego potrzebuje. Jak miałam naście lat, to mnie mamine koleżanki nie obchodziły, ja robiłam swoje, wychodziłam, zakładałam słuchawki etc. Ale teraz to JA muszę się trochę nagiąć, aby moje dziecko nie słyszało tego, co nie dla jej uszu jest. I nie dlatego ONA ma nas zostawiać, bo jest dzieckiem, a ja muszę tak kierować naszym czasem, aby zaspokoić potrzeby wszystkich, także jej.

Ale każdy w tym domu ma chyba też "kawałek ziemi" dla siebie i ma prawo tam przebywać samo jesli chce.

mi sie zdarza powiedziec: piotrus, moglbys sie chwile pobawic bo mama pottezbuje zebrac mysli i pobyc sama.
nie widze w tym nic zlego. tak samo jak maly poprosi - mama idz sobie, bo ja oogladam bajke/bawie sie/buduje wieze.

dokladnie Monia do tego sie odnioslam. dla mnie tez to prawo zabrzamialo jak laska, ze moze sie przywitac.

moze sie zgadzamy;-) ja po porstu odnioslam wrazenie, ze czesc osob tutaj ma zdanie, ze dzieci nie powinny sie wtracac, nie powinny zabierac glosu, jak sie rozmwia miedzy doroslymi to dziecko sie wyprasza, ze dzieci "maja wiedziec gdzie ich miejsce", no takie tam. i akurat tego nie praktykujemy. ale kazdy robi jak uwaza.

Monia, z kontektu wyrwalas to zdanie. oczywiscie ze dziecko jest dzieckiem. niepelnoletnim. chocby glosowac nie moze. no o czym my gadamy?

Jednym z minusów takiego traktowania dziecka jest to, że ono z czasem dorasta. Jak ma lat naście, to uważa się już za dorosłe. I można mieć kłopot, bo jeśli dotychczas takie dziecko było "izolowane" od dorosłego świata, to ten nęci bardziej. Nastolatek przestaje uważać rodziców za kogoś, z kim mógłby się dzielić swoim życiem już "dorosłym" i już zupełnie tracimy nad nim kontrolę. Oczywiście, już abstrahując od rozmów z koleżankami, czy pobyciu w samotności. Po prostu, jak dziecko słyszy raz wraz "nie twoja sprawa", "dowiesz się jak dorośniesz" albo "przyjdzie czas, to zrozumiesz", to zaczyna postrzegać dorosłość jako "przywilej" jako coś, co może mu dać pełnoprawny udział w życiu. Myśli, że póki jest dzieckiem, to jest niepełnowartościowym człowiekiem. Dla mnie to niebezpieczne.

Monia, ale to nie było personalnie do Ciebie, ani do nikogo napisałam, że "Oczywiście, już abstrahując od rozmów z koleżankami, czy pobyciu w samotności." Spokojnie

cestmoi89: Jak najbliżej rodziców, jak najdalej złośliwych bab

hiehie dobre

Ja tylko dodam , ze nie podoba mi sie przeganianie dzieci , bo goście przyszli.
Niestety tak u nas było. Zawsze jak ktos przychodzil to z bratem mielismy isc do siebie i siedzieliśmy jak kołki w tym pokoju z żalem. Po prostu jakby to kara była. Bo chcieliśmy posiedziec tam z nimi. Zdobyc troche czyjejś uwagi...

Natomiast nie podoba mi sie w druga stronę całkowite wlazenie dziecka na łeb i niemożność wymiany zdań. Juz nie mówię o tematach ktorych sie nie powinno poruszac ale o zwyklej rozmowie.
niestety dziecko jednej mojej koleżanki tak wlasnie sie zachowuje i zlapalam sie na tym ze ciagle jakos "nie mam czasu" jej odwiedzic.
A prawda taka zecpo co jak tylko mnie ta wizyta umeczy a dobrze nawet trzech zdań nie wymienimy....

czyli mozesz i mnie współczuć, bo moja córka jak się zagadam z kolezanką czy sasiadką tez czasem mówi,ze jej się nudzi i żebyśmy juz poszły :)

Szczypta chilli: czyli mozesz i mnie współczuć, bo moja córka jak się zagadam z kolezanką czy sasiadką tez czasem mówi,ze jej się nudzi i żebyśmy juz poszły :)

No, ale chyba Ci nie ucieka, nie wyrywa się, nie ciągnie za ręce, nie jojcy, nie nudzi, nie skuczy ?
Bardziej mi o takie matki chodziło, bo jak dziecko powie, że się nudzi i że chce iść to przeca nie jest to żaden [nawet wg mnie ] straszny czyn nie do przyjęcia
Aż tak nietolerancyjna nie jestem

TEORKA: Jak spotykam na spacerze znajomą to normalnie z nią staję i gadamy. Ninka grzecznie czeka. Nie ucieka, nie ciągnie mnie za ręce nudząc "mamaaaaaaaaaa choooooooooooooooooodź" "mamaaaaaaaaaaaaaaaaaa długo jeszcze ?" etc.
Stoi koło mnie, albo zajmuje się zrywaniem kwiatków, oglądaniem mrówek itp.
I tak mi się wydaje, że to powinno wyglądać.

Teo ale serio w jakiś sposób uczyłaś ją takiego zachowania? Kalina ma tak samo, ale ma tak od zawsze, sama z siebie. I w życiu by mi nie przyszło patrzeć krzywo na dzieci które robią to co opisałaś, bo wydaje mi się to także całkiem naturalne.

Teo ale serio w jakiś sposób uczyłaś ją takiego zachowania? Kalina ma tak samo

Nie wiem jak Teo, ale ja uczyłam, bo autysta to autysta i zawsze mi zwiewał, kładł się na ziemię, krzyczał, wyrywał się...

bo wydaje mi się to także całkiem naturalne.

To jest naturalne, ale nienaturalne jest się ze strony rodzica na to godzić. Musi być oduczanie takich zachowań. Nie jest to łatwe, ale do zrobienia.

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 10.09.14 14:49</span>

jak matka w najlepsze plotkuje z sasiadka na chodniku?

No, zgadza się. Moje powyższe słowa (żeby zaraz nie było) tyczą sie krótkiej pogawędki na chodniku, bo stać np. godzinę z dzieckiem małym to nudne jest i tyle ;)

marylove: Teo ale serio w jakiś sposób uczyłaś ją takiego zachowania?

Nie wiem czy można to nazwać uczeniem, ale tak - pracowałam nad tym.
Kiedy ktoś do mnie przychodził, ja rozmawiałam przez telefon etc a Ninka zaczynała nudzić, coś do mnie mówić to przerywałam rozmowę i mówiłam do niej "Poczekaj Ninko, za chwilę mama skończy i się Tobą zajmie".
Wiadomo jeśli chciała siku albo coś równie ważnego to jej nie zbywałam.
Ale kiedy np miałam ważną rozmowę telefoniczną a ona w tym czasie przychodziła mówiąc, żebym jej podała książkę to mówiłam "zaraz ci podam, zaczekaj chwilę, teraz rozmawiam".
Jak spotykałam na spacerze koleżankę i stawałyśmy a Ninka zaczynała marudzić to tłumaczyłam, że "Ninko poczekaj chwilę, zaraz pojedziemy dalej"
No i od tego ciągłego tłumaczenia ona się tego nauczyła.
Tak mi się wydaje.
Podobnie jak nauczyła się tego, że jak powiem nie [np w sklepie kiedy chce aby jej coś kupić] to to nie oznacza, że nie.
I nie ma negocjacji, proszenia, nudzenia etc.
Podaję jej jasne i klarowne argumenty dlaczego jej danej rzeczy nie kupię, ona je przyjmuje do wiadomości i więcej nie podejmuje tematu.

Wiem, że zaraz mi tu "mądre głowy" napiszą, że źle robię, że nie traktuję jej na równi sobie czy tam coś.
Trudno. Jestem złą mamą, ale nie ogarniam negocjowania z trzylatkiem, który sobie umyśli że musi to dostać

Ewasmerf: Teo, bys widziala jaka JA potrafie byc niemozliwa jak sie nudze, a z roznych przyczyn NIE moge opuscic towarzystwa.

No widzisz.
Ja zawsze w takich sytuacjach zachowuję się tak, jak wymaga tego kultura osobista i szeroko pojęty sawuarwiwr
Więc pewnie dlatego chcę, aby moje dziecko zachowywało się podobnie.
Wszystko jest chyba kwestią wychowania, nawyków wpojonych i wartości wyniesionych z domu.

Monia502: bo stać np. godzinę z dzieckiem małym to nudne jest i tyle ;)

Ej no wiadomo, że tyle to ja też nigdy nie stoję, bez przesady
Moje dziecko jednak jest dzieckiem, nie robotem.
Tyle też by nie wytrzymało

hydrozagadka: skoro partnerskie podejście daje pożądany efekt bez konieczności pokazywania komukolwiek "gdzie jego miejsce"...

Daje albo nie daje.
Bo ja na prawdę znam masę dzieciaków, która od stołu za chiny nie odejdzie tylko będzie siedziała z czerwonymi wypiekami na twarzy, uszami długimi na 2 metry [żeby przypadkiem ich coś nie ominęło] oraz wtrącając co jakiś czas swoje trzy grosze do rozmowy.

TEORKA: Nie wiem czy można to nazwać uczeniem, ale tak - pracowałam nad tym.
Kiedy ktoś do mnie przychodził, ja rozmawiałam przez telefon etc a Ninka zaczynała nudzić, coś do mnie mówić etc to przerywałam rozmowę i mówiłam do niej "Poczekaj Ninko, za chwilę mama skończy i się Tobą zajmie".
Wiadomo jeśli chciała siku albo coś równie ważnego to jej nie zbywałam.
Ale kiedy np miałam ważną rozmowę telefoniczną a ona w tym czasie przychodziła mówiąc, żebym jej podała książkę to mówiłam "zaraz ci podam, zaczekaj chwilę, teraz rozmawiam".
Jak spotykałam na spacerze koleżankę i stawałyśmy a Ninka zaczynała marudzić to tłumaczyłam, że "Ninko poczekaj chwilę, zaraz pojedziemy dalej"
No i od tego ciągłego tłumaczenia ona się tego nauczyła.
Tak mi się wydaje.

Ej, ale to chyba normalne podejście jest, nie? Ja też tak swoim tłumaczę i nie widzę w tym niczego niestosownego. Co nie znaczy, że nie uznaję ich prawa do wyrażania własnego zdania itd. Fakt, może moje nie są w typie Niny i nieraz bywa różnie, ale i tak im tłumaczę, w końcu zaskoczą, jak z wieloma innymi sprawami

Wiem, że zaraz mi tu "mądre głowy" napiszą, że źle robię, że nie traktuję jej na równi sobie czy tam coś.
Trudno. Jestem złą mamą, ale nie ogarniam negocjowania z trzylatkiem, który sobie umyśli że musi to dostać

U nas jest i było podobnie jak u Ciebie, jedynie trudno mi go oduczyć "skomlenia" w sklepie o autko - choć już mamy spore postępy ;)

Wszystko jest chyba kwestią wychowania, nawyków wpojonych i wartości wyniesionych z domu.

Duzo w tym prawdy, z tym że ja powielając pewne zasady, które mi wpojono, a które uważam, że są wartościowe zwracam uwagę by zrobić to inaczej niż mi "wpajano". W mojej rodzinie było dość "sucho", zbyt "twardo"... Ale wychowuję synka podobnie jak ty Ninkę (przynajmniej w obecnie omawianych kewstiach)

Teo, jak dla mnie takie mamy Leonów to raczej w sporej mniejszości są. Przynajmniej wśród moich znajomych i rodziny. Ale z drugiej strony też nikt z nich nigdy nie stosował zasady "dzieci i ryby...", więc chyba jednak da się wychowywać dzieci bez konieczności stawiania ich do kąta. W końcu między dwiema skrajnościami też coś musi być

marylove: to jest chyba różnica w osobowościach dzieci a nie kwestia nauczenia, tak ja to widzę.

tez kwestia dnia. widze po moim i po dzieciach sasiadow. sa dni ze moje dziecko to ideal, swietnie sie znim wspolparcuje, podczas, gdy inne medza i miaucza. sa dni, ze inne super skore do wspolpracy, a mojego nie przekonasz i nie wytluaczysz nic.

TEORKA: Wiem, że zaraz mi tu "mądre głowy" napiszą, że źle robię, że nie traktuję jej na równi sobie czy tam coś.
Trudno. Jestem złą mamą, ale nie ogarniam negocjowania z trzylatkiem, który sobie umyśli że musi to dostać

Ej no nie leć, Teo.
Twoje dziecko jest bardziej spolegliwe, inne mniej. Jedno z uwagą poogląda mrówki, drugie ma wzmożoną potrzebę ruchu i w czasie gdy mama rozmawia ono będzie skakało jak małpa na drucie, bo inaczej nie potrafi.Gdyby Twojej córce ktoś powiedział,że ma załozyc rolki i jezdzić bo tak robi inne dziecko zapewne by tego nie potrafiła zrobić, gdyż zapewne jest to ponad jej mozliwości.

Ja nie podporządkowuję swojego całego życia dzieciom, jednak słowa o "pokazywaniu miejsca" czy słynny tekst o "dzieciach i rybach" powodują u mnie szczękościsk.
A co do bycia "złą mamą" to ja juz móiłąm o tym, choć moze nie tu. Ja mam wrazenie,ze na forum są same doskonałe mamy. Ja odstaję maksymalnie. Powaga. I zdaję sobie z tego sprawę.

Ja nie mam na mysli innych poglądaów, no ale nieważne :)

Teo, ale moja córka jest cudowna :) Na prawdę :) Mimo,ze inna od Twojej :)
I ja uwazam ją za grzeczne dziecko, kazdy ma inny próg :)

Treść doklejona: 10.09.14 15:22
I nie wiem, czemu Ci mówią,że syn ma Ci "pokazac". To wyjątkowo głupie stwierdzenie .
Tak jakby było regułą,ze skoro jedno dziecko jest zdrowe to drugie miałoby być chore, albo skoro jedno jest blondynem to drugie będzie na bank brunetem :)

szczypta_chilli: Teo, ale moja córka jest cudowna :) Na prawdę :) Mimo,ze inna od Twojej :)
I ja uwazam ją za grzeczne dziecko, kazdy ma inny próg :)

no to samo chcialam napisac o moim synku.

Teo bankowo będą gadać ze drugie tez sie takie trafilo i koniecznie grajcie w totka z takim szczesciem.

a ja sie zgadzam, nic więcej jak konsekwencja...
niby taki banal ale naprawde sporej ilosci matek przychodzi z trudem "bo taki mały, bo nie rozumie, a bo szkoda go" i z tego typu zachowan moja koleżanka teraz zastanawia sie dlaczego jej dzien to koszmar zaczynajacy sie od tego ze nie moze dziecka z lozks ściągnąć... nie umyje się, nie zje, nie pójdzie teraz do przedszkola bo teraz musi sie pobawic, nie można przy nim porozmawiać....

oczywiscie, ze konsekwencja, tylko chyba jednak kazda troche inaczej chce wychowac swoje dziecko.
jedna jest konsekwentna w tym, inna w tamtym, bo i jednej przeszkadza to, innej co innego.
ja nigdy specjalnie nie zwracalam uwagi na sprzatanie. nie uczylam sprzatania bo jakos mi to niespecjalnie przeszkadza (w sensie rozwalone zabawki).
co do obiadu itd to pytam malego, czy moze dzis na obiad zrobimy kotleta mielonego, czy przykladowo spagetti. moze akurat ma na cos ochote. to nie jest tak, ze on decyduje, ale czemu nie ma powiedziec, ze za nim przykladowo nalesniki chodza od 3 dni.
ale przykladowo moj telefon i komputer jako narzedzia pracy sa swiete. i od niemowlaka byl uczony, ze ni wolno ich ruszac bez pytania. natomiast widze jak inne dzieci bawia sie telefonami swoich rodzicow. nic mi do tego, tylko chce powtorzyc za szczypta - kazdy ma inny prog bolu, kazdy na cos innego kladzie nacisk.

oczywiscie, ze konsekwencja, tylko chyba jednak kazda troche inaczej chce wychowac swoje dziecko.

To znaczy, ja tu miałam na myśli, że jeśli ktoś chce coś uzyskać w zachowaniu swojego dziecka (eliminując niepożądane zachowania), to wtedy trzeba byc konsekwentnym, bo jeśli np. chcemy aby dziecko sprzątało po sobie zabawki i jednego dnia kategorycznie tego zażądamy, a na drugi dzień odpuścimy i sami posprzątamy, to nie łudźmy się, ale dziecko będzie miało opory przed sprzątaniem, bo byc może mamusia zrobi to za niego...