Winni: czasami sobie myślisz, że chciałabyś jednak zatrzymać ich przy sobie jak najdłużej?

Szczerze to nie bardzo. Być może to jest związane z tym, że mam wśród znajomych osobę, która właśnie "została" przy rodzicach, życia sobie nie ułożyła, bo oni tak dziewczyną zakręcili i omotali, żeby mieć służącą na stare lata. Mnie coś takiego po prostu brzydzi. Myślałam, że to raczej patologia i rzadko takie rzeczy mają miejsce.

Mam ogromną nadzieję, że moi się w miarę szybko (no, pełnoletni ;)) usamodzielnią i zaczną swoje życia. A ja jeszcze, jeśli będę zdrowa to pokorzystam z życia z moim mężem i sobie na starość poszalejemy ;)))

bananowiec: chodziło mi o kontakt, że synowie częściej zrywaja lub ograniczają kontakt z rodzicami za wzgl na zgrzyty między teściową a synową.

Aaa, o to chodzi :D To ja jestem akurat zaprzeczeniem tego, ale faktycznie tak chyba jest.

bananowiec: a uważam posiadanie dzieci za czysto egoistyczne spełnienie swoich macierzyńskich potrzeb

Nie, no pewnie, ze tak, bez tego to i ja bym dzieci nie miała. Ale jak już będą starsi to niech sobie życie poukładają. Oby, bo jak mi numer wywiną i będą z nami do 30ki mieszkać to oszaleję ;))))

Treść doklejona: 14.03.15 20:41

dżasti: Zawsze mamy kobiet beda blizej rodziny, blizej wnukow niz mamy facetow.

To ja to widzę po wnukach, że np. dzieci córek są jakby bliższe dziadkom niż dzieci synów, ale to pewnie też nie reguła.

Fragi no chyba jednak regula...
Gdzie nie spojrzysz tak jest. Po prostu chyba tak ten swiat ulozony. Dlatego corke sie ma , aby miec kiedys blizej rodzine. A synowa, nawet najlepsza nigdy corka nie bedzie. Tak samo jak tesciowa nigdy nie bedzie matka. Bo tu jest konflikt o kompetencje i tego nawet najwiekzza sympatia nie zmieni.
tak czy siak chlopcy sa do pewnego momentu synusiami mamus i z tego bede korzystac. I postaram sie ich wychowac w milosci i szacunku i bede liczyla, ze zaowocuje to na te nasze stare lata, ze mnie chlopaki nie oleja.

dżasti: Gdzie nie spojrzysz tak jest

No my jesteśmy zaprzeczeniem, bo mąż dzwoni do swoich rodziców codziennie. I wiem, że jak teściowie będą starsi to my im będziemy pomagać, a nie ich córka.

W naszym małżeństwie też jest zaprzeczenie rzekomej reguły. To ja za mężem wyjechałam 500km, mieszkamy 200m. od Teściów, na szczęście niebawem się przeprowadzamy. Fajnych mam Teściów, ale co za dużo to nie zdrowo Święta też każde do tej pory tutaj. Mąż jest jedynakiem i duża presja jest na nim wywierana

Ja chyba chciałabym wychować dziecko dla świata nie dla siebie, mogloby mieszkać w doroslym życiu nawet na drugiej półkuli, byle bym od czasu do czasu dostawała wieści i miala z czego być dumna. Teraz może tak na to patrzę, bo to daleka perspektywa i dostaję co dzień ogromną porcję bezgranicznej miłości zakochanego w mamusi 3-latka:))

A to prawda wg mnie, ze matki czesciej pomagaja corka przy wychowaniu wnuczat, ale to wg mnie rowniez na korzysc posiadania synow przemawia. No bo nie bede jakby zobowiazana tak bardzo pomagac przyjade kiedy ja chce "titu titu"porobie i spadam ale mnie wlasnie nie podoba sie nadmierne wykorzustywanie rodzicow przy wychowaniu swoich dzieci.

_Fragile_: Szczerze to nie bardzo. Być może to jest związane z tym, że mam wśród znajomych osobę, która właśnie "została" przy rodzicach, życia sobie nie ułożyła, bo oni tak dziewczyną zakręcili i omotali, żeby mieć służącą na stare lata.

Ale mi nie o to chodziło To może zakręcone jest, ale miałam na myśli to, ze jak mi syn w wieku 20-25 lat wyprowadzi się z domu np. bo założy swoją rodzinę, to ja będę przeszczęśliwa, ale jednocześnie żal mi będzie, że to tak szybko już ten czas nadszedł. Chodziło mi bardziej o taki konflikt odczuć we mnie, nie że bym chciała żeby do 30 ze mną mieszkał, albo do końca życia....

Ja bym bardzo chciała mieć corke ale u mnie to tyko chłopak wchodzi w rachubę. ..dobrze ze moja przyjaciółka ma dwie córki to choć to jest taka namiastka no i moja Doti :) a jak narazie to ja mam ochotę czasem juz wyprowadzić mojego 11 latka z domu :D

Ja też się nieraz spotykam z tym stwierdzeniem, że dorosłe córki są bliżej rodziców niż dorośli synowie. I tak mnie naszło już kiedyś, czy to nie jest przypadkiem dlatego, że chłopców wychowuje się inaczej niż dziewczynki? Mam tu na myśli głównie to, że dziewczynkom pozwala się na więcej jeżeli chodzi o emocje, a chłopców jednak ciągle (nie mówię, że w każdej rodzinie, ale wciąz takie podejście przeważa jednak) utwierdza się w przekonaniu, że ma być twardzielem, który nie pokazuje uczuć. I czy to przypadkiem nie sprawia, że potem ci chłopcy w dorosłym życiu nie potrafią być blisko ze swoimi rodzicami. Skoro to oni sami pokazali im, że bliskość facetom nie przystoi? Moim zdaniem to, jak dorosłe dzieci traktują swoich rodziców, jest owocem tego, jak rodzice traktowali je w dzieciństwie.
Przykładów szukać daleko nie muszę, no choćby mój mąż tak ma. Owszem, kontakt z rodzicami jest, ale bardzo powierzchowny z mojego punktu widzenia. Rozmowy o pogodzie i takie tam. Teściowie nie wiedzą o naszych problemach nic, bo mąż im o tym nie mówi. Nie czuje potrzeby. Jako dziecko ciągle słyszał, że ma się nie mazać, bo jest chłopcem, że ma się czymś tam nie przejmować, bo jest chłopcem i ma być twardy. I w sumie czy to dziwne, że dziecko, które nie może liczyć na wysłuchanie i zrozumienie ze strony rodziców, tylko wiecznie słyszy, że jego problem jest niczym, samo w końcu przestaje z tymi problemami do nich przychodzić?

Ja mialam cudowna tesciowa (zmarla niestety), byla pomocna i wyrozumiala, nigdy niczego nie sugerowala, nie wyrazala swojego zdania bez pytania. Uwielbialam ja. ALE moja mama i tak byla na pierwszym miejscu, pewnych rzeczy nie przeskoczysz, tesciowa nigdy nie bedzie tak bliska jak mama (zalezy jaka kto ma mame jeszcze). No wiec Swieta jesli nie wspolne to u mojej mamy najpierw, tak samo jak przylatywalismy do Polski to u moich rodzicow nocowalismy, tesciow odwiedzalismy, wpadalismy na obiad ale 80% czasu jednak z moimi rodzicami. To moja mama pomagala mi kapac czy przewijac Dawidka wieczorami. I chociaz uwielbialam moja tesciowa to ona majac 3 synow nigdy nie spedzila z ich dziecmi az tyle czasu.

U nas zdecydowanie teściowie najwięcej nam pomagają przy dzieciach ale w pewnym stopniu wynika to z ich więkzzej elastyczności i dyspozycyjności (mają swoją firmę więc siłą rzeczy czasem mogą po prostu przyjechać do nas w ciągu dnia itd)...natomiast moi rodzice bardziej weekendowo jak coś (chociaż zdarzało się że mama brała wolne i przyjeżdżała do mnie pomóc przy Miśku)
To co dla mnie w tym wszystkim najważniejsze to to że jedni i drudzy dziadkowie robią to z przyjemnością i z własnych chęci więc nie ma takiego dziwnego poczucia że zmuszamy ich w jakiś sposób do czegokolwiek. Też wychodzę z założenia że oni swoje dzieci już wychowali i nie mają obowiązku wychowywać naszych...natomiast ich postawa oczywiście mnie cieszy :)

Co do posiadania syna i córki to w pierwszej ciąży jakoś bardziej chcialam urodzić córkę, chociaż oczywiście ucieszyłam się bardzo z synka...w drugiej to już nawet bardziej skłaniałam się ku drugiemu chłppcu...jakoś podoba mi się wizja bycia mamą dwóch facetów no ale okazało się że będzie córka i dzięki temu wiem że już przynajmniej nie będzie we mnie tego niedosytu ;)
No i Gajka ma jednak zupełnie inny charakter niż Misiek...on jest takim trochę jeżem, nie przepada za przytulaniem itp (chociaż trochę się to teraz zmienia na plus), generalnie pod tym względem jest bardzo podobny do mnie...za to Gajątko to mała przylepa, cały dzień na rączkach i pełnia szczęścia ;)

No co do pomocy przy dzieciach to ja w ogole jestem takim jezem. Nie potrzebuje i nie chce. I moja mama zajmuje sie 3 razy w tyg. Maksiem i az mnie to skreca i wolalabym zeby nie miala takiego kontaktu a tym samym wplywu na mojego syna. Ja jestem zosia samosia i mi z tym dobrze. Lubie jak moja mama jest u mnie gosciem i tylko i wylacznie gosciem. Ale nie zmienia to faktu, ze jal jest mowa o spedzaniu czasu z rodzina to zawsze w.pierwszej kolejnosci to z "moja" rodzina. Inna kwestia, ze teraz juz wyboru nie mamy, bo mama m. nie zyje.
A poza tym u mnie kwestia checi wychowywania dziewczynki wynika tez z tego, ze mialam mnostwo zastrzezen do swojej mamy. I od najmlodszych lat juz myslalam sobie jak ja bede corke wychowywala. Ze bede to czy tamto robila a czego nie robila i nie mowila. I tak silna byla we mnie ta pptrzeba, ze tych dwoch synkow to jednak takie troche walniecie mlotem bylo. Ale tak jaka napisalam wczesniej, skoro tak kest to tak mialo byc i nie mam z tym problemu.

Dziewczyny ponawiam pytanie jaki neublizator/inhalator polecacie?

hydro dzieki ,wlasnie nad nim sie zastanawialam bo i cenowo dobrze wyglada.

U nas tez philips.

Jak to jest z tym regresem nocnikowym?maly odpieluchowany prawie 8 miesiecy temu nagle wlasciwie kazde siku i kupa przynajmniej czesciowo w majtkach.i zupelnie nie wiem czemu,bo nic specjalnego sie u nas nie zmienilo...
I teraz nie wiem jak mam reagowac?olewac?rozmawiac?wprowadzic jakies nagrody?
i ile to moze trwac?bo juz nueco wymiekam z tym przebieraniem i praniem:/

Elyanna: suszone jagody

możesz wziąć też mrożone i zrobić mus z bananem (lekko podgotować, to wtedy i banan zyskuje właściwości anty biegunkowe)

No proszę, myślałam że przy każdej biegunce można tak zadziałać.. Człowiek się ciągle uczy.

Mi w szpitalu polecali herbatke z jagód na biegunke i ryż z suszonymi i przegotowanymi jagodami. W aptece kupowalamsusz, nazywał sie borówka coś tam, coś tam, teraz nie pamiętam,ale mogę sprawdzić.

Hydro zakupilam inhalator polecany przez Ciebie,czekam az dojdzie i bedziemy probowac .Jeszcze raz dziekuje :)

Kasiek, bardzo normalne, to podobno typowe dla adaptacji. U nas szlo w druga strone - Krasnal spal jak zabity, ale tez przesypial prawie cala dobe, co jak na niego bylo nietypowe. A kiedy minie? Zalezy od dziecka niestety... Na zlobku przedszkolnym i zlobkowym wrzucalam linki, chyba do Dziecisawazne, tam byl super artykul o adaptacji, mnie bardzo pomogl, ostatnio Azji i Penny linkowalam, tam tez jest o tych pobudkach.

My jeszcze unikalismy zmian czy tez wiekszych spotkan podczas miesiscy adaptacyjnych, bo u nas niestety konczylo sie duzym stresem u Krasnala. Pozniej wszystko przeszlo jak reka odjal, ale poczatek byl trudny. Powodzenia i duzo sily dla Was!

Elfika
nam go przepisał twierdząc, ze jest skuteczny, choć ja jakoś średnio jestem zadowolona, tzn nie widziałam jakiś super efektów
jeszcze rok wcześniej (na pierwszej wizycie) dostaliśmy tradycyjnie tinizadolum i wtedy efekty były naprawdę widoczne
dlatego pytam czy w ogóle Wam proponował bo może jak my byliśmy (sprawdziłam ze to było w maju 2014) to była jakaś nowość której obecnie już nie poleca i mam dylemat bo nam tego leku została na kolejne odrobaczanie ale po pierwsze nie byłam z niego zadowolona a po drugie widze że już go nie przepisuje
także będziemy musieli się jednak chyba do niego wybrać
dzięki za pomoc

A my w końcu po Ninkowej diagnozie.
Wrzucam spod mojego wykresu opis wizyty, jakby któraś była ciekawa co do rozwoju i zaburzeń u dzieci w jej wieku.

Pominę może opis mej reakcji na widok przeprzystojnego pana Przemka, który na ścigaczu do nas przyjechał, cały w skórę ubrany ahhhhh
I badanie Huga też pominę, bo to o Ninkę głównie się rozchodziło.


A Ninka…. No Ninka jednak wymaga rehabilitacji.
Się okazało bowiem, po szeregu badań i ćwiczeń, że nasze dziecko nie ma praktycznie mięśni brzucha.
Nic, zero.
Napięcie mięśniowe ogólnie ok, ale siła mięśniowa marna.
Zwłaszcza w brzuchu.
No i stąd jej te wszystkie problemy się biorą. I ze skakaniem, i bieganiem i tym lękiem bo mięśnie brzucha trzymają praktycznie nasze ciało w pionie [oprócz grzbietu], a ona tych mięśni ni ma o_O
No i tak.
Ma też najprawdopodobniej zaburzenia integracji sensorycznej [to rzyganie w aucie, niechęć do huśtania się swego czasu etc], ale on głównego winowajcę w tym brzuchu upatruje.
Dacie wiarę, że jak się jej kazał położyć na plecach, zgiąć nogi i podnieść dupkę to ona nic, ani na 1 mm o_O
Próbowała ale gdzie tam. Ramiona szły do góry, głowa ale tyłka i brzucha nie oderwała.
Albo kazal się jej położyć na plecach i wstać.
Normalnie powinna się jedną ręką podeprzeć i podnieść się tak półbokiem jakby. A ona się przewróciła zupełnie na bok i dopiero się zaczęła ciągnąć, też z lekkim trudem.
Albo kazał jej się położyć jak do brzuszków, skrzyżować rączki na klatce piersiowej i ciągnąc głowę do kolan, no tak jak się brzuszki robi. Zero. Ostękała się, ojojczała i nie podniosła.
No strasznie to wyglądało :/
Że ja tego wcześniej nie zauważyłam ? :/
Tzn przeraziło nas tydzień temu, jak nie była w stanie z bujaczka Hugowego się podnieść [z tej najbardziej płaskiej pozycji], no ale wcześniej nic nie zaobserwowaliśmy……
Także od kwietnia zaczynamy spotkania z panem Przemkiem [mi w to graj !:D] i będziemy działać.
Powiedział od razu, że sportowca z niej robić nie będziemy bo widac, że Nina z tych mniej dynamicznych i temperamentnych dzieci, ale trzeba to wypracować bo potem będzie miała problemy z postawą prawidłową i wieloma innymi rzeczami.

No a stopy płaskokoślawe to też norma [do 6-go roku życia], sprawdził czy nie za bardzo koślawe są [złączył jej nogi w kolanach i zmierzył odległość między kostkami – wynosiła 4 cm więc luz, bo nie przekraczała 5-ciu……] i zalecił kupno [do przedszkola] pantofli z wyprofilowaną podeszwą i usztywnianą kostką.

Pytałam o chodzenie na bosaka i jego opinia jest taka, że boso owszem ale po różnych powierzchniach typu trawa, piasek, kamienie itp
W domu, po płaskich panelach lepiej jednak tych stóp dodatkowo nie wypłaszczać i ubierać pantofle z wyprfofilowaną wkładką.
No i to tak.



Czyli miałyście rację, że ta jej nieruchawość nie była cechą wrodzoną tylko jednak coś tam nie gra....

Teo najważniejsze że wiecie co nie halo i będziecie nad tym pracować...ale jednak wychodzi na to, że lepiej dziecko zrehabilitować wcześniej (z tego co kojarzę to u Was tak jak przy Miśku moim próba trakcyjna bardzo długo nie wychodziła...jak trafiliśmy w 10mc na reha to właśnie okazało się że brzuch jest bardzo słaby) bo prędzej czy później problemy i tak dadzą o sobie znać