Bett czyli dziecku na spacer co mam założyć jak jest w trakcie odpieluchowania? Czy może z domu nie wychodzić przez jakiś czas?

Wiecie jaki jest problem nas, matek XXI wieku? Oczywiście jesteśmy nieidealne, lubimy to podkreślać, lubimy też kombinować tak, żeby było jak najbardziej wygodnie. Ale czasem się NIE DA. Każda by chciała szybko, sprawnie i bez problemu odpieluchować dziecko, bez zrozumienia, że jest to proces, który potrzebuje kilka/kilkanaście dni trwać i wymaga pewnych nakładów organizacyjnych, które NIESTETY wymuszają pewną zmianę rytmu dnia. Nie chodzimy więc wtedy do centrum handlowego, nie łazimy 2h po dworze, nie odwiedzamy koleżanki i nie jedziemy autostradą na wycieczkę. Po prostu. Poświęcamy swój czas, informujemy o tym rodzinę/przyjaciół, angażujemy ojca dziecka i ew. starsze rodzeństwo - po prostu na ten czas nastawiamy się na to, że odpieluchowujemy dziecko. Czy to jest wg Was niemożliwe? Albo tak totalnie trudne, że nie warte zachodu? Jeśli tak, to pewnie - Wasza sprawa. Ale potem właśnie dzieci mają nawykowe zaparcia, leją na dywany i kanapy i uciekają od nocnika/toalety.
Jeśli odstawiamy pieluchę - to jej nie ma. Dziecko musi dostać JASNY, PROSTY komunikat, że NIE MA oznacza NIE MA. A nie, że JEST WTEDY, GDY MAMA CHCE.

I ja sądziłam podobnie jak Wy odpieluchowując pierwszego Syna. To miało być szybkie i łatwie, miał to pojąć bez mrugnięcia okiem, a ja miałam się nie namęczyć. I co się stało? Przez rok ponad bardzo często zdarzały mu się wpadki i nawykowe zaparcia. Co mnie stresowało strasznie, doprowadzało czasem do kresu wytrzymałości. Ale biję się w pierś, bo to ja zawiniłam na całej linii robiąc to, co piszecie wyżej.

Po przeczytaniu książki, którą polecam - odmieniło mi się w mózgu bardzo wiele prawd dotyczących nie tylko odpieluchowania, ale ogólnie uczenia dziecka kroków milowych. Trzeba poświęcić temu czas. Trzeba w tym czasie po prostu skupić się na dziecku olewając mycie podłóg, układanie prania czy oglądanie ulubionego serialu. Do odpieluchowania Syna drugiego zabierałam się wcześniej trzy razy - popełniając oczywiście wszystkie opisane przez Was wyżej błędy. Po przeczytaniu książki dałam sobie tydzień na ułożenie tego w głowie, zastanowienie się, PRZESTAWIENIE myślenia, zaplanowanie tego, że może mi być niekomfortowo, ale robię to, bo chcę, aby moje dziecko odpieluchowało się raz na zawsze i bez stresu. Wiecie ile mi to zajęło, gdy już się do tego przygotowałam? 4 DNI! Nie planowałam oczywiście na początku czasu, bo w książce podane są etapy. Jeśli dziecko osiągnie pewien etap, przechodzisz do kolejnego. Mój Syn drugi nie zmoczył mi ŻADNEGO dywanu, ŻADNEJ kanapy, nie moczył się w nocy i nie miał ANI JEDNEJ wpadki w domu, w przedszkolu, u babci, na spacerze. Nigdy. ALE wymagało to ode mnie skupienia się na nim, wciągnięcia w to wszystko mojego Męża i kategorycznemu wywaleniu pieluch. Nie założyłam mu NIGDY. I nie sadzałam go na środku pokoju, nie robiłam z tego wielkiego halo, nie biegałam za nim, rozmawiałam i mówiłam mu o tym co się dzieje bez szczególnych emocji i entuzjazmu.
Przez te kilka dni nie tylko odpieluchowałam dziecko, ale złapałam z nim fajny kontakt, bo byliśmy RAZEM bez rozdrabniania się na milion pierdół. I zamierzam dokładnie tak samo postąpić za kilka miesięcy z córką najmłodszą, ale najpierw raz jeszcze przeczytam książkę, żeby mieć w głowie spokój, plan i jasność.

Wszystko jest w naszych głowach i wszystko DA SIĘ :)

Teo pisałaś, że łykasz tabsy z magnezem ale i tak nie pomaga to na zwiększenie częstotliwości kup

Bett, chciałam odpisać na Twojego posta i się wykasował...
Napisze wiec krótko. U mnie było odwrotnie- pierwsze dziecko trzy dni, drugie nie. Sposób postępowania identyczny. Co poszło nie tak? Pewnie to, ze jednak każde dziecko jest inne.
Super, ze znalazłaś książkę, która Tobie pomogła, ale pewnie w odpowiedzi mogłabym Ci wskazać takie, które tez pomagają skutecznie odpieluchowac, ale innymi sposobami.
I tak, jestem zadania, ze odpieluchowanie to czas przeorganizowania życia, ze z pewnych rzeczy rezygnujemy... Rezygnowalam. I jak już się wydawało, z jest jak być powinno, pojechaliśmy ta nieszczęsna autostrada, dziecko bez pieluchy, dziecko wola, ze chce siku i zonk, bo właśnie minęliśmy POM a następny za kilka kilometrów. I co? I skończyło się sikiem do fotelika... Dziękuje. Jak zwykle życie sobie a teorie sobie.

Nie wiem tez jak z nocnym sikaniem, jednak wyczytałam gdzieś, ze to kwestia dojrzałości układu moczowego, a konkretnie umiejętności zagęszczania moczu. Umiejetność te organizm zdobywa najpóźniej do 5/6rż.

Nie przeczę, ze rodzic musi być przygotowany do odpieluchowania dziecka. Ale przede wszystkim to dziecko musi być przygotowane do zrzucenia pieluchy.
Z Krysią zajęło mi to kilka m-cy, wymagało tony prania, bo co dzień ze żłobka wracałam z wielką torbą mokrych gaci. Krysia stała i lala po nogach. I nić nie rządziło. A miała 2,5 roku kiedy zaczęliśmy. Wg mojej teściowej i wielkiej części rodziny mojego męża o dobry rok za późno... Wiele razy chciałam się poddać, ale żłobkowe opiekunki wspierały mnie, kazały dać "jeszcze tydzień"... W końcu się udało.
Jak się potem okazało - nie do końca. W żłobku dzieci chodzą sikać "na komendę" - przed jedzeniem, po jedzeniu, przed spaniem, po spaniu. Więc ciężko tu mówić o naturalnej potrzebie. Ale w końcu zaczęliśmy mieć dni bez wpadek. Ale kiedy wydawało się, że jest ok, zdarzyła się wpadka na ślubie znajomych, na autostradzie, kiedy wracaliśmy z nad morza (dziecko wolało, ale w korku na A1 nie bardzo jest jak się zatrzymać i zjechać.... Cierpliwie przebierałam, nie złościłam się, woziłam ze sobą po prostu worki ubrań na wszelki wypadek. Jak miała 3,5 roku zaczęła sama budzić się w nocy i chodzić do toalety. Wcześniej się nie budziła j jak jej nie wzięliśmy na nocnik, to łózko było mokre. Więc jak zaczęła wstawać, to byłam dumna A powinno mi dać to wszystko do myślenia. Po 2 m-cach, może niepełnych, znów przestała się budzić. Kiedy miała 4,5 roku zaczęliśmy badania- piasek w nerkach. Zanim dostaliśmy się do urologa- piasku już nie było. Leczymy Krysię 2,5 roku i mimo krótkich etapów poprawy, nadal moczy się w nocy. I mając 6 lat spała w pieluchach, mimo, że pozbyła się ich jako trzylatka. Wolę to, niż nawracające infekcje z powodu spania w mokrym łóżku. Na początku bardzo obwiniałam siebie, że naciskałam, że przymuszałam, ze zaszkodziłam dziecku "wysikiwać się na zapas" itd.
Długo musiałam przepracowywać wpędzenie dziecka w chorobę. Od niedawna wiem, że mojej winy w tym nie ma, albo niewiele. Winna jest genetyka, być może odziedziczona po mnie (ja od dziecka nie pamiętam ani jednej nocy bez wizyty w toalecie- różnica tylko taka, ze ja się budziłam, a Krysia nie). Także od 2 lat leczymy nadreaktywność pęcherza, i prawdopodobnie ma zaburzenia hormonalne- wazopresyna się nie wydziela albo pęcherz jest na nią odporny- zobaczymy za 2-ce...
Wiem, ze moje dziecko nie jest temu winne, a i tak mimo wszystko nie raz ciężko mi nerwy na wodzy utrzymać.
Pomna Krysiowych przebojów zaopatrzyłam się w zapas pieluchomajtek i długą wojnę z Wojtkiem, z ta różnicą, że obiecałam sobie, że nie będę naciskać i zachowam stoicki spokój. Wojtek zaskoczył w kilka dni. Wojnę miała w żłobku, bo mi go na siłę w pieluchy ubierali, bo się bali, że dywan na spaniu zmoczy... Wojciech przesypia całe noce na sucho odkąd skończył półtora roku, na nocnik biega przed skończeniem 2,5...
Nie skrytykuję żadnej matki za to, że założy pieluchę "na wyjście", nie powiem, ze jest "wygodna", bo sytuacje są różne..

Ewa, mój tak pawie rzucał jak zaflegmiony był przy przeziębieniu. Raz zwymiotowal I przechodziło. W dzień nie było takich akcji.

Moja Michasia miała zaburzenia czucia głębokiego a odpieluchowana w 18mż, w nocy również przestała sikac. Nigdy się w nocy nie moczyla. Zaburzenia zostały zdiagnozowane zaraz po odpieluchowaniu.

No bo to zalezy czego dotyczy zaburzenie czucia głebokiego. Byc może pęcherz akurat miała aokay. Mój w jamie brzusznej mega zaburzenia czucia głebokiego, jama ustna, Uszy z kolei ma krzyzowe. Także to zalezy bardzo mocno od dziecka. Gdyby miała zaburzenia w pęcherzu, to bankowo gładko z odpieluchowaniem by nie poszło.

U nas na zaparcia nawykowe dicopeg ani drgnął... Dopiero forlax dawka 1,5 saszetki, ale dla dorosłych. Te dziecięce leki nic, a nic ;(.

Moja Lusia też ma zaburzenia czucia głębokiego i odpieluchowana przed skończonym 18-tym miesiącem.
Ja tam jestem zdania, że dziecko wysadzane na nocnik od momentu jak zaczyna siedzieć, przyjmuje za naturalne odpieluchowana i wcześnie jest do tego gotowe. Plus pieluchy zwykłe wielorazowe, w których czuje mokro i powiązuje moment siusiania. To są proste sprawy, tylko pampersy są wygodniejsze.

Zakładam że większość dzieci nie ma zaburzeń, oprócz braku powiązania siku-mokro, które skutecznie wyeliminowały pampersy.

Wiecie co, że po mojej Oli w nocy było widać, że gotowa na zdjęcie pieluchy bo przebudzała się, a właściwie była w półśnie, wołała któreś z nas, robiła to siku (ciepła pielucha) i zasypiała. I chyba dwie czy trzy pierwsze noce po zdjęciu pieluchy, wolała nas a potem już do rana trzymała. Szybko nam poszło ale prawdą jest, że Ola miała ok 2 lata i 3 miesiące jak pozbyliśmy się pieluchy(dzień) i trochę później noc. No i zero nacisku. Przy drugim będzie trudniej logistycznie zapewne. Bo właśnie trzeba będzie jechać po starszaka do pdkola chociażby tak jak miała Teo...

oczywiscie ze ogarnie. Moj Piotrek nie mowil a odpieluchowalam

Treść doklejona: 16.12.17 21:35
a propos mowienia, ta moja martucha tez jakas do mowienia oporna, niedlugo 2 lata styknie a to mowienie to jakas porazka znowu. Juz sie zaczynam martwic, bo widze ze inne dzieci w jej wieku jakis ten zasob slownictwa wiekszy maja, ehh.

Isia - a czemu jestem naiwna?

Powiem Wam, że czytając dyskusję "razi" po oczach fakt, że każda z Was mówi MOJE DZIECKO, U NAS, MY, JA .
Dla mnie to jasny obraz, że każda z Was rozpatruje problem odpieluchowania czy innego kroku milowego, w kategoriach SWOJEGO DZIECKA a nie cudzego czy ogółu.
Bo prawda ludowa mówi, że co jest dla każdego to jest do niczego !
Dlatego wytykanie komuś błędów mając wyłącznie punkt odniesienia w osobie własnych dzieci...no to sorry, ale każdy będzie złym rodzicem tylko nie ja a jak dobrze wiemy, każda z mam chce dla swojego dziecka jak najlepiej więc jak można oceniać jej zachowanie za złe, skoro intencja jest dobra?
Niestety albo i stety, każde dziecko jest inne, każdy ma swoje sposoby, które działają lepiej lub gorzej.
Można bić się w pierś, że coś źle się zrobiło...ale czy nie mając wiedzy obecnej, mogąc powtórzyć swoje zachowanie, nie zrobiłybyśmy tak samo? No chyba raczej. Bo Nikt nie jest doskonały, żadna nawet najlepsza książka nie ustrzeże Nas przed błędami...
Na swoim przykładzie powiem, że można dostać rozdwojenia jaźni mając dwójkę dzieci [przy większej ilości to chyba inny, wyższy poziom wtajemniczenia porównywalny do porwania przez UFO]...
Jedno dziecko, w sensie pierwsze siadało na nocnik w wieku 7-8 miesięcy, a od roku nie chciało nawet na nocnik spojrzeć...schowałam nocnik żeby nie wywoływał histerii aż nagle w wieku 2 lat i 1 dnia, dziecko samo przyszło i powiedziało, że chce nocnik....3 dni i odpieluchowane, jedynie 7 dni zajęło ogarnięcie kupy.
Drugie dziecko miało styczność całe swoje życie pieluchowe z nocnikiem...bawiło się nim, siadało jak chciało, właziło do niego, widziało siostrę na "tronie" codziennie, nie miało awersji do nocnika...a odpieluchowanie to były dwa podejścia [z mojej inicjatywy] i prawdziwa nauka...jedynie fakt, że w miarę szybko poszło bo 8 dni ze wszystkim.
Ale jak dla mnie, to świadczy, że nie można zakładać, że jeden sposób jest uniwersalny dla wszystkich.

Na spokojnie dziewczyny. Każdy sposób jest dobry, który wywołuje pożądaną reakcję.
Trzeba obserwować swoje dziecko i nie porównywać z innymi.

Karolciat u młodszej też zwisało czy ma mokro czy nie. Potrafiła powiedzieć że nie chce na nocnik, sadzalam ją, nie zrobiła i za chwilkę lała w pieluchę. Tylko u nas dzieci były wysadzane od 7 miesiąca życia, od roku to już regularnie. Pieluchy wielorazowe były bardzo pomocne aby ocenić czy dziecko ma mokro, a jak mokro to czy ciepło czy zimno, bo jak ciepło to nie wysadzalam. Jak sucho od np godziny to wysadzalam. Dużo roboty, ale zaprocentowalo. Młodsza też była oporna i zajęło jej to 5 miesięcy dłużej niż starszej.
Różne dzieci są i ja nikogo nie oceniam. Jedynie jestem zdania że łatwiej jest odpieluchowac dziecko wysadzane niż 2.5 czy 3-latka ktory latał 24h na dobe w pieluchach i nagle oczekiwac ze zrezygnuje z sikania tam gdzie stoi.

IwonkaLA: każda z Was mówi MOJE DZIECKO, U NAS, MY, JA .

No w tej książce, co Bett polecała, jest wyraźnie podkreślane zdanie brzmiące "UCZ TO DZIECKO, KTÓRE MASZ !!"
Nie dziecko koleżanki, siostry Twojego kolegi, tylko Twoje.
Bo każde inne, inaczej łapie, chwyta itp.
Niby taka oczywista oczywistość, a nawet ja się dałam ponieść emocjom

IwonkaLA: Drugie dziecko miało styczność całe swoje życie pieluchowe z nocnikiem...bawiło się nim, siadało jak chciało, właziło do niego

No właśnie może to był powód dłuższej nauki ?
Bo autorka książki też podkreśla, że nocnik nie może służyć dziecku do innych czynności niż fizjologiczne.
Nie może się nim bawić, wchodzić do niego, zakładać na głowę itp.
Nocnik ma być tylko do sikania i robienia kupy.
Jeżeli dziecko robi z nim inne rzeczy powinno się go schować.

_Isia_: Teo, a coś robiłaś żeby Ci się maluchy wykupkaly wreszcie czy czekałas po prostu?

Pytasz o wcześniejszy okres, ten podczas kp tak ?
Wtedy nie robiłam nic, bo im kompletnie tak rzadkie robienie kupy nie przeszkadzało.
Ninka miała co prawda lekkie kolki, ale pokażcie mi dziecko, które nie ma.
Zwłaszcza takie 2-3 miesięczne.
Każde lubi się poprężyć, popłakać, popuszczać bąki.
Więc bardziej u Ninki to jakaś niedojrzałość była.
Hug kompletnie tego nie miał, pogodne, spokojne dziecko.
Mimo, że kupa co 17-19 dni nawet

A z moim Hugiem dziwna sprawa.
Pięknie już kontroluje wszystko.
Rano pielucha sucha, po pół godzinie zaczyna jak jeleń na środku drogi miotać się, widać niepokój [czuje, że będzie sikał], łapie się za siusiaka itp.
Ale za chiny nie da się posadzić na nocnik, ani na nakładkę.
Oczywiście absolutnie nie nękam chłopaka, mówię tylko raz [bo nie wolno pytać] "chodź zrobimy siku na nocnik, bo widzę że chcesz"
Za każdym razem mówi, że nie i zaraz sika po nogach.
W książce nie ma o takiej sytuacji słowa, w sensie co zrobić jak dziecko już sygnał daje ale nie idzie go wysikać w miejscu do tego przeznaczonym.
Więc próbuję za każdym razem i liczę, że w końcu powie że zrobimy siku i da się posadzić.
No bo oczywiście na siłę nie chce tego robić, mimo że widzę oraz wiem że za chwilę będzie sikał, co też robi.

Pojdzie do szkoly to sie nauczy czytac.

Iwonka ale ja absolutnie nie napisałam tego o tym nocniku (że nie powinien służyć do czegokolwiek innego) żeby Ci wytknac błędy czy cos. Mam nadzieję, że wiesz
Myślisz, że mało razy Hug z nocnikiem na głowie biegał albo wkladal do środka wszystkie swoje resoraki?
Też nie wiedziałam, że to niedobrze.
Aczkolwiek patrząc na Twojego Alana to i tak mu to jakoś mocno nie zaszkodzilo, bo odpieluchowany był i tak dość szybko i dość wcześnie

Jak w każdej książce wiadomo tam dużo generalizowania jest. Autorka pisze, czego się nie powinno robić, ale wiadomo że na 100 dzieci nie wszystkie będą się książkowo zachowywać i reagować.
Sam fakt, że ja np Ninę podczas odpieluchowania co 30 minut wysadzałam żeby załapała, czyli podstawowy błąd wg autorki. U Niny nie miał wpływu kompletnie, u Huga diametralny.


Natomiast jakieś 20 minut temu znowu zaczął robić w kuchni jelenia łapiąc się za siusiaka. Kiedy tylko zaczęło mu lecieć na podłogę, złapałam go na ręce, posadzilam na nocnik (który już niemal na plecach noszę przypiety) i bez płaczu dokończył, wysiedzial pięknie, potem się cieszył, opowiadał, wylewalismy całą rodziną (kotu na łeb prawie chlapnał ), bilismy brawo, Hug spuszczal wodę i generalnie lepij jak na olimpiadzie
No ale usiadł, dał się posadzić znaczy, nie protestowal, nie płakał, jestem szczęśliwa!

Iwonka na niego raczej nie działają akcje w rywalizację, wyścigi, nagrody czy coś.
On ma, mówiąc delikatnie, wy#$&#ne.

Moja Nina bimba każde popołudnie w tygodniu bo na nic chodzić nie chce. Leniwa po ojcu

IwonkaLA: Nadmierne obciążanie dziecka zajęciami dodatkowymi, nauka gdy jeszcze powinno się bawić..bo moje musi być NAJLEPSZE a najlepiej NAJLEPSZE WE WSZYSTKIM...szkoda, że nie ma szans pobyć dzieckiem :(

Mój Henryk poszedł od września do I klasy.
Dużo czasu spędza w świetlicy - generalnie więcej, niż na lekcjach. W świetlicy mają jakieś tam zajęcia (gry, zabawy, prace manualne), oraz wyjścia do biblioteki (chodzi chętnie, pożycza książki i czyta w domu), ale SAM CHCIAŁ coś jeszcze. Zapisał się SAM na szachy oraz SKS (SKS tylko do końca roku - wielka szkoda). Chodzi też na szkółkę piłkarską. Wybrał zajęcia takie, jakie sam chciał - do żadnych nie zmuszałam. I wszystkie zajęcia są w ramach czasu oczekiwania na mnie - po odebraniu ze szkoły nigdzie więcej go nie wożę.

Żona Andrzeja Sołtysika nie przejmuje się hejtem - znów pokazuje, jak karmi piersią ponad 2-letniego syna

A moja jak odstawilam w listopadzie to po 3 tyg jak pokazalam cycki to ona mi pokazala swoje.i tyle.nie kojarza jej sie juz z jedzeniem

U nas niestety jest wówczas dramat jak zobaczy mnie choćby w staniku od razu chce się przytulić żeby dotknąć pierś..
on może tez ich nie kojarzy z jedzeniem, ale czasami mówi ze chce mleczko z cycusiów..
Mimo tłumaczeń on nie zmieni swojego podejścia a mnie to mega krępuje.. bo potrafi przy znajomych się przytulać a nagle ręce w cycki... dramat

Jeszcze tylko nadmienię chwilę o tych aktywnościach po szkole czy przedszkolu.
Chciałabym żeby u Nas było tak jak u marion bo podejrzewam, że moje dzieci też będą musiały na mnie czekać w świetlicy. Ale inna bajka jeśli dziecko wraca o 15:00 z przedszkola i do 20:00 ma "zajęcia pozalekcyjne", wpada do domu, myje się i pada...bo angielski, aikido, basen, plastyka...a rano znów trzeba wstać...
Ostatnio Lenka próbowała się umówić z koleżanką na zabawę po przedszkolu.
Koleżanka była jak najbardziej za, ale mama powiedziała że zajęcia są już opłacone i mają OKIENKO w piątek między 17:00 a 18:00
Ta mama wcześniej nie prowadzała nigdzie córki, ale raz zgadała się z inną mamą i postanowiła, że trzeba się aktywizować. Tylko od razu poszło z grubej rury...
Moje dzieci na razie nigdzie nie chodzą na zajęcia. Jeżdżą na koniach w piątki lub soboty. Czekają na ten czas z utęsknieniem, zbierają sobie na to pieniążki [15min - 40zł!!] i mają z tego ogromną frajdę.
Myślę, że z czasem będą mieli sprecyzowane zainteresowania. Na razie ta atrakcja im wystarcza bo często o tym rozmawiamy.
Często o tym myślę, i patrząc na roztrzepanie dzieci niektórych moich znajomych, które uczęszczają na wszystko co odbywa się w promieniu 10km od centrum miasta, uważam że lepiej wyspecjalizować się w jednej "dziedzinie" niż we wszystkim po troszku i z przyjemności przejść do obowiązku lub zawalać ważne rzeczy takie jak szkoła.
Ja sama chodziłam na kółko matematyczne, SKS siatkówki i karate [od 4kl, w kl 1-3 chodziłam...na dwór z dziećmi ]. W pewnym momencie przysiadłam i okazało się, że nie mam czasu na naukę i jestem mega zmęczona.
Byłam w 5kl podstawówki.
Przeanalizowałam w czym czuję się najlepiej i zostałam przy Karate. Dzięki temu miałam czas na naukę, karate i znajomych.
Myślę, że teraz bardziej zależy rodzicom niż dzieciom...

A co do cycków, to moje dzieci karmione tylko po 6 miesięcy, a jak widzą cycka to też dostają lepkich rączek
Nie wiem, chyba na każdego i w każdym wieku, cycki działają jak magnez