PENNY: Zmusiłaś" mnie do myślenia :)

ulala to się podziało

jeśli chodzi o pożyczone rzeczy to mam to szczęście, że jak coś Gaja pożyczy to jest to od dziecka wolnościowego i z takiej rodziny więc mam luz, dużo luzu.

jeśli chodzi o książki z biblioteki, biorę za nie odpowiedzialność, bo ja podpisałam zobowiązanie w bibliotece. Jeśli daję książkę Gai do swobodnej zabawy to jestem gotowa przyjąć wszelkie konsekwencje, ponieważ nie jestem to zazwyczaj książki biblioteczne są pod moim "ścisłym" nadzorem

Choć nie udzielam się aktywnie, to od dawna podczytuję i czerpię ile się da:)
Nie wiem, czy ktoś już to wcześniej wklejał?

https://www.youtube.com/watch?v=0Gj9SC75edk

na mnie zrobił ten filmik ogromne wrażenie i niestety w wielu scenach widzę siebie…za nic nie chcę, żeby moje dziecko miało podobne wspomnienia…
jeszcze wyjaśnię…siebie, patrząc na tego mężczyznę, któremu brakuje pewności siebie...

Co z kwestią wspólnych zabawek rodzeństwa? Jedno dziecko zniszczy, to drugie też nie ma.

Muriah: Co z kwestią wspólnych zabawek rodzeństwa? Jedno dziecko zniszczy, to drugie też nie ma.

Muriah czy mogłabyś sprecyzować pytanie, lub inaczej go zadać, bo dla mnie to fakt i ja nie słyszę pytania.

Jeśli któryś ze współwłaścicieli zniszczy wspólna rzecz, to kolejny współwłaściciel również ponosi tego konsekwencje. Kropka

Fajny tekst, o byciu rodzicem. Najbardziej mi się podoba zdanie: "Do Twojego dziecka jesteś skrojony na miarę."

cała reszta

No wiem o co ci chodzi. Jednakze taka odpowiedzialnosc zbiorowa gdzies mi nie pasuje. Ale zarazem nie wiem jak by to mozna bylo rozwiazac z korzyscia dla wszystkich..

Frances: musi

A jak nie chce?
On wyraził na takie rozwiązanie świadomą zgodę?

Frances: Ja to bardziej traktuję jako konsekwenc

Według mnie to kara, nazwana konsekwencja

Hmm... Nie porównywałabym wybiegania na ulicę do zniszczenia zabawki.

Kara zawsze łamie czyjeś granice. A chodzi nie tylko o to by dbać o swoje granicę, ale też by nie łamać granic dziecka.

Gdyby obaj chłopcy, przy Twojej pomocy umówili się na takie rozwiązanie, wtedy to co innego. Tak jak to jest teraz, jest to po prostu kara, z której jeszcze dodatkowo drugi brat ma korzyści.

Treść doklejona: 18.12.15 20:04
To inną sytuacja. Zatrzymujesz rękę dziecka, broniąc wspólnej własności, bezpieczeństwa, zdrowia ( wiadomo czym grozi wybita szybą ). Zatrzymanie ręki nie jest kará, tylko powstrzymaniem.

Treść doklejona: 18.12.15 20:05
Przepraszam, że ją tak lakonicznie dziś i sucho, ale z doskoku piszę

Frances:
Serio masz cały czas na oku 3,5 latka? Bo moi czasem siedzą w swoim pokoiku i tam się bawią, czasem dopiero po jakimś czasie dowiaduję się, że cos się popsulo

Pytałaś czy go nie odsunę, więc piszę o sytuacji kiedy widzę i mogę zareagować.

Frances: To kto jest bardziej poszkodowany?

Pytanie, czy chodzi o to tylko by wskazać bardziej poszkodowanego i wymierzyć sprawiedliwość? Może chłopcy woleliby inaczej to załatwiać? Pytałaś?

Fran, a nie wolałabyś, żeby chłopcy doświadczyli bardziej naturalnego i samodzielnego rozwiązywania takich sytuacji? Kurczę, jakoś cały czas rozumiałam, że jesteś przeciwna karom i nagrodom...?
Czego ich uczy takie rozwiązanie, które stosujesz?Jak wpływa na ich braterską relację?

Winni, w przypadku tego dokładnie auta, o którym piszę musiałanym je po prostu odkupwać, bo to jest obu zabawka nr jeden. Calymi godzinami jezdza nimi po domu, robią wyścigi, a Dominik nawet bierze je na dwór (Kuba rower). No nie ma opcji, by go zabrakło, bynajmniej nie na tą chwilę.

Frances: U nas jest tak, że jak Kuba zniszczy coś (w takim razie "z premedytacją") to musi oddać w zamian swoją rzecz dla Dominika.

Fran ja bym się bardziej skupiła na tym co w głowie Kuby, by się zadziało, jeśli by musiał to auto oddać. To tak jak z karą w przedszkolu: jak u nas Olek coś przeskrobie, to zazwyczaj idzie stać do kąta. Wydaje mi się, sądząc po jego minie, że on stojąc w tym kącie nie rozmyśla nad swoim nie najlepszym zachowaniem, nie rozmyśla o tym, że uderzył Kajtka czy Zosię. Nie rozwija się w nim wtedy żadna empatia, ni pomyślunek nad daną sytuacją. Myślę, że jest w nim w tej danej chwili wiele frustracji czy smutku z powodu stania w tymże kącie, a nie skruchy nad tym co właśnie popełnił. Bardziej się skupia nad swoim dziecięcym i dla nas oczywiście niedojrzałym cierpieniem, bo według dorosłego powinien stać i myśleć o przeproszeniu, pewnie nawet przeprosi poproszony lub nauczony. Być może nawet pomyśli: "Stoję w tym kącie przez nią", bo to tylko 3, 4 czy 5 latek, a nie dorosły który jest skłonny do głębszej refleksji. I tak samo Twój Kuba prawdopodobnie w tym momencie raczej się nauczy jak unikać kary, a nie zatrzyma się nad tym dlaczego niefajnie jest niszczyć bratu zabawki. Nie będzie jej niszczył, ale w zasadzie tylko po to, by obronić niejako swoją. Bo to, że czasem dzieci coś niszczą w złości czy w przypływie jakiejś emocji też jest poniekąd ich naturą, niszczą bo COŚ. I ja bym się chyba na tym bardziej skupiła :)

No a tak na marginesie co do Olka, to gdyby faktycznie kara stania w kącie działała i była skuteczna, to by przestał w nim stać jakiś rok temu... a to nie działa, bo mimo wszystkiego ląduje w nim ciągle :( daje do myślenia, prawda ?

My robimy tak. Jak Nadia na przykład obleje wodą Liwkę podczas kąpieli - zdarzyło się kilkukrotnie, gdy była zmęczona i już sama nie wiedziała o co jej chodzi. To ja jej zawsze tłumaczę, że Liwka teraz jest malutka i bardzo ją kocha i że w wielu sprawach ją naśladuje. I że jak urośnie to z dużym prawdopodobieństwem też może zacząć ją chlapać i że ona sama nie lubi być ochlapaną :) bo nie lubi :) i że może jednak nie warto tak ją po oczach pryskać. I do Nadii to zazwyczaj dociera.. po chwili dłuższej lub krótszej :P Zresztą coraz mocniej dociera do niej, że faktycznie Liwka ją naśladuje coraz częściej, więc to też zaczyna działać. U nas w domu nie ma czegoś takiego, że jeśli jedna coś drugiej by zniszczyła, to musi coś dawać swojego w zamian. Bo według nas to nie uczy współpracy, a kurczowego skrobania marchewek po własnych piętach :)

Penny (uwaga będzie głupie pytanie ale wolę się upewnić ) ale zwracasz Nadii uwagę jak leje Liwke wodą tylko wtedy, kiedy Liwce się to nie podoba tak ?
Jak ją to bawi i rozsmiesza to nie reagujesz?

TEORKA: Penny (uwaga będzie głupie pytanie ale wolę się upewnić ) ale zwracasz Nadii uwagę jak leje Liwke wodą tylko wtedy, kiedy Liwce się to nie podoba tak ?
Jak ją to bawi i rozsmiesza to nie reagujesz?

Pytanie absolutnie niegłupie :) Dokładnie tak robimy :> Nawet jeśli mi się wydaje albo Marcinowi się wydaje, że Liwci może być nie za dobrze, to jak ona sama nie reaguje albo tym bardziej się chichra to nigdy nie ingerujemy. Nigdy, zostawiamy to im. Co więcej, jeszcze często czekamy na rozwój sytuacji, tak by właśnie same do czegoś tam doszły. Pociągnę ten przykład z chlapaniem. Siedzą razem w brodziku, Nadia chlapie Liwkę, ona nic, my nic. Nadia chlapie Liwkę, Liwka zaczyna "burkać", my nadal nic. Bo często też jest tak, że same się fajnie wyciszają, a nasze "porady" paradoksalnie mogą zwiększyć między nimi napięcie, zupełnie przecież niepotrzebnie. Wkraczamy dopiero, gdy faktycznie widzimy, że już jest eskalacja i Liwka sobie nie poradzi. Wtedy zaczynamy tłumaczyć. I oczywiście to działa w dwie strony, bo i Liwka czasem pochlapie :) wtedy sytuacja jest analogiczna.

_Fragile_: Penny, my podobnie robimy, to znaczy jak Gugiś coś psuje albo popycha Krasnala, bo wydaje mu się to strasznie śmieszne to rozdzielam wtedy chłopaków (np. biorę Krasnala na blat kuchenny), tłumaczę "kumatemu", że kiedyś robił podobnie jak był maluchem, ale dzieci w ten sposób się uczą, poznają świat i że on robił tak samo.

:):):) u nas dokładnie tak samo. I właśnie często tak jest, że Nadia na przykład biegając po pokoju, chce pośpieszyć Liwkę, bo jest zabawa, bo jest wesoło, bo ma głupawkę i tak dalej :) a wiadomo, że Liwka chwiejna :P

Treść doklejona: 18.12.15 21:19

_Fragile_: bo co z tego, że ja powiem, żeby tak nie robił, bo to nie jest zabawne ani śmieszne skoro brat zaśmiewa się do rozpuku

Hahahahaha, dokładnie

Frag pisałyśmy to samo w sumie

Dzięki za odp Frag i Penny.
Pytałam, bo dzisiaj właśnie miałam sytuację i nie wiedziałam jak zareagować i czy w ogóle.
Oboje siedzieli w wannie, Ninka brała kubek, napelniala wodą i całą zawartość dość mocnym ruchem wylewala bratu w twarz, oczy, nos etc.
Wyglądało to średnio, ja bym bankowo nie chciała żeby ktoś mi tak robił.
Ale Hug aż się ze śmiechu zaniosl
I wydawało mi się, że powinnam zareagować bo sytuacja z boku wyglądała słabo, ale właśnie nie wiedziałam czy bardziej kierować się reakcją Małego czy tym, co mi się wydaje.

PENNY: a ja cała osrana jestem, czy Nadia nie przygniecie Liwci mocniej

Ja też... A wiesz co jest śmieszne? Mąż mówi "jeeezu, daj im się pobawić/nie psuj zabawy". Kiedyś czytałam, że mamy są od tego, żeby otaczać opieką, a tatusiowie są od przygód i gender nie gender, ale u nas to się sprawdza ;))

PENNY: Nadia ma takie love do Liwki, że ją tak ściska i całuje, że ta ledwo oddycha

Przybij piątkę. Ale powiem Ci tak - jak go przez dwa lata nie zadusił to już chyba nic mu się nie stanie ;)))

Teo - jak mały się śmieje i krzywda mu się nie dzieje (hehe, rymsnęło mi się) to ja bym nie stopowała.

PENNY: to że jeden lubi być oblany, inny nie, a tamten pochlapać się w błocie, lub być ochlapanym i zaciesz milion. I im jest z tym dobrze, a nam dorosłym często nie.

Nie zapomnę jak byłam już chyba na końcówce Gugisiowej ciąży, a Krasnal wpadł w dół wypełniony wodą. Niby kałuża, tak sobie "tuptał" i nagle siup, dziecka nie ma. To znaczy jest, ale do pasa w błocie, wodzie i czymś paskudnym. Krasnal mało nie pękł ze śmiechu jak z moją mamą próbowałyśmy go stamtąd wyciągnąć - woda nalała mu się do kaloszków i ciągnęłyśmy kilka dobrych minut, a końcu wyciągnęłyśmy, a kalosze poszły na straty. I straszne, bo ja pamiętam, że na niego nakrzyczałam jak jeszcze był w tej kałuży, że nie wolno, żeby się nie śmiał, bo to nie jest śmieszne (to był już październik), on był zdziwiony i jeszcze bardziej się zaśmiewał, że co ta matka tak się drze, aż w końcu moja mama zaczęła się histerycznie śmiać... Teraz sobie to przypominam - z boku musiało wyglądać jak cyrk na kółkach, ale ilekroć dzieciarnia robi coś "głupiego" w moim mniemaniu, ale nic strasznego się nie dzieje (a przecież wtedy też nie działo) to odpuszczam. Szkoda moich nerwów, a skoro oni się śmieją to niech się śmieją, ja siedzę obok i czuwam, żeby sobie nic nie zrobili po prostu, bo co innego mogę?
.
Pisałam Wam kiedyś jak wyglądała u nas kąpiel jak Gugi się uczył raczkować, a męża wieczorem w domu nie było? Ogólnie armageddon, czasem zasiusiany przez Krasnala dywan, Gugi chowający się do szafy w drugim pokoju, kot latający po domu, Gugi pakujący się do kuwety. I tak staram się teraz na wszystko patrzeć z "boku" jak sytuacja zaczyna mnie przerastać. Zamykam oczy i wyobrażam sobie jak komicznie musimy wyglądać i jeśli ktoś by nas obserwował on-line to w komentarzu napisałby "dom wariatów". Jak chłopcy dostaną głupawki to latają po domu jak kot po opróżnieniu pęcherza, obaj ręce w górze i wrzeszczą wniebogłosy jakby goniło ich stado diabłów. Tak, to jest dla nich mega śmieszne. Dobrze, że mieszkamy na parterze... I szczerze? Są trzy wyjścia: wydrzeć się (czasem tak robię jak nerwy mnie poniosą, nie powiem, że nie), rozpłakać się (nie działa) albo śmiać się razem z nimi.

Treść doklejona: 18.12.15 21:47
A, jeszcze sposób na pokojowe "spacyfikowanie" dzieciarni. Działa zawsze, jeszcze nigdy mnie nie zawiódł - jak już robi się ostro i widzę, że zaraz któryś będzie płakał to rzucam hasło "WYCHODZIMY!". Nawet Duży nie pyta gdzie, tylko lecą do przedpokoju się ubierać. Idę z nimi nawet dokoła bloku, tylko żeby ich trochę wyciszyć.

Frances: natomiast błagam ale nie wymagajcie od 1,5rocznego dziecka i 3 latka np by usiedli i przedyskutowali "co zrobimy, gdy ty rozwalisz moje auto" no błagam!

No toć dlatego mówię, że to dwójka musi gadać. A jakbyś Starszaka zapytała po rozwaleniu samochodu jak można naprawić tę sytuację? Chodzi o to, żeby to wyszło od dziecka, a nie od Ciebie, żeby on zaproponował jakieś rozwiązanie, na które można się zgodzić albo nie (np. to ja mu zabiorę jeszcze jeden samochód i rozwalę, bo i takie propozycje mogą paść ;)).

Co do drugiej części to się nie wypowiem, bo my nie rb, a jeśli chodzi o osoby trzecie to mam duuużo granic.

Treść doklejona: 18.12.15 22:01
O, przykład Ci dam - nasz Gugi niegadający w ogóle. Krasnal bawił się jego pluszakiem, pluszak wpadł do miski z wodą, mokry, obświntany kocią mordką, więc tylko do prania. No i problem, bo Gugi w płacz, zbliża się wieczór i nie ma z czym spać. Tłumaczę Dużemu, pytam co mógłby zrobić, żeby "naprawić" tę sytuację i żeby Gugiś nie musiał spać sam. I Krasnal oddał mu na noc swoją pandę. Dopiero po chwili, po przemyśleniu, ale przyniósł i mu dał. A kto zna Krasnal a kto zna Krasnala to wie ile znaczą dla niego jego pandusie... Nie wiem, czy to zadziała zawsze i przy każdym dziecku, ale spróbować można, a nuż zadziała?

ALe jasnym jest, że większość istotnych sytuacji jest "przegadana". Słuchajcie, ja nie pracuję, jestem z dziećmi w domu, dużo rozmawiamy, na bieżąco. Najpierw tłumaczymy, że Dominikowi przykro, że nie będzie miał jak z bratem wyścigów robić itp, ale jeśli i to nie dociera i Kuba, bo wymyślił sobie zabawę w warsztat (jedzie na swoim aucie i trzaska Dominika) no to serio nie widzę innego rozwiązania. Oczywiście jak ktoś poda mi jakieś sensowne to z ogromną chęcia wypróbuję, gdyż w stronę rb jestem bardzo otwarta. Natomiast nadal będę się upierać, że dziecku też trzeba pokazać, że są jakieś konsekwenscje zachowania (jak w życiu).

Winni: Fran, nie przywołuje, jak nie pamiętasz dokładnie o co chodziło

dlatego wcisnęlam tam "chyba"

No i nadal nie doczekałam się odpowiedzi na najistotniejsze pytanie. Jak w taki razie rozwiązać tą konkretną sytuację.

Treść doklejona: 18.12.15 22:12

Winni: za zgodą wszystkich domowników, również Adasia

rodzeństwo często ma sprzeczne interesy i żadnej ochoty na ugodę

Frances ja potrafię sobie wyobrazić w tej konkretnej sytuacji z samochodem że starszy ponosi naturalne konsekwencje swojego zachowania i mam przekonanie że gdyby dać mu szansę sam znalazłby sposób żeby to naprawić. Taka naturalna konsekwencją mogłaby być rozpacz młodszego z którą musiałby się zmierzyć

Treść doklejona: 18.12.15 22:18
Ja się nie podpisuje pod "granicami" dla mnie wyznacznikiem są potrzeby.