Ja nie wiem, czy u nas było rb czy nie, bo dla mnie to nie jest filozofia życiowa, ale za radą koleżanki z pracy porozmawiałam z córką i wytłumaczyłam, że mama jest bardzo zmęczona, musi do pracy chodzić i nie da rady już dłużej karmić, dałam w zamian nowy kubeczek z mleczkiem i obyło się bez płaczu i protestów i pomocy mojego męża. Wydaje mi się, że tak w 100% zgodne z rb jest jedynie samoodstawienie.

A ja tak sobie myślę, że te naturalne konsekwencje są dużo bardziej dotkliwsze niż konsekwencje narzucane przez rodziców.
Ale jeśli dziecko od małego uczone jest, że w sytuacjach konfliktowych zawsze wkracza rodzic- sędzia, który rozwiązuje konflikt według własnego uznania, to w jaki sposób ma poczuć się odpowiedzialne za swoje czyny? Oczywiście może się bać nieuchronnej kary, która spadnie na niego…ale czy o to nam chodzi?
Wychowywałam się z rok młodszym bratem, nie w duchu rb, ale rodzice nigdy (pewnie z braku czasu) nie wkraczali w ten sposób w nasze konflikty, narzucając nam rozwiązania…i jak sobie wyobrażę, że brat zostałby zmuszony do oddania mi swojej ulubionej zabawki, bo zniszczył moją, to średnia to dla mnie satysfakcja, gdyby sam zdecydował o oddaniu, to co innego...

Winni, czy dzieci wychowane w duchu rb skarza? donosza? itd
bo dzieci wychowywane normalnie, od 4-latkow wzwyz skarza na potege, " aprosze pani bo ona". Tylko wchodzi sie do przedszkola (obojetnie jakiego), w piaskownicy, na placu zabaw - takie skarzypyty ze szok.
to pytanie odnoscie wpisu ostatniego skapuli, zadane z czystej ciekawosci.

serratia: że coś tam się stało z cycusiem, bo źle bym się czuła z tym (no nie mogę dziecku spojrzeć w oczy i je okłamać)

ja pierdzielę Ja czasem nie mogę uwierzyć w to, co czytam Napisz jeszcze, że naraziłam dziecko na traumę :)

serratia: ze już jest duża

a mnie znów bardzo nie podoba się takie gadanie, ze coś już dziecku nie przystoi, bo jest duże. Myślisz rzeczywiście, że twoje dziecko w wieku 25 miesięcy było już duże i że go nie okłamałaś w tej kwestii? Ja, nie wiem czemu, mam alergię na te słowa. A niestety są one nadużywane przez ludzi (np. nie płacz, duże dzieci nie płaczą). Co rozumiesz przez te słowa, jeśli mogę zapytać? Ja mam wrażenie, że jeśli mówisz, ze jest duże, to ono później stara się ponad miarę robić wszystko, by nie zawieźć mamy, bo przecież dużym dzieciom pewnych "dziecięcych" rzeczy już robić nie przystoi. Pozwólmy dzieciom być dziećmi. Nie wpierajmy, że są duże.
Wczoraj w sklepie miałam taką sytuację. Misia płakała z jakiegoś tam powodu - przykro jej było już nie pamiętam o co. Poprzytulałyśmy się przed sklepem, wchodząc do niego ona jeszcze szlochała. I na to pani ekspedientka: "Oooooo, czemu płaczesz? Nie płacz, dzieci które płaczą są brzydkie, duże dzieci nie płaczą... itd, itp.). Nawet nie zdążyłam się rozejrzeć po sklepie i wyszłam :) Oczywiście kucnęłam i powiedziałam mojemu kochanemu dziecku, że płacz, to nic złego, że jest tak samo śliczna kiedy płacze, jak wtedy, kiedy nie płacze, że jeśli ma ochotę płakać, to ma płakać, bo każdy czasem płacze itd.
Nie lubię zwrotu, że dziecko jest duże i czegoś już nie może robić. Nie znoszę :))))
Moje dziecko przy odstawieniu nie uroniło ani jednej łzy. Nawet nie pytało o niego, bo z racji tego, ze jest wrażliwym dzieckiem wiedziała, że cycuś mnie boli (sutki miałam wielokrotnie poranione i ona to widziała) i nie można z niego pić. Zrozumiała bez problemu, uszanowała, z czego byłam bardzo dumna. Nie musiałam jej wpierać, ze jest duża, bo do tej pory tak nie uważam. Jest mądrym, rezolutnym i wrażliwym małym człowiekiem. Misia miała wtedy 27 miesięcy.

Dzięki, Winni, sporo w twoim tekście moich własnych myśli, których nie udało mi się naprędce ubrać w słowa ;) Bardzo przekonujące to wszystko.

Frag, tak szczerze... nie mam pojęcia. Nie zdarzyło mi się to jeszcze, nie wiem, co byłoby najlepszym rozwiązaniem. Rozumiem doskonale obawy o to, co czuje poszkodowana strona, jeśli napastnik nie uważa, że zrobił cokolwiek nie tak. Hmm... Znając siebie pewnie bym się skupiła na poszkodowanym, a z drugim rozmawiała po wszystkim - tak sobie myślę, że widząc, że poświęcam tyle uwagi cierpiącemu rodzeństwu, drugie dziecko by się co najmniej zastanowiło nad przyczynami. Przynajmniej tak to u nas wygląda.

Frag, być obok, towarzyszyć pokrzywdzonemu, pocieszać i pozwolić mu się wypłakać, wylać swój żal i złość. Nie raz w życiu jeszcze spotkają go takie sytuacje i nie będzie mamy, która zarządzi, że brat ma oddać mu coś swojego na pocieszenie. Będzie musiał się z tym zmierzyć jako dorosły. Dlaczego chcemy odmawiać dzieciom zmierzenia się z tak trudnymi sytuacjami? Bo nie chcemy ich wychowywać „bezstresowo”?

Zrobiłam sobie sporą wyrwę czasową w pracy, żeby to wszystko napisać. Lepiej, bardziej z serca, szczegółowiej już nie umiem. Dla mnie wiec chyba temat zamknięty.

Fajnie dziewczyny, ze czasami tak drążycie, mnie to mobilizuje to myślenia, zastanawiania się i czasami odnajduję w samej sobie myśli i przekonania, które gdzieś w głębi były nigdy nie nazwane, a dzięki takim dyskusjom odnajduję je w sobie, zmuszacie mnie do nazwania ich, stają się bardziej namacalne, konkretne, a takie konkretne myśli są na wagę złota w sytuacji kiedy człowiek się zastanawia po co mu to wszystko, to całe rb, nvc, pochylanie się na emocjami, potrzebami…

Bo nie wiem jak Wy, ale ja codziennie się przekonuję, że droga, którą ja wybrałam, to jakaś kręta górska dróżka, usiana przepaściami. A mogłam jechać autostradą

Napisz jeszcze, że naraziłam dziecko na traumę :)

Katka, nie napiszę.

Co rozumiesz przez te słowa, jeśli mogę zapytać? Ja mam wrażenie, że jeśli mówisz, ze jest duże, to ono później stara się ponad miarę robić wszystko, by nie zawieźć mamy, bo przecież dużym dzieciom pewnych "dziecięcych" rzeczy już robić nie przystoi. Pozwólmy dzieciom być dziećmi. Nie wpierajmy, że są duże.

napisałam, że rozmawiałyśmy i że się zgodziła na takie rozwiązanie. Nic jej nie wpierałam, jeśli wyobrażasz sobie tak jak to przytoczyłaś

I na to pani ekspedientka: "Oooooo, czemu płaczesz? Nie płacz, dzieci które płaczą są brzydkie, duże dzieci nie płaczą... itd, itp.)

to uważam za nietrafne porównanie. Nie uważałam, że jest duża na dorosłe życie tylko duża, aby móc pić z kubka. Gdyby się nie zgodziła lub widziałabym, że ma z tym problem nie odstawiłabym

cycuś mnie boli (sutki miałam wielokrotnie poranione i ona to widziała) i nie można z niego pić.

tego nie wiedziałam - sorki, niestety za dużo słyszałam opowieści o odstawieniu typu "powiem, że mnie boli,ściemnimy z plastrem i będzie po sprawie". A to nie jest w duchu rb.

Myślałam o całej dyskusji wczoraj, gotując bigos i piekąc pierniczki z córkami :) Nie odzywałam się, bo mam taką zasadę, ze w weekendy nie wchodzę i nie piszę na forum, co najwyżej podczytuję w telefonie :) Zebrałam sobie przemyślenia i tak:

1. Piszecie o tym, że dorosły w naturalny sposób odda komuś/zadość uczyni rzecz, którą zniszczył komuś innemu, celowo lub nie. Oczywiście, że tak robimy, bo my jesteśmy DOROŚLI. Rozumiemy, że dla kogoś dana rzecz mogła mieć ogromną wartość sentymentalną, materialną lub jakąkolwiek inną, nieważne. Ważne jest to, że to coś nie należało do nas. I wszystko ok, tylko ja mam zawsze na uwadze to, że te wszystkie pojęcia są skomplikowane, często abstrakcyjne dla 3, 4 czy nawet 5 latka. Z tej prostej przyczyny, że jego mózg jest zupełnie inaczej zbudowany niż nasz. W zasadzie on nadal jest w trakcie budowy, dopiero kształtują się w nim pewne drogi/połączenia nerwowe. Potrzeba wielokrotnej sytuacji, by pewne ścieżki się utrwaliły i by w przyszłości dobrze działały. Nauka empatii to też jest nauka :) Może dlatego w wieku dorosłym tak często mówimy, właśnie o jej braku, może dlatego, ze nie pozwalamy dzieciom przeżywać i jednocześnie pomagać w bardzo trudnych chwilach, bo posiłkujemy się szybkim rozwiązaniem, dać coś w zamian i po problemie ? To raz. Dwa. Czy kogoś obchodzi w jakich to się dzieje sytuacjach? A może starszy był zmęczony, może śpiący, a może głodny. Chyba wszystkie wiemy w jakie stany może popadać taki kilkulatek, gdy te podstawowe potrzeby nie są zapewnione. Wiemy jak "irracjonalnie" może wtedy zadziałać. Moje dziecko wielokrotnie w takich sytuacjach "nie było sobą". Ale według nas dorosłych sprawiedliwość musi być, mimo tego, że taki maluch zwyczajnie ale to naprawdę zwyczajnie nad sobą, swoimi zachowaniami, nawet najgorszymi w naszych oczach, po prostu nie panuje. Trzeba dociągnąć sprawę do końca, ukarać, bo tak postąpiłby dorosły, nie ma ulgi.

2. Więc jak już ukarzemy tego starszego, to co dalej. Czego nauczę Nadii, odbierając jej ukochaną zabawkę? Teraz mogłoby to zadziałać, ale dziecko ma to do siebie, że rośnie i jego mózg również i prędzej czy później tej kary będzie starało unikać za wszelką cenę. Zacznie zwyczajnie kombinować. Zniszczy coś przypadkiem czy celowo - nieważne, zrobi wszystko, żeby to ukryć by kary nie ponieść. Wolę z nią porozmawiać, pomóc jej zrozumieć, dlaczego nie powinno się tego robić. Dlaczego niszcząc coś nieswojego, robimy komuś przykrość, powodujemy żal, smutek czy rozpacz. Dwa lata temu nie rozumiała NIC, rok temu zrozumiała COŚ, dziś rozumie znacznie WIĘCEJ. A nic nie zmieniłam w sposobie wychowania, nigdy nie użyłam kary w postaci odebrania jej czegoś, w ogóle kary, mimo tego zrozumiała i rozumie coraz więcej.

3. A co gdy na starszaka nie zadziała odebranie jakiejś rzeczy albo zadziała na chwilę. Tak rozmawiamy o tym, jakby to zawsze zdziałało, a nikt nie da gwarancji, że to w ogóle zadziała. Ból po zabraniu zabawki dla rodzeństwa w końcu zelżeje a lbo co gorsza nie i będzie gdzieś być może nawet tłumiony - wiadomo, że to też chyba niefajne, bo rodzi frustrację. Co ggy zniszczy ponownie, jak go wtedy ukarać, mocniej? Bo przecież tamto jednak nie zadziałało. Oddać/zabrać kolejną zabawkę, zabronić wyjścia na spacer, gradować kary, do jakiej granicy?

4. A co gdy to młodsze zniszczy zabawkę starszego? Jak takiego malucha ukarać by poczuł konsekwencję? Co mu zabrać najdroższego? Przecież sprawiedliwość o której piszecie powinna dotyczyć każdego. Pisałyście o przykładzie dorosłych w stosunku do 3 i pół latka, czyli zrównałyście zupełnie rozwiniętego dorosłego człowieka i malucha. Więc ja odnoszę tę sprawiedliwość na przykładzie chociażby 3 latka i rocznego dziecka. Różnica wieku o wiele mniejsza, więc przykład nawet bardziej adekwatny. Skoro karzemy w ten sposób 3 latka, to powinniśmy to samo zrobić z roczniakiem - by już zaczęło się uczyć. Pytanie tylko ile ten roczniak zrozumie i co zrozumie. Mnie to daje bardzo do myślenia.

5. Co z uczuciami starszaka w momencie zabrania ukochanego misia? Są nieważne, mniejsze niż ból młodszego, a może nie tak znaczące bo w końcu trzy letni starszak, jest już na tyle "stary", że wiele potrafi unieść. Nawet jeśli w naszym dorosłym rozumieniu, ten starszak zrobił źle, to czy nie warto tego z nim przegadać? Pokazać, że nie jest nam obojętny. Zwłaszcza, że ciągle przecież piszemy o małym dziecku. Czy nie to o to chodzi, by pokazać dziecku, że jesteśmy z nim na zawsze, na dobre i na złe. Że nawet w tych złych sytuacjach dajemy mu ogromne wsparcie i kierunek w którym może pójść. Czy nie lepiej zamiast go karać, przerobić z nim nawet najtrudniejszą sytuację, po to by w przyszłości to dziecko, SAMO CHCIAŁO przyjść do nas i opowiedzieć nam o najgorszej, najtrudniejszej sytuacji, bo będzie wiedziało, że nie czeka go kara większa ponad tą którą niewątpliwie poniesie , a my pomożemy mu ten ciężar udźwignąć, będąc z nim i rozmawiając.

6. Mary poruszyła ważną sprawę. Co ze starszakiem, dwu czy trzy letnim gdy pojawia się rodzeństwo. Maleńki człowiek łaknący ciepła skóry mamy, często nieodkładalny, wiszący godzinami na piersi. Ile razy musiałam przez pierwsze 8 miesięcy, wybierać, który płacz jest "ważniejszy", czy ten o głód a może ten, który prosił by pomóc w zrobieniu kupy? Czy ten chcący być tu i teraz z mamą? Musiałam wybierać, nie miałam nikogo do pomocy. A może powinnam zatrudnić kogoś, by Nadia na tym nie cierpiała albo Liwka. I na pewno nie było "sprawiedliwości" w tym wszystkim, chociaż starałam się jak mogłam. Wiele spraw Nadia nie rozumiała o Liwci chyba wspominać nie trzeba. Ale byłam przy nich, wspierałam, tłumaczyłam, bo przecież Nadia złych intencji nie miała, jak mi setny raz weszła do pokoju, gdy usypiałam Liwkę. Chciała po prostu być ze mną, pokazać coś może..

7. Płacz, smutek, złość to też są ważne uczucia. Zarówno dla starszego jak i młodszego, my jako rodzice możemy je albo pomóc przeżywać albo zdusić w zarodku te uczucia, nie dopuścić do nich. Czyli zadziałać tak właśnie, w ten czy w ten sposób o który się tu "spieramy". Jeśli zależy nam na szybkim załatwieniu sprawy, odebranie zabawki starszemu być może zadziała. Ale w moim odczuciu nic więcej, z powodu wyżej opisanych rzeczy. Można być i pocieszać poszkodowanego i można też być i wytłumaczyć temu, który coś zepsuł, że to nie jest dobre. Uwierzcie mi że można, bo skoro ja to robię i to w końcu działa ostatecznie, chociaż trwa dłużej na pewno, to znaczy, że nie jest to nie wykonalne. Piszę to odnośnie zarzutów, które powracają do Winni i Danap, że łatwo im pisać po mają jedno dziecko. Więc chciałam uzmysłowić, że mam dwójkę i nie, nie jest mi łatwo. Bo Nadia nie rozumie i nie ogarnia od razu w lot, nie wspomnę o Liwci. Ale po iluś razach, wielu rozmowach prędzej czy później łapie o co chodzi. I naprawdę zaczyna rozumieć, żal i smutek Liwki, serio ta empatia jest większa i bardziej dla niej zrozumiała. I mnie cieszy to, że ona przestaje ją popychać, zabierać zabawki, nie dlatego, że czeka ją kara, a dlatego że nie chce tego robić, by nie zrobić jej przykrości.

6. I na koniec. Czy naprawdę wierzycie w tę złośliwość i "niedobrość" starszaka, w to, że naprawdę chciał źle. Przecież te dzieci dopiero się uczą. Gdy patrzę na Nadię, to choćby nie wiem co zrobiła, nie uwierzę w to że jakieś zło w niej drzemie. Nawet gdyby zepsuła jakąś najulubieńszą zabawkę Liwki, to bym tak nie pomyślała. Prędzej to o czym wcześniej pisałam oraz to, że może powodowała nią ciekawość ? Bo dzieci są ciekawe. Wszystkiego, a już na pewno tego czy to co rodzic mówi, okaże się prawdą. Sprawdzają to kiedy się da. Czy jeśli uderzę tak mocno, że "aż do lasu" to to się rozleci i czy siorka będzie płakać?

Wszak rodzic w prawdomówność dziecka powątpiewa często: "Nie jesteś głodny?", "Nie", "Ojej, ale na pewno nie chcesz tej zupki", "Nie" , "No zjedz troszeczkę"i tak dalej, a po pierwszej odpowiedzi dziecka taka rozmowa powinna się zakończyć. Zadając pytanie musimy się spodziewać dwóch odpowiedzi: "tak" i "nie", a jak "nie" to zakończyć temat. Bardzo często sama się na tym łapię. No ale to tak na marginesie. Kto wie, może potem to ma gdzieś wydźwięk w rozmowach typu "Krzysiu nie wal tak tą zabawką, bo mu zepsujesz Jasiowi" .... może Krzysiu tak troszeczkę jednak chce uderzyć i jednak sprawdzić czy aby na pewno się tak mocno popsuje, tak samo jak rodzić troszeczkę chce sprawdzić, czy może jednak dziecko głodne nie jest ;) a że potem się dzieje to co się dzieje, to już dalsza część tej dyskusji :)

Dżizas "ażemsię" naprodukowała, a w sumie napisałam to samo co dziewczyny, a ze trzy godziny kleciłam posta

EDIT :

I jeszcze taki długi wyszedł, że nikomu się nie będzie chciało czytać, hahahahahhaha

Fragile Olek w wieku 4 lat oskalpował Nadii nos. Marcin prawie poszedł i pobił jego ojca za to i wiesz, ja przez moment nawet nie pomyślałam, że on to zrobił specjalnie, złośliwe czy w jakiejkolwiek złej wierze. Możecie mnie uznać za nienormalną, dziwną albo niespełną rozumu. Ale nie wierzyłam i nie wierzę w to, że Olek, w chwili uderzenia jej tym nieszczęsnym plastikowym zegarem myślał o tym jak o gromną krzywdę jej wyrządza. A wyrządził, bo rana byłą bardzo duża i bolesna. Myślę, że po prostu zadziała w nim złość, bo Nadia nie chciała mu dać tego zegara, zadziałał impuls. Być może nikt nie pokazał Olkowi jak załatwić taką sprawę. Że można najpierw poprosić, a nie wyrywać. Ostatecznie Nadia mu tego nie chciała oddać i dostała w nos, czym zerwał jej do żywego ogromny płat skóry. A może Olkowi, ktoś już to tłumaczył, ale jeszcze to nie zaskoczyło, a może a może a może :) nie dowiem się tego nigdy. Dla mnie Olek wtedy był małym dzieckiem, w którym zagotowała się złość, z którą sobie nie poradził, a nie złośliwym niedobrym chłopcem. Poszedł oczywiście stać do kąta, nie dostał naklejki, na pewno poczuł skruchę...Dziś Oluś jest największym "adoratorem" Nadii, uwielbia ją, daje jej pierścionki "zaręczynowe". Mimo tego wszystkiego, bólu który od niego dostała, jakoś się dogadali. Bo i ja sprawy nie zostawiłam ot tak, rozmawiałyśmy o tym nosie wielokrotnie. Nawet jej podpowiadałam jak z Olkiem sobie "poradzić" no i jakoś poszło :)

_Fragile_: Nie wiem czy to jest brak empatii, czy taki etap/wiek, ale tak bywa.

Ja myślę, że wiele czynników się na to składa, na te zwierzęce :P zachowania. Poniekąd takie dzieci mają bardziej rozwinięty, gadzi czy właśnie ten ssaczy mózg, niż mózg racjonalny :) Pewnie u każdego dziecka to wszystko jest indywidualne, u jednych szybciej coś się ogarnie, u innych wolniej. Nie wiem tego do końca. Wiem natomiast, że to jak my podejdziemy do dziecka, to powoduje dalsze "konsekwencje" dla nas wszystkich. Jeśli z góry skazujemy jego postać, na tę złą, niedobrą, złośliwą, pełną złych zamiarów, to od razu chcemy go ukarać. Jeśli zaś spojrzymy na takie dziecko jako na kogoś kto się nie wiem: pogubił (tu o starszych dzieciach) jeszcze czegoś nie wie, nie ogarnia albo że zrobił coś z ciekawości, to wybierzemy drogę długich rozmów, rozkładania sprawy na czynniki drobne, tak by pomóc takiej osobie w zrozumieniu tego, że to co robi, jest pojmowane przez resztę społeczeństwa jako coś złe, , że to jest nieakceptowalne dla ludzi. Sądzę nawet, że chętniej takie dziecko podejmie chęć współpracy i naprawienia tego złego, a przede wszystkim zrobi to szczerze, aniżeli wtedy, gdy będzie nad nim wisiała groźba jakiejś kary. Wiele zależy od rozwoju całej sytuacji od nas właśnie.

Aaa i jeszcze to o czym napisała Skapula :) tu bym się dopatrywała również przyczyn tych zachowań.

Ewasmerf: Winni, czy dzieci wychowane w duchu rb skarza? donosza? itd

Fajne pytanie wiem że do Winni ale podłączę się bo ja mam społeczność dziecięcą w nurcie rb . W ogóle o tym nie myślałam, u nas nie ma skarżenia, dzieciaki załatwiają sobie wszystko same, te dyskusje ach… czasem jest potrzebna pomoc dorosłego, ale to mediator tłumacz, a nie rozjemca.
Mieliśmy jedną dziewczynkę która „donosiła” i było postrzegane jako zaburzenie i coś nienormalnego. Była nieakceptowana przez dzieci, nie chciały się z na bawić, zapraszać na urodziny, czy nawet brać udziału w jej imprezach. Dorośli szkolni wraz z rodzicami pracowali nad tym. Dorośli pracowali, dziewczynka otrzymywała wsparcie, nigdy nikt nie wywoływał presji na pozostałych dzieciach żeby jednak ją zaakceptowały. Długo to trwało ale widzę, że coś ostatnio się zmieniło. Dziś mogę powiedzieć że w społeczności dzieci którą znam nikt nie skarży i nie donosi.

_Fragile_: dziecię przychodzi do domu z "nowa umiejętnością ", np. zaczyna pokazywać dorosłym język bo Kuba tak robi. Rozmowa na ten temat wystarcza?

u nas chyba 2tyg temu Krzyś przyszedł do domu z rewelacją pt "A Andrzejek powiedział, że k**wa to jest ładne słowo, wiesz mamusiu?". i tak, wystarczyło, że mu powiedziałam, że wg mnie to nie jest ładne słowo i chciałabym, żeby go nie używał. przez jakiś kwadrans tłumaczył Ewuni "wiesz Ewcia, Andrzejek powiedział, że k**wa to jest ładne słowo, ale mamusia powiedziała, że k**wa nie jest ładna i żebyśmy k**wa nie mówili, dlatego ja nie będę mówił k**wa i Ty też Ewuniu k**wa nie mów, dobrze?" po kwadransie mu przeszła fascynacja
a co do reszty zachowań typu bicie, popychanie czy pokazywanie języka- nie przejął tego, może kwestia, że poszedł dopiero jako czterolatek i cośtam już w główce miał poukładane. za to często właśnie słyszę, że któreś dziecko powiedziało cośtam (k**wa, cholera, Ty patelnio, Fredziu, śmierdzielu- ogólnie typowy przedszkolny repertuar ;-)), ale raczej informacyjnie to oznajmiają, ew. pytają się dlaczego A. powiedziała na M. "Ty patelnio", skoro patelnia wygląda inaczej.

danap: Ewasmerf: Winni, czy dzieci wychowane w duchu rb skarza? donosza? itd

Nie wiem, chyba nie, w każdym razie mi Adaś nigdy nie „skarżył”. Przychodzi do mnie po pomoc, gdy bawi się z kimś nowo poznanym i ta osoba jest przyzwyczajona do typowego wyrywania czegoś/walki itp./bicia, wtedy owszem mówi mi, że np. Staś go uderzył, albo zabrał coś, ale jest to bardziej prośba o pomoc w sytuacji, w której ktoś zachowuje się wobec niego, w jego opinii „dziwnie” i on jeszcze nie wie, jak się ma wtedy zachować zachować gdyż widzi, że nie działa zwykłe jego podejście. Jest przyzwyczajony do pytania o pozwolenie, do poszanowania gdy ktoś odmówi oraz do rozmów raczej niż rękoczynów. Myślę, że trochę potrwa zanim wypracuje sobie swoje rozwiązania na takie sytuacje.

W przedszkolu nie raz byłam świadkiem jak dzieci same załatwiają swoje sprawy, więcej, uśmiechnąć się można pod nosem jak się wzajemnie same „pouczają” i podpowiadają sobie rozwiązania. Widzą to u dorosłych i same próbują naśladować, przyjmować rolę mediatorów dla kolegów i to jest baaardzo fajne ;-) A jeszcze fajniej, że te zakonfliktowane chwilowo dzieci, słuchają tego, analizują i dosyć często stosują :-)

Ostatnio było tak ( w przedszkolu ): było malowanie farbami i każdy miał swoją paletę, a w niej wyciśnięte przez siebie, wybrane farby. Adasiowi farba się skończyła, ale po co przerywać zabawę, no nie? :-) i zaczął „pożyczać” sobie farbę koleżanki. Ja się nie wtrącałam, ale dziewczynka w pewnej chwili zauważyła i się zdenerwowała, Adaś za to w ferworze twórczym olał ją zupełnie, biorąc już zupełnie bez skrupułów nie swoje farby. Chwilę trwała przepychanka słowna i próby „wyjęcia” sobie z rąk palety ( bo wyrywanie to nie było, tylko takie bardziej trzymanie przez dwie osoby ), i w pewnej chwili dziewczynka obok postanowiła pomóc: Adaś, to farby Moniki są przecież, zapomniałeś ją zapytać! Zapytaj, powiedz przepraszam i będzie po sprawie!

Na to moje dziecko popatrzyło chwilę na „mediatorkę”, po czym powiedziało „przepraszam” oraz że chciałby skorzystać z farb. Otrzymał zgodę i dalej razem malowali.

moje tez nie skarzy, ale skarzenie jest POWSZECHNE. skarza, i to bez urazy ale glownie dziewczynki.
wiekszosc nazywa to oczywiscie - zwracaniem sie do doroslego o pomoc.
tylko z ust jednej osoby, a mianowicie pani pitera w pzredszkolu uslyszalam, ze: samej jej sie to nie podoba, ale niestety ciezko nauczyc dzieci odrozniania, kiedy to jest zwykle skarzenie a kiedy zwracanie sie do doroslego o pomoc w sprawach naprawde waznych.

Myślę, że u 3,5 latek normalne jest, że przychodzi poprosić o pomoc, gdy nie wie co robić. Natomiast zdecydowanie jest widoczne kiedy dziecko przychodzi po rozsądzenie, a kiedy po pomoc w komunikacji.

_Fragile_: Dziewczyny, a powiedzcie jeszcze taka rzecz - my mamy chłopców w zwykłych placówkach, stykają się z przeróżnymi dziećmi

My tez spotykamy się z rożnymi dziećmi i wierz mi nie wszystkie „umiejętności” mojego dziecka przyniesione ze szkoły akceptuję, co robimy? rozmawiamy. Zawsze taką rozmowę staram się poprzedzić swoim rachunkiem sumienia, co mnie w danym zachowaniu niepokoi i czy to raczej coś mojego do przepracowania czy faktycznie coś co dotyczy dzieci. U nas może być trochę „gorzej” bo większość dzieci jest starszych od mojej córki i to naturalne ze tworzy się przywództwo i 9 latki dominują.
Domy naszej społeczności są rożne, bardzo różne, sama jestem zdziwiona, że mimo że aż tak wiele nas dzieli to mimo wszystko łączy. Począwszy do wiary, poprzez jedzenie, status zawodowy właściwie to jedynym wspólnym mianownikiem jest wolnościowa edukacja z poszanowaniem dziecka.
W szkole demokratycznej to społeczność tworzy swoje zasady nie rodzice. Do społeczności zalicza się kadra i dzieci każdy ma tak samo ważny głos. Często reguły szkolne są oderwane od domowej rzeczywistości.
Np. Ostatnio dzieci przynoszą tablety do szkoły i my mierzyliśmy się z odmową, gdyż Gaja nie ma swojego tableta i nie ma naszej zgody żeby nasz domowy –wspólny mogła nosić do szkoły.
Dla mnie trudnym tematem jest cukier i słodycze, który nie jest limitowany przez innych rodziców, dla innych rodziców wiem, że wegetarianizm naszego dziecka jest tematem który przerabiają ze swoimi dziećmi.
Naprawdę sporo tego kiedy nie ma rozwiązań systemowych i ram w których się poruszasz i wiesz że jest w miarę bezpiecznie

Czytając Was, chciałam jeszcze się odnieść do RB jako całości, bez mieszania.
Rozumiem to przez porównanie z wiarą, o którym pisała danap. Wiara przenika życie człowieka i nie da się odmierzyć, że ma sięgać "odtąd -dotąd". Analogicznie, dla wielu z Was RB jest związane z wizją człowieka, z wizją dziecka, z wizją życia, a nie li tylko "metodą wychowawczą."
Fajnie jest w każdym razie porównać pewne aspekty własnego macierzyństwa z Waszym podejściem, czasami podlegam pod rb, a czasami jestem gdzie indziej w moich codziennych strategiach.
Natomiast jeśli chodzi o warunkowanie zewnętrzne vs. wewnętrzne, ja to widzę tak: na początku wychowania nakazy/zakazy rodziców są jak drogowskazy. Dzięki nim dzieciaki mogą bezpośrednio stosować mądrość życiową zdobytą przez rodziców. Stopniowo tych zakazów i nakazów jest mniej, ponieważ dziecko samo widzi, dlaczego tak a nie inaczej "się" w domu postępuje. Następnie jest czas wyboru, kiedy niektóre z zasad rodziców są przejmowane jako własne (wybrane), a inne modyfikowane bądź odrzucane. Tworząc przestrzeń podejmowania wyboru dla dziecka nie pomijałabym etapu zakazów i nakazów w kluczowych kwestiach. Wydaje mi się, że jest to dobry punkt oparcia i daje poczucie bezpieczseństwa.

Smuga: na początku wychowania nakazy/zakazy rodziców są jak drogowskazy.

A jakby nakazy/zakazy zamienić na wskazówki popierane codziennym własnym przykładem?

Dzieki cest ma to ręce i nogi. Pogadamy, zobaczymy jak to bedzie
A danap i Winni? Na Waszej opinii również mi zależy, może propozycjach?

No u mnie jagorsze o wieczorne, jeszcze nawet nie podjęłam próby rozstania z tym "na noc". A widzisz, jak mnie bolał sutek (przygryzł mi) to powiedziłam mu i spytał tylko "ałka?" no to mu mówię, że ałka, a on pokazuje, że dzwoni tel i mówi "ijo" ;) czyli skumał, ale dopadł się do drugiego Fuck! Normalnie nie wiem jak to ugryźć. Tzn teoretycznie widzę, że on tak pod wieczór już prosi o tego cyca, że chce się jakby wyciszyć, a później z cycem "odlatuje"...no ale go przecież nie będę teraz smoczka uczyć

Fran, mi jest trudno Ci coś doradzić z tym odstawieniem, gdyż ja „pozwoliłam” się odstawić Adasiowi bardzo wcześnie :-( Roku jeszcze nie miał, ale wtedy nie miałam wiedzy o kp, nie znałam rb i generalnie inaczej trochę na wszystko patrzyłam. Ja wtedy nie chciałam go odstawiać, tylko chciałam żeby umiał też z butli pić, bo ja byłam bardzo uwiązana w domu, nie mogłam się nigdzie ruszyć, gdyż mieszkamy w takim miejscu, że każde wyjście jest przez wielki W, czyli zajmuje min 2 godziny, a młody pił min. co godzinę. Nawet do lekarza musiałam go zabierać, chociaż miał z kim zostać. Więc dałam butlę, on potem piersi odmawiał, a ja zamiast zawalczyć o to jednak po 3-4 dniach odpuściłam i przestałam karmić. Do dziś bardzo tego żałuję.

I drugie dziecko, jeśli będzie na 1000% będę karmić do samoodstawienia, nawet jeśliby to miało być 4 czy 5 lat. Więc trudno mi sobie wyobrazić taką sytuację jak Twoja. Technicznie mogłabym Ci coś doradzić, jakieś sposoby, podejście, ale wiem, że we mnie wszystko wtedy by krzyczało NIE!

Nie wiem, może danap coś będzie mogła napisać jeszcze wspierającego. Bo to nie o to chodzi, że ja uważam, że nie powinnaś odstawiać, tylko o to, że ze względu na swoje doświadczenia i silne przekonania, nie potrafię Ci w zgodzie ze sobą nic doradzić.

Dziewczyny, pytanie mam.
Adasia od kilkunastu dni męczą koszmary jakieś.
Okropne to jest, bo to są rzeczy typu: mam robaki na twarzy i one mnie kłują, w pokoju są ludzie i zabijają zwierzęta młotkiem ( ranyy, gdzie on to widział ), w sypialni jest warczący pies i coś jakby ludzie, ale nie ludzie w kamizelkach ale bez twarzy, wielkie żółte lalki są na klatce i chcą wejść do domu. Sama się czuję nieswojo czasami, bo to takie dziwne jakieś te koszmary.
No, ale, rzecz w tym, że nie wiem co robić. Bo następnego dnia zazwyczaj o tym rozmawiamy i Adaś wierzy, że to było naprawdę, że to nie sen. Mówi mi np. że to nie był sen, bo on otworzył oczy i wtedy zobaczył tych nie-ludzi w kamizelkach.
Co ja mam mu mówić?
Bo z jednej strony nie chcę by w to wierzył, podsycał w sobie, że to naprawdę bo i tak ma już straszną paranoję, nie zostanie sam w pokoju żadnym, ani w łazience, jak gdzieś ma iść ta ja mam sprawdzić czy tam nikogo nie ma itp.
A z drugiej nie mogę mu powiedzieć po prostu, że to nieprawda, że takie rzeczy się nie dzieją, jest tak przekonany, że naprawdę to widzi, że pomyśli sobie, że mu po prostu nie wierzę, a mi nie o to chodzi.
Próbowałam tłumaczyć, że jak jest sen i ktoś się z niego obudzi, to nawet jak otworzy oczy może jeszcze widzieć kawałek swojego snu, to co się działo w myślach, w głowie, może zobaczyć tak jakby to było naprawdę, ale że to tylko sen i wyobraźnia.
Nic to nie daje, Adaś ciągle twierdzi, że on widzi te rzeczy naprawdę. Zmienialiśmy już miejsce spania, spaliśmy przy małej lampce i bez lampki.
Nie wiem jak mam do tego podejść żeby pomóc jemu i żeby odblokować nam normalne funkcjonowanie. Od kilku nocy śpię po 2-3 godziny, bo ciągle są te koszmary, pobudki, czasami takie przerażenie z zanoszącym płaczem, że jednego słowa nie jest w stanie wymówić Ja muszę ciągle tulić, być, on śpi cały schowany pod kołdrą, wciśnięty pod moje ramię, spocony tak, że mokry calutki jakby prysznic brał I ja też zresztą.
Mieliście takie sytuacje? Coś pomogło?

Treść doklejona: 23.12.15 10:23
I dziś rano jeszcze usłyszałam, że on już nigdy nie pójdzie spać bo on się boi...