Jestem świeżo po lekturze Księgi Rodzicielstwa Bliskości Searsów i tak mnie natchnęło do założenia tego wątku.
Rodzicielstwo bliskości to jak piszą Searsowie nie żaden sztywny zbiór zasad i porad, raczej podejście do rodzicielstwa stawiające nacisk na bliski kontakt z dzieckiem, rodzicielstwo zaangażowane, intuicyjne, a jednocześnie przyjemne, radosne i wygodne.
Searsowie piszą o kilku filarach RB, „narzędziach”, które mają tę bliskość zapewnić. Są to karmienie piersią, bliskość od porodu, noszenie dziecka, wspólne spanie, słuchanie płaczu dziecka i reagowanie na niego, wystrzeganie się trenowania, czy też tresowania dzieci oraz zapewnienie sobie i dziecku równowagi i postawienie rozsądnych granic. Każdy z tych punktów jest szeroko opisany w książce. Ważne jest to, że RB nie zakłada konieczności realizowania wszystkich tych punktów.
Bardzo żałuję, że dopiero niedawno natknęłam się na informacje o rodzicielstwie bliskości. Żałuję, że nie nosiłam Gosi częściej kiedy była noworodkiem, a teraz coraz ciężej mi nosić 9-kilowe dziecko.
Tak jak pisałam na mamusiach, całą ciążę siedziałam na forum, czytałam i pisałam o dziecięcych wózkach, ciuszkach, zaczytywałam się na temat oznak porodu, skracających się szyjek, a nie przyszło mi do głowy, żeby zastanowić się, jak będę wychowywać swoje dziecko, jak będzie razem żyć, co będzie dla mnie, męża i córki najlepsze, jakie będą nasze priorytety.
Nasłuchałam się od mojej rodziny, znajomych, że dziecko powinno spać w swoim łóżeczku, że chyba za często karmię piersią, żebym nie nosiła na rękach, bo się przyzwyczai i brałam te rady do serca (nie zawsze wcielałam je w życie), ale gdzieś tam tkwiły w mojej głowie. Ale czułam, że to zupełnie nie zgadza się z moim charakterem, z intuicją, z jakimś wewnętrznym głosem, który kazał mi brać na ręce mojego małego śpiocha, przytulać, mieć ją zawsze przy sobie.
Dziewczyny podzielcie się Waszymi doświadczeniami z RB. Chętnie bym też poczytała, jak mamusie starszych dzieci wychowują swoje pociechy w ten sposób. Napiszcie, po jakie książki warto sięgnąć, jakie strony polecacie.
Ja polecam jako kompendium wiedzy „Księgę rodzicielstwa bliskości” W. i M. Sears

Jako czytadło, niekoniecznie poradnik "W głębi kontinuum" J. Liedloff

I oczywiście "Mądrzy rodzice" Margot Sunderland. RB tym razem poparte dowodami naukowymi z dziedziny biologii, neurologii, biochemii.

Ze stron internetowych polecam portal dzieci są ważne, o RB, eko-rodzicielstwie i nie tylko.

Blanka81: Książkę "W głębi kontinuum" Traktowałam całkiem poważnie,

Ja również, może trochę źle to ujęłam, chodziło mi o to, że nie jest to typowy poradnik (w sensie formy poradnika), raczej książka antropologiczna (przynajmniej w większej części).

U mnie o rodzicielstwie decydowaly same dzieci. Na przyklad druga coreczka nie chciala byc przytulana noszona, teraz kiedy jest wieksza tez przytula sie w zasadzie tylko wtedy, kiedy jest jej zle, kiedy cos boli albo sie boi. Tak samo z karmieniem piersia - okolo roku - i obie odrzucily cyca. Ksiazek nie czytalam. Podchodzilam do wychowywania dzieci intuicyjnie, zawsze przede wszystkim, starajac sie zrozumiec dziecko (choc bywa to trudne).

Ja też bezustannie tule dzieci bo same zawsze się domagają, a mają już 5i 3.Nadal kładę się z synkiem 5letnim w jego łóżku i zasypia przytulony do mnie.Dzieci przychodzą spać do naszego łóżka w nocy i ogólnie są słodkim przylepkami :)Nie spotkałam się wcześniej z tym książkami.Czy odnoszą się one tylko do maluszkow , czy też do starszych dzieci?

Dla mnie RB zaczyna się w momencie zaakceptowania faktu, że dziecko to mała istota, która owszem jest zależna od nas, ale do nas nie należy. A wszystko co czynimy, wokół niej i z nią musi opierać się na szacunku do jej odrębności i indywidualności

i mam taką obserwację nt bliskości, że im więcej jej damy na początku dziecku i sobie (chyba przedwszystkim ), to później jest mniej kłopotu np. z tzw. nieodciętą pępowiną w relacjach Mama - Dziecko Dorosłe

a w ciąży moją lekturą była seria książeczek autorstwa pani Claude Ddierjean-Jouveau

i nie zapominajmy, że w PL mamy niezłego autora, który moim zdaniem też porusza ten temat - Janusz Korczak

“Dziecko małe , lekkie, mniej go jest. Musimy pochylić, zniżyć ku niemu.”

"Bo dorosłemu nikt nie powie: ‘Wynoś się’, a dziecku często się tak mówi. Zawsze jak dorosły się krząta, to dziecko się plącze, dorosły żartuje, a dziecko błaznuje, dorosły płacze, a dziecko się maże i beczy, dorosły jest ruchliwy, dziecko wiercipięta, dorosły smutny, a dziecko skrzywione, dorosły roztargniony, dziecko gawron, fujara. Dorosły się zamyślił, dziecko zagapiło. Dorosły robi coś powoli,
a dziecko się guzdrze. Niby żartobliwy język, a przecież niedelikatny. Pędrak, brzdąc, malec, rak – nawet kiedy się nie gniewają, kiedy chcą być dobrzy. Trudno, przyzwyczailiśmy się, ale czasem przykro i gniewa takie lekceważenie.”

Ja bym jeszcze dodała, że to też jest poszanowanie tej drugiej małej istoty, bo dziecko też musi tej bliskości samo chcieć. Ja chciałam być bardzo blisko, tulić, nosić, chustować. A trafił mi się osobnik, który do tulenia musiał dorosnąć (zaczął dopiero po odcyckowaniu), a tak to chusta - be, noszenie - be, tulenie też nie bardzo... Uszanowałam to, bo taki po prostu jest. Za to teraz odbijam sobie z nawiązką jak chce sie od rana do wieczora tulić ;)))

A moja tulanka do mamusi jest nieprzecietna ;-) Korzystam z tego całymi garściami ;-))) Bo ja też jestem tulak.
Tylko boję sie jednego - może coś poradzicie - jak ja ją zostawię jak do pracy wrócę? Tzn nie chodzi o mnie tylko o nią.... na razie nie ma mowy o zostawianiu ja z kimkolwiek - tzn jak zostaje to strasznie płacze - ale to jest histeria połączona z bezdechem, a nie płacz
Macie jakieś rady jak bez bólu doprowadzić do tego aby mój maminy Cycek został z babcią bez histerii? Nie chciałabym tego przeprowadzać jak terapie szokową bo serce mi peka jak ona tak płacze, a nie wiem jak to zrobic inaczej - tak aby sprawić żeby to ona była na to gotowa....

Ulcia a mnie też tylko na myśl przychodzi metoda małych kroczków. Ja wiem, że to może głupie porównanie, ale ja mam bardzo dobre doświadczenia z lękiem separacyjnym u psów w różnym wieku, to znaczy z wyeliminowaniem go u nich. Czyli gdy zostają same w domu, albo po prostu właściciel wychodzi, a te umierają z tęsknoty. Wtedy albo niszczą ze stresu wszystko dookoła albo wyją z tęsknoty lub z nudów, tak też bywa. Bardzo dobre wyniki daje właśnie zostawienie ich choćby na chwilę, na parę sekund, jeśli jest wszystko ok, to właściciel zaraz wraca i nagradza: tuli, daje zabawkę czy tam smakołyka. I tak powolutku ten czas się wydłuża, aż pies zrozumie, że właściciel ZAWSZE wróci i nie kojrzy mu się to już źle. Może spróbuj tak z babcią. Niech przychodzi jak najczęściej do Was. Może zostawiaj Martynkę dosłownie na sekund parę z babcią i zaraz wracaj i tak dalej. Może by podziałało ..
Przepraszam, że bez ładu i składu, ale batrdzo się spieszę.

Ulcia, dziewczyny dobrze radzą. Zacznij od wychodzenia na chwilę, gdy wychodzisz, mów, że wychodzisz z domu, żegnaj się (w wesoły sposób), mów, że mama wychodzi ale wróci i wracaj. Jak będzie ok, to wydłużaj ten czas stopniowo. Najlepiej, gdyby zaraz po Twoim wyjściu babcia proponowała Martynce jakąś zabawę, którą Martynka lubi, żeby czas, kiedy Cię nie ma nie kojarzył się od początku źle. U nas lęk separacyjny był silny i tą metodą daliśmy radę.

Bardzo bym chciała tak wychowywać dzieci. Ostatnio rozmawiałam nawet o tym z bratową. Powiedziałam jej jak chcę wychowywać córę, że chce być bardzo blisko i ona uświadomiła mi, że chęci to jedno, a drugie to jaką mamy sytuację zawodową. W zasadzie to widziałam w jej oczach niedowierzanie, że tak da...
Ona też prowadzi swoją firmę i o ile z pierwszą córą nie miała w ogóle problemu by znajdować czas dla spraw zawodowych, bo była po prostu nietykalska i nie potrzebowała mega bliskości, to z synkiem już jest zupełnie inaczej - jest typowym cycozwisem. Powiedziała mi, że gdyby pozwalała mu na taką bliskość jakiej on oczekuje to byłaby kompletnie uziemiona, a nie może sobie niestety na to pozwolić. Zwłaszcza, że jest jeszcze mała, która wymaga uwagi.

Nie wiem jaka będzie Milka, ale mam nadzieję, że jakoś to wszystko wypośrodkujemy i ogarniemy... Że uda mi się połączyć pracę, którą będę kontynuować w jakimś tam stopniu zaraz po porodzie z jej i moimi potrzebami. A lekturami się zajmę w najbliższym czasie. Na razie kończę Chołuniową.

vitani_82: Gdybym się zaczęła żegnać i tulić to byłby lament, a tak zanim się młoda zorientuje, że mnie nie ma to zdążę wrócić

The_Fragile: O, no właśnie - u nas im dłuższe pożegnanie tym większy smutas na buzi. A jak macham jak klaun, wysyłam całuski i zmykam, to buzia mu się śmieje.

W przypadku psów jest tak samo, im dłuższe i czulsze pożegnanie, tym pies smutniejszy i bardziej rozżalony. Lepiej krócej się żegnać i wylewniej witać :)

Treść doklejona: 12.04.13 11:39

cerisecerise: Tylko kurcze- jesteście pewne, że nowy wątek o samym rodzicielstwie bliskości jest potrzebny? Ile można o samym AP pisać?

Tak ja jestem pewna, bo chyba tu na forum o samym AP nie ma jakiś szczególnych informacji ? Czy są ?

Ul_cia: już nie wiem co zrobić, moja mama jest przerażona wizją zostania z małą i jej krzykiem

Doświadczenie moje jest takie, że jeśli wychodząc zostawiasz dziecko roześmiane to małe są szanse, że będzie lamentować po Twoim wyjściu, a jeśli wychodzisz w aurze rozpaczy i lamentu to szanse są minimalne, że dziecko się uspokoi zanim nie padnie ze zmęczenia. Dlatego ja stosuję taką właśnie metodę na jak to ujęłaś "cichacza", bo młoda zajęta czymś innym zapomina, że mamy nie ma i nie lamentuje jak się zorientuje, bo okazuje się, że bez mamy też może być ciekawie. Zauważyłam też, że gdy muszę wyjść szybko i np teściowa wchodzi, a ja zakładam buty w biegu to młoda lamentuje najgłośniej dlatego daję nam zawsze te 15-20 minut wspólnej zabawy żeby zapomniała jaki jest główny cel przybycia babci.

Bycie blisko z dziecmi jest wspaniałe, jest cudem ale dopóki nie pojawi sie zmeczenie. Tj. karmieni na żądanie, usypianie na cycusiu i problem z odłozeniem do łozeczka to sprawiło ze zaczęłam tresować mojego pierworodnego, zapragnęlam nauczyc go samodzielnie zasypiac i karmic najlepiej w "rozsądnych" porach. Oczywiscie nie udawało sie, mały dostawał histerii i wszystko konczyło sie i dla niego i dla mnie okropnie (wyrzuty sumienia, smutek, płacz). Potem dałam spokoj i znów pozwalałam sobie zaspokajac jego emocjonalne potrzeby poprzez ssanie, przytulanie, noszenie w nocy (9kg było co noisc), spanie z nami. Mały gdy miał rok zaczal zasypiac normalnie- bez noszenia, cycowania, nie miał problemów z odstawieniem od piersi w wieku 1rok i 1 mies., zasypiał przytulony do mojej ręki, przychodził w nocy i spal do rana, przytualam go mowilam ze kocham po 10 razy na dzien. Ale juz wtedy oczekiwałam drugiego szkraba. Gdy urodził sie drugi syn okazalo sie ze takie bliskie podejscie do malucha nie jest mozliwe do wykonania gdy ma sie dwojke -karmic na żądania jednego, drugiego usypiac kladac sie z nim tata bardzo chcial mnie w czyms wyreczyc ale obydwa maluchy nie chcialy zrezygnowac z mamy. Nie raz było tak że karmiłam mlodszego i jednoczesnie usypialam "na cycuisu", podajac mleko z butli drugiemu a potem wyciagajac ledwo ledwo reke by starszy sie mogl do niej przytulic. W nocy gdy obydwaj znalezli sie u nas w lozku to byla walka o mamę.... No a teraz gdy młodszy ma poltora roku a starszy 3 cierpimy z mezem gdy nasze łózko się nie kurczy a chłopoaki rosna maja swoje potrzeby - np. kładzenia sie w poprzek, wykopywania z poscieli. Próby przeniesienia ich do swoich łózek przewaznie koncza sie zle. Wrocilam do pracy i okazuje sie ze na wysypianie sie nie mam szans. Az strach pomyslec co bedzie gdy pojawi sie trzecie dziecko - jest szansa na to.

No ale oczywiscie wspaniale jest przytulanie:)

Winnica, ale wiesz, że są mężczyźni mocno-pracujący (że tak powiem), których prawie nie ma w domu i co wtedy? Mąż mojej koleżanki pracuje na etacie i prowadzi własną firmę, dziecko widuje go może godzinę dziennie, w weekend też nie zawsze jest. Był taki okres, że dziecko nie akceptowało nikogo poza mamą (bo z nikim innym prawie nie przebywało), jak ojciec chciał się nią zająć to był płacz...Realia nie zawsze są takie jakie by się chciało
Co do założenia, oczywiście masz rację U nas nie ma żadnej różnicy w zajmowaniu się dzieckiem, akurat wyszło tak, ze łącznie z karmieniem Tylko, że u nas tata pracuje 6:30-14:30 (no pod koniec miesiąca czasem zostaje na nadgodziny), także ma kupę czasu do 20, kiedy Basia idzie spać. Aż jej zazdroszczę, bo też bym chciała mieć takiego tatę

winnica: dziecko jest karmione, usypiane i tulone nie tylko przez mamę, ale i przez tatę

no wlasnie co jesli tata pracuje, bacie nie moga pomoc bo za daleko mieszkaja, na nianie nas nie stac z jednej penscji a na dodatek dziecku ktore wczesniej tata usypial nagle sie odwidzialo i chce mame bo skoro mlodsze zasypia z mamą to starsze tez chce tu i teraz a nie pozniej.

Tak czytam i niby się zgadzam, niby nie...bo mój tato nas ( mnie i brata) nie przewijał, nie karmił, nie usypiał, dużo pracował. Kiedy miał czas to poświęcał go na zaabawę z nami ale też jakoś nie spektakularnie często....a relacje zarówno ja jak i mój brat mieliśmy z nim wspaniałe, tatuś był najnajnaj i koniec. Do dziś mamy...ciekawe od czego to zależy? co? :)

hopelight: Tak czytam i niby się zgadzam, niby nie

Hope, ja tylko miałam na myśli, że jeśli oboje rodzice zajmują się maluchem ( tata na tyle na ile może ofkors ) to MOŻE, ale NIE MUSI być łatwiej gdy pojawia się drugie dziecko, bo rodzice mogą się w miarę możliwości wymieniać A jeśli do tej pory zawsze wszystko przy maluchu robiła mama, i nagle, jeszcze w momencie gdy pojawia się drugie dziecko, część opieki próbuje przejąć tata, to nic dziwnego, że dziecko może tego nie chcieć. Nie chodziło mi o to, że jak tata nie karmi, nie przewija etc. to nie będzie miał dobrej relacji z dzieckiem.

Treść doklejona: 12.04.13 15:42
Lecia, pewnie, że nie zawsze wychodzi, pewnie, że czasami się nie da, pewnie, że czasami jedno dziecko no po prostu musi chwilę poczekać, ale AP do przede wszystkim nastawienie i robienie wszystkiego co MOŻLIWE, aby zapewnić dziecku bliskość. Wiadomo, że jak jest dwójka, to też dzieci muszę nauczyć się szanować potrzeby brata/siostry i zrozumieć, że czasami po prostu muszą chwilę poczekać.

Lecia, zastanawiam się co Ty chcesz osiągnąć? Żebym Ci napisała, że się nie da?
Noworodka zapakuję w chustę ( wiązanie kieszonka, w tej pozycji można karmić ) i pójdę tak na spacer jeśli już nic innego nie wymyślę.
Ostatnio miałam usypiać Adasia, ale Wiktor za nic nie chciał zostać sam w pokoju, nie i koniec. Więc włączyłam mu bajki, zostawiłam otwarte drzwi i usypiałam Adasia w przedpokoju, żeby Wiktor mnie widział. Trzeba szukać rozwiązań, a nie pisać, że się nie da ( wiem, że tak nie napisałaś, tylko chodzi mi już tutaj tak ogólnie ).

winnica: Noworodka zapakuję w chustę ( wiązanie kieszonka, w tej pozycji można karmić ) i pójdę tak na spacer jeśli już nic innego nie wymyślę.

ale noworodek chce jesc, bedziesz go karmic na spacerze probujac zlapac niesfornego dwulatka? a jak bedzie chlodno?

winnica: Trzeba szukać rozwiązań, a nie pisać, że się nie da ( wiem, że tak nie napisałaś, tylko chodzi mi już tutaj tak ogólnie ).

wiem winni ale naprawde czasem sie nie da, nawet jak robisz wszystko co mozesz

Treść doklejona: 12.04.13 16:01
jak juz pisalam to skrajny przypadek (wymyslony) ale ja mam doswiadczenia z naprawde zywym dzieckiem i ostatnio dosc niesfornym (ale jakze kochanym).

lecia_28: nie kazde dziecko jest tak spokojne jak np Ewa od Ceri ktora do tego dosc pozno zaczela chodzic.

a) Ewa nie jest spokojna
b) to, że akurat późno zaczęła chodzić to znacząco utrudniało sprawę, a nie ułatwiało. Łatwiej było zapewnić bezpieczeństwo chodzącemu dziecku. No i to, że nie chodziła nie oznaczało przecież, że np nie wspinała się na meble- miała 10mcy jak pierwszy raz wlazła na stół (taki dość niski,jak ława)

Lecia- szanuję, Twoje przekonania. ALE masz JEDNO dziecko. W momencie pojawienia się DRUGIEGO dziecka, kobieta otrzymuje również dodatkową pulę wyobraźni, która pozwala jej znajdować rozwiązania, na które nie wpadnie matka jednego dziecka. Odkrywa też w sobie dodatkowe pokłady optymizmu i cierpliwości, które trzymają ją i przy życiu i sprawiają, że najbardziej karkołomne rozwiązania stają się łatwe i proste.
Więc szanuję co myślisz, ale proszę Cię- nie udowadniaj, że się NIE DA, skoro matki mające dwójkę dzieci (ja i Hydra) udowadniają Ci już któryś raz, że MOŻNA,
Ja wiem, że pewna jakaś tam wizja rodzicielstwa, to pewno nie Twoja bajka- i ok, masz prawo,każdy może mieć swój pomysł na relację z dzieckiem.
Ale kurde, zrozum wreszcie, że to zapewne dlatego pewne rozwiązania są dla Ciebie niepojęte, a nie dlatego, że są niemożliwe.

Treść doklejona: 12.04.13 16:24

lecia_28: ale noworodek chce jesc, bedziesz go karmic na spacerze probujac zlapac niesfornego dwulatka?

a) można wyjść między karmieniami (miałam cycozwisa i dało się)
b) można zapakować dwulatka do wózka i śpiewać, czytać, opowiadać
c) można nie wychodzić na spacery

I uprzedzając Twoje odpowiedzia
Ad a) tak, da się- nawet z Krzysiem cycozwisem mi się udawało, choć kilka spacerów kończyłam z Krzysiem na ręku, Ewcią w ręku i wózkiem popychanym nogą
Ad b) tak, spokojna Ewa od Ceri też miała etap, że sekundę po tym jak jej zadek dotknął wózka, wydawała z siebie okrzyk "WYYYYYYYYYYYYYJŚĆ" i jednak się dało
Ad c) to też jakiś czas przerabialiśmy

A, i wiesz co Lecia- jak zdecydujesz się kiedyś na drugie dziecko, i będziesz wtedy miała tyle zapału i wyobraźni do znajdowania ROZWIĄZAŃ, co obecnie masz do znajdowania PRZESZKÓD, to dasz sobie radę z palcem w uchu

hydro znowu usilujesz mnie przekonac, swoje zdanie napisze ile razy zechce, nie w teori tylko z najblizszego otoczenia. Uwierz mi ze jest tu wiele kobiet ktore nie do konca sie z Toba zgodza tylko nie chce im sie juz dyskutowac i wogole przestaly sie a forum udzielac. Nie dogadamy sie w tym temcie i tle

lecia_28: Nie dogadamy sie w tym temcie i tle

Uffffff, fajnie, że załapałaś

lecia_28: nie w teori tylko z najblizszego otoczenia

w praktyce= sama przez to przeszłam
w teorii= tylko widziałam/słyszałam
Ja miałam osiemnaście lat jak urodził się mój brat, mieszkaliśmy razem, zostawałam z nim, czasem ze mną spał. Ale dopóki nie zostałam mamą to nigdy nie twierdziłam,że znam się na wychowaniu dzieci "nie w teorii tylko z najbliższego otoczenia".

Poza tym - masz rację, możesz wyrażać swoją opinię kiedy chcesz i gdzie chcesz. Ale kurde- napisz wprost: rodzicielstwo bliskości to nie moja bajka. Masz do tego prawo- NIKT Ci nie narzuca i narzucić nie może wychowywania dziecka w bliskości. Napisz po prostu "JA TAK NIE CHCĘ" i każdy to uszanuje, ale nie wrabiaj "BO SIĘ NIE DA", bo serio- to już bardziej irytujące niż śmieszne się robi.
I nikt nie chce Ci narzucić swojej wizji rodzicielstwa. Nie chcesz spać z dzieckiem, usypiać, nosić, pozwalać wisieć na cycu- super, twoje prawo. Ale zrozum, że to jest TWÓJ wybór. A np Hydra czy ja wybrałyśmy co innego i dlatego u nas było/jest inaczej niż w Twoich wyobrażeniach.

lecia_28: swoje zdanie napisze ile razy zechce, nie w teori tylko z najblizszego otoczenia. Uwierz mi ze jest tu wiele kobiet ktore nie do konca sie z Toba zgodza tylko nie chce im sie juz dyskutowac i wogole przestaly sie a forum udzielac. Nie dogadamy sie w tym temcie i tle

Lecia, ale po co mają się zgadzać, co? Czy w ogóle ktokolwiek musi się tutaj z kimkolwiek zgadzać? Każdemu wolno mieć własne zdanie, ale ten wątek nie jest od udowadniania innym swoich racji czy przekonywania ich, jest to miejsce gdzie możemy podzielić się swoimi doświadczeniami z rodzicielstwem bliskości. Z tego co piszesz Ty takich doświadczeń nie masz, więc rozumiem, że nie możesz się nimi podzielić, ale w takim razie po co siejesz tutaj zamęt? Nie odpowiada Ci RB, ok - nikomu nic do tego, ale nikt Ciebie nie przekonuje, że masz je stosować, albo, że każdy to potrafi i każdemu się uda, dziewczyny jedynie wykazują Ci na swoim przykładzie, że ONE potrafią nawet przy dwójce dzieci. Natomiast Ty nieustannie próbujesz nas przekonać, że się nie da. Jeśli TY uważasz, że nie potrafisz, czy też nie jest to dla Ciebie, to już dawno to załapałyśmy.

migg- co do wyboru mama-tata to zwróciłam na to uwagę, zw na argument, że przecież dziecko ma oboje rodziców i mogą się wymieniać. Jeśli jest sytuacja, że dziecko chce tylko do mamy, to tata nie jest w stanie pomóc/odciążyć.
No a co do wyboru, jeśli chodzi o pracę- niestety w wielu wypadkach to nie jest kwestia wyboru, a konieczności. U nas też się sytuacja zmieniła, bo wcześniej oboje pracowaliśmy czasem po 10-12h, a teraz mój D. po 8h wychodzi i wraca do córci, a ja w ogóle na razie zostaję na wychowawczym. Ale wybierać sobie można, kiedy nie ma wątpliwości, że na podstawowe potrzeby wystarczy- a kiedy jest to kwestia "związania końca z końcem" to już nie ma wyboru.
Co do reszty-zgadzam się i popieram

Naszła mnie dziś taka refleksja... odnośnie rodzicielstwa bliskości przy dwójce dzieci.
Jak może niektóre z Was wiedzą czy pamiętają, opiekuję się kilka razy w tygodniu 2-letnim chłopcem. Zazwyczaj około 3-4 godzin po południu, ale dość często zdarza się że Wiktorek jest u mnie od 8:00 do 16:00, np. dziś. Jeszcze nie tak dawno na wątku maluchów 1-3 zadałam pytanie jak się usypia roczniaka mając 2-latka w domu... miałam stresa przed pierwszą taką sytuacją, ale jakoś poszło. Dziś już podeszłam do tego z zupełnym spokojem i wiecie co? Dzieci jednak potrafią nieustannie zaskakiwać
Co prawda musiałam uśpić Adasia na rękach, chodząc z nim, a nie tak jak zazwyczaj - siedząc - ale:
Wiktorek zauważył, że Adaś idzie spać, choć mu tego nie mówiłam i wyobraźcie sobie, chodził za mną po przedpokoju w absolutnej ciszy około 10 minut, aż Adaś zasnął, potem w ciszy obserwował jak kładę go do łóżeczka Normalnie tak gładko dziś nam poszło
No i druga refleksja jeszcze
Adaś z Wiktorkiem już się trochę poznali i stwierdzam, że pomijając różne ekstremalne przypadki, opieka nad 2 maluchów jest jednak łatwiejsza ( przynajmniej wtedy gdy oboje dzieci jest już w stanie jakoś tam się ze sobą bawić ). Adaś jak jest ze mną sam, ciągle pojękuje, że chce na ręce, a to przytulić się, a to coś mu tam pokazać w kuchni, a to siebawić z nim, bo samemu nudno itp. a jak Wiktorek przyjdzie to potrafią z pół godziny wystawać przy oknie balkonowym, obserwując przejeżdżające samochody, krzycząc na zmianę "brrrruum, brrruuum!" A ja mam czas na kawę
I jeszcze jedno, dzieci to rzeczywiście są doskonałe barometry naszych emocji. Widzę to po sobie, jak na początku podchodziłam do tych godzin kiedy był u nas Wiktorek, ze stresem, to jakoś tak nerwowo było ze wszystkim czasami, a jak teraz czas pozwolił mi się oswoić z sytuacją, jestem spokojniejsza, to i dzieciaczki jakoś lepiej funkcjonują i jest mniej problemów