No to jade z opisem. Pomimo tego, ze porod byl krociutki to opis bedzie dlugi, bo wszystko zaczelo sie od Krasnala.

Otoz od rana Krasnal byl do mnie jak nigdy przyklejony. Przytulal sie do mnie, nawet podczas sniadania co chwile kladl mi glowe to na brzuchu, to na kolanach. Kiedy przyszla pora weekendowego spaceru z tatusiem to maly wpadl w histerie - lezalam na lozku, on juz w kurteczce i bucikach, pokazywal na mnie, krzyczal i plakal. Sciskal paluszki tak jak zawsze kiedy chce powiedziec ''chodz''. Musialam isc z nimi. W windzie (ja szlam schodami) kolejna histeria lacznie z lkaniem. Wypadl z windy, rzucil sie na mnie, zlapal za reke i nie chcial puscic. Nie poznawalismy go, bo zawsze wszystko ''siam'' i malo dotykalski jest ;)

Okolo 15.30 kiedy zaczely sie znowu jakies dziwne, ale delikatne skurcze, tatus powiedzial malemu, ze zabierze go na drozdzowke. Taaaak, Krasnal pedzi do przedpokoju, ubieraja sie i wychodza - o dziwo teraz bez problemu beze mnie.

Za to nasz kot dostaje kociokwiku. Stoi przy moim lozku i sie drze jak koty w marcu, ale chyba glosniej. Nie zdzierzylam tego dzwieku i wyrzucilam ja z pokoju...

16.15, dzwonie do meza, zeby sie streszczali, bo skurcze coraz silniejsze i juz co 7 minut, dzwonie do poloznej, mowi, zebysmy sie zbierali. Zawiadamiam babcie, zeby przyjechala i...skurcze robia sie juz co 5 minut.

Maz wpadl do domu razem z moja mama. Leci z walizkami do samochodu, calujemy Krasnala, ktory daje nam buziaki (!!!), przytula sie do mnie, macha grzecznie raczka i lecimy.

Okolo 17.30 jestesmy juz w szpitalu, skurcze co 3 minuty, rozwarcie na 4. Papierologia, przebieranie i pelzniemy (juz nie jestem w stanie szybko isc) na porodowke.

Badanie ktg, tetno super, mnostwo wod, rozwarcie na 6. Bol taki do wytrzymania, ale musze sie skupiac na czerwonej literce na bluzie mojego meza. Trzymam go za reke, on mi cos opowiada. Jestesmy tylko my i polozna, sala ma przyciemnione swiatlo, czuje sie komfortowo i troche jak w domu. Jest z nami ''nasza'' Krasnalowa polozna, wiec jestem spokojna, bo ufam jej calkowicie.

W pewnym momencie czuje, ze musze do lazienki, widze wzrok poloznej ''oho''... No, ale musze. Siadam na kibelku i w tym momencie peka pecherz, slysze chlustajace wody i juz nie jestem w stanie sie podniesc tak bardzo boli. Maz z polozna sciagaja mnie i pomagaja wejsc na fotel/lozko. Rozwarcie na 8, polozna mowi ''to juz, nie boj sie!''. Czuje, ze musze sie polozyc na boku, inaczej nie dam rady. Klade sie, biore meza za reke, znowu chce skupic sie na czerwonej literce, ale tym razem patrze sie mu prosto w oczy, to pomaga, wiem, ze dam rade i za chwile malenstwo bedzie z nami. Sekunda i zaczyna sie parcie, zapieram sie noga o fotel, polozna mowi ''oddech i teraz!''. Nabieram oddech, pre z calych sil, patrze na meza, z wydechem krzycze jak zwierze i czuje, ze wychodzi glowka, wiem, ze musze zrobic wszystko, zeby w kilka minut malemu pomoc wyjsc. Kolejny raz i kolejny i czuje, ze wychodza barki, a potem cale cialko, a za nim woda, woda i jeszcze raz woda.

Maz ma lzy w oczach, malutki laduje u mnie na piersiach, jest cudny, kruszynka pomimo swoich 4 kg. Nie placze tylko sie tuli. Caluje jego mokry lepek, dotykam tetniacej pepowiny. Cudowne uczucie. Nie ma w ogole we mnie strachu jak bylo przy pierwszym porodzie, nie ma pytan ''czy dam rade'', bo wiem, ze dam. Teraz jest sama, czysta radosc, niepomieszana z niczym.

Lezymy tak przez prawie 3h, w miedzyczasie rodze ogromne lozysko. Nadal cisza, spokoj, jestemy tylko my. Polozna mowi, ze ciut peklam, ale miesnie cale. Maly mial bardzo szerokie barki i ciezko go bylo tak obrocic, zeby nic mu sie nie stalo - ale udalo sie. Porod niecale 2,5h, parcie 3 minuty... Lezymy sobie, raz ja tule nasza wiercipiete, raz maz. Potem przychodzi neonatolog, maluszek trafia do niej na 2 minuty, ale caly czas jest obok. Swiatlo nadal przyciemnione, jest tak bardzo spokojnie.

A ja nie moge w to uwierzyc, ze ten porod mogl byc jeszcze lepszy od pierwszego. Wydaje mi sie, ze tym razem bylam spokojniejsza, gotowa, wiedzialam co mnie czeka, co musze zrobic i jak pomoc maluchowi w tej najtrudniejszej jego drodze.

Teraz lezy obok mnie, ciumka, ja go glaszcze po policzku i wiem, ze to jest wlasnie szczescie. Zycze kazdej z przyszlych mam takiego porodu :)

Frag spłakałam się jak bóbr!!!!!! chciała bym mieć tak odważną i oddaną mamusię zazdroszczę Twoim chłopakom!
zachowanie kota i Erysia dało Ci znaki:) czekam aż wrócisz może to już dziś?

uś: Frag jesteś cudowną kobietą,wspaniałą mamą i żoną

popieram :) Pomimo, ze w ciąży nie jestem, hormony nie buzują, to i mnie się oczy zeszkliły... :)

Dzięki dziewczyny, wydaje mi się, że był wyjątkowo piękny - duuuża zasługa położnej. I czuję się o tysiąckroć lepiej niż po pierwszym ;)

No i ja sie poryczalam...Frag piekny opis i wspanialy porod.

Asia mimo , że nie po Twojej myśli to dzielna byłaś, najważniejsze zdrówko dzidziusia

Frag po takich opisach to człowiek aż ma ochotę rodzić , wzruszająco bardzo!

Fragile, gratuluje z calego serca!!
Cudowny, budujący opis, pozazdrościc tempa! :))
Olafku witaj na świecie, cudny jesteś, odpopczywajcie z mamą!

Frag, gdzie rodziłaś, jeśli to nie tajemnica?

Frag a w jakim Ty szpitalu rodziłaś jeśli można wiedzieć???Gdzieś w stolicy?

O mamo, dziekuje dziewczyny za wszystkie ooo, a Tobie Karolajnas, bo az sie zarumienilam. Ja tak bym nie pomyslala. Zawsze kolotalo mi sie w glowie to, co polozna nam na SR mowila, ze to maluchy maja ciezej od nas, dla nich to jest droga do zycia, walka o przezycie. I jeszcze jedno - ze jak rodzimy to w tym samym momencie na swiecie jest druga kobieta i trzecia i czwarta, ktora w tym samym momencie prze, rodzi, krzyczy tak jak my. I ta swiadomosc troche pomaga, takie ''laczenie'' sie z innymi kobietami, mentalnie tylko, ale mnie to dawalo kopa.

A rodzilam na Zelaznej, cudny szpital, fantastyczny personel od pan salowych na neonatologach konczac. Polecam bardzo.

ASIENKO - normalnie tak się wzruszyłam, że nie moge opanowac lecących swobodnie po policzkach łez...
Aż mi sie chce znów zajść w ciążę i TAKIEGO porodu, a przede wszyskim tych 5 minut partych...
To, że jestes CUDOWNĄ mamą i kobietą i to W REALU !!! to mogę potwierdzić
Rzadko spotyka sie tak wspaniałe, ciepłe kobiety, które potrafią wczuć się w swoje ciało i wykorzystywać w pełni, to co dała im natura.
DZIEKUJĘ, ŻE MOGE BYĆ TWOJĄ PRZYJACIÓŁKĄ !!!

Frag a możesz mi napisać na priw nazwisko i kontakt do Twojej położnej? hihi tak zachwalasz, moja ginka jest ze szpitala na Starynkiewicza, ale ten szpital ma złe opinie. moja koleżanka miała cc na Żelaznej i też była zadowolona z opieki nad sobą i nad maluszkiem, nie wypuszczą stamtąd póki nie nauczysz się karmić piersią ;)

To zycze Wam dobrych porodow! Z tego co tu widze to chyba kazda polozna jest przesympatyczna!

Ally, zaraz Ci szepta wysle.

Minęły ponad 2 tyg. od porodu, przetrwałam największy atak baby bluesa (nikomu nie polecam, ciagly placz - ale o tym napisze kiedys w innym watku), Mała dała mi pospać w nocy (budzenie jej na karmienie, delikatne odłożenie do łóżeczka i 3-4 godziny snu dla mnie! :D) więc mogę opisać moją historię :)

4 dni po terminie porodu i bacznej co dwudniowej obserwacji skurczów (których, de facto, nie było wcale) mój ginekolog orzekł, że najwyższy czas przenieść się z oczekiwaniem z domu do szpitala, gdzie specjaliści podejmą decyzję czy dać dziecku jeszcze trochę czasu na wyjście czy jednak sami przyspieszą akcję. A byłam taka aktywna! Odkurzanie, chodzenie po schodach, ćwiczenia na piłce = i żadnych postępów! Nawet pół skurczu! Ze łzami w oczach i wizją spędzenia wielu dni poza domem o 7 rano pozwoliłam się odwieźć mężowi do szpitala. W mojej sali były jeszcze 3 dziewczyny, całkiem sympatyczne, więc stwierdziłam, że nie będzie tak źle i jakoś wytrzymam :) Okazało się jednak, że dzidziusiowi widocznie nie podobał się szpital i już kilka godzin po przyjeździe, bez żadnej interwencji medycznej zaczęłam mieć lekkie skurcze. Robione w międzyczasie ktg również wreszcie wykazało jakiś progres. Skurcze trwały jakiś czas, ale potem znikały, później znów się pojawiały… Więc nie przejęłam się nimi zbytnio (położne również). Około 16stej skurcze były już coraz trudniejsze do zniesienia, coraz dłuższe i nie znikały. Z przerażeniem pomyślałam, że to TO! Po jakimś czasie, sprowokowana przez koleżanki z sali, poszłam do dyżurki położnych, żeby mnie zbadały i oceniły sytuację. Rozwarcie - 3 cm! Jak usłyszałam „Dzisiaj pani urodzi” zaczęłam mieć dreszcze. Z wrażenia, podekscytowania i chyba strachu przed tym, co mnie czeka. Polecenie: dużo chodzić. Tak więc całe popołudnie aż do 23-ciej chodziłam po schodach i korytarzach (było więcej takich jak ja :) ), zginając się co chwila wpół przy barierkach podczas bolesnych skurczów. Kilka razy poszłam pod prysznic. Masaż kręgosłupa gorącą wodą skutecznie obniżał ból, mogłabym tam stać całą wieczność! Zaczęłam lekko krwawić, położna zrobiła mi lewatywę (lewatywa + silne skurcze = coś strasznego! ale z dwojga złego lepsze to niż niespodzianka podczas porodu). W przerwach między spacerami po schodach starałam się odpocząć, żeby mieć siłę na poród, ale ból był tak silny, że nie dało się uleżeć ani przez moment. Po męża postanowiłam zadzwonić jak najpóźniej, żeby nie musiał siedzieć i męczyć się ze mną, bo wiedziałam, że to jeszcze długo potrwa. W końcu około północy położna zaprowadziła mnie na blok porodowy. Nigdy nie zapomnę tych chwil… Szłam tam za nią korytarzem, z szeroko otwartymi oczami, taszcząc swoją wielką torbę i cała drżąc, nie wiem czy bardziej ze strachu czy ze wzruszenia, bo czułam jak ważne jest to, co się dzieje, ta chwila, że wszystko się zmieni…

Kiedy weszłam do ładnej, jasnej sali porodowej i zobaczyłam TO łóżko, na którym wszystko się wydarzy, drabinkę, piłkę, różne przyrządy do pomiaru dziecka, pomyślałam „Boże… to się dzieje naprawdę!”. Zadzwoniłam do męża „że się zaczyna” i niecałą godzinę później poczułam się dużo bezpieczniej, bo siedział obok mnie ubrany w zielony ochraniacz, a ja miałam poczucie, że nie jestem sama, że razem to przetrwamy i razem przeżyjemy moment, kiedy nasza córeczka pojawi się na świecie. Nie zdawałam sobie nawet wcześniej sprawy, jak ważna będzie dla mnie jego obecność. Do tego momentu nie odczuwałam też większych uczuć macierzyńskich, nie roztkliwiałam się specjalnie nad maleńkimi ubrankami czy mijanymi na spacerze dziećmi w wózkach, ale gdy usłyszałam z sali obok płacz noworodka – rozpłakałam się jak głupia i pomyślałam ”Boże… zaraz usłyszę płacz swojego dziecka…”. Mąż dzielnie wytrzymywał moje krzyki, które naprawdę mi pomagały i nie mogłam ich powstrzymać. Dostałam co prawda znieczulenie, ale po 1 dawce, która, co prawda uśmierzyła na chwilę ból, ale całkiem zatrzymała skurcze, postanowiłam go nie kontynuować, żeby nie przedłużać akcji porodowej i dotrwać do końca.
Mąż miał ze mną zostać do momentu skurczy partych, ale gdy wycieńczona, około 3ciej usłyszałam, że czas na parcie - nie wyobrażałam sobie zostać sama, więc został ze mną. Ból jaki wtedy odczuwałam był po prostu nie do opisania, jakby ktoś mnie przypalał i jednocześnie przeciskał kulę do kręgli. Najgorsze było poczucie, że nie mogę tego zatrzymać, cofnąć, nikt nie może mi pomóc, że muszę to po prostu kontynuować, aż do końca. Mąż przypominał, żebym oddychała, niby banał, ale to naprawdę było potrzebne, bo wtedy się o tym po prostu zapomina! Byłam tak zmęczona, że w krótkich przerwach między skurczami bezwiednie zasypiałam. Budziło mnie ciągle „Rodzimy, nie śpimy!”. Przy każdym skurczu i parciu pytałam, czy to już ostatni, ale trwały sporo ponad godzinę…
W końcu usłyszałam „Teraz proszę bardzo delikatnie! Bardzo delikatnie, już mamy główkę, teraz delikatnie, bo musimy pomóc dziecku!” i za chwilę: mój krzyk, potem cisza… i uczucie ciepłego ciałka wypadającego ze mnie.
Szybkie spojrzenie na męża „Mamy dziecko…”
I jej płacz.

Elyanna, gratuluje raz jeszcze, wspolczuje baby bluesa bardzo, mialam przy Krasnalku...

Ale to uczucie jak wypada cale cialko jest...no nieziemskie, bo i taka ulga, ze dalysmy rade i radosc, ze to juz, nasz maluszek :)

(lewatywa + silne skurcze = coś strasznego!

- znam to doskonale.. mialam rozwarcie na 4 cm...
I tez mialam baby bluesa - i chyba nawet dluzej niz 2 tygodnie.. straszne uczucie...

i uczucie ciepłego ciałka wypadającego ze mnie.

- doglebny opis :)

Chyba samo minelo, ale dlugo bylo mi ciezko, maly duzo plakal, nie mialam nawet kiedy isc do wc, pewnie wyczuwal ze nie mam nastroju... z czasem przywyklam do obowiazkow, wpadlam w ten "rytm" i jakos sie potoczylo...

Ja mam to samo, że płaczę przy wszystkich opisach porodów. Mieszają się we mnie uczucia... z jednej strony nie mogę się doczekać własnego a z drugiej ogarnia mnie lęk, że nie dam rady.

Ściskam wszystkie rozpakowane i gratuluje wewnętrznej siły!!

Mnie trzęsło ale po CC.nie potrafiłam tego opanować.ale przy odchodzeniu wód byłam mega opanowana

uś: Mnie trzęsło ale po CC.nie potrafiłam tego opanować.

mnie po cc też okrutnie trzęsło, nakryli mnie 2 kocami, mąż prosił o wiecej kocy ale powiedziałam mu że to nie z zimna bo było mi ciepło pod tymi dwoma kocami :), to dopiero była trzęsawka

Mam nadzieję, że i mój drugi poród będzie też taki szybki :)

Nie wiedziałam że to się tak nazywa w takim razie i moja jest supermenką :)

Ja też mam Supermana, haha.

Czytam Wasze opisy i lzy leca po policzkach jak grochy- kazdy piekny i wzruszajacy! I ja sie musze zebrac aby swoj opisac:))

na szkockiej wyspie Islay.