NASZ PORÓD

Wszystko zaczęło się w nocy :) najpierw skurcze, wody, znów skurcze i gonitwa do szpitala, wszystko w biegu i ze strachem w sercu czy zdążymy……
eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee…………
nie!!!!!!!!!!!!!!!!!
to nie tak! :)
jak strach? jaki pośpiech? jaka niewiadoma?
wszystko od początku było pod kontrolą. Wszystko wiadome i zaplanowane i ten spokój, że będzie wszystko będzie dobrze.
W niedzielę (18.11), noc przed wyjazdem do szpitala, spałam może ze 2 godzinki. Ale to zawsze tak mi nocki nieprzespane mijały jak wiedziałam, że mam jechać do szpitala.
Rano wstałam.
Prysznic.
Obudziłam Pawła.
Dopił kawkę, ja wodę :)
Dopakowałam torbę.
Kizi mizi z Morisem na pożegnanie i co? JEDZIEMY :)
Droga minęła spokojnie. Bez awarii, korków, robót budowlanych.

Na IP mnóstwo ludzi.
Ale sprawnie poszło wszystko. Znam tą ich całą procedurę na pamięć.
Póżniej windą na pierwsze piętro i już jestem w oddziale tak dobrze mi znanym. Znane twarze pielęgniarek uśmiechają się juz z daleka :)

„Witamy Pani Kasiu” – wita nas pielęgniarka zwana przez nas pieszczotliwe Rudą (rude jak ogień są jej włosy).

Uśmiech nie znika z jej twarzy.

„Zaraz znajdziemy Pani super salę” – zerka w jakiś zeszyt, póżniej na tablicę i juz wiem. Nasza sala nosi nr 7 :)

Paweł szepta mi do ucha „Nasza szczęśliwa siódemka” :)
Rozgaszczamy się :)
W międzyczasie dziewczyna z łóżka obok pakuje się już do domku, karmi synka, jej mąż nerwowo walczy z fotelikiem :) Znajome twarze okazały się znajomymi twarzami ze szkoły rodzenia :) Miła pogawędka na początek. Wysłuchałam jakim hardcorem był jej poród, ile trwał, jak bardzo bolało, jak się skonczyło, że to vacum, że te antybiotyki, że synek słaby …. słuchałam, słuchałam i w duszy tak bardzo się cieszyłam na nasze jutrzejsze cesarskie cięcie.
(Spotkałam też drugą koleżankę ze szkoły rodzenia. jej opowieści porodowe ….. brrrrrrrrr… na samą myśl mam gęsią skórę – i tylko tak sobie myślałam, bo miały na celu opowiadając mi takie rzeczy wiedząc, że ja rodzić przyjechałam? Może chciały pokazać jak bardzo były dzielne, że dały radę… ??? eeeeeeeeee nieważne. Machnęłam na to rękę, nie biorąc sobie tego za bardzo do serducha).
Badanie, pobranie krwi, wenflon, podpisanie zgody na operację, wizyta anestezjologa (długa rozmowa). Wszystko wiem.

Dochodzi wieczór.
Paweł się zbiera do domku.
Przed nim 80 km jazdy. Daleko ten szpital.
Zostaję sama.
W sali nadal jestem sama.
Tv gra.
Oglądam coś, nie wiem co :) Ale jak znam siebie to pewnie lecę serią: „Na wspólnej”, „M jak miłość”, „Lekarze”, „Perfekcyjna pani domu”.
Nie obgryzam paznokci z nerwów. Nie rozmyślam, schizując co to jutro będzie. Nie nakręcam się.
Bo po co?
Przecież ja wiem, że będzie dobrze :).
Ból kości łonowej jest przeokropny w nocy, ledwo wstaje. Ale myślę sobie „Phiii, co to taki ból! Kaska nie marudź! Jak ty dziś zaczniesz marudzić to jak jutro po cc wstaniesz?” :)
Karcę sama siebie w myślach i już jak łania wstaję z wyrka i bez zająknięcia udaję się pod prysznic.
Usypiam nie wiem kiedy :P

Rano budzę się przed 6 :00.
Rozważam w co się ubrać :)))) koszula szpitalna czy moja? Moja czy szpitalna? A jak moja to różowa czy niebieska?
No sama nie wiem!
w końcu idę pod prysznic, myję głowę, depilacja (w razie wu, bo przecież w domu zrobiłam co trzeba, ale te cholerne włoski tak szybko rosną i tworzy się szorstki jeż. nienawidzę jeża :)))))))

Dochodzi 7:00.
Przychodzi moja położna :D
Doradza, aby jednak ubrać szpitalną koszulę i mowi, że za pół godziny po mnie przyjdzie :D
„A więc się dzieje” – myślę i dzwonię do Pawła, gdzie On jest :D
Odpowiada, że jedzie, że za 20 minut będzie.
Nie wiem czy się nie rozminiemy i mowię mu, że w razie wu niech niech idzie na trakt i dzwoni i woła naszą położną.
Rozłączam się i piszę mu liścik:
„Pawełku, ja poszłam rodzić. Szukaj mnie na porodówce. Aj low ju (to po angielsku kocham Cię). Do zobaczenia. Kasia”
dekoruję serduszkami i zostawiam w widocznym miejscu na szafce przy łóżku.
Akurat odkładam długopis i przychodzi położna.
Idziemy :)

Dziarskim krokiem maszeruję, nie ma we mnie strachu.
Wchodzimy na salę położniczą nr 1. Lecą pierwsze kroplówki. Pobiera mi krew.
Wchodzi Paweł i jestesmy już razem.
Kroplówka kapie, my rozmawiamy, żartujemy.
Przychodzi anestezjolog – przedstawia się. Miły facet.
Przychodzi pielęgniarka noworodkowa. Wypytuje o płec dziecka, moje dane. Pyta się czy będziemy szczepić. Odpowiadam, że nie.
Nie ma żadnej akcji, nikt na nas nie krzyczy, nikt nas nie dopytuje dlaczego, co i jak.
Informują nas, że póżniej dostaniemy do wypełnienia papier i już :)
Kroplówka się kończy.
maszerujemy na salę operacyjną. zrzucam klapki, Paweł je chwyta. Buziak na do widzenia i znikam :)

Na sali już są ludzie. 3 panie, 1 pan.
Pan to anestezjolog.
Siadam na stole. Połozna jest ze mną. Pomaga wygiąc plecy, rozluźnić barki, jak ułożyć stopy na stołku, aby przyjąć najbardziej odpowiednią pozycję.
Anestezjolog coś mnie gmera. Mówi że tylko na razie palcem, żeby znaleźć dobre miejsce.
Za chwilę mowi, że może zaczynać.
Jest już moja ginka, drugi położnik i neonatolog.
wszyscy czekają :D
Moje nogi oparte na stołku zaczynają się trząść jak galareta. Nie mogę tego opanować.

WTF? – myślę.

i juz wiem, to jakiś bewarunkowy odruch, a może to poświadomy strach przed tą igła, która zaraz wyląduje w moim kręgosłupie.
I nagle czuję zimno na plecach, a później ukłucie. Ale to nie boli. Eeeeeeeeeeeeej, to nie boli :)
i pojawia się mrowienie w nogach.
Kładę się szybko na stole.
Anestezjolog cały czas do mnie mówi, co się będzie działo. Co robi, co podaje.
Szczypie mnie na wysokości pępka:
- „czuję to pani” – pyta.
- „czuję”
- " A tutaj?" - szczypie na wysokości żeber:
- „czuję”
- „Ale mocniej niż tam poprzednio?”
- „Ojj tak, mocniej”
Mówi że dobrze się dzieje.

Powtarza czynność dwa razy i już nic nie czuję :)))
Mówi „możemy zaczynać” :)))
Ciśnienie mi wariuje. Podają leki.
Widzę moją ginkę.
Jej oczy.
I czuje spokój.
Będzie dobrze, przecież to wiem.
Wszystko słyszę, widzę.
Drugi położnik jest bardzo wysoki. Ma za krótkie spodnie te zielone takie. Komicznie wygląda. Podśmiewają się z niego.
nagle czuję że niech robią co mają zrobić, a ja się zdrzemnę :))))
zachciało mi się spać.
Anestezjolog pyta „Dobrze sie Pani czuje?” „Chce się wymiotować?”
odpowiadam, że czuję się bardzo dobrze, nie będę wymiotować, ale chyba się zdrzemną chwilkę :)
Uśmiechnał się i powiedział, ze to nie jest dobry czas na sen.
Podaje mi maskę z tlenem. Mówi żeby oddychać, bo cisnienie za bardzo spadło i że jak wezme kilka głębszych wdechów, to lepiej mi się zrobi. Tak też się dzieje :D
Co chwilę zerkam w odbicie swojego brzucha rozciętego, które widzę w lampie, która jest nade mną :)
O facken!
dziura w brzuchu :)))) nieźle :) kojarzy mi się to jakąs kolejną częścią „Piły” :)

Treść doklejona: 24.11.13 14:15
nagle patrzę w to odbicie i co ja widzę?
no co?
No JĄ!!!!!!!!!!
naszą córeczkę!!!!!!
JEST! Jest! :))))))))))
I nagle plum . . . i cała wyskakuje :))))))))))))))
i ten najpiękniejszy dźwięk jaki kiedykolwiek słyszałam :)
Krzyk, płacz!
Znak dla mnie :)
„Tak mamo! To ja ! Już jestem”
i myślałam, że w tym momencie zaleję się łzami… ale nie płaczę! uśmiecham się i nie moge uwierzyć, że to ONA :D
Mój mały obcy :))))
moja kochana kruszynka :D
Oto jest!
Ta, która sprawiała, że brzuch tak falował.
Ta, która tak pięknie wypinała się na wszystkie strony, naciągając brzuch do granic możliwości!
Ta, którą tak pokochałam!
Ta, o której tam marzyłam!
Ta, którą tak pragnęłam!
MOJA!
MOJA!
NASZA! :)
. . . z tego zatracenia się we własnym szcześciu, wyrywa mnie głos ginki:
’Ona sika! Uwaga, Ona sika"

Tak.
Moja mała przywitała świat „olewając system, wszystko i wszystkich” :)
Zasikała mnie, moją Ginkę i sikała przez całą długość Sali, jaką była niesiona.
I jak Jej nie pokochać od pierwszych chwil?
Moja rezolutna Mała Córeczka :D

Anielka . . . dziecko, które sprawiło, że nasz świat nabrał barw, kolorów, stał się inny, lepszy, ważniejszy, taki wyjątkowy, jakby stworzony tylko i wyłącznie dla naszej trójeczki.
Malutka trafiła w dobre ręce lekarzy i pielęgniarek oraz była pod czujnym okiem zakochanego w Niej od pierwszego wejrzenia taty.
Zmierzyli, zważyli i wyszło, że nasze szczęście całkiem nieźle w brzuszku podrosło :P
3820g i 54cm żywego szczęścia!
Całe 10 punktów :-)

Od razu mi ja pokazali. Śliczności moje! Malutki nosek i usteczka w kształcie serduszka, czarne włoski. Śliczna! Całowałam te ciepłe poliki i czółko i czułam jak rozpiera mnie duma. Ze moja najmojsza córa jest już z nami. Cała i zdrowa! ZDROWA i taka nasza! Tylko nasza.

Mnie zszywali, a tatuś z malutką już cieszyli się swoją obecnością, a mi wtedy poleciały łzy. Jakby do mnie dotarło, że to się własnie stało, że narodziła się nasza córka i ja narodziłam na nowo. Nowe życie zaczęło się własnie przed chwilą!

Po zakończonym cięciu, po tym jak mnie już zszyła, podeszła do mnie moja ginka, położyła mi rękę na czole i powiedziała „No Kasiu! Udało się! Wszystko poszło bardzo dobrze, macie prześliczną córeczkę. Bardzo się cieszę!”
A ja zdołałam tylko wydukować „Dziękuję pani doktor! Pani wie, że to nasze wspólne dziecko. Bez Pani by nam się nie udało. Dziękuję!”
Drugi położnik podeszedł do mnie i pogłaskał mnie po nosie :D Powiedział, że odkąd wszedł na salę czuł, że musi to zrobić :D Ale wcześniej miał ręce pełne roboty i nie miał jak :D Powiedział, że życzyłby sobie, aby wszystkie rodzące przez cc były takie jak ja :) Z uśmiechem na ustach od początku do końca, rozmowna i z jajem :) Tyle miłych słów jednego dnia pomieszanego z tak ogromnym szczęściem, usłyszałam w dniu swojego ślubu!
Przerzucono mnie na łóżko moje (tak! Hyc hyc i już byłam w swoim szpitalnym łóżku, a nie tym operacyjnym! A tak się bałam jak oni mnie dadzą radę dźwignąć!) :)
I moja położna przewiozła mnie na moją salę. Był już Paweł i zaraz po niecałych 10 minutach przyjechała ONA :) GWIAZDA DNIA :D Światło mojego życia!!!!
Prześliczna!
Od razu połozna przystawiła mi ją do piersi.
Zapytacie mnie „jakie to uczucie?”
NIE DO OPISANIA!
Dziecko ssące pierś to CUD! To niesamowite, jakie wtedy uczucia mną targały. Ta mała istotka z tak silnym odruchem ssania, a jednak bólu nie było, a uczucie nie do opisania. Ja rozgadana Kaśka, nie wiem jak mam to opisać. To najcudowniejsze uczucie jakie można czuć. Maleńka istotka zatopiona w moim ramieniu, taka bezbronna, całe Jej życie jest w naszych rękach. I ten spokój…. SPOKÓJ jej i mój. . . ta magiczna chwila, taka tylko nasza.

[ po cc doszłam do siebie bardzo szybko, pionizacja była po ok 10 godzinach, dałam radę.Naprawdę - dla mnie i w moim odczuciu - nie było źle. Następne wstawania już były lżejsze :) Ogólnie podsumowując, ja zniosłam cc bardzo dobrze. Obecnie śmigam już sobie jak gdyby nigdy nic :) Bardzo szybko doszłam do siebie. Sprzątam, piorę, gotuję - Maleńka mi na to pozwala śpiąc ładnie. jest bardzo grzeczna i kochana. Najkochańsza!!!! Ssie ładnie cycka, piękny ma odruch ssący, uczymy się siebie nawzajem i każdej godziny zakochuje się w Niej coraz mocniej. Cała rodzina zwariowała na punkcie naszej małej Iskierki Anielki :) tak wyczekana przez wszystkich była).

One Kiss pieknie opisałaś swoj poród, a ja przeez to z piachem w oczach siedze i becze

Kissku jak zwykle przez Ciebie 2 chusteczki zapłakałam!!!!!!!!!!!!
Gratuluję osiągnięcia pełni szczęścia i mam nadzieję, że nadal będziesz miała ochotę dostarczać nam wszystkim takich pięknych emocji swoimi ciepłymi przepełnionymi optymizmem i szczerością wypowiedziami.
Aż się dziwię, że jeszcze z wrażenia nie urodziłam po 2-krotnym przeczytaniu Twojego opisu porodu:*

Dziewczyny nie płaczcie :)
Dziękuję za miłe słowa

Kissku, poza tym, że Twój poród był piękny, to Ty masz taki talent do pisania, do opisywania uczuć, że aż niesamowite to jest!!

Jejciu, Kissku, strasznie Ci dziękuję za ten opis. To w jaki sposób przekazałaś nam swoje emocje w tych magicznych chwilach, naprawdę rozpala całe moje serce do tego stopnia, że naprawdę ze łzami w oczach policzyłam ile dokładnie dni, godzin, minut zostało do powitania naszego Synka na świecie. Tyle radości, dumy i magii w tym Twoim opisie ... Jesteś naprawdę niesamowitą osobą. Gratuluję Ci raz jeszcze, ale po raz pierwszy na tym wątku, tego, czego dokonałaś. Oby każdy dzień Waszego życia był równie piękny, jak ten, kiedy po raz pierwszy zobaczyliście Anielkę na świecie

nigdy jeszcze nie czytałam takiego opisu porodu przez cc... wielki szacun za taki piękny opis i wielkie GRATULACJE Z OKAZJI NARODZIN CÓRECZKI :)
oczywiscie się poryczałam

Wiecie co dziewczyny, a mnie przeraziły te wasze opisy porodów. Czytając to zastanawiałam się gdzie są te bezbolesne porody, o których tak głośno w mediach. Żadna z Was nie dostała ZZo i rodziłyście w bólach na żywca, do tego niemiłe położne. Przecież myślałam, że te czasy już dawno minęły! Teraz się boję bo zaczynam 4 miesiąc i nie chcę żeby poród stał się dla mnie traumą. A już najbardziej chyba przeraził mnie opis dziewczyny, która miała mieć cc, a anastezjolog nie mógł się jej wkłuć w plecy i podał narkozę!! Gdzie to takie rzeczy się dzieją? Tyle czytałam, że narkoza przy porodzie jest niewskazana i tego się nie praktykuje, tylko i wyłącznie w szczególnych przypadkach. Ale czy brak umiejetności anastezjologa przy podaniu znieczulenia miejscowego można nazwać szczególnym przypadkiem??
Dziewczyny jestem teraz pełna obaw. Nie wiem już gdzie mam rodzić, zeby czuć się bezpiecznie i żeby nie było takich sytuacji o jakich pisałyście :/ A przecież wy rodziłyście w tym 2013 roku!!! Z tego wynika, że w mediach kłamią i nic sie nie zmieniło ?

Ja czytałam wszystkie opisy na tym wątku, większość będąc w ciąży- i żaden mnie nie przeraził. Fakt, niektóre dziewczyny miały trudne porody, w części zawinił personel, zbyt pochopnie stosujący niektóre procedury. ZZO nie oznacza BEZBOLESNEGO porodu, były tu osoby, które z niego korzystały, w tym ja (działało godzinę, na 9 ). Nie każdy chce ZZO, tak poza tym. Bezbolesny poród nie istnieje, bo choć samo cc nie boli, to później swoje "odcierpieć trzeba"
Moim zdaniem najważniejsza jest świadomość rodzącej, jakie są jej oczekiwania. Wtedy można znaleźć dla siebie właściwy szpital, gdzie panują określone zwyczaje, czy położną, która pomoże w tym by poród przebiegał zgodnie z naszymi oczekiwaniami (oczywiście, na tyle na ile jest to możliwe).

Marietta87: Z tego wynika, że w mediach kłamią i nic sie nie zmieniło ?

ale co się miało zmienić??? przecież poród boli
to nie jest tak że kładziesz się na łóżku i wyciągają dziecko

jesteś w 4mc, więc masz jeszcze dużo czasu zeby poczytać jak się przygotować do "magicznego" porodu i nastawić się pozytywnie.
ale poród boli, za to ból niesie ze sobą nagrodę niesamowitą i zmienia cię w MAME!!!!!!!!!!!!!

i faktycznie nie czytałas, bo ja rodziłam w 2013 z zzo

Marietta87 zastanów się dobrze czy chcesz zoo bo są + i - ja np po porodzie mam taka słaba odporność ze ciągle choruje co 2 tyg a wrzesień to już był koszmar bo cały przeleżałam z chorubskiem i ja gdybym mogła cofnąć czas to chyba bym zrezygnowała mimo ze czułam ulge po podaniu. najważniejsze jest chyba to co napisała azniee zgadzam sie z Nią w 100%

Marietta87: A ja oglądałam różne filmy dokumentalne jak babki po zoo rodziły już bez grymasów na twarzy :) i myslałam, że to właśnie tak wygląda :D

A ja na przykład przed pierwszym porodem byłam pewna, że nie będę krzyczeć, bo przecież nigdy z bólu nie krzyczałam i co? I chyba cały oddział mnie słyszał, jak przyszło co do czego Moja rada brzmi - nie nastawiaj się na jakąś jedną jedyną wizję porodu, bo... bo możesz się zwyczajnie rozczarować. Porody są różne, kobiety też, naprawdę nie ma się co sugerować filmami czy opowieściami innych.

No ja myślę o Żelaznej, tyle że o Szpitalu. I chcę mieć właśnie w zanadrzu zzo. A krzyki podczas porodu to właśnie pomagają :D Czasem nie warto z nich rezygnować :P aczkolwiek osoby poboczne może to nieźle wkurzać.
Ja też oglądałam porodówkę, ale w tych odcinkach co widziałam to nie każda miała zzo i te co nie miały to właśnie krzyczały i w ogóle horror!! A te co miały to jak piszesz poród świetny. Tyle, że tam chyba aplikują dużą dawkę, a u nas obawiam się, że niestety ciut oszczędzają :/

Ruda_K, możesz napisać jakie trzeba spełnić warunki, żeby rodzić w Domu Narodzin? Bo ja już się nie nastawiam za bardzo na kolejny poród, ale jeśli kiedyś...

Ja krzyczałam przy porodzie, ale to nie był krzyk z bólu - przy partych mi się jakieś takie okrzyki wyrywały z gardła- to było takie pierwotne i naturalne zarazem...

Marietta: A czy któraś z Was może rodziła na Żelaznej?

Ja rodziłam - to był właśnie ten mega magiczny poród

ja nie krzyczałam podczas porodu

ale za to wydawałam dżwięki w stylu: AAAAA,EEEEE,UUUUU, ogólnie dużo samogłosek:D

A ja krzyczałam, jęczałam ogólnie rzecz biorąc było mnie słychać na całej porodówce(inaczej się nie dało:-) Ale i tak było cudnie. 11 godzin porodu i znieczulenie działające niewiele ponad godzinkę.

Ja się darłam przy partych. Ale to były tylko 4 minutki ;p Za to jakoś bliżej końca I fazy klęłam przy skurczach..

azniee: Okropna reakcja

prawda? Nie wiem, nie wyobrażam sobie, odwracając role,żeby mnie mąż od ku*ew na przykład zwyzywał- nie ważne czy z bólu, stresu czy jakiegokolwiek innego powodu Przeklinanie pod nosem ok, ale żeby tak personalnie?
P.S. Marietta- nie miałam ZZO i nie krzyczałam podczas porodu :) Bolało, ale nie na tyle, żebym nie chciała mieć kolejnych dzieci Fajnie mieć możliwość wzięcia ZZO, ale bez też da się przeżyć poród :)

Ja przy zzo nie krzyknęłam ani razu (nie czułam potrzeby) a na pytanie lekarza: "czy coś panią boli" odpowiedziałam (zgodnie z prawdą), że: ucho (ponoć niezły mieli ze mnie ubaw)
Za to moja sąsiadka z sali też nieźle pojechała swojemu facetowi na porodówce (rodziła kilka godzin przede mną więc wszystko słyszałam...)

azniee mi się wydaje , że wszystko zależy od szacunku w związku, wiele razy byłam mega wkurzona na M czy potrafił mnie doprowadzić do wściekłości i różne rzeczy mi się na usta cisnęły, ale mam do niego szacunek i w życiu tego typu wiązanki bym mu nie zafundowała...

No i swoją drogą ten mąż przemiłe wspomnienia z porodu będzie miał...

Ja bólu porodu sn nie doznałam , ale i tak nie mogę pojąć wyzwisk.

Acha no i to chyba nie są dzieci z gwałtu żeby wyzywać faceta (w domyśle: że jej to zrobił).

A ja mojego M całowałam po rękach i głaskałam ale pod koniec to i położną głaskałam taki przypływ miłości miałam; ) To chyba było w przerwach między skurczami tzn jak skurcz na chwilę tracił na sile bo wydaje mi się że przerw to chyba nie było i mialam jeden wielki nieustajacy skurcz. Ale to i tak dla mnie najpiękniejszy dzień w życiu i z chęcią to powtórzę:)

cytrynka251: A ja mojego M całowałam po rękach i głaskałam ale pod koniec to i położną głaskałam taki przypływ miłości miałam; )

Ja tak samo, miałam niestety aż taki przypływ miłości, że ową miłość wyznałam również położnej, anestezjolog i lekarce, która mnie łyżeczkowała

Marietta87 to przeczytaj sobie mój opis, był całkiem niedawno Takie porodu jak miałam mogę życzyć każdemu, trochę pobolało na końcówce, pomyślałam o znieczuleniu ale jak położna mi powiedziała, że jest już 9cm i zaraz kończymy ból stał się jakby mniejszy i dostałam takiego powera, że za 10 min Filip był na świecie.