No billa pomeczylas się. Za wcześnie dali gaz. Ja dostalam przy 7-8 bo mowili ze wcześniej nie bo wyciszy akcje

Treść doklejona: 10.08.14 10:07
A ja łożysko pare sekund

Gaz jak i każde znieczulenie podane za wcześnie. Tak mi mówiła położona.

A to widzicie...
W moim szpitalu gaz to nowość więc może i lekarze się "uczą". :/
Ale kurcze... Ja naprawdę zupełnie NIC po tym gazie nie czułam. Nawet zastanawialam się czy coś tam w ogóle leci... A po kilku machach dałam sobie z nim spokój. ..

No ale było - minęło :))

Bilcia ale się namęczyłaś... Dobrze, że Agatka zdecydowała się jednak sama wyjść. ":D

Całe szczęście że widok dziecka rekompensuje matce wszystkie trudy porodu
Było - minęło ale u mnie nie sprawdziło się że drugi poród jest szybszy, lepszy i łatwiejszy

Treść doklejona: 10.08.14 14:11
A, bo przeoczylam pytanie...
Mój mąż był w pracy więc rodziłam sama z przesiadujaca pod porodowką mamą

Bilia gratuluje Córeczki!:)Wymęczyła Cię nieźle, ale najważniejsze,że zdecydowała się wyjść bez cesarki :)

Ja nie pamiętam nawet kiedy rodziłam łożysko,bo dali mi jakiś zastrzyk ( w Uk) i niemal samo poszło.

Ja po gazie bylam "pijana" balam się ze będę rechotac jak glupia a tu nic humoru a opicie

Ja lozysko urodzilam w pare sekund... az sie dziwie ze takie akcje sa z tym...
A co do gazu to ja sie o bez niego smialam bo lekarz opowiadal kawaly:)

Brawo bilia!

bilia: przy pierwszym porodzie "urodzić łożysko" to był dla mnie pikuś :/).

Ja też nie wiem o czym piszecie - ja nawet nie poczulam jak łożysko "samo wyszło":) gdyby mi połozna nie powiedziala, ze cos tam wychodzi to bym nie zorientowala się co się jeszcze dzieje:))) znieczulenie plus adrenalina.
Fragile, czy gaz jest od dawna w Zofii? Bo ja w ogole nie kojarzę, żeby ktoś mi zaproponowal gaz.

Spidermanko nasza niunia ważyła 3070, mierzyla 54 i pediatra się śmiał że zdrowa na 11 pkt.
Także dobrze że tak to się skończyło...

Jak rodziłam na Żelaznej 10 miesięcy temu to mi gazu też nikt nie proponował.

Ariella, koloski, ale poród fajny - gratuluję! :))))

Ariella w końcu się doczekałam! No brawo! Kolosika wyparłaś szybciutko Ogólnie przyjmuje się, że jak ktoś mówi/pisze, że poród trwał np. pół godziny, tzn. że tyle trwały parte. Więc pewnie tyle parłaś Nieźle z tą taksówką

To teraz moja kolej ;) Szybki opis porodu :-)

W poniedziałek (11.08) od rana odchodził mi czop śluzowy, przezroczysty, odchodził stopniowo.

Od godziny 20.00 skurcze miałam co 7minut, byliśmy już w drodze do szpitala

W szpitalu o godzinie 23.00 mialam rozwarcie 3cm. Na ktg wyszły nieregularne skurcze.

Godzina 3.15 odchodzą mi wody chlusnely mi na łóżko, znowu to samo znajome pyknięcie.

Godzina 4.00 podpięte ktg – na ktg skurcze są, ale jeszcze nie porodowe.

Godzina 8.00 rozwarcie na 5cm, podana lewatywa.

Godzina 9.00 podlaczyli mi oksytocyne na sali do porodów rodzinnych, M. siedział obok i wspierał jak mógł, po chyba 10minutach leżenia tam, dostałam 3 takie ostre skurcze, że zagryzłam rączkę do trzymania i wyrwałam wenflon, i po tym poczułam, że musze przeć, wpadam w panike, M. biegnie po położna, a ta macha ręką, że sobie żarty robi, bo to nie możliwe, ale przychodzi, patrzy na mnie i szybko każe mi przejść na łóżko porodowe, nie moge isc, M. mnie prawie niesie tam i pomaga wejść na to łóżko, położna patrzy i słyszę " Ooo cholera ona naprawdę rodzi!!! Wychodzi główka" ( no przecież jej mówiłam nie?:) )

Szybko, panika, zaczęła zwoływać pomoc, dzwonić po noworodki, po lekarza. Mi zabroniła przeć, nie dawałam sobie rady, zaczęłam panikować, ale świadomość, że zaraz będzie po wszystkim, była w głowie. Położna jedna trzymała mi nogi, M. trzymał mi głowe, po 3 parciu prosilam je żeby mi pomógły, i że jak będzie potrzeba to niech mnie natną, bo czułam, że nie dam rady, taka byłam napięta, lekarz caly czas był obok. I po 15 minutach, w sumie po 5 partych wyskoczył Antoś, odrazu z płaczem, normalnie miałam dejavu ze widze moja Gabrysie :D jak się urodziła.

Godzina 9.45 Antoś jest na świecie!!!! :-) 3000g i 53cm :) Tatuś przecinał pępowinę :)

Treść doklejona: 16.08.14 00:46
Mi policzyli 1faze porodu od odejścia wód czyli 5,5h druga faza 15minut

U mnie 1 faza wpisana na 2:30, czyli od momentu przyjęcia na izbę, druga 5 minut, i córa była z nami :) Wody odeszły mi dopiero na łóżku porodowym, parte zaczęły się natychmiast po tym, jak zalałam położną :)

Ja porod licze od pierwszych skurczy w domu bo uwazam ze byly regularne bo bolalo co chwile i mi wychodzi ze rodzilam 13 h

Przeczytalam z zapartym tchem kilka ostatnich stron i bardzo Wam wszystkim Gratuluję :-)
Ciekawe co mnie czeka. Jakos to bedzie mam nadzieje.
...
A mam pytanie gdzie macie wpisane te czasy trwania faz porodu? Karta wypisowa?

U mnie też było wpisane I faza 3:50, bo podałam os kiedy mam skurcze, czyli od momentu jak mnie obudziły w nocy, a II faza 15 minut. I jak pytam znajomych ile czasu rodziły, to każda podaje mi czas parcia, bo kiedyś tak przyjmowano. Że poród to nie skurcze powodujące rozwarcie tylko parte powodujące wypchnięcie dziecia na świat. Ale wiadomo jak kto tam w tych kartach wpisuje...?

Wredi gratuluję

Notka wstępna: Mieszkam w Danii. To była moja pierwsza ciąża i pierwszy poród - planowo miał odbyć się w domu (położną przysyła do domu szpital).

W środę 13/08 byłam w szpitalu na pierwszym KTG, bo wg magicznej daty z 1. USG byłam w 41tc+3d. Jak wspomniałam tego dnia, na monitorze rysowały się ładne równomierne skurcze co 7min i położna wypuszczając nas do domu wróżyła, że jeszcze tego samego dnia zadzwonimy by do nas przyjeżdżać. Stety-nietstety nie miała racji i nic się nie rozkręciło w środę. Co prawda skurcze silniejsze przyszły, i to nawet co 4min, ale ostatecznie wszystko się wyciszyło. I tak bezobjawowo minęła noc i kolejny dzień (czwartek).

Dopiero w nocy z czwartku na piątek skurcze wróciły, najpierw co 8min, po dwóch godzinach co 5. O 5:00 zadzwoniliśmy do szpitala, po kolejnych 2h przyjechała położna. Zbadała mnie, rozwarcie na 3cm – więc oficjalnie jeszcze nie poród, bo nie 4cm… Położna kazała mi się położyć i odpoczywać jak mogę. Sama poszła na spacer. Jako, że po 1h nie było postępu wysłała mnie pod prysznic, dała dwa paracetamole i kazała spać. Sama wróciła do szpitala, ale obstawiała, że później tego samego dnia jeszcze zadzwonimy by ktoś wrócił.

Oczywiście historia lubi się powtarzać – po jako takiej drzemce w sumie wszystko ucichło ostatecznie, by po północy rozbujać się na nowo. Nie chciały się wredoty-skurcze unormować przez noc i cały dzień. Dopiero od 19 tuliłam ściany co 4min… O 21 zadzwoniliśmy do szpitala i usłyszeliśmy, że o północy mija moje okienko na rodzenie w domu i woleliby bym przyjechała do szpitala.

Mogłam powiedzieć „nie” i przysłali by położną do nas, ale bałam się, że skurcze znów ustaną i będę już totalnie nie do życia. Natomiast stawiając się w szpitalu wiedziałam, że jeżeli tej nocy nie urodzę to dadzą mi odpocząć i będzie wywołanie.

Spakowaliśmy się do samochodu i pojechaliśmy do szpitala – 1h drogi. Na miejscu najpierw KTG 30min, potem badanie – jest 4-5cm rozwarcia – więc zielone światło by przenieść się na salę porodową. Sala ogromna, z wanną i innymi ustrojstwami. Położna nas powitała – kobieta w średnim wieku z konkretnym podejściem. Była północ. Po 50min odeszły mi wody. I od wtedy głównie skupiłam się na chodzeniu po pokoju między skurczami i kołysaniu biodrami w ich czasie. Ból mi w ogóle nie przeszkadzał – był jakby obok mnie. Natomiast wizja bycia unieruchomioną pod kolejnym KTG mnie przerażała…

Położna dała nam tyle przestrzeni ile potrzebowaliśmy, przychodziła w sumie tylko sprawdzić jak sobie radzę i wypełnić wannę jak zdecydowałam się wreszcie do niej wejść (przy ok 7cm). Po jakimś czasie niestety przyszedł czas na kolejne KTG (teraz wiem, że mogłam odmówić… ale niestety nikt mnie nie uświadomił na sali =( ). Wszystkie zapisy wyszły oczywiście w porządku, rozwarcie 9cm i mogłam wrócić do wanny.

Wkrótce zrobiło się 10cm, ale nie pojawiły się skurcze parte. Ja myślę, że mój organizm chciał po prostu chwilę odpocząć. Jest to normalne, ale położna miała inną opinię – uznała, że jestem zbyt zmęczona i trzeba mi „pomóc” i powinnam się zgodzić na podanie oksytocyny. I tu mam największy żal, bo nie dała mi alternatywy. Więc bez alternatywy ostatecznie się zgodziłam. Tą część porodu chcę zapomnieć. Podpięta znów pod KTG i kroplówkę czułam się jak zwierze na uwiązaniu. Było mi masakrycznie niewygodnie (mogłam leżeć lub klęczeć). Oczywiście skurcze zwykłe stały się mocniejsze, a parte nadal się nie pojawiły. Ostatecznie byłam tak maltretowana 3h, od 4:00 do 7:00.

0 7:00 jest zmiana w szpitalu, więc wszystko działo się na raz – U mnie pojawiły się parte, a nasza dotychczasowa położna pomiędzy komentarzami, że dobrze sobie radzę omawiała z położną z nowej zmiany jak przebiegał dotychczas mój poród i jakie ma obserwacje ogólne… W tym, że właśnie pojawiły się parte, wiec to jeszcze chwila będzie…

Położna z nocnej zmiany ostatecznie wyszła o 7:30… Nowa położna zaproponowała mi żebym zeszła z tego nieszczęsnego łóżka jak mi niewygodnie (Wreszcie kobieta która WIDZI i ma ludzkie podeście! :D). Oczywiście chętnie się zgodziłam, choć gdyby mnie ktoś zapytał to bym powiedziała, że ja czuje już maleństwo nisko… więc jak zeszłam to zaraz musiałam z powrotem się wdrapać, bo główka zaczęła się wyłaniać. O 7:41 urodziła się nasza niespodzianka.

Wygląda na to, że czekała nie tylko aż się okienko porodu domowego zamknie, ale i na nową zmianę i fajniejszą położną. ;]

Oczywiście w momencie narodzin nadal była płeć dla nas niewiadomą, więc jak dziecię wylądowało na moim brzuchu to sprawdziliśmy sami – dziewczynka! ;] Trochę pokwiliła. Po chwili obserwacji i zdziwionym uśmiechu dla taty znalazła pierś i się przyssała bez problemu.

W tym czasie zaciśnięto pępowinę (za szybko wg. mnie =( ), a mąż ją przeciął. Łożysko na oksy wyłoniło się szybko. Całe i bez zbędnego krwawienia u mnie. No i małe szycie – kilka szwów by zamknąć małe pęknięcie I stopnia + 2 otarcia (nie szyte).

Jako, że musiałam pozostać podpięta do tego nieszczęsnego oksy przez kolejną godzinę to położna zrobiła wszystko co w jej mocy by nam było wygodnie na łóżku oraz przyniosła nam pełną tacę wspaniale pachnącego jedzenia w ramach śniadania. =) Po czym zostawiono nas w spokoju. Po godzinie położna wróciła uwolnić moją rękę od kroplówki i przyniosła mi herbatę <3. Po kolejnej godzinie przyszła zważyć i zmierzyć małą (3700, 53cm). A po następnych 2h przyniosła nam wypełnione papiery i wypuściła do domu.

Więc o 14:00 byliśmy już w domku.

Wszystko zaczęło sie o 3 godzinie, 3 września. Po powrocie z łazienki po 5 min cos mi pyknęło w podbrzuszu, ale nie były to wody i zaczęły sie silne skurcze. Michał wstał i poszedł szykować wszystko. Akurat Julka zaczęła sie wybudzać i miałam problem z szykowaniem. W końcu Michal ją wziął, ja wybudziłam babcie a sama sie szybko umylam i zeszłam na dół. Miałam skurcze co 6 min. Szybko wpakowaliśmy sie do auta i pojechaliśmy. Skurcze masakra co 4 a potem co 3 min. Jak dojechaliśmy w 17 min to nie umiałam iść. Michal zaprowadził mnie na izbę a ja krzyczę ze chce mi sie przeć. Baba do mnie który to poród a ja nie umiałam odp. Jak w końcu mnie szybko zbadała to szybko poleciała po wózek i pędem zawiozła na porodówkę. A ja krzyczę że prę. Potem powiedziała ze nie chciała mnie stresować ze to juz. Na sali wiąże na łóżko mówiąc ze chce znieczulenie a babka młoda do mnie ze przy 10 cm nie dostane. No szok ze to juz. No i zaczęłam przeć, jakies 15 min od przyjazdu urodziłam Janusza. Wyladował u mnie na brzuszku, cały w mazi. Zaczął krzyczeć chwilę potem. Popękałam, długo mnie zszywała. I tak przeleżeliśmy 2godz. Dla mnie malo to expres. Gdyby były korki urodziłabym w aucie

Magiczka nawet nie wiesz jak mnie cieszy opis Twojego porodu
Z przyczyn wiadomych i oczywistych
Mam nadzieję, że za kilka miesięcy i ja taki wrzucę.
No dobra, może bez tego prostowania szyjki ręcznie


A powiedz mi - czy [a jeśli tak to ile razy i w jakich momentach] lekarze sprawdzali stan Twojej blizny po cc ?

magiczka, brawo! ale co to za czary-mary zrobiła ta położna z kością krzyżową?

Ja też tyłozgięta i też przy partych miałam absolutny sajgon... ciekawe, czy u mnie by ten manewr pomógł?

Młode śpi najedzone i przewinięte, więc mogę spróbować opisać historię narodzin Wojtusia.
Słowem wstępu: ciąża powikłana niewydolnością szyjki macicy, z założonym szwem szyjkowym w 24tc, zakończona w 36tc z powodu odpłynięcia wód płodowych. Tak przynajmniej mówi mój wypis ze szpitala...Ale od początku.
(Okazuje się, że za bardzo się rozpisałam i na dwa posty muszę rozdzielić, z góry przepraszam!)
2 października jakoś koło południa odchodzi mi czop śluzowy, zacny kawał meduzy, przyprawiając mnie tym samym niemalże o zawał serca. Po telefonie do lekarza okazuje się, że trzeba odwiedzić IP. Do terminu mamy jeszcze prawie miesiąc... Panikuję. Marek na jutro ma zaplanowany koncert (w naszą rocznicę ślubu), dziś ma próbę, więc perspektywa wieczoru z meduzą mi się raczej średnio uśmiecha, a jeszcze przecież starszak w domu.I auto w warsztacie, więc poruszamy się taksówkami. Jedziemy na IP. Po zapisie KTG, dyżurująca pani doktor bada mnie i potwierdza, że meduza jest meduzą. Mówi, że w sumie nie ma czynności i raczej mnie nie zostawi. Robi jeszcze USG i oznajmia, że Wojtuś "waży" 2450, co bardzo mnie niepokoi, bo dwa dni temu na wizycie miał 2700. Odsyłają mnie do domu, ciśnienie trochę schodzi, ale jakiś niepokój pozostał.Z taksówki dzwonię do lekarza i żalę się, że coś jest nie tak z wagą Wojtusia. Dotorro uspokaja mnie, że USG na IP tak ma, że wagę zaniża o dobre 400g, jest jakoś inaczej skalibrowane. Starszak rzuca mi się na szyję, kiedy odbieramy go od babci. Wychodziłam z walizkami, więc wyobrażam sobie jak bardzo musiał to moje nagłe wyjście przeżyć.
O 19:30 Julian pada, Marek wybywa na próbę, a ja przeglądam torbę i pakuję (w końcu!) torbę Wojtusia wybierając instynktownie jak najmniejsze ubranka. Potem szykuję sobie kolację i wsuwam szukając po laptopie nieszczęsnych zdjęć brzucha, coby forumowe kozy mogły na własne oczy przekonać się, że bliżej mi do morskiego ssaka niż do ciężarnej łani.
Pyknięcie. Głośnie. Zamieram. I ciepło, bardzo ciepło w majtkach. Pięknie. Odeszły mi wody. Zrywam się na równe nogi i w zasadzie nie wiem co robić dalej. Jeszcze nigdy wody nie odeszły mi w domu. Dzwonię do męża. Potem do lekarza. Potem do babci. Julian się budzi. Babcia nie odbiera. Wody się leją, biegam po chacie jak kot z pęcherzem i znaczę teren równo. Julian włącza syrenę, nie wie co się dzieje. Matka zwariowała, sika pod siebie. Dzwonię do Kasi, mówię, że wody odeszły. Dzwonek do drzwi, otwieram. Babcia. Miała przeczucie. Besztam ją, że nie odbiera telefonu. Potem ją przepraszam. Julian włącza syrenę na drugi stopień. Przyjeżdża Kasia, chociaż mówiłam kozie, żeby siedziała w domu. Jest przerażona. Patrzy na mnie z takim współczuciem, jakbym na szubienicy stała. W końcu przyjeżdża Marek. Julian pozwala tacie się położyć spać i o dziwo zasypia szybko. Wychodząc z domu uśmiecham się i mówię do przerażonej Kasi:
- Nie martw się, ja za chwilę przestanę się uśmiechać, ale za parę godzin już będzie po wszystkim.
Doceniam, że nie mówi mi, że mam być "dzielna" i się "trzymać".
Skurczy nie ma, kiedy wsiadam do auta. Jedziemy. Po 5 minutach zauważam, że Marek jakoś nie tak jedzie. Wybrał okrężną drogę, najdłuższą z możliwych. Na wysokości Arkad Wrocławskich przychodzi pierwszy skurcz. Koło Aquaparku kolejny. I tu już poganiam męża, że albo przyciśnie, albo urodzę mu w pożyczonym od kolegi aucie i będzie musiał tapicerkę prać. W końcu dojeżdżamy. Jest 21:50. Idę pierwsza, mąż jeszcze musi zaparkować. Korytarz jest strasznie długi, a ja co chwilę przystaję i zapieram się o ścianę- skurcze już mi mocno dają do wiwatu. Docieramy w końcu do tych magicznych drzwi, dzwonię i pukam, wysyłając SMS do Gosi, że skurcze co 5 min. Nikogo nie ma. Wkurzona dzwonię do lekarza, że IP pusta, albo śpią, albo nie wiem o co chodzi. 5 minut później schodzi położna. Nie spieszy się. Wchodzimy. Skurcze co 2 minuty, a ona prosi mnie o papiery i mówi, że wypełnimy dokumenty i wezwie lekarza. Warczę na nią, że jak mnie zaraz nie zawiezie na porodówkę to jej tu urodzę, a że mam zaszytą na sześć spustów szyjkę to jak mnie rozerwie na atomy to to będzie jej wina. W minutę przyjeżdża sanitariusz.
Nie mogę wysiedzieć na skurczu. Winda chyba jedzie w zwolnionym tempie, to tylko trzy piętra a ja mam wrażenie, że jedziemy nią już z 10 minut. W drzwiach porodówki czeka już lekarz dyżurujący:
- Witamy, witamy! Czekaliśmy na Panią!
Uśmiecha się tak serdecznie, że mam ochotę mu wbić widelec w oko, ale zdobywam się na uśmiech między skurczami i mówię "dzień dobry".
- Chyba dobry wieczór!- żartowniś jeden.
Kładą mnie w środkowym boksie. Ktoś mnie rozbiera. Robi się kocioł. Pojawia się coraz więcej osób, mimo że jestem jedyną rodzącą. Położna zakłada mi wenflon, a ja dziwię się i nawet lekko protestuję. Jeszcze dobrze nie weszłam, a oni już mi chcą oksy wlać w żyłę?! Przecież mam piękną czynność! Ciągnie mnie po krzyżu jak ta lala! Na mój protest położna głaszcze mnie po ręce i mówi ciepłym, spokojnym głosem:
- Kochanie, wcześniaczka nam rodzisz, musimy założyć. Teraz się będzie dużo na około ciebie działo, będzie dużo ludzi, ale to dobrze, dla ciebie i dla maluszka.
Znów wyobraźnia podsuwa ten nieszczęsny widelec w oku. Albo kij jakiś. Ja tu cierpię, a tu tyle słodyczy.
Jestem sama, mąż nie może być ze mną na ogólnej porodówce. Lekarze już ściągają szew, nawet tego nie poczułam. Położna mnie zagaduje, a na skurczach oddycha razem ze mną, szepcząc mi do ucha, że powietrze mam przytrzymać w brzuchu i wypuszczać po-wo-li. Ja pierdziele, czy ona nie wie jak to cholernie boli? Mówi mi, że mam piękną, cudowną, fantastyczną czynność. Że jest świetnie. Patrzę na nią i widzę widelec. Jestem złą kobietą, tak myślę. Lekarz bada rozwarcie. Jemu to bym wbiła w oko szpadel, za to badanie. Mam wrażenie, że jego palce zaraz wyjdą mi gardłem. Boli jak cholera, a on grzebie i grzebie. W końcu mruczy coś o 2 cm. Druga położna sprawdza i mówi, że "moje też na 2". Między skurczami wspominam coś o kole porodowym. Położna się śmieje.
- Dziewczyno, jakie koło?! Wcześniaka rodzisz!
Przewożą mnie na salę porodów rodzinnych i wpuszczają męża. Chociaż tyle. Żeby nie było za dobrze podpinają mnie pod KTG, zapis musi być, bo rodzę wcześniaka. Po sali poruszam się więc na tyle na ile pozwala mi długość kabli od tej machiny. Czyli w sumie mogę stać, bądź klęczeć przy łóżku. Jest 22:40 i boli przeokrutnie. Na skurczach zapieram się na Marku i wbijam mu palce w ramiona. Marek, no właśnie. Jaki on jest spokojny. Opanowany. Patrzę na niego między skurczami, a tam nic. Null. Zero strachu, paniki, współczucia, niczego. Szlag mnie trafia jak tak na niego patrzę. Kiedy zbliża się skurcz, stanowczo opanowanym, spokojnym głosem mówi:
- Nabierz głęboko powietrza, trzymaj, trzymaj. Powoli wypuszczamy, po-wo-li.
Albo
- Za szybko nabrałaś powietrza, wymień. Powoli wypuszczaj, nie spiesz się tak.
Patrzę na niego i nie marzę o widelcu. Mam ochotę zwyczajnie odgryźć mu głowę i wyrwać kręgosłup, chociaż wiem, że wbrew pozorom ten jego spokój i opanowanie pomagają bardzo. A przecież na krzyżowe mało co pomaga. Co któryś mocniejszy skurcz odpływają kolejne porcje wód. Boli wtedy nieziemsko, bardziej niż cokolwiek innego. Po kolejnym takim skurczu, koło 23:00 domagam się znieczulenia. Od początku jesteśmy praktycznie sami w sali, więc Marek wzywa położną i prosi o znieczulenie. Okazuje się, że pobrali za mało krwi i muszą pobrać jeszcze raz. Bez wyników nikt nie założy cewnika. Kolejna godzina czekania. Gapię się w zegar. A potem w KTG, które nie pokazuje skurczy. Proszę, żeby zostawiły tylko tego przylepca od tętna Wojtusia, bo ten drugi mnie strasznie irytuje, kiedy pokazuje na skurczu płaską linię. Myślę o takich pierdołach. Proszę kilka razy, żeby pozwolili mi iść pod prysznic, ale słyszę znów, że "rodzisz wcześniaka, nie możesz". Mówię w końcu, że chcę do toalety. Zanim mnie odepną od KTG, sprawdzają rozwarcie. Całe 3cm. Morale spada. Tyle bólu, taka piękna czynność, takie cudne skurcze, a ta cholerna szyjka nie chce jak na złość puścić. Gdyby tak raczyła trzymać w ciąży...
Koło 23:30 przychodzi pani anestezjolog. Cudowna kobieta, moje wybawienie. Przynosi jednak nie zestaw do cewnikowania, a ankietę... Pięknie. Skurcze co minuta, długie i bolesne, a ja muszę wypełnić ankietę. Zajmuje mi to ze 40 minut.

Treść doklejona: 14.10.14 14:04
Parę minut po północy już wiem, że urodzę syna w naszą rocznicę. Położna przychodzi z radosną nowiną- są wyniki i za chwilę zaczną "procedurę zakładania cewnika". Robi się w sali jasno, pojawia się kilka osób. Ja już w zasadzie nie wiem co się dzieje. Odpływam trochę, w sensie mentalnie. Nie myślę o niczym. Skurcze są tak częste, że już nawet nie odróżniam przerw. 4cm. Mogą założyć ten cholerny cewnik. Nie jest to łatwe. Ja nie umiem wytrwać w pozycji siedzącej kiedy przychodzi skurcz, podrywam się i staję na czubkach palców wbijając paznokcie w męża. Starsza pani tylko nadzoruje wkłucie, które będzie robić młodsza pani. W końcu za którymś razem mąż mnie przytrzymał wystarczająco mocno i nie wyskoczyłam z tego łóżka jak z procy. Założyli cewnik. Jest 24:40. Wiem, bo patrzę na zegarek nad drzwiami. W drzwiach stoi wystraszona studentka.
Mówią mi, że teraz wpuszczą dawkę testową. Podali. Nadgorliwie po minucie mówię, że nie działa. Doktor się śmieje, że jestem niecierpliwa. Jeszcze chwilę leżę na łóżku i czekam. Pytają czy czuję nogi. Czuję. Wszystko czuję. Czuję nawet jak mi ktoś próbuje wyrwać kręgosłup. Każą mi usiąść, a potem spuścić nogi z łóżka i spróbować stanąć. Staję na palcach. Boli jakby mniej? Coś się zmieniło? Coś jest zdecydowanie inaczej... Patrzę na zegarek nad drzwiami. 24:50. Spoglądam na położną. Robi się zamieszanie.
Słyszę jak położna krzyczy:
- Lekarza!
A mnie kładą natychmiast z powrotem na łóżko. Podnoszą oparcie, tak żebym mogła siedzieć.
- Rodzisz mamuśka!- położna patrzy na mnie z szerokim uśmiechem- Mamy pełne!
Jak to? Przecież przed chwilą były 4 cm! To niemożliwe!
Znów robi się kocioł. Pojawia się pediatra, anestezjolodzy czekają w pogotowiu. Wojtusiowi będą pomagały przyjść na świat dwie położne. Ja nie czuję partych. Tzn. czuję, ale inaczej. Słabiej. Po dwóch podejściach do partych, położna mówi, żebym na słabszych odpoczywała, że dopiero jak poczuję te mocniejsze to śmiało przeć. Tych słabszych jest sporo. Ale kiedy się pojawia właściwy skurcz ja zamiast przeć, odpuszczam. Nie chcę. Wiem, jak się prze. Wiem, że mam podciągnąć te cholerne nogi do siebie i przeć z całych sił, a odpuszczam. Mówię do Marka, że to za wcześnie przecież. Nie mogę się zmobilizować, żeby go wyprzeć. Odpuszczam lżejsze skurcze. Położne rozmawiają między sobą, że mały jakoś bokiem się ułożył. Że jakoś dziwnie tym kudłatym łebkiem wszedł w kanał. Pozwalają przeć. Prę w końcu jak należy. Pięknie mnie te kobiety mobilizują. Słyszę, że pięknie rodzisz, mamuśka. Między skurczami położne rozmawiają o czuprynie Wojtusia. Jedna mówi, że blondyn (to chyba jakiś żart, prawda?), druga że włochaty brunet. Robię się ciekawa. Więc prę.
- Urodziłaś głowę właśnie, mamuśka!
W kolejnym skurczu przychodzi na świat Wojtuś. Położna podnosi go wysoko do góry. Jest różowiutki. Włosy czarne jak smoła. I pełno ich.
- Kogo urodziłaś?
Nie potrafię odpowiedzieć. Czekam na ten zalew endorfin, na te łzy szczęścia płynące po policzkach, jak wówczas, gdy rodził się Julian. Nic takiego nie nadchodzi. Wojtuś głośno płacze od pierwszego oddechu, a ja nie czuję nic. Nic poza "urodziłaś wcześniaka".
- Kogo urodziłaś?
Marek patrzy na mnie pytająco.
- Syna. Wojtusia.
Odpowiadam w końcu, choć to wymuszone. Kładą mi go na piersi, a ja nie bardzo wiem co robić. Chciałabym, żeby go wcisneli z powrotem do brzucha. Potrzebuję dłuższej chwili, żeby ogarnąć to, co się wydarzyło. Marek przecina pępowinę. Potem... przystawia małego do mojej piersi. Wojtuś załapuje od razu, chociaż nic nie leci ssie uparcie przez dłuższą chwilę. Może choć kropelka popłynie.
Już. 36 tygodni wytrzymaliśmy. Dużo. Za mało może.
3kg/51cm/2x10pkt Wojtuś Maniuni. Czarna, kudłata chudzinka.

annie128: Za szybko nabrałaś powietrza, wymień. Powoli wypuszczaj, nie spiesz się tak.

uśmiałam się ze łzami w oczach jednocześnie...:)
Brawo Mamuśka :) Opis porodu wyciska łzy, na prawdę :)