a ja tu weszłam żeby poczytać coś w tematcie wątku a czytam o pasztetach. No spoko

ja tez o tym PMSie pomyslalam, haha
a jak juz tak of topowo to ja dzis mialam super dzien bo do opieki nad dziecmi mialam 3 osoby, jeah, i moglam rece uzywac do dlubania w nosie;-P a nie do noszenia marty.
a jutro ide do fryzjera. wprawdzie z dwojka wiec moze byc ciezko, ale juz sie i tak ciesze.
a piter dzis zjadl caly plaster pieczeni na obiad i ziemniaka czy ziemniak to warzywo????

Tylko Caris to nie jest zawsze tak - zresztą jak i ktoś inny o tym wspomniał, że to wszystko rozbija się o niecierpliwość matki (ciekawe dlaczego nie ojca ;)). Ja wstaję w zarąbistym humorze, co ja na to poradzę, że jestem skowronkiem, od rana super nastrój, udziela się małemu, natomiast starszak - bez kija nie podchodź. Są różne dzieci i uogólnianie "bo humor mamy wpływa na dziecko" jest, za przeproszeniem o kant dupy potłuc i znowu wracamy do tego, że zrzucamy winę na rodzica, co jest moim zdaniem błędem. Są dzieci różne, nam się trafił wyjątkowo ciężki egzemplarz w postaci Krasnala, drugie to anioł. I powiem Wam, że jakbym miała dwóch takich jak Gugi to też bym była zdziwiona, że jak to można mieć problemy z dziećmi ;)

Sorry za sarkazm.

Treść doklejona: 31.10.16 07:42
O, a wczoraj mąż mi fajny artykuł podsunął o okresach niestabilności emocjonalnej u dzieci - u nas pokrywa się toczka w toczkę z Krasnalem, z tego co widzę. Gugiś z kolei się wymyka, bo u niego te okresy są rozmyte, bo i jest o wiele spokojniejszym dzieckiem. Za to u Krasnala te okresy nierównowagi są tak widoczne, że czasem wstyd mi z nim wychodzić z domu, bo nie wiem co mu odbije ;) Oczywiście żartuję, ale po prostu jest to u niego mega widoczne.

Czterolatek: "Dziecko w tym wieku staje się nie do opanowania. Bije, kopie, biega, ucieka, niszczy przedmioty. Jest niezwykle pewny siebie. Raz się złości, by po chwili głupkowato się śmiać. Uwielbia używać brzydkich wyrazów. Bujna fantazja sprawia, że 4-latki mają niezwykłą tendencję do mieszania prawdy z fikcją. Wcielają się w różne postaci (np. w kota). Rodzica może opanowywać uczucie beznadziejności, podczas gdy teraz, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, dziecko potrzebuje ich stanowczości."

Ewa, to zobacz co jest o 6-latkach:

"Dziecko znów staje się "trudne", przypominając swoim zachowaniem 2,5-latka. Szarpią nim skrajne emocje, teraz kocha, by za sekundę nienawidzić. Bardzo wiele wymaga od innych, trwa nieustępliwie w swoich żądaniach. Nie dostosowuje się, to świat ma się dostosować do niego. Wszystko jest na nie, z założenia - przy czym, w odróżnieniu od 2,5-latków, potrafią godzinami w krnąbrny sposób roztrząsać wydane przez rodzica polecenie. 6-latki są jednocześnie otwarte na nowe doświadczenia, mają mnóstwo energii i chęć na wszystko. Źle znoszą krytykę i porażkę, są bezzasadnie pewne siebie. Mają skłonność do drobnych kradzieży i potrafią kłamać, szczególnie w sytuacji, gdy muszą przyznać się do winy."

Treść doklejona: 31.10.16 07:54
O, jeszcze tutaj, podobnie, ale jednak trochę inaczej opisane.

tak, wiem, juz poczytalam. fajny tamten twoj link, skopiowalam sobie. Bo i marta i piter - wszystko sie zgadza.
tylko skad te cierpliwosc brac

Treść doklejona: 31.10.16 08:31
frag, u nas wszystko sie zgadza, wszystko. te kradzieze nawet, bo czasem bral klocka z przedszkola.
podstepem radza? hyhy. probowalismy na przekor - nie musisz jesc. to foch byl taki, ze wymiekam. placz, ze mu nie chcemy dac jesc. wrrr

Ja nie mam doświadczenia z dwójką, więc tylko w kwestii róźnych napadów złości i histerii napiszę...
Jakiś czas temu trafiłam na bardzo fajny tekst:

pozwól złości się przetoczyć

ja niestety cierpliwosci nie mam za grosz. Mnie wnerwia jak ktos nie wie czego chce, a obecnie piter jest na takiej fali - ubiore sie, nie ubiore, pozniej, no przeciez chcialem sie ubrac, to ty nie chcialas zebym sie ubral, ehhhh.
Z jedzeniem od 2 dni jest dobrze. Wczoraj zjadl ladnie I danie, II danie, kolacje, sniadanie, bez szemrania, z apetytem.
I badz tu czlowieku madry. Odnosze wrazenie, ze zadnej zaleznosci w tym nie ma, ot po porstu wczoraj byl zgodnym chlopcem, az do wieczora.

A nie macie tak, że dzieci się wymieniają? Tzn. jak jedno jest spokojne to drugie ma "dzień wariata", a jak ten drugi się ogarnie to zaczyna pierwszy? :D Gdzieś był taki fajny komiks, jak znajdę to Wam wkleję - no wypisz, wymaluj :)

Treść doklejona: 01.11.16 09:37
O, znalazłam:

U nas jest odwrotnie. Im bardziej Łucja daje w kość, tym Laura bardziej radosna przylepka.

Livia, moglabys opisac sytuacje zwiazana u was z buntem 6-latka? jak to bylo?
serratia, jak u was sie toczy?
u mnie znowu kryzys;-(

Ja mam kryzys za kryzysem. A po całym dniu marże o spokojnym wieczorze. A wtedy piszczą, biegają, nie chcą iśc spać. Oboje. Krysia nie wykonuje poleceń.
I ma okres "chcę i nie chcę". Prawie codziennie o coś.
Wczoraj była na obiad pieczarkowa- bez pieczarek nalałam, ale jakieś "okruchy" się dostały ze cztery.Pół godziny jadła i nie zniknęło nawet pół miski.
Bo ona nie chce pieczarek. To nie jedz. Ale musi je przesuwać, i dlatego tak wolno je. To je wyjmij. Nie chce ich wyjąć. To nie wyjmuj i jedz. Ale tam są pieczarki i przez to jem wolno. To jedz wolno. Ale ja nie chcę jeść wolno! To wyjmij pieczarki! Ale nie chcę wyjąć pieczarek. W końcu padła z histerią na podłogę. Chciałam wynieść zupę do kuchni. Ale ona bedzie ją jadła. To usiądź i jedz. Ale tam są pieczarki! W końcu usiadła, jak powiedziałam, że wstanie od stołu oznacza że się najadła i zakończyła posiłek. Może powinnam od tego zacząć?
To akurat nie wina rodzeństwa a okresu rozwojowego, ale tak mi nerwy padają że znów się zapisałam do naszej pani Kasi.

Ewasmerf: moglabys opisac sytuacje zwiazana u was z buntem 6-latka?

No trochę tego było... Zmyślanie niestworzonych historii, darcie się o byle co, przeklinanie, podnoszenie ręki na męża, jak mu coś kazał robić, poza tym nagle nie umiał sam się ubrać, rozebrać, sprzątnąć po sobie (że sprzątaniem nadal jest ogromny problem), ogólnie wszystko na "nie!", taki bunt dwulatka, tylko zwielokrotniony
Potrafi zapamiętać numery boczne autobusów, którymi jechał, ale nie może sobie przypomnieć o co go przed chwilą prosiłam - to taka codzienna klasyka Teraz doszły jeszcze spazmy, ryk i rzewne płacze jak ma odrabiać lekcje, a mnie już trafia szlag.

no to widze ze nie jestem sama. ale i tak mam jakis kryzys.
u nas w przedszkolu we wrzesniu byly problemy. pod koniec wrzesnia sie skonczyly, pazdziernik super. listopad tez dobrze. byly tam jakies 2 incydenty ale dosc szybko zazegnane. a wczoraj nastapil wybuch. grali w pilke i piter przegral. i ponoc sie tak wsciekl, ze zaczal wrzeszczec, rzucil sie na tego kolege, ktory wygral, potem na pania, no ostro bylo. i jak to sie zaczelo o 14:30, tak jak przyszlam po 16 to siedzial nadal odosobniony w sali z pania. pani znowu zasugerowala psychologa, ale ja 2 razy bylam i psu na bude taki psycholog, bez urazy dla nikogo.

Treść doklejona: 18.11.16 12:29
musze pisac partiami coby mi tekstu nie zezarlo.
jak go odbieram z przedszkola to zwykle jest super przez pierwsze 10 minut. do przystanku. a potem w tramwaju to juz marta sie zazwyczaj drze, piotrek ja drazni, skacze, gada, smieje sie szatanskim opetanym smiechem, no jak oblakany. dojezdzamy do domu to oczywicie krolewna ryk jak tylko przestapimy prog mieszkania, ze ja trzeba piersza wyciagnac, bo jaknnie to spazmy. najczesciej ja wtedy karmie, a jak sie nakarmi to staram sie ogarnac zakupy i piotrkowi cos do jedzenia zrobic. pech chce ze marta wieczorem jest trudna, zabawiac trzeba, nosic, jak odloze to sie troche bawi ale marudzi, steka, kweka. piter zje to probujemy zagrac w cos, on meczy, mamo pograj. gry musza byc takie zeby marta mogla wziac do buzi, proponuje jenga, piter chce szachy, szachy male, ale kij z tym, najwzej pogryzie, nie udlawi sie, ale marta sie czolga do szachownicy, straca pionki, pioter-odsun ja. odsuwam, zagradzam noga, ta sie wspina, jeczy, nie podoba jej sie to, ten meczy graj ze mna. w takich warunkach gram jak ciamajda, zostaja 3 pionki na krzyz, nie ma czym grac, a raczej tak mozna grac w nieskonczonosc. mowie - piotrek, widzisz ze sie nie da. ten jeczy. i jeczy tak jak zacieta plyta, zaczynam podnosic glos, mowie, chocmy sie kapac. piter sie ociaga. napuszczam wody, marta do wanienki w atmosferze stekania, piter grzebie sie na maksa. ubieranie rozbieranie to jakis koszmar. albo nie chce. udaje gluchego. no jak nie che to najpierw marte. ogarne ja, czasem oboje na raz, czasem jego najpierw.
potem probuje uspac marte. ta nie chce. piter steka, albo gra na czyms. krzycze z pokoju zeby byl cicho. to przylazi mi do pokoju, no rozne warianty sa.
mowie zeby umyl zeby. pozniej, albo udaje ze nie slyszy. ok. zostawiam. ponawiam prosbe za jakis czas. mowi ze umyl. no nie umyl, skoro szczotka sucha. prosze i prosze. za 20 razem on mowi przykladowo ze nie slyszal, ze nie wiedzial. oporuje zlosliwie.
wchodzimy do sklepu, wymusza, ze moze tego slodycza, ze on nie jadl, ze mowilam ze 2 slodycze dziennie. szczegol ze zjadl juz na przyklad paczke mamby albo biszkopty.
ostatanio awantura w tramwaju byla, ze on chce bulke. mowie, ze nie mam. kupimy jak wysiadziemy. no nie rozumie. chce bulke, chce bulke, kup mi bulke i uwaga hit - no dawaj i bulke. rece opadaja przy samej dupie. mowie, ze nie bede z nim rozmaiwac jak sie tak brzydko odzywa, to zaczyna - no mamo, mow do mnie. mow do mnie, czemu do mnie nie mowisz. mowie - przeciez caly czas mowie - usiadz prosze. mamo, czemu do mnie nie mowisz. no przeciez mowie caly czas. mamo, czemu do mnie nie mowisz. jeeezu. z trudem dojezdzam do domu. jak wysiadam to jestem wypompowana. i szczerze? po takich akcjach to nie mam checi z nim nic robic, kolo sie nakreca.

Treść doklejona: 18.11.16 12:37
a jak nie chce z nim grac przykladowo, bo nie mam sily, bo marta bo cos tam to mowi - bo ty mnie nie lubisz.
co chwile slysze - lubisz mnie? fajny jestem? powtarzam setny raz - tak, jestes fajny, jestes wymarzonym synkiem. ale ciagle malo. wiecie, jak po raz setny to powtarzam to czuje ze to jest takie jalowe. lapie nerwa. moze przez to ze jestem w ciaglym halasie?
gramy to wydaje rozne dziwwne odglosy, siemiej sie jak opetany.
w domu ostatanio w pilke gra. pozwalam taka marty lekka, ale tej gumowej juz nie. piotrus odloz pilke. odloz pilke. sto razy mozna powtarzac. kopie specjalnie.
ostatanio zjadl paczke slodyczy, wchodze do pokoju, papiere wala sie po podlodze. piotrus wyrzuc, to zamiast wziac do reki i wyrzucic to bedzie noga popychal. no coz, moze za setnym razem uda sie nabrac go na noge i zaniesc do kubla.
je nalesniki. piotrek, posmaruj sobie, pomoge ci zawinac. ja nie umiem. i bedzie siedzial i patrzyl. piotrek, no umiesz. sprobuj. w koncu probuje. nawet zawija. da sie? da sie. ale czasem sie dramat z tego zrobi.
u nas z jedzeniem juz duzo lepiej. ale bylo identycznie - sos do spagetii robie z cebula. tak poszatkowana ze nie widac. ale siedzial i wygrzebywal. masakra

Treść doklejona: 18.11.16 12:47
ostatnio pojechaismy do parku na takie cwiczenia na wolnym powietrzu. 5 osob na ktrzyz, starsze ososby, miasto w formie, taka akcja. marta musiala na rekach, ja to tam dla rozwrywki, wiadomo ze z nia nie pcowicze, ale myslalam ze dla piotrka fajnie. to jak go trener zapytal jak ma na imie to on powiedzial - nie wiem. i sie zcazlo. moze dlatego ze uwaga na nim skupiona, ale juz byl ryk co chwile, ze on nie umie, mamo, dobrze robie? wszystko na opak robil, w atmosferze ryku, focha, obrazania sie, ze on nie umie, ze przeciez robi dobrze, wszystkie ruchy specjalnie zle z rykiem - mamo, tak? i tak godzine czasu. w koncu zabralam sie i poszlam, w trawaju powiedziala, ze juz go wiecej nie zabiore. chcialm zeby bylo fajnie a on taki cyrk. to zaczal ryczc ze on chce, ze przerasza.
on jest zagubiony, ja jestem zagubiona. im bardziej on jest niedobry tym bardziej potrzebuje mojej milosci, a ja mam wrazenie ze wtedy mam tej milosci najmniej. jak zyc...;-(

Dziewczyny, będę świnią i bezpardonowo napiszę, że cieszę się, że u mnie nie jest jeszcze aż tak źle...

Poza tym, jak widzę, że któraś pisze, że ''wychodzi z siebie i staje obok", to wstępuje we mnie nadzieja, że nie jestem taką najgorszą matka, która czasem krzyczy, wrzeszczy i nerwy jej nie wytrzymują i ma ochotę wyjść albo rzucić się z piętrowego, domowego tarasu.
Inaczej, że nie jestem jedyną tego typu matką.

Przybijam piątkę!

anirda, to skomplikowane. Powiedzmy, ze jak u czesci z mam jest go malo, bo pracuje.

Ewa a jakies kary stosujesz?
Bo widze ze próbujesz synowi dohodzic na wszelkie mozliwe sposoby ale karania nie ma.
Jego swiat jest troche niepoukladany....toczy sie wokol siostry .Ale troche i pozwalasz mu na taka swobode nie?

No to w porownaniu do Ciebie Ewa to u mnie nie jest az tak zle... U Ciebie jak na mnie ewidentna zazdrosc o siostre bys swoja uwage skupila na nim. No u mnie tego nie ma (narazie?).. ale

Ewasmerf: w koncu zabralam sie i poszlam, w trawaju powiedziala, ze juz go wiecej nie zabiore. chcialm zeby bylo fajnie a on taki cyrk. to zaczal ryczc ze on chce, ze przerasza.

takie wlasnie akcje mamy czesto i one mnie do szewsniej pasji doprowadzaja...

karolciat: I teraz myślę, że to wina mojej mamy, mojego wychowania- ja byłam podobna do mojej córki, pamętam swoje zachowanie. Moja mama mnie rzadko przytulała, a w trakcie takiej złości czy histerii nigdy. I nie chciała mnie słuchać ani się odzywać. Najwyżej jeszcze sprała. Chyba że się kajałam, przepraszałam, to wtedy ewentualnie mnie zbeształa jeszcze. Ale dla mnie ważne było, że się chociaż odezwała. Całe życie w poczuciu winy, nawet teraz, chociaż z tym walczę.
I ja tego oczekuję od moich dzieci- skruchy i refleksji. I skorygowania swojego zachowania.

Ja chyba jestem ten sam typ.. Od mamy wiecznie slyszalam "odejdz, nie teraz bo ogladam, slucham czytam itp". Nie pamietam aby mama istniala jakos specjalnie w moim zyciu, dla mnie zawsze najwazniejsza byla babcia....

Nwpisalas ze dwa razy dziennie je slodycze?
Chodzi o to zby wiedzial ze jak np bedzie niegrzeczny w tramwaju to nie pograsz z nim w gre.
Nie chodzi o zakazy tylko o pewne ramy ktorych dziecko powinno przestrzegać.

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 18.11.16 18:57</span>
Nie jestes zla matka tylko masz mniejsze dziecko i syn powinien zrozumiec to ze jesli umozliwi ci okielznanie mlodej to bedziesz miala wiefej czasu dla niego.

Karanie w sposob, o którym pisze Aga19872, jest daniem dziecku komunikatu: "bede mieć czas dla Ciebie jak na to zasłużysz", albo "miło ze mną moze byc tylko wtedy, gdy na to zapracujesz". Gdzie tu motywacja dla dziecka do pożądanego zachowania? Jeszcze gdy obok jest siostra, która ma niezależnie od swojego zachowania skupia na sobie uwage....
Mnie sie wydaje Ewa, ze Twój syn totalnie potrzebuje uwagi i o nia woła. Ale tez potrzebuje, zebys Ty sie poukładala. On nie moze byc świadkiem tego, ze Ty nie dajesz rady(co nie znaczy, ze nie moze Cie czasem zobaczyć w akcie bezsilności). Dziecko potrzebuje poczucia stabilizacji i rodzicow, którzy stawiają czoła wyzwaniom a nie przekładają je na dzieci(to moj duży skrót myślowy). Poza tym, ja mysle, ze Ty troche zbyt koleżeńsko traktujesz swojego syna. Jestes troche zafiksowani na RB i dążysz do tego modelu, ale chyba to u Ciebie wychodzi na bezstresowe wychowanie. Tak mysle, po lekturze wielu Twoich postów na przestrzeni kilkunastu miesięcy.
Konsultowaliście sie u psychologa?

Ewa, u nas jest lepiej. U nas byly cyrki z ubieraniem, majtki wchodza w tylek, rajstopy w palce, szalik w szyję. Akcje byly straszne: histeria z powodu majtek, że gniotą a tak naprawdę spadaly z pupy. Ubieranie majtek 25 minut z wybieraniem kolejnych par, potem jak ubierala np getry i cos poszlo nie tak to sciagała wszystko i dawaj od nowa. W zeszlym tygodniu wynioslam ja bez butow i kurtki do auta rano, ubieralismy ja na siłę z mężem, jak ją niosłam to krzyczała ratunku, pomocy. Opieki społecznej sie chyba moge spodziewac.Czulismy sie z mezem okropnie po tej akcji, zaczelam myslec nad zaburzeniami SI ale po rozmowie ze znajomą porzuciłam pomysł diagnozowania. Pojechaliśmy na weekend do rodziców i dziecko zupełnie inne, wróciłam we wtorek i powiedziałam mężowi, że nie możemy tego zaprzepaścić i wpaść w te same tory co poprzednio. Łucja jest mega wrażliwa i dodatkowo złości się szybko, staram się angażować ją w pomoc - czyta np bajki Laurze. Jest dużo lepiej. Dałam jej więcej swobody, nie narzucam swojego zdania tylko pytam, pozwalam zdecydować.
Wczoraj braliśmy udział w webinarium że strony pozytywną dyscyplina - było o relacjach z rodzeństwem. Naprawdę super prowadzone i wyjaśniają dużo spraw. A co lepsze w przedszkolu Łucja ponoć zrobiła ogromne postępy w relacjach więc może to był jakiś skok rozwojowy? Ale żeby nie było za miło to nadal wszystko jest kupadupa i do szału mnie doprowadza jak mnie przedrzeźnia.

Ewa, a dałoby u Was radę zrobić jeden dzień "osobny"? Tzn. mąż przejmuje jedno dziecię, Ty drugie i cały dzień spędzacie osobno? U nas to dużo, bardzo dużo dawało na początku - jeden dzień, np. sobota brałam Krasnala (jak już nie karmiłam Gugisia / jadł mniej w dzień) i miał mnie calusieńki dzień dla siebie, w kolejnym tygodniu brałam Gugolka. To dawało chłopcom i mnie ogromnego kopa energii - jedno dziecko jest totalnie do okiełznania jak jest sam na sam z nami. I później jakoś przez tydzień udawało się spokojnie przetrwać. Teraz znowu do tego wracamy, bo pojawiają się kryzysy - dzięki temu jest spokojniej. Tylko pod warunkiem, że możesz sobie na to pozwolić.

tak, chyba cos w tym jest co serratia piszesz. wpadlismy w mlyn. ja jestem ujechana, tez reaguje nerwowo, Piotrek tez wpadl w moj mlyn.
dzien ososbny..no wlasnie...problem w tym ze od urodzenia sie marty ososbno mielsimy 2 godziny z piotrekiem, w kinie. tyle tego bylo. tak, tu moze byc ewidentny problem.
poza tym chyba przekladam swoje stresy na niego. jestem akurat z ososb impulsywnych, wybuchowych, i piotrek chyba niestety jest taki jak ja. ja tez mam problem z powstrzymaniem zlosci i wynikajacej z niej agresji. a jablko niedaleko pada od jabloni.
co do kar to mysle jak Jaheira, niestety to co Aga piszesz to kompletnie nie dla mnie. Po porstu nie. Ja nie wychowuje psa tylko czlowieka.

Jaheira: On nie moze byc świadkiem tego, ze Ty nie dajesz rady(co nie znaczy, ze nie moze Cie czasem zobaczyć w akcie bezsilności). Dziecko potrzebuje poczucia stabilizacji i rodzicow, którzy stawiają czoła wyzwaniom a nie przekładają je na dzieci(to moj duży skrót myślowy). Poza tym, ja mysle, ze Ty troche zbyt koleżeńsko traktujesz swojego syna.

zgadzam sie z obydwoma stwierdzeniami.
pierwsze - niestety jestem tak ujechana ze wylewam to czesto z siebie. wiem, ze to problem, ale nie wiem co poradzic na to. planuje przejsc sie sama do jakiegos psychiatry bo chyba mam jakas nerwice, ale niestety poki co karmie.
drugie - psycholog tez powiedziala, ze kolezensko traktuje syna. ale ja tego kompletnie nie widze. musi tak byc, skoro widac to na zewnatrz, ale ja tego nie umiem zobaczyc. nie wiem w czym nie wiem kiedy.
no i rb to ja nigdy nie bylam. chociaz bym chciala.

Treść doklejona: 19.11.16 09:07
wczoraj w ogole w przedszkolu byla beznadzieja, caly dzien. awanturowal sie, nie wiadomo wlasciwie o co, sam nie wiedzial o co. i caly dzien chodzil od sciany do sciany bo sie nie umial wlaczyc do zabawy. jak go odebralam to przepraszal i caly wieczor byl mega fajny i usluchany. no i tez do dupy, bo tak jakby w poczuciu winy.
postanowilam, ze pojdziemy do psychologa, psychiatry i neurologa na EEG. niech powykluczaja zaburzenia i najwyzej zostanie praca nad soba.
i postanowilam, ze wezme nianie, na 2-3 godziny 2-3 razy w tygodniu.

Ewa, z tą niania to super pomysł :)

juz umowilam nianie, mam na szczescie taka fajna, na przyszly czwartek na 3 h. mysle, ze to w jakims stopniu pomoze. dam wam znac.

Treść doklejona: 19.11.16 10:11
dzieki dziewczyny.
jahe, mozes napisac wiecej co widzisz na podst tego co napisalam. tak konkretniej. bo ja slepa jestem.

Ewa, ta opiekunka to dobry pomysł, sama bym z niego skorzystała, gdyby mnie było stać :P. Wyobrażam sobie co czujesz, bo ja przy jednym umordowana bywam, bo już sam fakt przebywania 24/24h od prawie roku razem z dzieckiem w domu, szczególnie, że miewa dość ciężkie regresy powoduje, że bym chciała odpocząć. Mam ten komfort, że czasami, gdy Dawidek ma terapie w domu mogę wyjść i chociaż zakupy w samotności porobić. Ty przy dwójce masz podwójny kogiel mogiel.

Fakt, że u mnie do doznań dołącza się kompletnie rozjechany stan zdrowia, bo do czasu gdy byłam zdrowa nawet mi się podobało bycie tylko z synem i dla syna, ale teraz zwyczajnie się wyczerpałam...

A najgorsze jest to, że jak już się wyrwę sama na te zakupy to po godzinie tęsknie i chcę wracać :P. Może się uzależniłam :P.