Ewa, ciężko powiedzieć.
Wg logopedy rozwojem mowy i zasobem słownictwa wybiega do przodu o około rok (biorąc pod uwagę jakieś standardy).
Wg pani psycholog jest bardzo skrupulatna, dokładna (w tym co wykonywała u psychologa) a rozwój emocjonalny nie odbiega od normy dla jej wieku.
Od wychowawczyni słyszę, że ma potężną wiedzę, z wielu dziedzin, znacznie wybija się na tle rówieśników. Jeżeli tylko bierze udział w zajęciach (bo zdarza jej się nie chcieć...), jest aktywna, zna odpowiedzi na pytania, radzi sobie lepiej od grupy. Ma super pamięć, wystarczy żeby raz coś usłyszała (co nie zawsze jest dobre ).
Lubi, jak jej się czyta, ma książki i przyrodnicze i historyczne, zadaje dużo pytań, ogląda wiadomości w tv (była chyba jedynym czterolatkiem w przedszkolu który wymieniał niektórych polityków i i ch funkcje oraz rozpoznawał kandydatów na prezydenta na plakatach :) ).
Ale z drugiej strony ani poleceń ani zakazów słyszeć nie chce.
Jeżeli chodzi o emocje, to w domu bywa różnie, ale w przedszkolu, jeśli się zdenerwuje, to zwykle wyładuje złość na zabawce i potrafi to nazwać- wytłumaczyć pani że się zezłościła. W domu nie zawsze potrafi/chce powiedzieć o co chodzi.

Gdzie można przeczytać cały tekst?

A, i ruchowo w ostatnim roku poszła bardzo do przodu -wspinanie i skakanie to jej żywioł- nie ma drabinek, na które nie wlezie, nie odpuszcza orzechowi na podwórku, a nawet bez zabezpieczeń próbowała wleźć na pionową ściankę wspinaczkową dla dorosłych w parku. I to w sandałach i spódnicy
Ale rower nie bardzo- niby załapała dwa kółka, ale potem się wycofała, nie chciała się uczyć hamować i startować. Łyżwy też nie szły- problemy z równowagą, choć ja myślę, że to bardziej ze strachu, bo skoro na drabinkach akrobacje robi, to równowaga w normie. Z resztą w zeszłym roku na drabinkach też płakała, jak wlazła za wysoko.
Niedługo znów zaczniemy sezon łyżwowy, może już zaskoczy?

Karolciat moja petarda to wszystko już robi od dobrego roku. Aż się boję, co będzie za 2 lata zatem Nie straszcie.
A tak wygląda nasz SPACER po parku

Dzień dobry :) Miałam do Was napisać ze dwa dni temu, ale niestety czasu brakło :( Mam dwie córki, 5 i 1. Dogadują się dość dobrze, starsza jest aniołkiem, ale czasami potrafi wyprowadzić z równowagi. Już dawno odkryłam, że na nią działa spokój, spokojne słowa, ale tak łatwo o tym zapomnieć w chwilach kiedy podniesie ciśnienie do zenitu :( Zdarzało mi się na nią krzyknąć, czasami bywało, że też o byle pierdołę. Jest mi z tym cholernie źle :( co z tego, że po fakcie miałam wyrzuty, jak słowo się rzekło. Nigdy nie chciałam być taka jak moja mama, która wiecznie krzyczała, aż nadszedł ten moment, kiedy dałam sobie sprawę z tego, że jestem na dobrej drodze by właśnie taką być :( Każda z nas ma jakieś problemy, coś nas dręczy, dołuje, wszystko się na siebie nakłada, do tego kryzysowa sytuacja z dzieckiem i wybuch gotowy. Macie rację, wychowanie dziecka, to w dużej mierze wychowanie siebie. Przypuszczam, że za jakiś czas u mnie zacznie się hardkor. Młodsza ma twardy charakter, będzie z nią ciężko. A przy pierwszym myślałam, że zachowanie dziecka zależy od wychowania, głupia ja :D


Eva moja ma 13 miesięcy i jakiś miesiąc temu zaczął się lęk separacyjny. Nie moge jej zniknąć z oczu, bo jest ryk. Zależy od dziecka kiedy się zacznie i ile potrwa.

Kurcze, chyba sobie z czymś nie radzę... Może Wy podpowiecie, co robicie, jak jest u Was.
Zu od jakiegoś czasu ma gorszy etap, tzn.jest rozdrażniona, niewiele trzeba i histeria gotowa (np.bo ryż jest sklejony, bo kupiłam jej za ciężką kurtkę i nie da się w niej wejść po schodach, no i leży na klatce schodowej i płacze, bo chusteczki są za daleko, bo nie dosięga do mydła, a na stołek wejść nie chce - nie, bo nie, bo ja się już ubrałam, a ona jeszcze nie, bo tata umył już zęby, bo kosz jest za wysoko. To wszystko to przykłady z jednego dnia :/). Nie zostawiam jej samej, jestem przy niej itd.ale gdy ona tak płacze, to Leon się boi i....płacze razem z nią. Nie wystarcza mu, że trzymam go na kolanach i przytulam ich równocześnie, muszę wstać i chodzić i to najlepiej bez Zu (domyślam się, że boi się jej głośnego płaczu). On się boi Zuzi, a Zu mnie potrzebuje. Jak to rozwiązać?

Ewasmerf: nic jej nie bedzie jak 5 czy 10 minut poplacze.

o Jezusie, podziwiam Ewa. Ja bym tak nie dała rady. Tym bardziej, jakbym wiedziała, że sie dziecko boi.

Ewa, chyba źle się zrozumiałyśmy. Ja odebrałam to tak, ze olewasz Martę, i gdzies tam sobie bida siedzi i sama płacze a Ty z Piterem. Bo ja bym jednak wolała usiąść i trzymac oboje, nawet płaczących, niż któres zostawić i zająć sie drugim. O to mi chodzi.
A dwójki mieć prawdopodobnie nie będe :) Chyba za dobrze mi już z 4 latkiem, bym miała się w pieluchy i nieprzespane nocki znów pchać ;)

no dokladnie mi chodzi o to, co madzik napisala. czasem nie ma rady.

magda_a: bo wtedy mur beton nie będę empatyczna dla Zu. No po prostu nie będę potrafiła opanować stresu i zdenerwowania i jeszcze na nią nakrzyczę. A tego nie chcę.

a mnie dokładnie o to chodzi. Ja też bym nie dała rady, bo znam siebie.
Nie mierzmy wszystkich jedna miarą.

Cest, chyba mamy wspólną córkę :D
I jeszcze na poprzedniej stronie pisałaś o 'niechcącym' uderzeniu :P Skąd ja to znam ;) Albo "ups, popchnęło mi się Leona' :P

Ja Ewe bardzo dobrze rozumiem. Juz dawno nauczylam sie, by dac z siebie ile sie da, ale glowa muru nie przebijesz. U mnie straszak nie lubi byc przytulany. Jak wpada w,szal to gania po domu. Mlodszy za to tylko "opka" (czyli przytulic). I co? Proponuje, pytam sie czy jakos moge mu pomoc, ale zdarza sie i tak, ze obaj leza na ziemi i histeryzuja. Nie jest latwo, ale tylko ode mnie zalezy czy mnie to wyprowadzi z rownowagi i dzien spieprzony, czy chwile nawet poplacza. Ja okaze im zainteresowanie (mam wobec siebie czyste sumienie) i porozmawiamy i spokoj. Duzo spokoju. Jeszcze nigdy tak ogarnieta sytuacja nie skonczyla sie zle. Poplakali, przyszli, przytulili sie albo i nie i ok. Moze moi starsi to juz ten placz tez nie jest takim typowym wolaniem o pomoc gprzynajmniej nie zawsze), a czesem po peostu wynika ze zlego samopoczucia, zmeczenia, glodu

Eh, Teo, no cóż ja mam Ci rzec? No serio, serio

Frag nie dokopuje, tylko serio nie ogarniam, że dziecko może być targane takimi na maksa sprzecznymi emocjami i płakać z tak błahych powodów i aż tak nie wiedzieć czego chce.....
Myślałam, że to było trochę podkoloryzowane dlatego spytałam.

Ewa a o tej niani jeszcze....
Może jakbyś wyszła z domu to Marta by się przełamała?
Wiesz to często działa tak, że jak jest mama w pobliżu to dziecko bardziej dramatyzuje, niż jak mama znika.

Teo, chciałabym by było podkoloryzowane :) Niestety to czysta prawda :) To skrawek naszego dnia. Trwa to od ok.2tyg i mam ochotę strzelić sobie w leb ;) Dam radeee! Dam! :)

O rany to faktycznie ciężko. Bo rozumiem jeszcze gdy histeria jest o coś konkretnego, coś boli, dziecko głodne, nie wiem, śpiące może.
Ale taki ryk bo chce, ale jednak nie chce, będę robił ale jednak nie będę to rzeczywiście nie ma jak pomóc - skoro sam zainteresowany nie wie co tak naprawdę go zadowoli.
I weź tu człowieku się nie denerwuj....

A jakieś skoki rozwojowe może ?
Nie ma gdzieś w necie informacji na temat tego zjawiska po drugim roku życia ?

TEORKA: Frag nie dokopuje, tylko serio nie ogarniam, że dziecko może być targane takimi na maksa sprzecznymi emocjami i płakać z tak błahych powodów i aż tak nie wiedzieć czego chce.....
Myślałam, że to było trochę podkoloryzowane dlatego spytałam.

Kurcze Teo, a dlaczego ktoś miałby podkoloryzować...?
To zupełnie jak wtedy, gdy ktoś pisze o ciężkich nocach, o wczesnych pobudkach i najczęściej czyta, że Twoje dzieci śpią jak susły... czy to znaczy, że koloryzujesz?

TEORKA: Może jakbyś wyszła z domu to Marta by się przełamała?
Wiesz to często działa tak, że jak jest mama w pobliżu to dziecko bardziej dramatyzuje, niż jak mama znika.

Tu mam podobne spostrzeżenie... Dzieci często lepiej sobie radzą z kimś obcym, gdy mama znika z horyzontu, zwłaszcza wtedy, gdy jest to mama KP.

Z perspektywy bycia mamą dójki dzieci, widzę jedno, bywają sytuacje, gdzie oboje potrzebują mamy w tej jednej właśnie chwili i zwyczajnie się nie da zrobić tak, że odpowiada na potrzeby dwójki w tym samym czasie. To jest bardzo trudne. Nawet nie chcę sobie wyobrażać jak jest, gdy dzieci jest więcej. Generalnie wize teraz jak wielka jest rola rodzica, żeby zadbać o więź między rodzeństwem, że ta więź kształtuje się od samego początku, że mega ważne jest, żeby starszak wiedział, że nie jest gorszy, a młodsze, żeby nie miało poczucia, że więcej mu wolno.

Hej Dziewczyny! u nas w domu "dzieje sie" tak samo wszystkie wyzej opisane sytuacje przerabialismy. Dawidek bardzo przypomina Ewy Piotrka, taki wrazliwiec zbuntowany, od jakiegos roku borykamy sie z "nie umiem", "nie udaje mi sie", po czy za jakis czas sie okazuje ze jednak umie wystarczylo chwile pocwiczyc. Maluch tez wkracza wlasnie w trudny okres, potrafi pacnac reka albo kopnac sama nie wiem czy wiecej Starszak kopiuje Mlodego czy Maluch Starszaka. "przypadkowe" popchniecie zdarza sie conajmniej raz dziennie. Generalnie jak to mowia "przez pol dnia sie czuje jak kierownik szpitala psychiatrycznego, drugie pol jak pacjet" i chociaz czesto jest trudno to i bardzo sie ciesze ze mam ich dwoch (wiem ze Wy rowniez). Nigdy nie chcialabym zeby D zostal jedynakiem,ale jedno jest pewne ktos kto ma jedno dziecko nie jest sobie w stanie wyobrazic dylematow podwojnej mamy.

Frances: A ja z kolei bym.wlasnie nie wychodzila. Marta (Ewy) jest w takim wieku, ze mize ma.wlasnie lek.separacyjny. jest malenka, skoro tak glosno komunikuje, ze chce mamy to znaczy, ze.mama w miare mozliwosci powinna zostac z nia.

Ja myślę, że tu bardziej chodzi o kontrolowane wyjście, tzn. być pod telefonem i w razie czego zawrócić. Jednak, biorąc pod uwagę, że Marta "ma wybór" tj.mamę z piersiami i jakąś panią z piersiami-nie-KP, wybierze jednak zawsze mamę.
Myślę też, że początki kontaktów niani z Martą lepiej chyba, żeby były bez obecności Piotrka obok i może o takiej porze, gdzie wiadomo, że jest wyspana i wypoczęta. Z tego co zrozumiałam, pierwsze spotkanie było po południu, a popołudnia jednak są trudniejsze dla dzieci.

cestmoi89: Rozwiniesz, co masz na myśli?

Cest napiszę krótko, bo na dłuższą wypowiedź zwyczajnie nie mam teraz weny....

Generalnie miałam na mysli to, że dla starszego dziecka, pojawienie się rodzeństwa, jest dużym stresem i wielką rewolucją w jego życiu. Wiele rzeczy na to wpływa: zburzony porządek dnia, chaos, brak uwagi i czasu, zwiększone wymagania, ale przede wszystkim takie oczekiwanie, że starszak jest starszy i mądrzejszy, więc powinien to wszystko zrozumieć.
Często spotykam się z takimi tekstami:"Ustąp, bo jesteś starszy", "Uspokój się, bo znów się młodszy obudzi... Widzisz, obudziłeś go i teraz płacze", jest bardzo dużo takich rzucanych w kierunku starszaka tekstów. Konsekwencją ich jest albo wycofanie, albo właśnie próba zwrócenia uwagi na siebie. Znowu młodsze, jak zaczyna być co bardziej świadome uczy się, że "jego jest na wierzchu".
Do tego dochodzi czynnik ludzki, czyli rodzic, który bywa zmęczony, poirytowany, nie mogący się rozdwoić.... W całej tej mieszance niezwykle trudne jest takie pokierowanie sytuacją, codziennym życiem, żeby nikt z rodzeństwa nie czuł się faworyzowany, albo zepchnięty na drugi plan. Wiem po sobie, ile to kosztuje wysiłku i wiem, że to jest możliwe.

Nie wiem czy oddałam moją myśl, bo jestem dziś lekko zaganiana różnymi myślami.

serratia, powiedz mi jak oceniasz te webinarium "mama bez frustracji". bo ogladam teraz na ut, bo dopiero teraz znalazlam chwile.

dziewczyny, na ten film jest jeszcze 24 h. jest darmowy. wiec wg mnie spokojne moge udostepnic link. no chyba ze nie moge, to mnie uswiadomcie.
https://www.youtube.com/watch?v=lb1V7sO8XY0

O co chodzi z webinarium ? To warsztaty on-line, tak? Ale skąd zatem film na yt o frystracji? Od Ciebie Ewa? To jest to, co Ty wykupiłaś? Uświadomcie mnie ;)

platnego pliku bym wam nie udostpenila. platne wygladaja tak, ze loguje sie na swoje konto za pomoca loginu i hasla przyslanego na skrzynke mailowa i tam udostepnione sa pliki. jeszcze nie otworzylam wprawdzie, bo przysiegam NIE MAM JAK!!! muchy mnie od rana obsiadly. doobra, wstalam za pozno, razem z dziecmi, a zawsze wstaje z godzine wczesniej i mam te godzine dla siebie. a dzis mi tej godziny brakuje i juz czuje narastajaca zlosc.