No tak, ale nie w tabliczce mnozenia i nie za nauke - tu wychodze z zalozenia, ze ma sie uczyc dla siebie a nie dla mnie. Dlatego tak trudno mi przekonywac dziecko, ktore nie rozumie, dlaczego mu ta tabliczka jednak potrzebna.

I dodam, ze tak poza tym to sie z checia uczy, ale wlasnie nie takich typowych zakuwajek jak tabliczka mnozenia.

Dla mnie, bylego kujona, to niezrozumiale :D Ja do tej pory pamietam jak uczylam sie tabliczki i innych, potem blagalam mame, zeby mnie przepytywala a ta po jednym razie juz wiecej nie chciala "bo ty wszystko umiesz".

Treść doklejona: 11.06.15 12:54

PENNY: Myślę, że tu jest trochę pies pogrzebany. Bo nie da się tak z dnia na dzień "wymienić metod" z jednej na drugą. Może dlatego rodzice, którzy nagle próbują coś zmienić, tak szybko się zniechęcają i mówią "to nie działa".

To bardzo mozliwe. Moim zdaniem wazna jest autentycznosc siebie jako rodzica i konsekwencja. Chyba wiekszosc z nas wyszla na ludzi, wiec nie demonizujmy innych metod i sposobow myslenia. (no oprocz jakichs naprawde psychopatycznych i faktycznie znecajacych sie nad dzieckiem, ale to oczywista oczywistosc)

YPolly: Ja myslalam, czytajac Winni wczesniej, ze rb to w kierunku dziecko musi czuc potrzebe nauczenia sie, a nie koniecznosci przekonania dziecka, ze trzeba.

No bo tak jest, ja wierzę, że moje dziecko będzie czuło potrzebę uczenia się, natomiast podejrzewam, że mimo iż Ty jesteś przekonana, że przekonałaś córkę do tego, że tabliczki mnożenia uczyć się warto, to jednak jest to tylko Twoje przekonanie. Gdyby rzeczywiście ona sama w to wierzyła, i chciała tego dla siebie, nie musiałabyś jej pilnować. Natomiast ja wierzę, że moje dziecko gdy raz zostanie przekonane, że coś warto robić ( o ile będzie potrzeba przekonania ), po prostu będzie to robić, gdyż od początku jest wychowane w przekonaniu, że zawsze wszystko, ale to wszystko może otwarcie powiedzieć, zawsze, ale to zawsze może odmówić. Więc ja myślę, że u Ciebie jest tak, że Twoja córka niby wie, co trzeba, ale nie jest sama co do tego przekonana oraz nie czuje w tej kwestii odpowiedzialności. Ty musisz zatem być za nią w tym odpowiedzialna i codziennie pilnować. Wierzę, że taka sytuacja nie będzie miała u nas miejsca. Raczej albo dziecko samo będzie wiedziało i chciało się nauczyć, albo po rozmowie się do tego przekona i będzie to robiło bez pilnowania, gdyż jest przyzwyczajone, że samo musi wszystkiego pilnować, jest przyzwyczajone do odpowiedzialności za swoje potrzeby i zadania, do tego stopnia, że nie ma u nas czegoś takiego jak opisała brombap. Nie ma negocjowania np. jeszcze jednej bajki. Ja nawet tego nie pilnuję specjalnie, moje dziecko zazwyczaj mówi: mamo, to już druga bajka była, wyłącz. Ostatnią możliwością jest to, że mimo wszystko usłyszę nie, nie chcę się tej tabliczki uczyć! I przynajmniej to będzie szczere i otwarte. Dodam tylko, że nie sądzę by to ostatnie rzeczywiście się zdarzyło biorąc pod uwagę jak bardzo nasze relacje są bliskie, otwarte, odarte z „władzy rodzicielskiej” i oparte tylko i wyłącznie na porozumieniu, otwartości na potrzeby innych, poszanowaniu własnych potrzeb, poszanowaniu nawzajem swojego zdania. Takie nie bo nie, właściwie się u nas nigdy nie zdarza, zawsze albo druga strona dostaje argumenty, które ją przekonają, albo dochodzimy do kompromisu.

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 11.06.15 13:08</span>
Z tymi bajkami, to żeby nie było. Czasami, wyjątkowo prosi o jeszcze jedną, a ja się zgadzam albo nie, zależy od sytuacji. Ale nigdy nie ma spazmów, wymuszania, negocjacji, zawsze przyjmuje argumentację mojej odmowy i co najwyżej jest żal, gdy usłyszy, że jest już za późno na trzecią bajkę. Ja to wtedy uznaję, zawsze przytulam, mówię, że rozumiem, że mu smutno, bo chciał jeszcze pooglądać i tyle. Są buziaki, otarcie łez i idziemy spać.

Winni: Ale nigdy nie ma spazmów, wymuszania, negocjacji, zawsze przyjmuje argumentację mojej odmowy

No ale zobacz.
Ja nie stosuję tego całego NVC, czy jak to się nazywa a u nas w domu jest dokładnie tak samo.
Nasza Ninka nigdy ani raz nie zaspazmowała, nie wymuszała, nie kłóciła się etc.
Zawsze kiedy powiem nie [argumentując oczywiście] ona to przyjmuje.

Więc może to też zależy od dziecka i jego charakteru ?
Twój Adaś od początku był dzieckiem spokojnym raczej, tak jak moja Nina.
Może to ma też znaczenie, a nie sposób w jaki wychowujemy nasze dziecko ?

TEORKA: Ja nie stosuję tego całego NVC, czy jak to się nazywa a u nas w domu jest dokładnie tak samo.
Nasza Ninka nigdy ani raz nie zaspazmowała, nie wymuszała, nie kłóciła się etc.
Zawsze kiedy powiem nie [argumentując oczywiście] ona to przyjmuje.

Ale u nas kiedyś bywało różnie, choć spazmów i rzucania na glebę nie było nigdy, a teraz z każdym dniem jest coraz większe porozumienie, to proces.

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 11.06.15 13:17</span>

YPolly: Co nie znaczy przeciez, ze nie wyjdzie na ludzi moim zdaniem.

No pewnie że tak. Ale i Tobie i jej byłoby łatwiej gdyby to jednak inaczej wyglądało.

TEORKA: No ale zobacz.
Ja nie stosuję tego całego NVC, czy jak to się nazywa a u nas w domu jest dokładnie tak samo.
Nasza Ninka nigdy ani raz nie zaspazmowała, nie wymuszała, nie kłóciła się etc.
Zawsze kiedy powiem nie [argumentując oczywiście] ona to przyjmuje.

Asia muszę Ciebie o coś zapytać :) Bo kiedyś chyba na wątku 1-3 latka pisałaś, że Ninka nie zawsze była taka "grzeczna". Że jak nie miała jeszcze roku, to wtedy Wam dawała popalić czy coś w tym stylu, że wtedy ją "temperowaliście". Prawda to czy ja sobie coś w głowie uroiłam ? :) Bo może to właśnie miało wpływ na to, jaka jest teraz ? Jeśłi coś sobie wymyśliłam to nie ma pytania ;P

Winni: No pewnie że tak. Ale i Tobie i jej byłoby łatwiej gdyby to jednak inaczej wyglądało.

No widzisz, to Twoje zdanie, bo ja nie czuje, zeby mi bylo latwiej, gdy dziecko siegaloby komus do torebki czy sypalo ryz do szklanki a ja bym tylko tlumaczyla - nie moja bajka po prostu.

Ale doceniam to, ze sie zgadzasz z tym, ze jednak Rzym (znaczy sie, ma szanse wyjsc na ludzi).

PENNY: Że jak nie miała jeszcze roku, to wtedy Wam dawała popalić czy coś w tym stylu, że wtedy ją "temperowaliście". Prawda to czy ja sobie coś w głowie uroiłam ? :)

Był krótki epizod dotyczący tego, że ciągnęło ją do DVD, telewizora etc
Tzn podchodziła i pacała rękami. I wtedy ją uczyliśmy, że nie wolno. Oraz dostała kilka razy [lekko !] po łapkach czego już nigdy więcej nie zrobiliśmy.

Ale to chyba za mało, żeby uznać iż "dała nam popalić".
Poza tym ona raczej zawsze była spokojna i taka właśnie jak jest.
Nie sądzę, żeby wpływ na to miały te akcje ze sprzętem rtv.
Tzn żeby z tego wyniosła lekcje na wszystkie płaszczyzny życia, tzn zachowanie w sklepie, w kolejce pełnej ludzi, w miejscach publicznych itp

Jaheira: Trzeba sobie powiedziec wprost, ze jesli decydujemy na ortodoksyjne stosowanie jakiejś metody wychowawczej, to dobrze by było konsekwentnie ja stosować.
W przypadku RB najlepszym rozwiązaniem byłaby szkoła demokratyczna, albo edukacja domowa. Tylko niestety, w Polsce na palcach jednej ręki mozna policzyć szkoły demokratyczne, a na edukacje domowa nie każdego stać.

Nie zgadzam się z tym, bo uważam, że RB to nie jest w zasadzie "metoda wychowawcza" tylko raczej styl życia. Poza tym ciągle mam wrażenie, że dokonuje się tutaj utożsamienia RB z tzw. "wychowaniem bezstresowym" (cokolwiek by to nie znaczyło). A to nie jest prawda. Bo w RB JEST miejsce na: zasady, granice, poszanowanie potrzeb obu stron (a nie tylko dziecka) i nie, RB nie służy stworzeniu z dzieci istot aspołecznych, skupionych na sobie, głuchych na potrzeby innych ludzi, nieumiejących dostosować się do ogólnie przyjętych norm. Jest całkowicie odwrotnie, z tym że metodę kija i marchewki znamy wszyscy z własnych domów (najczęściej) i może stąd przekonanie, że jest bardziej skuteczna.

_hydro_: Jest całkowicie odwrotnie, z tym że metodę kija i marchewki znamy wszyscy z własnych domów (najczęściej) i może stąd przekonanie, że jest bardziej skuteczna

A chyba nie... Bo ja pochodzę z domu, gdzie stosowane były surowe kary... Krzyki... nagany... etc...

Swojego syna wychowuję na zasadzie "nie będę wychowywać syna tak jak mnie wychowywała moja mama'. Staram się unikać tego co przeszkadzało mi w moich rodzicach...

Oczywiście jeśli moje dziecko złamie jakąś zasadę (dajmy na to - zacznie mi uciekać podczas spaceru, nie zareaguje na wołanie, nie zatrzyma się, itp...) to wyciągam konsekwencje (np. przerywamy spacer). czyli jakby nie było coś jakby kara, ale jakże inna do tej, którą zastosowałaby moja mama (lanie i krzyk = awantura)...

_hydro_: dokonuje się tutaj utożsamienia RB z tzw. "wychowaniem bezstresowym" (cokolwiek by to nie znaczyło). A to nie jest prawda. Bo w RB JEST miejsce na: zasady, granice, poszanowanie potrzeb obu stron

No właśnie co to znaczy wychowywanie bezstresowe?
Oraz gdzie są te granice ?
Jakie powinny być zasady ?

Sorki Winni, że przytoczę po raz już enty pewnie Wasz przykład, który sama kiedyś opisywałaś.
Tą histerię Adasiową o to, że do żłobka chce iść w piżamie.
I Ty go w tej piżamie zabrałaś, jesli dobrze sobie przypominam.

Dla jednych to będzie element RB, zrozumienie potrzeb dziecka, jego pragnień, pozwolenie decydowania mu o sobie.
Dla innych [w tym dla mnie] to jest jednak nie do przyjęcia. Nie pytajcie dlaczego, po prostu nie i już
Widocznie moje granice są dużo węższe oraz tolerancja dużo niższa.

I ile osób tyle będzie w tym temacie opinii.
Grunt, żeby nasze dzieci [wszystkie] wyrosły na fajnych ludzi.
A o tym się dowiemy za lat naście. Wtedy sobie będziemy mogły porozmawiać o tym, czyje metody były "lepsze"
Oczywiście w dużym cudzysłowie to napisałam

Monia502:
A chyba nie... Bo ja pochodzę z domu, gdzie stosowane były surowe kary... Krzyki... nagany... etc...

Ale to nie tylko chodzi o drastyczne przykłady otwartej przemocy. Dla mnie to jest ogólne przekonanie o bezwzględnej wyższości dorosłego nad dzieckiem, z tego tak naprawdę wynika "tradycyjne" podejście do wychowania. Bo jeśli choć na chwilę spróbujemy przyjąć inną perspektywę, to może się okazać, że jednak dziecko może być traktowane "bardziej równo". Tak głupio napisałam, bo oczywiście rozumiemy wszyscy, że jako dorośli jednak musimy swoim dzieciom przewodzić w dorastaniu - kwestia tego, jak to zrobimy, czy uznając, że to my i tylko my mamy zawsze rację, czy może dopuszczamy, że dziecko również ma coś do powiedzenia.

Treść doklejona: 11.06.15 13:45

Jaheira: Hydro, mam nadzieje, ze to nie do mojej wypowiedzi, ze RB="bezstresowe wychowanie". Bo ja tego nigdzie nawet nie zasugerowałam.

Nie, ale często się to w takich dyskusjach przewija, ze strony różnych osób. W pewnym sensie to stwierdzenie, że taki dzieciak będzie miał problemy w normalnej szkole to też echo przekonania, że rb prowadzi do wychowania dziecka, które w jakiś sposób będzie mieć problemy w życiu. A to nieprawda.

TEORKA: No właśnie co to znaczy wychowywanie bezstresowe?
Oraz gdzie są te granice ?
Jakie powinny być zasady ?

Chodzi mi o to, że często gdy mówię komuś niewtajemniczonemu o rb, to on oczami wyobraźni widzi dzieci rządzące naszym domem, robiące co chcą i kiedy chcą, kompletnie nie liczące się z tym, że bywamy zmęczeni albo chcemy także zajmować się sobą, jedzące słodycze zamiast obiadu, niedzielące się niczym i z nikim. A potem zwykle przeciera oczy ze zdumienia, jak widzi, że jednak mamy normalne dzieci, owszem, z dużą porcją energii, ale już na dzisiejszym etapie bezproblemowo dające sobie radę w różnych sytuacjach w domu i poza domem.

Hydro nie problemy, ale dziecko będzie musiało sie zmierzyć ze zgoła innym podejściem do jego potrzeb.
Sama piszesz, ze nie wiesz jak to będzie w przypadku Twoich córek, wiec wnioskuje, ze jednak odczuwasz cos w rodzaju niepewności/lęku.

_hydro_: Chodzi mi o to, że często gdy mówię komuś niewtajemniczonemu o rb, to on oczami wyobraźni widzi dzieci rządzące naszym domem, robiące co chcą i kiedy chcą, kompletnie nie liczące się z tym, że bywamy zmęczeni albo chcemy także zajmować się sobą, jedzące słodycze zamiast obiadu, niedzielące się niczym i z nikim

Ale wiesz Hydro, że to w obie strony działa ?
Bo ja mam wrażenie, że kiedy napiszę iż u nas nie stosujemy RB [chociaż tak po prawdzie nie wiem, bo nie czytałam, musze się zagłębić] to np Winni, czy Ty, czy ktoś inny [wymieniam przypadkowo, żeby nie było że atakuję ] widzi biedne stłamszone dziecko, pozbawione możliwości samodzielnego myślenia, uczenia się na własnych błędach, bycia otwartym , bojące się odezwać itp itd.
Zawsze tak jest jak się kogoś/coś ocenia na podstawie tylko opisów, słów, wyobrażeń.

YPolly: No widzisz, to Twoje zdanie, bo ja nie czuje, zeby mi bylo latwiej, gdy dziecko siegaloby komus do torebki czy sypalo ryz do szklanki a ja bym tylko tlumaczyla - nie moja bajka po prostu.

Ale gdyby Maja sama tej tabliczki mnożenia pilnowała to byłoby Ci już łatwiej, prawda?

I o to się rozchodzi, w mojej opinii, lepiej teraz mieć trochę pod górkę czasami, gdy dziecko jeszcze raczej swoimi decyzjami wielkiej krzywdy swojemu życiu nie zrobi, niż mieć pod górkę przy nauce tabliczki mnożenia. Jednym zdaniem: wolę ryż w szklance z sokiem teraz niż za kilka lat stres wynikający z tego, że moje dziecko nie czuje potrzeby nauczenia się tej tabliczki mnożenia, bo jak napisałaś sama, u Was akurat to mocno rzutuje na przyszłość.

TEORKA: Tzn podchodziła i pacała rękami. I wtedy ją uczyliśmy, że nie wolno. Oraz dostała kilka razy [lekko !] po łapkach czego już nigdy więcej nie zrobiliśmy.

Znam osobiście jedno dziecko, któremu taki jeden raz wystarczył by już zawsze potem być „grzecznym”. Bywają i takie dzieci. Nie sugerują, że Twoja Nina na pewno do nich należy, ale możliwość taka też istnieje.

TEORKA: Sorki Winni, że przytoczę po raz już enty pewnie Wasz przykład, który sama kiedyś opisywałaś.
Tą histerię Adasiową o to, że do żłobka chce iść w piżamie.
I Ty go w tej piżamie zabrałaś, jesli dobrze sobie przypominam.

Dla jednych to będzie element RB, zrozumienie potrzeb dziecka, jego pragnień, pozwolenie decydowania mu o sobie.

Nie Teo, to nie był element pozwolenia mu na decydowanie o sobie, bo zupełnie nie o to chodziło. W tym momencie wybrałam rzeczywiście drogę taką by pozwolić mu decydować, ale rzeczywisty problem leżał gdzie indziej, a mianowicie w tym, że Adaś w tym okresie przez wiele miesięcy po prostu nie cierpiał się ubierać i przebierać. Wybrałam rozwiązanie najmniej inwazyjne, nie godzące w niczyje potrzeby ani nie zmuszające do niczego. Przeczekałam to po prostu. Jakoś dziś nie mam kłopotu z dzieckiem, które nie wie, że piżama to tylko do spania, przebiera się, normalnie wychodzimy.

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 11.06.15 14:28</span>

Ewasmerf: Jaheira: Ewasmerf, zastosowaliśmy wzmocnienia pozytywne. Nie jestem z tego powodu zachwycona, ale Wojtek MUSI ćwiczyć, zeby terapia przyniosła efekty.
I nie jest tak, ze codziennie dostaje batonika itp. Po prostu od jakiegos czasu ma swoja wymarzona zabawke(nic wielkiego, mógłby ja ot tak dostać).Zatem mamy słoik, do którego wrzucamy szklane kulki po prawidłowo wykonanej serii ćwiczeń.

Winni, a jakie jest Twoje zdanie wg RB?

Sądzę, że ja raczej wybrałabym drogę ćwiczeń przez zabawę ( Ty często chyba o tym piszesz, o ile się nie mylę ). Na pewno tak można, u nas w przedszkolu jest logopeda, są dzieci, które z nim ćwiczą, ale jako że przedszkole demokratyczne, to nikt dzieci nie zmusza do tych ćwiczeń, ani nie kusi nagrodami. Po prostu te dzieci jakiś…ćwiczą :-) No nie wiem, chyba po prostu tak są dobrane te zajęcia i w takiej formie podane, ze dzieci po prostu chcą. Nie dopytywałam o szczegóły, bo mój Adaś nie potrzebuje logopedy, ale byłam na spotkaniu takim zapoznawczym jeszcze przed przedszkolem i pamiętam jak jedna mama o to pytała i odpowiedź była, że tak, na tych zajęciach też obowiązują zasady demokratyczne, i że to się sprawdza. Dzieci ćwiczą i robią postępy.

Nie wiem Jahe, są sytuacje, w których nie wiem od razu co bym zrobiła. Pewnie bym próbowała różnych sposobów. Może inna forma zabawy? A co rozumiesz, przez to, ze zabawa nie przechodzi? Że po 5 minutach Wojtek się nudzi i dalej bawić się nie chce? Czy że w ogole nie podejmuje zabawy?

 

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 11.06.15 14:45</span>
Bo jeśli to jest tak, że się nudzi po 5 minutach, to dla mnie to zupełnie zrozumiałe i w związku z tym, zamiast robić z dzieckiem panel ćwiczeń po pół godziny dziennie, robiłabym 5 razy po 5 minut, nawet mu nie komunikując że to ćwiczenia, tylko wplatałabym to w zabawę.

Jaheira: W przypadku RB najlepszym rozwiązaniem byłaby szkoła demokratyczna, albo edukacja domowa.

Są jeszcze szkoły montessori

_Fragile_: Krasnal ma podobne zachowania do dzieci wychowywanych w duchu RB, z tego co tutaj widzę. Teraz jestem chora i to porządnie, a młody chodzi za bratem i mówi "Gugisiu, nie krzycz tak, wiesz, mamusia się bardzo źle czuje", podchodzi do mnie, głaszcze mnie po głowie, przynosi chusterczki. A skąd to zna? Bo my się tak samo zachowujemy jak oni są chorzy - pielęgnujemy, jesteśmy ciszej, żeby któreś z chorych, czy to my czy to dzieci miały trochę więcej komfortu.

Powtórzę się, ale niech będzie - bo nie ma tak naprawdę czegoś takiego, jak "metoda rb". To żadna metoda. Albo kierujemy się w życiu szacunkiem do innych albo nie. I tyle. I zawsze przykład idzie z góry. Można mieć wszystkie nowoczesne teorie wychowania w małym paluszku, ale to nic nie znaczy, jeśli dzieciaki na co dzień widzą, że mama z tatą się kłócą, odzywają się do siebie w niezbyt uprzejmy sposób i tak dalej. I odwrotnie, można nigdy w życiu do żadnej książki nie zajrzeć, a wychować dzieci w duchu szacunku do świata i siebie samych, tylko dlatego, że sami mamy taki sposób na życie.

TEORKA: Ale to chyba za mało, żeby uznać iż "dała nam popalić".
Poza tym ona raczej zawsze była spokojna i taka właśnie jak jest.
Nie sądzę, żeby wpływ na to miały te akcje ze sprzętem rtv.
Tzn żeby z tego wyniosła lekcje na wszystkie płaszczyzny życia, tzn zachowanie w sklepie, w kolejce pełnej ludzi, w miejscach publicznych itp

To mi rozjaśniłaś w głowie :) I też mi się wydaje jednak, że taka chwilowa akcja nie ma wpływu na dalszy rozwój dziecka. Ja na ten przykład przedwczoraj podniosłam głos na Nadię, bo mi już ręce opadły ;/ i powiedziałam kilka rzeczy, za które wstyd mi do dziś ale raczej też przecież to nie będzie miało wpływu na jej zachowanie w przyszłości. Takie akcje musiałaby się przecież zdarzać często, żeby to jakoś rzutowało na dalszy rozwój dziecka.

Winni: Znam osobiście jedno dziecko, któremu taki jeden raz wystarczył by już zawsze potem być „grzecznym”

Kurde Winni serio ? Kurde ciężko mi to sobie wyobrazić.. Mnie się wydaje, że jednak dzieci mają jakąś tam psychiczną odporność na tego typu sytuacje. I nawet jeśli one byłyby dla nich mocno stresowe, to chyba natura jednak wzięła na nie poprawkę ? Wiecie o co mi chodzi ? Przecież nawet scysje między rodzeństwem są czasem ostre, "kłócą" się maluchy, czasem nawet poszarpią i to jest też jakaś ich naturalna ścieżka. Nie chodzi mi o to, że to usprawiedliwia krzyczenie na dziecko,tylko o to, że to jest też jakiś element jednak. Tak sobie myślę :)

A u nas w przedszkolu znowu padaczka. Jest taki jeden chłopczyk, którego rodzice posyłają go mimo tego, że kaszle jak gruźlik No i dzięki temu w grupie zostało teraz z sześcioro dzieci. Nadia od wczoraj jest w domu, kaszle... Liwcia też w nocy, i gile znowu - ręce mi opadają :(

Frag, super ten link :))

Winni:
I o to się rozchodzi, w mojej opinii, lepiej teraz mieć trochę pod górkę czasami, gdy dziecko jeszcze raczej swoimi decyzjami wielkiej krzywdy swojemu życiu nie zrobi, niż mieć pod górkę przy nauce tabliczki mnożenia. Jednym zdaniem: wolę ryż w szklance z sokiem teraz niż za kilka lat stres wynikający z tego, że moje dziecko nie czuje potrzeby nauczenia się tej tabliczki mnożenia, bo jak napisałaś sama, u Was akurat to mocno rzutuje na przyszłość.

Winni,ale ja nie mam jakiegos wielkiego problemu z tego powodu, ze musze jej przy tym upilnowac, bo mysle, ze za chwile nie bede juz musiala. U nas od trzeciej klasy beda wprowadzone oceny a ona sama wie, ze do gimnazjum potrzebne minimum 2 (nasza dawna czworka), a do tego gimnazjum, do ktorego chcemy isc jest na sasiedniej ulicy i pewnie jej kolezanki sasiadki tez beda do niego chcialy isc. Wiec mam nadzieje, ze za chwile ta motywacja pojawi sie sama - oby! ;))) Z moim pilnowaniem w tej chwili osiaga te minimum (oceny sa w tej chwili w formie sloneczek, zeby rodzice wiedzieli, czego sie trzymac), nie ma wiec stresu, ze bedzie miala zaleglosci, wymaga to tylko mojego zaangazowania w tym momencie.

Po prostu tak sie zastanawialam, jak by rozwiazala to mama w duchu RB, gdy dziecko nie ma ochoty czegos tam zrobic a niestety musi.

No i zakladam, ze rowniez w RB sa momenty, ze mama musi sie bardziej zaangazowac w edukacje dziecka. Ale dla wiekszosci z was to temat dopiero za pare lat.

Co do szkol Montesorri to znam dwie osoby po Montesorri, ktore potem jednak swoje dzieci wyslaly do zwyklych szkol. To by mi dalo do myslenia. Ale zaznaczam tez, ze nie znam ich na tyle, by spytac o powody.

Pamiętajcie, że ze "zwykłych" szkół też rodzice wypisują dzieci i przenoszą do innych...

Ano właśnie, niby tak się promuje te szkoły, że są dla ludzi "na poziomie", a w rzeczywistości część rodziców z czysto snobistycznych pobudek może dzieciaki tam posyłać. Bo modne, bo coś tam. Bez sensu. W czasach podstawówki miałam kiedyś koleżankę, która mieszkała dwa domy dalej i chodziła do społecznej podstawówki - jakoś nie mogłyśmy się porozumieć. Inny świat to był dla mnie, chociaż w naszym domu też jakoś biednie nie było, nie musieliśmy jakoś specjalnie zaciskać pasa czy coś. Ale tam była wieczna rywalizacja o to, kto ma więcej i lepsze. Nie mówię, że w zwykłej szkole tego w ogóle nie było. Ale nie w takim stopniu i nie wszyscy.

Monia, u nas już na poziomie przedszkola widać pojedyncze przypadki :/ Przedszkole mamy duże, pełny przekrój społeczeństwa. Nie powiem, irytuje to strasznie. Nie rozumiem, po co nawet takie małe dzieciaki wciągać w taką durną rywalizację.

Ale przepraszam, na poziomie przedszkola to glownie rodzice szpanuja.

Ja ostatnio u nas widzialam chlopca ubranego od stop do glow w marki. Ale widzialam tez tate - tak samo wygladal, jakby byl powierzchnia reklamowa ;D

Dla mnie to idiotyzm.