"[...]Co do ruchów Prolife to się nie do końca zgodzę. Np ostatnio miałam okazję czytać art takiego ruchu z Wielkiej Brytanii i opierał się na statystykach rządowych dot. tego kraju. Chodziło konkretnie o procent osób korzystajęcych ze wsparcia psychologicznego, ilość aborcji w podziale na przyczyny na przestrzeni bodajże 10 lat.
Wydaje mi się to bardziej rzetelnym stawianiem sprawy niż jakieś zebrane do kupy opowieści kobiet nie mające żadnego pokrycia w danych statystycznych. Bo jeśli nawet u nas nie ma takich badań, to możemy się posłużyć danymi z krajów (w dużej mierze laickich), w których aborcja funkcjonuje w bardziej liberalnym zakresie...[...]
Nie lepiej przedstawić sprawę rzeczowo, zgodnie z prawdą - "taki syndrom może wystąpić, występuje mniej więcej u tylu i tylu procent kobiet... Należy być tego świadomym decydując się na aborcję" ??"

Wybacz, że poskracałam Twój post, ale nie mam jak zacytować, a do tego chcę się odnieść. Moim zdaniem Wielka Brytania to trochę inna bajka niż Polska. Tam aborcja jest legalna do 24 tygodnia ciąży, u nas- tylko w 3 wypadkach. I moim zdaniem w Polsce możliwość pomocy psychologa jest o wiele mniej prawdopodobna niż na Wyspach- a nie ukrywajmy, ale "na lewo" wciąż w Polsce przeprowadza się multum aborcji, jeśli nie w polskim podziemiu, to przecież całkiem blisko mamy do Czech czy na Słowację. W Polsce choćby taka kobieta miała syndrom poaborcyjny to i tak wsparcia psychologicznego nie otrzyma.
Może inaczej jeszcze się wypowiem co do tej broszury- dla mnie to nie powinno być traktowane jako pomoc dotycząca aborcji. Są to po prostu historie kobiet, które dokonały aborcji i ich opisy przeżyć- tak samo ważne i warte przeczytania, jak historie kobiet, które np. zdecydowały się urodzić ciężko chore dziecko. I w tym i w tym przypadku mamy taką samą gwarancję, co do prawdziwości bądź nieprawdziwości czytanych słów- w końcu to tylko słowo pisane, nie wiadomo, czy nie ubarwione przez wydawnictwo, obojętnie czy to Prolife, czy to promujące aborcję.
Co do ostatniego zdania, które tutaj przekopiowałam- oczywiście, że lepiej. Jednak wydaje mi się, że czytając o aborcji z reguły czytamy coś, co jest wpuszczone do obiegu przez tych, którzy ją popierają, bądź tych, którzy są jej całkiem przeciwni. Dlatego nie doszukiwałabym się w takich broszurach wypośrodkowanej treści... To tak, jakby broszurka na temat NPR miała równocześnie szczerze przyznać, ze w sumie tabletki antykoncepcyjne również mają bardzo wysoką skuteczność.

"Tak uzupełniając jeszcze mój punkt widzenia, to jednostronne postawienie sprawy ( w tak ważnej kwesti przecież, czyli radzenia sobie z psychiką po zabiegu) powoduje, że kobiety czytające tę broszurę nie biorą faktu możliwości wystąpienia u nich syndromu postaborcyjnego pod uwagę... Nie będą na to w dużej mierze przygotowane.
I ja to odbieram jako działanie na szkodę tych kobiet."

Ja również.

Wanda Nowicka nieraz wypowiadała się, że jej celem jest zalegalizowanie aborcji. Inne działaczki podobnie. To tak w ramach rzekomego działania dla dobra kobiet.
Nawet na forum Pontonu - przybudówka dla młodzieży - seksedukatorka w sprytny sposób zachęcała nastolatkę do aborcji.

ooo..i zaraz pewnie rozpęta się tu piekło

Nie chcę rozpętywać piekła. Jeśli chodzi o samą aborcję to jak KAŻDY zabieg na jakimkolwiek organizmie może mieć nieprzyjemne konsekwencje. Na pewno mogą być natury fizycznej- czyli coś poszło nie tak i tu się leje krew, pojawia się gorączka itp. Jeśli syndrom poaborcyjny istnieje to myślę, że tylko u tych kobiet, które nie były w 100 % pewne swojej decyzji (czyli ktoś je do tego zmusił, namówił). Moim zdaniem jednak wmawianie wszystkim kobietom które poddały się aborcji, że będą miały ten syndrom (tak... pro-life lubi tym straszyć, a nie informować...) to jest gruba przesada. Są takie co żałują i są takie co się cieszą ze swojej decyzji (vide Czubaszek). Ot cała filozofia.

AlexisA dawno już chyba tu ustaliłyśmy, że kobieta może mieć lub nie mieć syndrom poaborcyjny.

AlexisA: Jeśli syndrom poaborcyjny istnieje to myślę, że tylko u tych kobiet, które nie były w 100 % pewne swojej decyzji (czyli ktoś je do tego zmusił, namówił).

..albo utwierdził w przekonaniu (zwłaszcza osoby o niewykształconym jeszcze w pełni światopoglądzie), że jest to zabieg zupełnie bez wpływu na zdrowie (również psychiczne), a następnie nastąpiło zderzenie tego poglądu z rzeczywistością...

Sucharku nie dziwi mnie ten pogląd akurat w kontekście Twojej osoby... To chyba Ty informowałaś pod wykresem jednej z użytkowniczek, że regularne wypijanie piwka w czasie ciąży w I trymestrze nie jest niczym złym (sama to praktykowałaś)... I to jest mój komentarz, bo w sumie nie ma z czym dyskutować...

Papka powiedziała dosadnie, ale zgadzam się z nią w tym, że w sprawie aborcji nie jest dla kluczowa kwestia możliwości dokonania wyboru przez kobietę, ponieważ sprawa nie dotyczy dobrowolnego pozbawienia się nerki (a i taka decyzja objęta jest restrykacjami!), lecz jest wyborem między jednym życiem - dziecka, a jakością drugiego życia - matki. W moim rozumieniu to nie są równoważne kwestie, więc postawienie sprawy tak, że to prywatny wybór kobiety jest nieprawdziwe.
Poza tym, Sucharku, w Sejmie (to organ władzy państwowej, aktualnie wybrany, piszemy wielką literą) nie zasiadają dupki, lecz deputowani, wybrani w demokratycznych wyborach. Masz prawo wpłynąć na to, kto tam zasiada, jak również kontrolować i rozliczać tego kogoś z pełnionego mandatu. Robisz to?
W nasze życie ingerują takim prawem, że jako obywatel RP przyjmuję na siebie pewne obowiązki i cieszę się określonymi prawami. Do swego rodzaju obowiązków należy podporządkowanie się ustawodawstwu, a posłowie, stanowiąc prawo, wypełniają z kolei swój obowiązek. Jako obywatel masz możliwość uczestniczenia w procesie stanowienia prawa na wielu jego etapach i za pomocą kilku, powszechnie dostępnych instytucji. Korzystasz z tego przywileju?

Prawda jest taka, ze jest kilkadziesiat kategorii powodow, z powodu ktorych kobieta mysli o aborcji.
Jedna kobieta usunie bo dziecko bedzie dla niej przeszkoda, druga bo zyje na granicy nedzy, trzecia bo dziecko zostalo poczete w wyniku gwaltu a czwarta bo nosi pod sercem ciezko chore dziecko i tak mozna wyliczac.

My tu sobie teoretyzujemy. Mowimy o tym czy syndrom jest czy go nie ma. Ale mniemam,ze zadna z nas nie byla w sytuacji, ze myslala o przerwaniu ciazy.
W zwiazku z tym nie mamy pojecia jakbysmy sie w takiej sytuacji zachowaly. I nie ma co sie zarzekac, ze na pewno nie usunelybysmy...

Prawda jest taka, ze jesli w ogole dochodzi do rozmyslania o aborcji to oznacza, ze zawiodl system jako taki.
Bo w Polsce ciagle malo kto rozumie, ze lepiej zapobiegac niz leczyc.

Sucharku nie dziwi mnie ten pogląd akurat w kontekście Twojej osoby... To chyba Ty informowałaś pod wykresem jednej z użytkowniczek, że regularne wypijanie piwka w czasie ciąży w I trymestrze nie jest niczym złym (sama to praktykowałaś)... I to jest mój komentarz, bo w sumie nie ma z czym dyskutować...
.

Manga rzeczywiście nie ma co dyskutować

elfika: gdybym teraz zaszla w ciaze

elfika... zauważ,że napisałam,że teraz, tu w tym wątku teoretyzujemy i moim zdaniem Twoja wypowiedź również jest gdybaniem...

Alexis sprowadzanie kwestii rodzicielstwa tylko do ciała kobiety jest trochę ponad moje siły i wybacz nie będę z tym dyskutować...
Tyle w tym temacie.

Ja znam kobietę, która dokonała aborcji (jeszcze za starych "dobrych" czasów) i ona do dziś ma sny o płaczących dzieciach... Ja nie potrafiłabym usunąć ciąży... Na stówe do końca życia zarłyby mnie wyrzuty sumienia.... Nie na moja psychikę taki "zabieg"...

Tylko dlaczego poniżacie inne osoby,bo mają odmienne zdanie?

Pozwolę sobie dodać co nieco w tej dyskusji...
Jakoś ciężko mi sobie wyobrazić kobietę, która została np zgwałcona przez swojego brata, ojca, ojczyma czy innego zwyrodnialca, po czym zaszła w ciążę i skacze z radości do góry, że będzie miała dziecko. Pena szczęścia po prostu....
Równie ciężko jest mi sobie wyobrazić kobiete, która oprócz tego że została zgwałcona, była wcześniej molestowana seksualnie lub tragicznie zmasakrowana przez innego dajmy na to zwyrodnialca, po czym zachodzi w ciąże i raduję się z tego faktu...
Każda z nas ma prawo do wyrażenia swojej opinii, ale nie każdy ma prawo osądzać drugiego człowieka...oceniać postępowanie, skreślać z listy człowieczeństwa...
Uważam, podobnie jak kilka dziewczyn, które się wypowiedziały na tym forum, że jest to indywidualna decyzja każdej kobiety i jej sumienie....Nie jestem zwolenniczką aborcji, jednakże uważam, że nikt nie ma prawa za nas decydować, czy mogłabym jej ewentualnie dokonać, czy tez nie.
Takie prawo, które teraz się nam funduje, zapewni doskonały rozwój podziemia aborcyjnego.
Niestety, ale każdy zakaz powoduje większe łamanie prawa... i większą desperacje wśród społeczeństwa.
Tyle w temacie.

ja też ogólnie nie jestem za aboracją,ale wyobraźcie sobie ile się słyszy że 13-latka ma dziecko i co wtedy rodzice tego nie akceptuja wyrzucają ja z domu bo twierdzą że skoro jest dorosła by uprawiac sex to niech radzi sobie sama,a była z porządnego domu,i co w tedy tak jak napisała Migotka,podziemie aboryjne się kłania.
powiem wam że jak zaszłam w drugą ciąże,poszłam do innego lekarza,aby potwierdzić ciąże a on do mnie że za 1000 moge pozbyć się problemu,wyszłam ja byłam w stanie wychować drugie dziecko,ale nie każdy ma odwagę,z pierwszym dzieckiem zaszłam młodo w ciąże miałam skończone 18 lat i nie usunęłam choc wiele osób namawiało mnie na to,
oceniacie innych po ich wypowiedziach,ale jak się słyszy że znajduję się noworodki w śmietniku itp. to co lepsze dla takiej dziewczyny,jak ja wtedy oceniacie?,myślicie wtedy że takie szmaty zachodzą a inne porządne nie mogą mieć dzieci,ale nikt się nie zastanawia jaki był powód tego co zrobiła ile się słyszy o zabójstwach dzieci,dlatego uważam że mam prawo wyboru co do mojej decyzji,a jak byście zareagowały jak dowiadujecie się że jesteście w ciąży i okazuje się że dziecko jest poważnie chore,dobrze wiemy jak jest w Polsce,wiele osób zgłasza się do mediów o pomoc bo zabieraja leki albo Bóg wie co jeszcze,owszem kocha się te dzieci,ale jak one cierpią,i rodzicę tez i to bardziej bo ich dzieci cierpia a my nie możemy im pomóc.Czepiacie się mnie że wypiłam w ciaży,owszem to był bład,ale powtarzam lekarz mówił że to nic złego,urodziłam zdrową córkę i prośba odwalcie się od tego czy wypiłam piwko czy nie to była moja sprawa,i przyznałam się do tego,może byłam młoda i gupia i nie zdawałam sobie sprawy to fakt,ale dlaczego mnie oczerniacie,nie życzę sobie tego,nie oceniam tu nikogo

nigdy nie zrobiłaś czegoś wbrew sobie,wbrew temu że miałaś inne zdanie a postąpiłaś inaczej?

Treść doklejona: 27.10.12 11:25
U mnie w rodzinnej miejscowości była para która była patologiczna,robili sobie dzieci przepraszam za wyrażenie jak króliki,korzystali z MOPSU,każdy pomagał im jak mógł,aoni przepijali pieniadze,zero opieki nad dziećmi.policja itp,zabrali im trójkę dzieci,a ona za jakiś czas urodziła kolejne.Pytam się gdzie tu jest w tym momencie Państwo opieka wiedziała co się dzieje,dlaczego nie wystąpiła do sądu o nakaz podwiązania jej jajników,ma do tego pełne prawo,a dzieci się tułają w domu dziecka,samotne rozdzielone od rodzeństwa,a dobra szkoda gadać

aravls nigdy nie głosowałam i nie mam zamiaru

Ja się zgodzę - są osoby, które faktycznie postępują tak, jak mówiły wcześniej. Być może to są tak głęboko zakorzenione wartości i przekonania, że nie ma opcji, żeby postąpiły wbrew sobie, wbrew temu co wcześniej twierdziły. Ja poznałam taką osobę i jestem dla niej pełna podziwu. Zawsze mówiła, że ciąży by nie usunęła w żadnym przypadku i niestety taki jej się trafił. Lekarz zaproponował terminację ciąży, a ona - pomimo, że wada płodu była ogromna i zaważyłaby na całym jej, dziecka i rodziny życiu - nie zgodziła się. Natomiast zrozumiałabym jej decyzję, gdyby ciążę chciała usunąć.

Nie siedzimy w ciele osoby, która stoi przed taką decyzją, nie wiemy, jakie są powody... Tak jak ktoś przytoczył przykład ciąży z gwałtu - ja osobiście nie wyobrażam sobie tego. Urodzenie dziecka w takiej sytuacji jest dla mnie heroizmem, a każda kobieta powinna mieć wybór w tak ciężkim momencie.

Absurdem natomiast dla mnie jest usunięcie ciąży, bo "to nie jest ten moment w życiu i chcę się jeszcze wyszaleć" - znam i takie jednostki. Wracając do tej broszury - jedna z tak podchodzących do życia/ciąży kobiet nie miała syndromu, bawi się jak się bawiła, a druga przeżyła to bardzo ciężko. Także nie ma reguły.

A jakim prawe kobieta zabiera zycie swojemu dziecku? Czesto tylko z kaprysu, z wygodnictwa?

Też już miałam nie pisać, ale...
Dziewczyny nie oceniajcie z góry, że życie danej osoby jest gorsze ze względu na jej ciężką niepełnosprawność...
Szła bym w kierunku większej pomocy i zapewniania warunków, rozwoju badań, a nie powszechnej terminacji ze względu na to, że nam się wydaje, że takim nie można być szczęśliwym... Nikt nie wie co te osoby przeżywają i choćby dlatego nie możemy odmawiać im szczęścia i z góry zakładać że nie są do tego zdolne.
Czasami zamiast majstrować przy tak potężnej materii jaką jest pierwiastek życia, należy pozwolić by sprawy toczyły się własnym torem.

elfika popieram Cię całkowicie

Elfika nie jestem za sztucznym podtrzymywaniem życia na siłę również... To majstrowanie przy życiu, o którym pisałam odnosi się również do tej kwestii.
Ale nigdy nie wiesz czy jeśli ktoś prawie nie funkcjonuje w sensie fizycznym to czy jego psyche również nie funkcjonuje w takim samym stopniu.
Ciężko nam pojąć że osoba niepełnosprawna może być szczęśliwa na swój sposób bo sami mamy jakieś tam wyobrażenie przyzwoitego życia, ale zauważ, że osoby które urodziły się niepełnosprawne nie mają takiego punktu odniesienia.
Ja mam przykład z mojej rodziny. Zmarła mi ostatnio ciocia, schorowana była - ciężkie upośledzenie umysłowe, do tego padaczka... I wszyscy, wszyscy doszliśmy do wniosku, że my jej żałujemy bo z naszego punktu ona nie przeżywała takiego życia jak my. Ale analizując dokładnie jej życie stwierdziliśmy, że żyła chyba w największym szczęściu z nas wszystkich, nieświadoma wielu rzeczy, pamiętam jaka była serdeczna, uśmiechnięta, otwarta, jak sprawiały jej radość małe rzeczy, niczym się nie przejmowała. Ciężko jest mi sobie wyobrazić że mogłabym tego kogoś pozbawić.

zozolek:)

No nie jest, bo na takiej zasadzie wszyscy jesteśmy sztucznie podtrzymywani...
Mi chodzi o granicę... moment gdzie należy skończyć tzw "uporczywe leczenie", a zacząć opiekę paliatywną...
I tu można trochę przeczytać na ten temat: http://medicus.lublin.pl/index.php?pid=695
Chodzi o to by dziecko nie spędziło ostatnich chwil w towarzystwie maszyn podtrzymujących życie, wystających zewsząd rurek, cierpiące i przestraszone...
"Uporczywa terapia nie obejmuje podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych, łagodzenia bólu i innych objawów oraz karmienia i nawadniania, o ile służą dobru pacjenta”. Leczenie staje się uporczywe, gdy jego celem przestaje być dobro dziecka, a lekarz, podejmując terapię, kieruje się np. własnym poczuciem winy, ulega presji rodziców albo ma zespół wypalenia zawodowego i nie potrafi przekazać informacji, że dalsze leczenie nie przyniesie korzyści."