Reasumując. Zawsze kluczowy jest czas i cierpliwość. We wszystkim.
a to, że nie zawsze sytuacja pozwala to juz inna sprawa... życie.

MrsHyde: a dla mnie 15min rano to bylo i jest MEEEEEGA poswiecenie. kazde 5min snu jest dla mnie ma wage zlota i gdybym musiala wstawac wczesniej zeby dac dziecku czas na grymaszenie to na bank nie bylabym dobra i wyrozumiala mama tylko wredna pinda krzywo na dzieciaka patrzaca... zreszta do tej pory tak jest ze to ja potzrebuje rano wyrozumialosci i moje dzieci sie na szczescie tego nauczyly ;)

No widzisz, bo to pewnie jeszcze od człowieka zależy. Ja jestem typowym skowronkiem i odkąd pamiętam, zawsze wolałam wcześniej wstać, by zrobić coś ważnego, niż zarywać z tego powodu noc. Na studiach współlokatorki uczyły się wieczorami, a ja wolałam iść spać, a uczyć się rano, tak gdzieś od 4-tej ;)

suszka_: Stwierdzam,że nie warto tu dyskutować.

Suszka, Ty nie dyskutowałaś, Ty ironizowałaś.

Tak,tak...i ośmieszałam.

PENNY: jak Suszki sumienie podpowiada, że zachowała się ok, bez ironii

Cholera! Bo inaczej nie mogę.

suszka_: Powiedzmy, że żartobliwie, ale z lekką nutą niegroźnej ironii.

Winni: były próbą ośmieszenia i ironii, jak sama Suszka przyznała.

Pozostawię to i resztę bez komentarza, bo mi ręce opadły.

PENNY: dla mnie na przykład te 15 minut to nic, ani pół godziny. Nie zastanawiam się nad tym, pewnie że czasem mam ból z tym związany, ale podchodzę zadaniowo do tego. Wstaję, bo mam coś do zrobienia i tyle :)

no widzisz, dla ciebie to nic a dla mnie to bardzo duzo
w momencie gdy ktos ma problemy z zasypianiem i ogolnie snem plus nocami nadrabia pisanie raportow i analiz to rano kazda minuta jest na wage zlota
i trudno, jestem egoistka, jestem moze wg was zla matka ale uwazam ze rodzina powinna sie wspolnie do siebie dostosowywac tak aby kazdy byl z tym ok
i nie wazne czy to ja sie dostosuje do meza, czy dzieci do mnie, ot i cala filozofia rodzinna

Penny ale to ze ja mam ten sen rano w dawce mi potrzebnej nie oznacza ze nie mam czy nie mialam spokoju
Po prostu u mnie nie bylo wyborow, wstajemy idziemy i koniec. Jesli by mnie 7:45 na dyzurze nie bylo to nikt by nie patrzyl czy mi dziecko marudzilo czy co innego sue dzialo (baaa nawet jak mi facet auto stuknal to pisalam w locie deklaracje zeby na czas do szkoly doleciec i w kurtce na dyzur bieglam); Takze ten czas rano to moze tez kwestia pracy jaka sie wykonuje i tego ze punkt 8 musisz dac z siebie 300% normy a przed toba siedzi nascie par oczu i taksuje kazdy twoj ruch; tu nie ma czasu na zbieranie sie z niedospania baaa nawet na zastanawianie sie jak ma sie dziecko ktore z rykiem w przedszkolu zostalo
O ile w przypadku niemowlaka bylam gotowa nie dojadac i nie dosypiac o tyle 2latek i w gore jest juz wg mnie na tyle kumaty ze MUSI pewne fakty zaakceptowac bo takie jest zycie. Nikt sie z nim wprzedksozlu szkole i pracy piescil nie bedzie a to ze sie dostosowuje do domowych regul nie znaczy ze krzywda mu sie dzieje.


I wiesz.... mysle ze w wielu domach jest tak jak ja pisze - ze kazdy sie do kazdego dostosowuje bez zbednych wyborow, tlumaczen godzinami i wyzeczen tylko mam wrazenie ze nie kazdy chce tu to napisac by nie byc od razu ocenianym

szczypta_chilli: I znam wielu Adamów do których znajomi, przyjaciele, kolezanki w pracy zwracają się Adaś

Do tego samego się chciałam przyczepić, Elfika, to był tzw. low-blow Wiesz, do dzieci się mówi zdrobniale.

Treść doklejona: 14.07.15 20:48

MrsHyde: mysle ze w wielu domach jest tak jak ja pisze - ze kazdy sie do kazdego dostosowuje bez zbednych wyborow, tlumaczen godzinami i wyzeczen tylko mam wrazenie ze nie kazdy chce tu to napisac by nie byc od razu ocenianym

_Fragile_: Wiesz, do dzieci się mówi zdrobniale.

Nie tylko:) Jezeli imie da się zbrobnić i ładnie brzmi to czemu nie? No bez przesady :)

Treść doklejona: 14.07.15 20:52
Ale jeżeli jesteśmy juz przy tym "odbieraniu" to uważam,że zwroty w stylu" jak babcie laczkiem", "czep się płota" itp odbierają kobiecość.

Ja sypiam bardzo dobrze i moje największe hobby to sen Ale gdyby trzeba było, to wstawałabym o te pół godziny szybciej, czy tam godzinę. Bo widzę, jak procentuje u nas to, ze ja słucham mojego dziecka (mimo, że jeszcze nie wypowiada pełnych zdań, to słucham Jej, bo wiele mówi mi Anielska mowa ciała, Anielskie zachowania, nawet rodzaj płaczu). Nie idę w zaparte, że ma być tak jak, ja chcę, jeśli idzie o ubranie danego ciucha, butów, czy spacer wózkiem czy na nóżkach, zje widelcem czy rączką, zje ze śliniakiem czy bez i wszystko będzie do prania. I Anielka ma 19 miesięcy, a uwierzcie mi, że ja mam wrażenie, że Ona uczy się też szanować moje potrzeby. Przykład: wracam padnięta z pracy, Ona chcę ganiać, bawić się, ja nie mam sił. Mówię Jej o tym, opowiadam, dużo gadam Kończy się tym, że ja się kładę i leżę sobie, a Anielka układa klocki, prowadza misia w wózku, ogląda książeczki. Nie ma szału, płaczu, krzyków, pisków. Może to i zbieg okoliczności, ale jakoś tak fajnie jest mi być mamą od kiedy Ceri naprowadziła mnie na pewne szlaki, od kiedy czytam Winnie, Penny i Hydro... i mimo, że nie utożsamiam się w 100% z rb, to uważam, że dużo z tego czerpię. Na przekór temu, że często słyszę, ze bezstresowo wychowujemy naszą córcię. Nie zgadzam się z tym zdaniem i już Kiedyś wszyscy u mnie w rodzinie przecierali oczy ze zdumienia jak zaczęliśmy BLW, pukali się w czoło, że co my wyprawiamy, a potem to same zachwyty były i nadal są, ze jak to dziecko pięknie samo je itd. :)

Ja budziłam moje dzieci w ostatniej chwili. Czasem tez miewaliśmy trudne poranki, czasem ubierałam ( z hanią robię tak o zgrozo do tej pory chociaz ma prawie 8 lat) pod kołdrą :) Starałam się zawsze budzić w miły sposób, buziakami, jakimiś śmiesznymi historyjkami. Trwało to zawsze chwilę, jak był mus to po prostu wstawali i tyle. Pobudka 2 godziny wczesniej to nie dla nas, budzik zawsze dzwoni za wczesnie ;)

A ja nie wiem co Winni pisała, bo nie czytałam :)

Hyde i ja sie nie dziwie , że większość nie pisze.

zamieszczając wyżej wpis o tym , że biore dziecko na kolana jak mi się spieszy i po prostu ubieram, chwile sie zastanowilam czy pisać.

Już raz usłyszałam tu, ze sie znęcam sie psychicznie na dzieckiem (bo uczylam zasypiac w lizeczku siedzac obok , glaszczac, spiewajac ale nie bralam na ręce)

wiedziałam tez ze za moment napisze Winni i nawet wiedzialam mniej więcej co.

Poswieca sie dla tej metody (w moim mniemaniu tak), ciągle mysli, wyprzedza fakty itp
ok chce tak żyć, odpowiada jej to... jej wybór i prawo

Tylko na tle tych wypowiedz mi jestesmy jakby te gorsze matki. Bo przecież można wstać wcześniej, bo mozna tak czy siak....

Nie ma akceptacji , ok robicie tak: Wasz wybór... jesli robimy inaczej to krzywdzimy

szczypta_chilli: Ja budziłam moje dzieci w ostatniej chwili.

A u mnie coś takiego nie działa, bo budzenie w ostatniej chwili skutkuje armagedonem kompletnym. Moje baby muszą najwyraźniej mieć czas na rozruch, żeby na spokojnie przejść do działania. Na szczęście mają moje geny i tak jak ja są skowronkami Więc praktykujemy z powodzeniem wcześniejsze wstawanie w celu uniknięcia zgrzytów.

PENNY: Tak sobie myślę, bo Winni już tu kiedyś przepraszała... Czy warto tak za każdym razem wyciągać te brudy, które były sto lat temu ? Bo za każdym razem i na kolejnym wątku podczas kolejnej dyskusji pies na Winni powieszony jest, za ciągle to samo. Mimo tego, że się dziewczyna stara i nawet inaczej już brzmią posty niż rok temu. Warto tak to ciągle wypominać ?

Podpisuję się pod słowami Penny. Ciągle ta sama historia. I te hasła o otwartości. Otwartości na kogo, na co? Chyba tylko na to, co sami uznajemy, bo na odmienność już na pewno nie

PS A wracając do tej ironicznej uwagi o dwójce dzieci - dlatego zabrzmiała w taki sposób, bo na ogół na tym forum można przeczytać raczej same zachwyty mam dwójki dzieci nad tym, o ile łatwiej jest się przy tej dwójce ogarnąć, w porównaniu z jedynakiem (co zresztą jest prawdą według mnie, matki dwójki dzieci ). To jak to w końcu jest?

To ja sie czuje wywolana do tablicy
Po pierwsze chcialam zaznaczyc, ze podziwiam Winni, ze ma tyle cierpkiwosci i kreatywnosci. Tez bym chciala...
Tak, Hydro jest lepiej z dwojka, bo nie ma nic piekniejszego noz te ich wspolne zabawy, caluski, przyrulasku i wyznania milisci. No nie ma opcji, nie jest to takue slodkie w wersji "dziecko-rodzic" plys czesto zajma sie soba, pomoga jeden drugiemu. Dofatkowo ja mam wiwcej cierpluwosci, doswiadczenia.

Niemniej jednak uwazam, ze kazdy ma jakies swoje granice. I na tyle mozna sobie pozwolic. Czym innym jest uwazam zajmowanie sie dwojka samemu 24/ dobe , 7 dni w tyg, a czyms zipelnie innym gdy jest jedno dzoecko, dwojka rodzicow i dziecko wieksza czesc dnia spedza w przedszkolu. Mi by dom rozniesli, gdybym pozwolila im aypac co sie da i gdzie sie daplus odnosnie wyjscia. Starszak nie chce sie ubierac, maly placze juz w kurtce pod drzwiami. No nie ma opchi, nie bede stala tak 1.5 godziny musze sila rzeczy ich zsynchronizowac

Frances: Niemniej jednak uwazam, ze kazdy ma jakies swoje granice. I na tyle mozna sobie pozwolic. Czym innym jest uwazam zajmowanie sie dwojka samemu 24/ dobe , 7 dni w tyg, a czyms zipelnie innym gdy jest jedno dzoecko, dwojka rodzicow i dziecko wieksza czesc dnia spedza w przedszkolu. Mi by dom rozniesli, gdybym pozwolila im aypac co sie da i gdzie sie daplus odnosnie wyjscia. Starszak nie chce sie ubierac, maly placze juz w kurtce pod drzwiami. No nie ma opchi, nie bede stala tak 1.5 godziny musze sila rzeczy ich zsynchronizowac

I ja się z tym jak najbardziej zgadzam, bo ja sama też tak miewam, że zwyczajnie w którymś momencie czuję się postawiona pod ścianą i mówię dość! To normalne przecież

Perfekcyjnych nie ma, ale jak tu czasem czytam o tych dwu daniowych obiadach, to sobie myślę jak to możliwe, ja robię albo zupę albo drugie, jesyem miszczu w szybkich obiadach, ale nie takich z torebki, słoiczka, tylko kuskus, pierś na patelni grilowej i fasolka i obiad w pół godziny gotowy, tak samo, dziś o 4 jak robiłam młodemu mleko, puściłam jedno pranie o 7 puściłam drugie i takim to sposobem całe pranie wisi na podwórzu, mąż niby pomaga, ale jak widzę, że pracuje do 19 a potem jeszcze robi sobie kawę bo siedzi do 2 i dalej musi coś skończyć to wiem że nie ma na tyle czasu i tu nie chodzi o to że tyle pracuje, bo chodzi nam o kasę tylko taką ma pracę, a i tak rano zmywarkę załaduje, łazienkę posprząta, kąpie Ninkę, tzn ona się sama myje, ale trzeba jej dopilnować, ale to wszystko jest mam wrażenie kropla w morzu

Ej no dziewczyny, żeby tak się nakręcić i takie teksty wypisywać, bo ktoś ( ja oczywiście ) napisał, że jednym ze sposobów poradzenia sobie z niechcącym się ubierać dzieckiem, może być np. wstanie pół godziny wcześniej, by dać sobie nawzajem więcej czasu???? To już zakrawa o jakąś paranoję, kurczę, aż się dziwię, że tego nie widzicie.

Co do tego dlaczego tak a nie inaczej postępuję? Ano z kilku powodów. Po pierwsze jak słusznie zauważyła Penny, mogę sobie na to pozwolić, a jeśli mogę to dlaczego mam tego nie robić? Zwłaszcza, że to służy całej naszej rodzinie. Jak Adaś do żłobka chodził, to ja wstawałam i wychodziłam jeszcze gdy Adaś i Tomek spali, o 6:00. Jak się zaczęło przedszkole, teraz w marcu, to wstajemy i jeździmy wszyscy razem. I ja na początku też się napinałam rano, fukałam na wszystkich, pośpieszałam i wszystko kręciło się tylko wokół mojego zdążenia na czas do pracy. Pewnego dnia zdałam sobie sprawę, że ja po prostu tak nie chcę. Nie chcę by moja praca aż tak bardzo determinowała każdą minutę naszego życia. Nie chcę by moje dziecko z poranków pamiętało tylko pośpiech i upomnienia mamy. Chce mieć wpływ na to jak wyglądają poranki, chcę żeby były rodzinne i miłe. Nie chcę czuć się więźniem słów „nie mam możliwości”, zamiast tego wolę pytać siebie „jak zrobić, żeby mieć możliwość?”. I kiedy tak zdałam sobie z tego wszystkiego sprawę, to po prostu uznałam, że ok, nie mam wpływy na to od której zaczynam pracę, a zaczynam od 8:00, przy czym żeby dojechać musze o 6:30 wyjść, ale mogę mieć wpływ na to, ile czasu przeznaczam rano na nasze wspólne wybieranie się. I jeśli rozwiązaniem jest wstanie pół godziny wcześniej, to dla mnie jest to coś co po prostu wdrażam. Dla mnie te poranki są ważne tak rodzinnie, lubię mieć czas na wspólne, spokojne śniadanie, kiedy każdy je swoim tempem, bez pośpiechu, lubię widzieć rano spokojne, zrelaksowane dziecko, które może samo zdecydować kiedy do tej 6:30 się ubierze, które ma trochę czasu na poranną zabawę z tatą, zwłaszcza, że popołudniami często się nie widzą, albo widzą krótko. Lubię patrzeć jak mój zaspany mąż próbuje wcielić się z rana w rolę lwa ( żeby nie było, on też lubi te chwile ), gdy ja ogarniam dla nas obiad do pracy. Lubię też rano gdy budzę Adasia poprzekomarzać się z nim w łóżku, potulić. No po prostu ta nieustanna atmosfera pośpiechu, która nam wcześniej towarzyszyła była dla mnie nie do przyjęcia. DLA MNIE. Ale jeżeli dla kogoś jest to ok, dobrze się z tym czuje, to przecież ja tutaj ani słowem tego nie skomentowałam. Ani nawet jedną literą, bo to jest kwestia osobistych potrzeb przecież. Więc zupełnie, ale to zupełnie nie rozumiem wszystkich tych słów, które tu potem padły. Jeden potrzebuje rano luzu, chwili dla rodziny i nieśpiesznego zbierania się, drugi ponad wszystko ceni każdą minutę snu, albo po prostu lubi sprawne poranki. Ja śpiesząc się rano i nieustannie upominając Adasia a to o szybsze jedzenie, a to o ubieranie, a to o mycie zębów, a to o odłożenie zabawy na później, po prostu czułam, że dla mnie jest tu coś nie tak, czułam się tak jakby moja rodzina rano była więźniem mojej pracy. Nie chciałam tak. Wiec to zmieniłam. Wstawałam jakiś czas pół godziny wcześniej, żeby dać nam spokojny czas na wypracowanie sobie pewnych rzeczy. Co w tym szokującego? Albo umartwiającego? Albo dziwnego czy głupiego? Co w tym niewychowawczego?

Co do tego że urlop wzięłam dwa razy bo mi dziecko emocjonalnie tak źle się czuło, że nie było w stanie w spokoju iść do przedszkola, albo że czasami docieram do pracy z poślizgiem… No co Wy dziewczyny? Czy mamy czasy PRL-u, że dla niektórych wyrabianie 300% normy było priorytetem? Skoro mam taką pracę, która bez żadnych konsekwencji dla terminowości spraw pozwala mi wziąć taki urlop dla dziecka, to mam sobie i dziecku tego odmawiać? W imię czego? W imię oddania korporacji? W imię „pokazania” dziecku, że życie jest ciężkie i nikt nie będzie się z nim pieścił? Trzylatkowi mam to pokazywać? Ja, jego mama, najbliższa osoba i przystań bezpieczna, w której powinien właśnie zawsze mieć schronienie przed tą ciężkością i wsparcie? Dowie się o tym, od ludzi, których spotka, dowiaduje się o tym codziennie w przedszkolu, gdy musi na coś czekać, coś oddać, czegoś dostać nie może, dowiaduje się o tym gdy słyszy ode mnie, że ja musze chodzić do pracy, a w związku z tym on do przedszkola, gdy nie chcę mu kupić kolejnego lizaka, gdy trzeba iść do lekarza i dać się zbadać, no na każdym kurczę prawie kroku się o tym dowiaduje, w takiej mierze, w jakiej trzyletnie dziecko jest to w stanie przyjąć. To jego mała, dziecięca ciężkość życia. Natomiast jeśli widzę, że moje dziecko czegoś udźwignąć nie może ( np. tego konkretnego dnia w przedszkolu, zwłaszcza, że ja wiem z jakich powodów ), a ja mogę dać mu mój wolny dzień z pracy, bo mój szef jest z tym ok, nikomu to nie przeszkadza i na nic nie wpływa, to mam sobie i dziecku tego odmawiać? Może w imię solidarności z innymi matkami, które nie mogą sobie na to pozwolić? Bo naprawdę nie wiem, dlaczego Wy to traktujecie jako fanaberię jakąś, społecznie nieakceptowalne zachowanie… No szok, jak dla mnie…

Do pracy z poślizgiem docieram czasami, u mnie te 10-15 minut nie robi żadnej różnicy, większość moich kolegów i koleżanek ma tak samo. Mój szef nie widzi w tym problemu, dla niego byleby robota była na czas i porządnie zrobiona. Ma 6-letniego syna i jak czasami poruszę temat, to uśmiecha się i mówi, żebym się nie przejmowała, on jeszcze pamięta jak to bywa rano z trzylatkiem. No mam ludzkiego szefa, normalnego. To co? Mam rano zadręczać siebie i wszystkich, pośpieszać, sztorcować, wymagać 100% posłuszeństwa dla tych 10 czy 15 minut, które mi się czasami zdarzają? Naprawdę te 15 minut, które nikomu nie wadzą, nie przeszkadzają, nikt na mnie wtedy nie czeka, więc brak szacunku dla czasu innych odpada, naprawdę te minuty warte są porannych przepychanek z dzieckiem? Dla kogo mam się rano tak stresować? Dla szefa, któremu to obojętne? Dla pracy, którą i tak zdążę wykonać? Dla oddania korporacji, bo tak się z nie utożsamiam, że mogłabym mieszkać w biurze? Dajcie spokój dziewczyny…

Gdybym pracowała w miejscu gdzie bycie na czas byłoby praktycznie bezdyskusyjne, jak szkoła, sklep, placówka banku itp. to bym sobie to inaczej rozplanowała, tak aby się jednak nie spóźniać. Gdyby urlop był problemem, pewnie też jakoś inaczej próbowałabym rozwiązać sytuację. Ale skoro nie muszę inaczej to dlaczego mam sobie i swojemu dziecku nie pozwolić na więcej luzu, swobody, czas? No dlaczego?

Winni: Ale skoro nie muszę inaczej to dlaczego mam sobie i swojemu dziecku nie pozwolić na więcej luzu, swobody, czas? No dlaczego?

Bo ktoś z forum, kto ma inną sytuację, może się przez to źle poczuć? Tak strzelam Przepraszam, musiałam

elfika: (...) w stosunku do Adasia (fuck! nigdy nie zrozumiem jak tak mozna mowic do dziecka, tym bardziej, ze do konca zycia bedzie okradany z meskosci tym zdrobnieniem)

Elfika, nie mam nic do Ciebie, ale jak Ty czasami coś powiesz...
Wszystkie Jasie, Leosie (!), Adasie, Bartusie, Krzysie itp. mają przerąbane, ech...

Winni: W imię „pokazania” dziecku, że życie jest ciężkie i nikt nie będzie się z nim pieścił? Trzylatkowi mam to pokazywać? Ja, jego mama, najbliższa osoba i przystań bezpieczna, w której powinien właśnie zawsze mieć schronienie przed tą ciężkością i wsparcie?

Trafiłaś w sedno :) Powiem wam, dlaczego właśnie takie podejście mnie w 100% przekonuje. Bo moja mama uważała i postępowała dokładnie odwrotnie. Była zdania, że kto, jak nie ona ma mi pokazać, że życie jest ciężkie, że trzeba się dostosować, że moje zdanie jest nieważne. Jak myślicie, jakie mamy teraz relacje? I dlaczego jednym z moich żelaznych postanowień było i jest nie wychowywać w ten sposób własnych dzieci? No właśnie.

Monia502: dawajta przepisy (na przepisach) na te szybkie obiadki, gdyż ja już weny nie ma

Jak bede miala wieczorem chwile to wrzuce, ale ogolnie - miks z tego, co jest akurat w lodowce, na dzisiaj mam resztki kurczaka z sosem z pomidorow, resztkami brokula i kalafiora, z baklazanem :))) Ale to nie ten watek ;)

eveke: ja tylko mam po prostu wrażenie, gdzieś między wierszami, że Ty nie rozumiesz drugiej strony. W sensie ciężko Ci pojąć , że np dla Ciebie wstac wcześniej nie jest poswieceniem a dla kogoś innego już tak.

A ja mam wrażenie odwrotne, że to Tobie i kilku osobom ciężko zrozumieć, że wstanie wcześniej nie wiąże się z poświęceniem żadnym :) No bo serio dla mnie to jest ŻADNE, ale to żadne poświęcenie, by wstać choćby i godzinę wcześniej - nigdy nie rozpatrywałam tego nawet w kategorii poświęcenia :) Ale rozumiem też, że dla kogoś te 5 minut pospania jest ważne i potrzebne i się z tym lepiej czuje oraz dzień ma przez to dużo milszy - na przykład mój Marcin. Tak ma, ma inaczej, po prostu tak jest.... I tak ma Winni.... I Ty masz inaczej.... I nic to nie zmienia :)

W ogóle również nie ogarniam do końca tego pisania, że Winni się męczy, bo przewiduje, bo rozmyśla, bo analizuje, bo dużo z dzieckiem rozmawia. To co dla Ciebie może być jakimś wyrzeczeniem/poświęceniem/stratą czasu (tu nic personalnego żeby nie było:)) dla kogoś innego takie być nie musi - może być czymś zupełnie naturalnym. Taką drogą którą obrało, stylem bycia/życia które może być i jest spontaniczne


Ev ale pisałaś, że jesteście jakby gorszymi matkami ? Dlaczego ja się pytam ? Czy ja mam się czuć gorsza, bo MKD super ćwiczy oraz Ypolly, a Spidi robi super ciuszki dla swoich dzieci ? Mam się przez to czuć jakaś nie wiem .... niezorganizowana czy co ? A jeszcze Gosia ma trójkę dzieci :) Kurde no ja jakoś nie rozumiem, tego, że Winni sobie wstaje pół godziny wcześniej i to cały raban

_hydro_: Bo ktoś z forum, kto ma inną sytuację, może się przez to źle poczuć? Tak strzelam Przepraszam, musiałam

Ooo właśnie to usilnie próbuję zrozumieć. I już wyżej sobie też odpowiedziałam na pytanie :)

Winni: Nigdzie nie napisałam, że nie rozumiem, dlaczego dla kogoś poświęceniem jest wstać 15 minut wcześniej. To Suszka tonem swoich wpisów zasugerowała, że JA się poświęcam. JA. Więc jej napisałam że DLA MNIE nie jest to poświęcenie. Nigdzie nie napisałam, że dla każdego tak być powinno.

O to to. Winni opisuje co się dzieje u niej, to jakby postąpiła w jakiejś sytuacji. No kurde może się to komuś podobać, mniej czy bardziej. Nikt nie musi robić tak jak ona przecież, bo to nie jest jedyny sposób - są ich miliony, a i przymusu żadnego nie ma. A to, że jest inny, nie oznacza, że gorszy i może właśnie się znajdą mamy, które tak właśnie spróbują zrobić. Może własnie dla kogoś przyniesie to coś dobrego ? Nie można na to z tej perspektywy spojrzeć ? Dlaczego od razu zaczynać dyskusję w tonie mentora "a co zobaczymy czy będzie wesoło z dwójką, trójką czy piątką dzieci"... Winni ma tak jak ma, nie ma dwójki czy dziesiątki dzieci, to jest jej rzeczywistość - właśnie z tym jednym dzieckiem przy boku. Przepraszam, ale zaraz mi się przypominają teksty mojej teściowej "wychowałam dwójkę, to wiem lepiej niż Ty" :P:P:P no na pewno, na pewno ....

I kurde naprawdę, co Wy tak personalnie wszystko do siebie bierzecie, tak jakby posty Winni wycelowane w Wasze godności matczyne :) No kurde, przecież znacie swoją wartość, wiecie, że jesteście wspaniałymi matkami. I nic tego nie zmieni, a już najmniej post jakiejkolwiek użytkowniczki. Tym bardziej, że Winni pisze po prostu, bo chce doradzić, kurde trochę dystansu i doprawdy inaczej się czyta jej posty. Jakbym się uparła to bym w co drugim wpisie każdej z nas brała coś do siebie - a przecież tak nie jest :)