Winni, podobno kobiety w ciąży mają często koszmary, żeby ich organizm/dusza oczyścił się ze złych emocji i mógł stawić czoła ciężkiemu zadaniu, jakim jest poród. Może u dzieci jest podobnie, może Adaś pozbywa się jakichś złych emocji, bo stoi u progu zdobycia jakieś nowej umiejętności (skok rozwojowy)?

Winni, przede wszystkim współczuję... Biedny Adaś, pewnie niewyspany :(
Tak myślę... cała ta sytuacja: strach przed przedszkolem, koszmary... zastanawiam się, czy nie odreagowuje jakoś tego kolegi z przedszkola? Albo jakiejś innej "drobnej" sytuacji, która gdzieś tam w głowie siedzi?

Winni co wasz pediatra na to? Czy to nie wymaga porady specjalisty?

ja nie pomoge Winni, zaskoczona jestem ze macie takie eskalacje i to w takim wieku. Bo ok, spotkalam sie z tym, ze dwulatkom zdarzaja sie akcje przy chodzeniu do przedszkola, ze dwulatkom zdarza sie budzic w nocy i wyc bez powodu, nie do uzpokojenia, bo im sie miesza jawa ze snem, ale 3,5-latkowi to nie spotkalam sie. co nie znaczy ze nie jest normalne, nie jestem psychologiem.

Winni, u nas jest podobnie. Tzn nie cidzuennie i chyba ni z taka sila, ale dzis tez ratowalam go przed ryba, ktora chciala mu noge odgryzc. Szukam wlasnie jakis bajek terapeutycznych Molickiej na ten temat.

Może to też trochę kwestia Integracji Sensorycznej? My nie mieliśmy aż tak poważnych problemów, ale był okres gdy nasz Adaś budził się o 4-tej nad ranem z potwornymi krzykami, że czegoś chce i w ogóle trudno go było okiełznać. Kilka tygodni ta seria trwała. Zaczęłam go bardziej stymulować w ciągu dnia - np. na piłce, tarmoszenie z głośnym śmiechem, coś żywiołowego celowo, by się sensorycznie oczyścił, i zauważyłam poprawę. Nie wiem jednak, czy to adekwatne do Waszej sytuacji - bo nasz jest młodszy i nie chodzi do przedszkola. Inny zestaw bodźców itp.

Jezu, przepraszam , padłam wczoraj. Już piszę - Winni, u Krasnala jakiś czas temu, ze 2-3 miesiące zaczęły się akcje - widzę potwora, potwór się na mnie patrzy, patrz, na suficie jest pani, pod łóżkiem jest pan, w szafie jest potwór. O ile w dzień było łatwiej go uspokoić to w nocy przybierało mocne formy, raz próbowaliśmy go uspokoić godzinę, był tak roztrzęsiony. O, właśnie stoi i tłumaczy tatusiowi, że nie pójdzie po zabawki, bo w łazience (obok której musi przejść) jest potwór i mu zje głowę
.
I teraz tak - mąż mi przypomniał, że jeszcze jak byłam w ciąży to chodziłam na warsztaty dla rodziców dotyczące rozwoju dzieci 0-5 i tam psycholog coś mówiła o potworach pod łóżkiem. Cofnęłam się do notatek i rzeczywiście - około 4 roku życia rusza z kopyta rozwój wyobraźni. Jedne dzieci przeżywają to w lżejszy sposób (np. tylko "wyraźne" sny), inne w bardzo twórczy - wymyślają sobie towarzyszy zabaw, mają koszmary nocne, których nie mogą odróżnić od rzeczywistości i często rzeczywistość miesza się z fikcją i nie wiedzą, które jest którym.
.
Zaraz dopiszę resztę, bo mi znowu zje tekst.

I teraz tak - nie można mówić dziecku, że to co "widzi" to nieprawda, to tylko mu się wydaje, bo dziecko w tym wieku WIE, że to jest PRAWDA, bo przecież samo to WIDZIAŁO. Krasnal teraz stale coś zmyśla, wymyśla, momentami już sama nie wiem, czy coś co mi opowiada to jest prawda, czy jego wyobraźnia. I tak mi się przypomniało, jak kiedyś wróciłam z mamą znad Wisły, gdzie leżałyśmy na piasku i obserwowałyśmy przepływające łódki. Po powrocie do domu, kiedy tata zapytał jak się bawiłyśmy to powiedziałam, przecież zgodnie z MOJĄ prawdą, że podpłynął do nas pan, zabrał na swoją łódkę i pływaliśmy po Wiśle i łowiliśmy ryby. A mamusia się z panem całowała... Muszę mówić, że było ogóle poruszenie i moja mama co chwilę powtarzała "ale przecież tak nie było!", w końcu ja się rozpłakałam, bo przecież BYŁO! Bo sama widziałam!
.
Chodzi o to, że w tym wieku jak około 2 roku kiedy zaczynają się wyraźne sny znowu rozwija się wyobraźnia, ale nie tylko, razem z tym idą jakieś dodatkowe umiejętności (nie wpisałam co :((). W każdym razie babka mówiła, że to jak wszystko jest tylko etapem i dziecko po jakimś czasie się "nauczy" odróżniać fikcję od rzeczywistości, ale trzeba na to sporo czasu. U nas trwa ze 3 miesiące i nie pocieszę Cię - póki co nie jest lepiej, ale nauczyliśmy się z tym funkcjonować. Co mam jeszcze wpisane - żeby nie mówić dziecku, że tego potwora nie ma, że to, co WIDZI nie jest rzeczywistością. Chodzi o to, żeby dziecko nie przeszło na myślenie "skoro mi nie wierzą to nie będę im mówić", warto wtedy wysłuchać, pójść poszukać potwora albo go narysować (w nocy nie bardzo ;)), zadawać dużo pytań, żeby dziecko to z siebie wyrzuciło.
.

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 24.12.15 07:04</span>
Chodzi o wypośrodkowanie, żeby nie wpychać dziecka za bardzo w ten świat (np. z wymyślonym przyjacielem), ale też nie machać na to ręką, że to tylko wyobraźnia. Czyli uświadamiać, że to co, on widzi należy do świata fikcji, ale np. przez pokazanie - zobacz tego potwora nie ma pod łóżkiem. Szczerze Winni to w nocy po prostu tulę Krasnala i czekam aż mi wszystko opowie, aż się wypłacze i tylko mówię, że to był sen, bo nie widzę żadnej innej opcji.
Uff, się wypisałam, wiem, że to Ci nie bardzo pomoże, ale chociaż świadomość tego, że to jest normalne...

A tak mi sie przypomnialo smutno. W przedszkolu (mialam niecale 5 lat) uczylismy sie tanczyc krakowiaka. I jednego razu mama spytala o ten taniec i powiedzialam jej, ze wystepowalismy w innym przedszkolu, ze byl jakais konkurs czy cos takiego. I nawet opowiadalam jak rowno kapciuszki ulozylam, kiedy sie przebieralam. Oczywiscie nic takiego nie mialo miejsca. Moja mama na drugi dzien wyrazila Pani przedszkolance niezadowolenie, ze nie wiedziala o wystepach w innym przedszkolu. Pani oczywiscie powiedziala, ze to nie prawda. Takie lanie w domu dostalam za to, ze klamalam i ze mama zrobila z siebie glupia przed nauczycielka, ze sie z fantazji wyleczylam.

Dziewczyny! To ja Wam powiem z mojego doświadczenia zawodowego...
Któregoś dnia przyszedł do mnie tatuś 4-roletniego Wiktora. Przerażony...
Otóż w domu miał taką sytuację...

mama Wiktora (przed jakimś tam ważniejszym wyjściem) prasowała sukienkę będąc ubrana tylko w bieliznę... Wiktorek podszedł i mówi "Mamo, a czemu Ty nie masz tatuażu na pupie jak Pani Monika"?...

Ten ojciec myślał, że ja dzieciom tyłek pokazuję :P... Tłumaczę więc, że ja po pierwsze nie mam tatuażów nigdzie, a po drugie się nie rozbieram...

Ciężko było mu pojąć, że małe dziecko mogło sobie wymyślić takie coś... Także dzieci naprawdę czasami mają bogatą wyobraźnię :P...

kurczę, katka_81, aż mi się dziwnie zrobiło jak przeczytałam o tej Twojej kuli. Mnie od jakichś 25 lat męczy ten sam sen. Pamiętam pierwszy raz - w gorączce zasnęłam u wujka na kolanach. Kilka toczących się ogromnych szklanych kul różnych wielkości i ja usiłjąca uciec, jakby biegnąca po szkle/ tafli lodu, w zwolnionym tempie. Potwornie męczący sen, powodujący wręcz kołatanie serca.
Ostatnio pojawił się kilka dni temu w szpitalu, gdy obudził mnie ojciec który zbyt nerwowo "uciszał" synka. Pół godziny nie mogłam zasnąć z nerwów. Zaraz po, zaczął męczyć mnie znów ten sen. On się chyba pojawia głównie w wyniku dużego stresu...
Przepraszam za offtop, ale zdziwiło mnie, że moja senna zmora jest nie tylko moja...

montever: Ostatnio pojawił się kilka dni temu w szpitalu, gdy obudził mnie ojciec który zbyt nerwowo "uciszał" synka. Pół godziny nie mogłam zasnąć z nerwów. Zaraz po, zaczął męczyć mnie znów ten sen. On się chyba pojawia głównie w wyniku dużego stresu...

Montever, mnie się też śni ten sen jak jestem chora, do tej pory. I właśnie tak jak piszesz, miałam w dzieciństwie - że niby się budziłam a kiedy zasnęłam, śniłam dalszy ciąg. Ja nie lubię strasznie tego snu.

Winni: Teo, dziś już było, lepiej. Jesteśmy po wizycie u psychologa, sporo informacji mam i chce opisać wszystko, ale poczekam na maila od naszej psycholog, obiecała wszystko opisać, podsumować, jak to dostanę to wkleję tutaj, może nie w całości, ale fragmenty.

Teo, wklejam na Twoją prośbę fragmenty, usunę za parę dni bo jednak nie chcę żeby tu wisiał mail do mnie wysłany.

1. Moje obserwacje Adasia:
Rozwój poznawczy: na próbach obserwacyjnych bardzo dobry, na uwagę zasługuje znakomita dedukcja i myślenie przyczynowo skutkowe, dość duża wiedza o otaczającym świecie;
Bardzo rozwinięte myślenie abstrakcyjne, rozwinięta wyobraźnia - co może skutkować problemem z rozróżnianiem fikcji od rzeczywistości.
Inteligencja na poziomie przynajmniej pięciolatka.
Rozwój społeczny: na próbach obserwacyjnych również nie zauważyłam niczego niepokojącego - Adaś ma grono swoich przyjaciół, chętnie o nich opowiada, często widziałam Go podczas aktywnej zabawy;
Rozwój emocjonalny: trudno mi o konkretne wnioski ze względu na zbyt mały kontakt z Adasiem - zauważyłam w Jego zachowaniu dużo emocji, często też widzialm Go w sytuacjach ekspresyjnych

Podczas moich rozmów z Adasiem często pojawiał się motyw zniszczenia/zburzenia przedszkola - a konkretnie teraz sali zielonej. Adaś stwierdził, że bawialnia może zostać, bo tam jest fajnie. W dalszym dialogu Adaś wyraźnie komunikował, ze generalnie chodzi o dorosłych i o to,że dorośli nie akceptują niektórych pomysłów.
Jest to dla mnie dość jasny kierunek interpretacji też innych problemów, o których rozmawialiśmy: widzę tu trudność z akceptowaniem przez Adasia "zasad" "granic"?, które (i to warto mocniej zweryfikować) Jemu się nie podobają, są dla Niego niewygodne, albo ich nie rozumie.
Do tego zapewne dochodzi dziecięca frustracja, emocje, zmiany rozwojowe i tematy zabaw królujące wśród chłopców, co dało nam taką mieszankę.
Niemniej jednak warto również przyjrzeć się, jakie książeczki Adaś wybiera, jakie bajki ogląda i sprawdzić, czy na tym polu stymulującym wyobraźnię nie pojawia się nic, co mogłoby dodatkowo przyczyniać się do Adasia fantazji. Idąc za Marią Montessori, Dziecko łatwiej przyswoi fakt, że tygrys zjada bawoła, niż istnienie wszelkich irracjonalnych potworów i duchów.

2. Z naszej rozmowy:
Myślę, że warto abyście posprawdzali jak jest u Was z granicami i z tym jak Adaś się w tym odnajduje - czy je rozumie, czy są dla Niego jasne i czy odwołujecie się tez do swoich potrzeb i do tego, że one są ważne. To długi proces do obserwacji, ale bardzo istotny.

I emocje - Dzieci to doskonali obserwatorzy, często przeklejają na siebie emocje najbliższych, warto przyjrzeć się w jakich sytuacjach Adaś ma trudność z emocjami, co wtedy dzieje się z Tobą? jak na to reaguje Adaś?

I trzecia sprawa - jestem zdania, że warto urealniać fantazje Adasia, zwłaszcza te, które są agresywne lub łamią normy społeczne.

A ta niechęć w stosunku do przedszkola? Myślę, że nie jest problemem, tylko może być objawem tego o czym pisałam w pierwszym punkcie.

No te jego zabawy w formie fantazji, że np. przekopią się do garażu pod przedszkolem, wezmą sobie jakiś samochód i gdzieś tam pojadą, np. do sklepu, gdzie wygonią panie kasjerki i zjedzą cale ptasie mleko.

Nie, za każdym razem wskazywać mu na realne skutki takich zachowań gdyby rzeczywiście miały miejsce. Nie pozostawiać tych jego opowieści bez echa, zawsze wskazywać na to z czym się one wiążą.

To nie chodzi o to by przerywać mu zabawę. Tylko o to by z nim o tym rozmawiać, pytać o te zabawy, gdy opowiada, zawsze mówić jakie są konsekwencje takich zachowań w realnym świecie dorosłych.

Treść doklejona: 30.12.15 14:49

Frances: Winni, a jak te "granice" o ktorych dosc czesto jednak psycholog wspomina maja sie do rb? Mam wrazenie, ze psycholog zakomunikowala, ze Adas ma jednak problem z ich akceptacja i ja nie chce by to zle zabrzmailo, ale rodzuce jedynakow czesto maja tak, ze wlasnie cale zycie kreci sie wkolo dziecka i potem faktycznie, gdy w przedszkolu/realnym zyciu pojawia sie "granica" to jest problem

Fran, chodziło konkretnie o granice, które przerywały mu wyżej wspomniane zabawy, tylko z tymi miał problem, ponieważ były dla niego mocno niewygodne. Granice do RB mają się zwyczajnie, już tu o tym pisałyśmy przecież, nawet ja sporo pisałam.

Treść doklejona: 30.12.15 14:52
Niczego w domu nie zmieniliśmy, po dokładnym rozważeniu każdej sugestii psycholog, jedynie reagowaliśmy na jego opowieści o tych zabawach łamiących normy społeczne. To chyba wystarczyło, bo problemu już nie ma.
Podsumowanie wkleiłam głównie dla Teo, bo pomoc nam już nie jest potrzebna.

danap: Trudne jest akceptowanie granic i zasad jak nie są one zrozumiałe, są narzucone i nie uwzględniają potrzeb.

Dokładnie, u nas ewidentnie kłopot był w tym, że Adaś nie rozumiał co złego dorośli widzą w jego zabawach. Potrzebował wsparcia w zrozumieniu dlaczego takie wybory są społecznie nieakceptowalne. Dopiero gdy to wsparcie otrzymał, zaczął przyjmować alternatywne sposoby na zaspokojenie swoich potrzeb min.potrzebę burzenia, niszczenia. Teraz budują z dziećmi różne budowle, przeznaczone specjalnie do zniszczenia i jest ok.

Treść doklejona: 30.12.15 15:31
Było nawet tak, że nasz przedszkolny opiekun, spisał z Adasiem umowę, która brzmiała zupełnie jak prawdziwa, no wiecie: "Ja Piotr, umawiam się z Adamem H. na zbudowanie i zaburzenie ogromnej budowli na bawialni". Były podpisy obu stron ( u Adasia krzyżyk, przy okazji dowiedział się, że w dawnych czasach, jak ludzie nie umieli pisać, podpisywali się na umowach krzyżykiem ). I Adaś chodził z tą umową, czując się chyba trochę jak dorosły.

Frances: Sami tak to rozwiazali w przedszkolu?

Sami Ale przy mnie to było, więc mogłam obserwować

Patrz, czyli mozna...wystarczy kadra odpowiednia...w "zwyklym" przedszkolu albo by olali, albo stosiwali jakies naklejki za "prawdidlowe" zachowanie, co tylko dowodzi, jak nieskuteczna to metoda, bo jednak "problem" bylby nadal

Winni: naprawdę nie potrzeba nic więcej

Ja bym dodała jeszcze cierpliwość - u mnie chyba przede wszystkim Tak bardzo bym chciała wcielić zasady rb i nvc u siebie w domu, ale nie wiem co mam zrobić ze swoim charakterem

Winni: Ale generalnie odkąd nastawiona jestem na to, że on ZAWSZE potrzebuje mojego wsparcia, a NAJBARDZIEJ wtedy kiedy mi jest z nim najtrudniej, kiedy "najgorzej" się zachowuje, moje pokłady cierpliwości baaaaardzo się powiększyły.

Dokladnie tak samo zadziałało u mnie

Else: Nie w każdym ;)... Nie każdy nauczyciel ;)

Dokladnie, dla mnie nie ma podziału na dobre prywatne i te złe publiczne. Tego się nie da w ten sposób rozdzielić. No chyba, że chodzi o jakiś inny podział, bo trochę nie rozumiem pojęcia "zwykłe".
Są przedszkola i przedszkola ;) ale na pewno to nie zależy od statutu, wyposażenia tylko od nauczycieli właśnie.
Żeby nie było ja pracuje w niepublicznym przedszkolu (zabawek, pomocy dydaktycznych jest tam multum) moje dziecko chodzi do publicznego gdzie zabawek jest niewiele. Mój wybór, jestem z niego zadowolona Różnic co prawda jest wiele ale jak dla mnie to zarówno moje jak i Dominika funkcjonuje bardzo dobrze :) z Pań Dominika jestem bardzo zadowolona. Moje porównanie ze żłobkiem - niebo, a ziemia.

Byłam niedawno na warsztatach z Gundi i Frankiem Gaschler (trenerzy NVC, autorzy książki sen żyrafy i programu dla przedszkoli). Chciałam się z Wami podzielić bo jest we mnie żywe: to że wszystko jest o nas, to co widzimy, to co czujemy, to co odbieramy, no wszystko. Robiliśmy ćwiczenie z obserwacji (pierwszy krok NVC) i dotarło do mnie że nawet obserwacja nie jest neutralna, choć z założenia ma być neutralna to przecież z ogromu informacji jakie dostajemy to my wybieramy tą jedną konkretną z jakiegoś powodu. Fajnie jest sobie ten powód uświadomić.

Ale coś więcej o Gaschlerach, o moich wrażeniach, tak w ogóle o warsztatach, czy o śnie żyrafy? Na Fb jest profil "strefa relacji" można znaleźć fajne wydarzenia NVC, wiem że jest pomysł żeby Gaschlerowie przyjechali ponownie do Polski jesienią i będą więcej mówić o tym jak wprowadzać ich program do przedszkoli, a książka "sen żyrafy" pewnie do nabycie gdzieś w necie- wydał ją dialogue unlimited

Największa bzdura jaką można powiedzieć o rodzicielstwie bliskości - polecam wszystkim, którzy się tu nieraz zastanawiają, czy warto, czy nie warto.