wiesz, wg tego co on pisze to uprawiam zaawansowane rb

No wedlug tego tekstu to i ja pod rb podpadam ;)))

W_P_Gosia: Ale że niezauważana i nieważna i ogólnie nielicząca się to już luzik...

- no tez tak sie czasem czuje...
U nas dalej problem z kupa u starszaka. PO pol roku zaczal robic kupe w przedszkole.... ale do majtek.. za chiny niechce robic na wc a tam nocnika nie maja. W domu robic na nocnik, jak wyjelismy podkladke ponownie to pokazal, ze to dla Blazeja... Niewiem jak podejsc do tematu, bo rozmowa i tlumaczenie nic nie daje bo on wyraznie mowi "nie" na pytanie czy zrobi w przedszkolu na kibelek.

owszem winni. moja wypowiedz byla z przekasem.
ja otwarcie przyznaje ze nie stosuje rb, wychowuje po swojemu, czy to tradycyjnie czy nie - nie wiem.
ale przyznajcie, tak jak sie splaszcza rb do: bezstresowego wychowania, tak model tradycyjny splyca sie do bicia, znecania sie, karania i wpedzania dziecka w wine itd itp. a to wcale nie prawda. mozna znalezc zloty srodek, mozna kochac madrze niekoniecznie tylko stosujac rb.

ty nie widzisz, ale ja widze.
i to jest dokladnie to co napislam wyzej - kazdy kto nie jest rb od razu ma metke "nie szanuje dziecka, bije, krzyczy"
tez mi sie nie chce rozwijac juz tego tematu, niech sobie bede matka-katem, w dupie to mam.

Winni, a czym rozni sie zabranie dziecka po tym jak mimo prosb oplulo znowu babcie (wiec zabranie dziecka do domu) od np zabrania dziecku z reki kamienia, ktorym chce wybic szybe? Poza tym, ze jedno jest PO akcji, a drugie PRZED. Albo inaczej. W taakim razie jak w takiej sytuacji postapic w duchu rb? Bo przeciez nie mogenie reagowac na plucie na babcie.

Kurcze hydro, moj czterolatek tez daje teraz popalic. A dzis to juz czekam na 21, bo juz mam takiego dola jak stad do kosmosu

No Kuba tez a to noge podstawi Dominikowi, a to zlosliwiee mu cos zabiera, a dzisiaj to juz koszmar. Jeczy, ciagle cos chce alle tak, zeby mi "pod gorke" zrobic. Juz rozwazam czy go od ponieedzialku po prostu do przeedszkkola nie wyslac, bysmy mieli pare godzin spokoju. Teraz ich do wanny wlozylam. To nic, zze 17 nie daje juz raadypozniej trooche bajek dziabna i moze jakos odhacze ten dzien. Dzizas, czterolatki da paaskudne musze przyznac. Wymordowana jestem.

A to chyba prawda z tymi. 5 urodzinami. Ostatnio sasiadki corka swietowala i normalnie w oczach wydoroslala czyli to wcale nie tak, zr najgorszy pierwzy rok, ze ciezkie pierwsze dwa lata najgorzej to do piatego roku zycia, a pozniej od siodmego znowu rownia pochyla dzis mam takiego dola, ze mnie sie zdaje ze na matke sie nie nadaje a do tego gardlo mnie boli, a ja zazwyczaj odporna na wszystko i kazdego wirusa znisze gorzej niz facet

To wszystko było grane i ja doskonale rozumiem, że czterolatek może to widzieć inaczej ode mnie, że niekoniecznie operuje naszymi pojęcia "obrazy" i temu podobnych. Nie było tłumienia zachowań, raczej próba ich zrozumienia. Mimo to (to chyba kwestia konkretnego dziecka i jego charakteru), najczęściej w takich sytuacjach dochodziło do eskalacji zachowań. I mieliśmy taki obraz - zdezorientowana kompletnie babcia (której zwyczajnie było przykro) i coraz bardziej zatracające się w szaleństwie dzieci, nakręcające się swoim zachowaniem. I brak możliwości przerwania tego. Po prostu kończyliśmy wizytę, potem rozmawialiśmy. Aha, żeby to było jasne - nigdy nie było czegoś takiego, jak "bo jak się nie uspokoicie, to idziemy do domu". Raczej w momencie, jak poszło w złą stronę, mówiliśmy, że na nas już czas. I tyle. Dla mnie w tym momencie to było to samo, co wyjście razem do innego pokoju.
I jestem świadoma już raczej tego, że zachowań dziecka nie da się rozpatrywać kategoriami dorosłych, że trzeba brać poprawkę na niedojrzałość itp. Więc to nie tak, że chcę wymagać rzeczy niemożliwych.

Treść doklejona: 08.04.16 18:35
PS No i do tego babcia nie jest z kategorii tych, co ciągle tylko w kółko gadają o "niegrzecznych dzieciach" i "ładnym zachowaniu". Ot normalna babcia, co lubi się z dziećmi pobawić, zapytać, co u nich słychać, pokopać razem piłkę. Raczej nie słyszą z jej ust ocen.

Treść doklejona: 08.04.16 18:37
Generalnie zdarzały się nam parę razy takie ciężkie momenty, kiedy czuliśmy zwyczajnie bezsilność. Normalnie ściana. I naprawdę wtedy nie wiem, co robię nie tak, że idzie źle. A może po prostu tak jest i się nie da inaczej.

Hydro, to kwestia przestawienia w głowie pewnych spraw.

Winni, ale my mielismy pogawedke na temat tego, ze to obrazliwe i ze babcia zle sie czula itd. Cala sytuacja wydarzyla sie kolo godz 19 w zeszla niedziele i tak mielismy "zaraz" wracac, w sensie nie zostawalismy tam na noc. Po pristi przyspieszylam wyjazd o jakas godzine, ale nie mowilam mu " ok Ty pkujesz, wiec jedziemy", tylko wzielam go w furii wlafowalam do auta, a po przyjezdzie do domu przegadalismy to. Nawet zle powiedziane, ze w furii. Najpierw siedzielismy na ziemi pod domem dziadkow, Kuba mi na kolanach i bez slowa on ryczal a ja go po glowie glaskalam, bo w sumie cala "akcja" zaczela sie od tego, ze kolega polamal mu kija i Kuba mial na to nerwa i najpierw poprosil mnie bym temu Antkowi jak kija polamala, a potem babcia zaczela cos do niego mowic i tak poszlooooooo. No to za roznica czy bylby to osobny pokoj u dziadkow w domu czy nasz wlasny dom?

Frag, dzieki! Az glupio mi ooooo postawicnie jestem uber mama niestety, choc bardzo bym chcialaniestety i mnie sie zdarzalo wrzasnac na nich czy tez puscic bajki na 3 godziny, by iddech zlapac tyle tylko, ze ja nie mam problemu sie przyznac

Agatella, a Twoje dziecko chodzi do tego typu instytucji? Bo mnie sie tez tak wyadawalo poki starszak nie zaczal chodzic do przedszkola a teraz jak mi mowi ze woli "nawet nudzic sie z mamusia i misiem (bratem) i ze w doku jest tak super i ma takie luzy a w przedszkolu pani zabrania mu szalec" no to wlasnie nie wiem...kurcze, ja chyba jestem "matka kwoka", bo dla mnie to z ta instytucja (przedszkole) jeat cos nie teges

FRan, ja się tam podpiszę pod Agat - patrzę jak moi lecą do przedszkola/żłobka, potem słucham po powrocie tysiąca śmiesznych historii i tego, że podoba mu się Małgosia, Ania, Karolinka, że dziewczynki są miłe, bo lubią jego pluszaki, że chłopcy są fajni, bo budują z nim pałace i zamki. Pewnie, że czasem są i słabsze dni, bo się z kimś poszturcha, ale mówię Ci - to jest jedna z najlepszych instytucji, przynajmniej my na taką trafiliśmy. I ta tęsknota - ja chyba nawet bardziej za nimi tęsknię, niż oni za mną (wyciągam z sali i wołam po kilka razy, bo "jeszcze chwilka, tylko puzzla dokończę" ;)). No fajna rzecz :)
.
A matką-uber jesteś bez dwóch zdań. Sama versus dwójka hiper-turbo-aktywnych chłopców, jak dla mnie czapki z głów.

Fran, a próbowałaś coś z tymi bajkami albo książeczkami? Ja teraz stertę zamówiłam, bo widzę, że mocno na młodego działają - chociażby taka głupia sprawa z gniazdkami elektrycznymi...

Frances: O dziwno zauwazylam, ze jakby lepiej funkcjonuje w grupie Dominik (mlodszy) niz starszak, ktory jest uparty, charakterny i ogolnie nie znosi sprzeciwu

U nas też - młodszy o wiele lepiej się zaadaptował w żłobku. My też mamy znajomych, ale to nie to samo jednak - chłopaki inaczej się zachowują przy nas, a inaczej jak nas obok nie ma, a są inni rówieśnicy w liczbie...dużej ;) Przedszkole to spora grupa, dziecko musi się trochę dostosować do reguł tam panujących (ja jako wredna matka jestem z tego powodu zadowolona ;)), nawiązuje przyjaźnie "swoje" - nie lubi Janka dlatego, że Janek nas odwiedza w domu, bo mamy się przyjaźnią, ale dlatego, że Janek jest tym naj, naj, najsuperowszym z grupy i jak Krasnal zgubił na placu zabaw samochodzik to Janek mu znalazł i przyniósł, bo są przyjaciółmi... Także widzę, że różnica w kontaktach jest inna niż między tymi "naszymi"/znajomymi dziećmi. No ale wiadomo - nie każdy musi chodzić do przedszkola, jeśli czujesz, że to jest lepsze dla chłopaków to pewa, masz opcję, żeby z nimi być, życie Cię nie zmusza do podjęcia decyzji, np. wbrew sobie to korzystaj :)
.
A te książeczki to mega, mega krótkie - 10 stron na każdej wierszyk z czterema linijkami, także nie zdążą się znudzić ;)

Frances, moj maluch wybiera sie do zlobka za pare miesiecy, bedzie mial 2 lata. I ja jestem przygotowana, ze roznie moze byc na poczatku, raczej nie odpuszcze po kilku nieudanych dniach. Mysle ze trzeba dac szanse dziecku zeby sie przekonalo czy mu sie podoba, czy nie. Teraz przychodzi do nas niania kilka razy w tygodniu i rozstania ze mna sa kiepskie. Trzyma sie kurczowo nogi, patrzy blagalnym wzrokiem. A jak pojde (na gore) to slysze po 2 minutach jak sie smieje, biega, piszczy, bo nareszczie ktos mu daje 100 % atencji..

_hydro_: Wierz mi, to nie było takie łatwe, jak tutaj piszesz.

Nie napisałam, że to łatwe. RB w ogóle jest moim zdaniem dla rodzica ogromnym wyzwaniem, właśnie dlatego że tam nie wybiera się łatwych ścieżek typu: raz zagroziłam wyjściem i już nie pluje. Może i nie pluje, ale czego się nauczył? Że nie można pluć bo inaczej nie będę mógł być u babci. Oraz, że silniejszy rządzi.
W Rb nie ma tak łatwo, w RB okazuje się dziecku empatię i słucha, głównie słucha i pyta, szuka się przyczyny ( zmęczenie?głód?zepsutą zabawka?niefajne słowa wypowiedziane przez babcię?chęć powrotu do domu?zbyt dużo emocji?forma zabawy?nuda? ), bo zawsze jest powód, rozmawia się z dzieckiem co może następnym razem zrobić zamiast plucia, oraz pyta dziecko czy chcę już pójść do domu, czy mu to pomoże czy jednak chce zostać i da radę okazywać swoje emocje inaczej niż pluciem, np. zwyczajnie mówiąc o tym rodzicowi.

Aha, Hydro, ją Ciebie nie oceniam. Gdy się odezwałam chodziło mi tylko o to, żeby nazywać kary po imieniu, poinformowanie dziecka że jak nie przestanie szaleć to nie kupię arbuza, albo że wychodzimy od babci, bo tyle razy mówiłam i nadal plujesz to są kary.
To że Ty doszłaś do ściany i nie potrafiłaś inaczej to osobną kwestia, nadal natomiast możesz, jeśli chcesz, pomyśleć o tym jak zareagować lepiej następnym razem?

Treść doklejona: 09.04.16 09:13
Hydro, chodzi mi o coś innego, nie że nie będą mogły jeździć tylko że tu i teraz wychodzimy od babci, bo plują.

Treść doklejona: 09.04.16 09:22
Aha, Hydro, moim zdaniem, jeśli rzeczywiście miałaś taką sytuację ( bo już nie pamiętam czy to realny przykład od Ciebie czy taki wymyślony ), i dałaś dzieciom empatię, zrozumienie, wysluchałaś, dałaś alternatywę, a one nadal pluły, to być może nie udało Ci się dotrzeć do sedna problemu, albo Twoje wsparcie nie było wystarczająco skuteczne. Tak bywa, ale zawsze wtedy można później popracować nad tym tematem w bardziej spokojnych okolicznościach.

Nie, to nie to samo Fran. Zatrzymanie ręki z kamieniem to nie kara, jeśli oczywiście wyjaśnisz dziecku dlaczego tak zareagowałaś, to zapobieganie w sytuacji kiedy naprawdę nie masz innej możliwości. Gdy dziecko rzuci kamieniem to szkoda będzie nieodwracalna i kosztowna, gdy napluje na kogoś, cóż, nie jest to coś porządnego, ale no nikt od tego nie umrze, nie jest to szkoda nieodwracalna ani kosztowna, więc i reakcja rodzica może dawać dziecku więcej przestrzeni.

Tinamar, przede wszystkim, odpowiedz sobie na pytanie CZEMU on tak robi. Może jest zbyt zmęczony? Może potrzebuje wcześniejszego kładzenia go spać? Może więcej drzemki w ciągu dnia? Może spokojniejszych zajęć wieczorem? Innego planu dnia? Więcej Ciebie?

Fran, nie zrozumiałaś mnie 😊 Ale to nie szkodzi, chodzi o obiektywne spojrzenie, a nie o zasobności portfela.

Treść doklejona: 09.04.16 12:09
Aha i wiesz, czymś innym jest plujący 10 latek a czymś innym 2-3-4 latek.

Nie wiem Fran, nie chcę się wciągać w dyskusję.
Tu nie chodzi o moją zgodę na zachowanie, czy wartościowanie co jest ważniejsze, tylko o szacunek do dziecka. Zapobieganie ( przytrzymuję rączkę z kamieniem ) to co innego niż kara/stuczna konsekwencja PO fakcie ( naplułeś na babcię więc... ).

Cest moi. Niestety nic z tych rzeczy :( ma ciężki okres bo pojawił się brat, my byliśmy rozdzielenie i źle to zniósł ale tego nie zmienię :/ nie widzę innej przyczyny i naprawdę ciężko sobie z tym poradzić. Jedynie pocieszające jest to co wszyscy mi tu pisali że tominie :/

Też na to zwróciłam uwagę. U nas (bo to też nie była hipotetyczna sytuacja, tylko w przeszłości było parę takich incydentów) to nigdy nie wyglądało w ten sposób. Nikt nikomu nie groził karą, tylko po prostu dążyliśmy do skrócenia wizyty w trosce o samopoczucie wszystkich - dzieci, ale też pozostałych członków rodziny. W ogóle nawet nie było rozmowy w tonie oskarżycielskim tylko rozmowa o emocjach, o tym co one czuły. Ale w domu, po powrocie. Albo nawet jeszcze w aucie, w drodze. Winni, chyba próbujesz widzieć to, co sama chcesz widzieć, a tak naprawdę nie było cię tam. To jest internet, obraz nie jest pełny i możemy nie do końca się zrozumieć.

Dzięki hydro. Głipio bo po prostu źle mi z tym że jako mama nawet go pocieszyć nie potrafię. Szukam odpowiedzi i próbuję stosować rady ale nadal czasem jest zbyt ciężko. Wczoraj znowu godzinne usypianie i cały czas praktycznie płakał mówiąc mama. Tak mi było przykro bo go chciałam przytulić uspokoić a on nie chciał I płakał. W końcu też się popłakałam. Przynajmniej byłam z nim mimo że Tymuś płakał u taty za drzwiami. No ale masz rację że muszę przestać myśleć w sposób "piwinuen". Chyba zacznę sobie zapisywać takie rady żeby cały czas mieć ściągał i się opanować. I tak widzę u siebie postępy z cierpliwości i spokojnego tłumaczenia nawet jak wydaje się że nic nie dociera..