_Fragile_: Taki przykładem było puszczenie malucha niedaleko dołu (pamiętam, bo niedawno u Penny chyba o tym pisałam) - ok, ja rozumiem, że tam, w tamtej społeczności to zdawalo egzamin, ale u mnie kompletnie tego nie widzę. Być może to brak zaufania do dziecka, do jego zdolności przetrwania, ale jak widzę tego typu zagrożenie to nie czekam co ono zrobi tylko sama reaguję zawczasu. Być może faktycznie nic by się nie stało tak jak i w tamtej książce, ale jakoś nie miałabym ochoty próbować, nawet z bardziej "błahymi" zagrożeniami (ostatni chociaż Gugisiowy "złapię pszczołę i ją zjem" - miała uszkodzone skrzydełka). Tam był też chyba przykład z nożem.

Frag, te akurat przykłady to nie jest wychowanie RB, i jak ja to czytałam to absolutnie nie zrozumiałam tego tak że mam dać dziecku do ręki nóż, czy puścić nad przepaść. Ja to rozumiałam tak, że autorka chciała pokazać że my jako społeczeństwo cywilizowane utraciliśmy pewną naturalność w podejściu do dzieci, ale w sensie takim, że tak się musiało stać, bo dziś na dziecko żyjące w cywilizacji czycha tyle niebezpieczeństw, że po prostu nie mamy szansy na takie naturalne podejście. To dziecko nad tym dołem, czy z nożem, ono stoi tylko na przeciw jednego małego niebezpieczeństwa, jego rodzice żyjący niemal jak ludzie pierwotni nie muszą mieć oczu dookoła głowy, tak jak my. W ich świecie ten dół to jak odpowiednik naszych schodów, jeśli by zabronili dziecko chodzenia nad dołem, albo prób używania noża to by było tak jak byśmy my zabronili dziecku używania sztućców, albo wchodzenia po schodach. Mi się wydaje, że autorce nie chodziło o to by nas zachęcić do DOSŁOWNIE takich zachowań jak opisała, ale raczej do większego zaufania do dzieci, na tyle na ile w naszym świecie możemy to zrobić. Mało jest mam, które rzucają: nie wchodź na tą drabinę, to zbyt niebezpieczne, daj rączkę bo spadniesz ( do dziecka, które dawno opanowało wchodzenie po schodach ), nie wchodź na ten murek, jeszcze złamiesz nogę, itp? Ty taką nie jesteś ( chyba ) ją też nie, ale nie raz widziałam taki brak zaufania do umiejętności dziecka. To cywilizacja nam to sprezentowała, a przecież robiąc tak stopujemy rozwój dziecka.
Ja tak to odebrałam.

Treść doklejona: 04.07.15 18:42

_Fragile_: upieranie sie, że masz 100% pewność, że to zadziała, bo po prostu tej pewności nie ma może mieć żadna z nas (matek), nawet księżna Kate ;))

Ja się tylko upieram, że mam 100% przekonania co do słuszności metody

Treść doklejona: 04.07.15 18:46
Wiecie co? Ja się interesuję wychowaniem nie tylko w kontekście mojego dziecka, ale szerzej. Interesuje mnie to też po prostu jako powiedzmy hobby. Jedni czytają o samochodach, inni chodzą na wystawy malarskie, ja czytam, chodzę na warsztaty o wychowaniu. Patrzę na ludzi, na dzieci na placach zabaw, na ulicy i nie potrafię oprzeć się próbom określenia jak mogli być wychowywani. I zastanawia mnie pewna reguła, którą zauważyłam w swoim środowisku, wśród ludzi, których znam realnie. 80% ( na szybko policzyłam) moich znajomych, którzy stosuję RB oraz NVC to ludzie którzy albo kształcili się na kierunkach humanistycznych, albo pracują w humanistycznych, wolnych, artystycznych zwodach. I zastanawia mnie w związku z tym czy to nie jest trochę tak, że te osoby, są po prostu bardziej wyczulone i otwarte na pewne niuanse psychologiczne. Nie zamykają się tylko na tym co tu i teraz oraz na tym co widoczne, ale zagłębiają się w wiedzę, którą daje nam neurologia i psychologia czując, że prawdziwego wyboru w sposobie wychowania dziecka, można dokonać tylko posiadając przynajmniej podstawową wiedzę z psychologii i neurologii. Mam wrażenie, że ścisłe umysły, umysły biznesowe, mają tendencję do patrzenia tylko na ogół, oraz do niezajmowania się tym, co dla nich jest drobiazgiem, a z punktu widzenia psychologii np. ma ogromne znaczenie. Tymczasem większość ludzi wychowujących klasycznie opiera się raczej na swoich własnych odczuciach ( nie mylić z intuicją ), na wspomnieniach z dzieciństwa, na tym czy coś działa, czyli czy w jakiejś metodzie szybko osiągają cel ( powiedzmy umycie tych nieszczęsnych zębów ), na przekonaniu, że przecież ich dziecko nie jest nieszczęśliwe. Barometrem tych wyborów często jest samopoczucie rodzica w danej metodzie, a nie dobro dziecka, chociaż oczywiście jest oczywiste, że na dobru dziecka zależy wszystkim rodzicom. Mi chodzi o to, że pewne rzeczy dokonują się poza naszą świadomością. Czyli powiedzmy, rodzic powie: „czuję się z tym sztucznie”, i to wystarczy by tego nie stosować i uznać za dziwne. Albo: „ Do mnie to nie przemawia, ja byłam chwalona i wyrosłam na człowieka z dużym poczuciem własnej wartości oraz empatycznego”. Badania pokazujące, że większości jednak to się nie udaje, nie mają znaczenia. Liczy się to, że MI się udało. Dlaczego korzystamy z pomocy lekarza przy odczytywaniu zdjęć rentgenowskich, a nie robimy tego sami? Bo jest specjalistą ( mniejszym lub większym, nie licząc tzw. konowałów )? A dlaczego nie chcemy korzystać z wiedzy i doświadczenia psychologów i neurologów gdy chodzi o odczytywanie zachowań naszych dzieci? Dlaczego odrzucamy ich wiedzę na rzecz naszych odczuć, przeczuć, doświadczeń z dzieciństwa, których ( jako że nie jesteśmy specjalistami ) możemy po prostu nie umieć prawidłowo zinterpretować?

Mogłabym tak długo :-) NIE OCENIAM TU NIKOGO. To takie luźne myśli, które mi się po głowie kołaczą, gdyż jak napisałam na początku, interesuje mnie to wszystko nie tylko ze względu na to, że mam syna.

Treść doklejona: 04.07.15 18:48
Proszę więc na mnie nie wjeżdżać za szczerość, bo się w końcu zamknę w sobie To zdanie napisała profilaktycznie.

_Fragile_: No to ja mam podobnie, bo w wybrane przeze mnie rzeczy mocno wierzę, ale nie mam pewności, czy na 100% zadziałają. Chciałabym, ale nie wiem po prostu ;)

Ja to chyba wierzę tak bardzo, że jak mi coś nie wyjdzie, to uznam, że to ja nawaliłam a nie metoda.

_Fragile_: w pewnych sytuacjach, w których JA nie mogę odpuścić

A napiszesz jakiego rodzaju to sytuację??

Treść doklejona: 04.07.15 19:24
Azja, a tak odwołując się do Twoich wątpliwości. Dlaczego dążyć do tego by było tylko łatwiej? Czy nie słuszniej by było dążyć do tego co lepsze, właściwsze, nawet za cenę tego, że będzie to dla dziecka trochę trudniejsze? Czy gdybyś musiała wysłać dziecko do szkoły w której królują gangi młodzieżowe i kto do nich nie należy ten ma przerąbane ( wiem, naoglądałam się amerykańskich filmów ) to wychowywałaś byś go po zasady gangów bo inaczej się nie odnajdzie w grupie? Wiem że to fikcja, ale chciałam zobrazować samą nieświadomą tendencję ludzi do postępowania z dziećmi tak, żeby było im jak najłatwiej w tłumie. Nie zadają sobie pytań czy tłum idzie w dobrym kierunku... Iść pod prąd jest czasami cholernie trudno, ale chyba bardziej niż o stopień trudności warto pytać o słuszność kierunku.

No ale Frag, przecież to jest właśnie to określanie i ochrona granic, ja robię tak samo w pewnych sytuacjach, to nie ma nic wspólnego z żelazną konsekwencją. Gdy ja piszę, że nie zawsze jestem konsekwentna, to mam na myśli sytuacje gdy np. zdecyduję, że nie kupuję dziś słodyczy, ale potem zdaję sobie, że to naprawdę wyjątkowo trudny dzień dla Adasia i dziś właśnie będzie mu bardzo trudno znieść moją odmowę, to czasami zmieniam zdanie. Natomiast taka zmiana zdania nie godzi w moje granice, gdyż to kiedy jemy słodycze nie jest moją granicą, ale raczej zasadą, mającą wszystkim ułatwić funkcjonowanie.
Takie rzeczy które opisałaś, są zwyczajną obroną granic drugiego człowieka lub dbałością o jego potrzeby (sen), ale potrzeby, nie zachcianki (bajki). RB właśnie na tym się opiera, ją nie wiem jak Ty możesz rozumieć że jest inaczej

Frag, tak jak teraz Cię czytam, to widzę osobę stosującą RB. I odnoszę wrażenie że czytając mnie czy inne dziewczyny mylisz pojęcie potrzeby z zachcianką. Albo nie wiem co mylisz, ale w teorii gdzieś się na pewno nie rozumiemy.

Treść doklejona: 04.07.15 21:45
Jeszcze dopiszę może że to co ja chyba robię inaczej, to uwzględniam bardzo ciężkie emocjonalnie dni i wtedy odmawiam tylko tego, co naprawdę muszę.

Treść doklejona: 04.07.15 21:47
Co do zębów jeszcze to może zapytam tak: co byś zrobiła gdybyś wykorzystała wszystkie możliwe sposoby przekonania/zachęcenia dziecka, wszystkie które Ci tylko przyjdą do głowy i nadal słyszałabyś "nie"?

_Fragile_: Szczerze? Nie wiem. Nie byłam jeszcze w takiej sytuacji, bo na razie metody rozśmieszania nie zawodzą albo gadania o tym, że ząbki wołają "umyj mnie umyj mnie!". Są takie dni, kiedy ględzi tatusiowi "nie chcę niiiieeee chcę", ale wtedy się zamieniamy i ze mną już myje.

No właśnie, a ja jestem często...

A ogólnie co do Twojej wypowiedzi, to może jednak mniej się różnimy niż myślisz Natomiast z tego co piszesz masz chyba ogólnie dzieci takie "do przekonania", jak nie tłumaczeniem to zabawą, u nas jest tak: współpraca na 100% przez 99% czasu, ale tak na lajcie, że nie muszę wiele tłumaczyć, czy szukać sposobów. Natomiast przez ten 1% czasu jest NIEIJUŻKONIECKAPLICA! No silny charakter ma moje dziecko. I to są te momenty kiedy po prostu odpuszczam.

Frag, spoko nie samo zło z tego wynikło

Treść doklejona: 04.07.15 22:29
Padam, na dziś idę w kimę Ale jutro chętnie pociągnę dyskusję
Oraz też Ci coś Frag napiszę, ale to jutro już...

_Fragile_: No właśnie o to chodzi - dziecko, które jest nauczone w domu, że z jego zdaniem się liczą, może napotkać na ścianę, czy to w szkole, czy w pracy i wtedy mogą pojawić się problemy. Nie wiem, gdybam na razie.

Powtórzę się, ale ok - dziecko w rb uczy się nie tylko, że z jego zdaniem się liczą, ale także tego, że ono liczy się ze zdaniem innych. I w takim układzie nie powinno mieć problemów tego typu w szkole i w pracy, bo w rb dziecko nie jest pępkiem świata. Serio. To, że uznaje się jego prawo do stanowienia o sobie, nie oznacza automatycznie, że innym się te prawa odbiera. I w sumie nie wiem, dlaczego to ciągle jest kwestionowane.

_Fragile_: Chociaż z drugiej strony to któraś z dziewczyn słusznie chyba zauważyła, że dziecko nie jest trzymane pod kloszem i raczej spotyka się z takimi reakcjami ze strony dziadków/cioć/kolegów, czy kogoś tam innego, więc być może ta moja "ściana" jest wyimaginowana i nie jest to aż takie straszne zderzenie jak mi się wydaje.

Ano właśnie, bo raczej trzymanie pod kloszem nie jest uznawane za korzystne, niezależnie od opcji wychowania Więc ja się nie boję. Zresztą, widzę jak pierworodna sobie w przedszkolu radzi - zero problemów, zero "zderzeń ze ścianą". Niedługo młodsza idzie, to sobie potwierdzę albo i nie Ale jak dotąd jestem spokojna, do tego mam przykład w postaci trójki dzieci mojego brata - starsze od moich (szkolniaki już) i na pewno bardziej rb niż moje Problemów nie mają, powszechnie lubiane są i raczej do tej pory wszystko idzie gładko.

Ja to opisałabym tak: w RB dzieci dowiadują się że inni ludzie mają granice i że ważne jest by je szanować, ale też że im samym wolno jest wyznaczać swoje granice i dbać o nie. Poza RB mam wrażenie że dziecko dostaje przede wszystkim informację o granicach innych ludzi, prawo do posiadania i bronienia swoich jest mu przyznawane bardzo rzadko, albo wcale. To właśnie powoduje, że dziecko próbując nieustannie walczyć o to by jego granice były tak samo ważne, jak innych, po pierwsze nie może skupić się na tym by być wrażliwym na granice innych, po drugie wykorzystuje każdą możliwą okazję, wręcz je sobie tworzy, by za walczyć o swoje nie szanując przy tym niejednokrotnie granic innych. Co jest normalne. Dlatego RB pokazuje inną drogę, najpierw dziecko musi wiedzieć, że jego granicę są ważne i ma prawo ich bronić, a gdy będzie czuło się bezpiecznie na tym gruncie, nie będzie musiało o to walczyć, będzie mogło wykazać się empatią, zauważając i szanując granice innych. Wymagać uszanowania granic innych od dziecka, którego granicę są nieustannie przekraczanie to tak jakby samemu będąc zdenerwowany, próbować kogoś uspokoić.

Winni: Poza RB mam wrażenie że dziecko dostaje przede wszystkim informację o granicach innych ludzi, prawo do posiadania i bronienia swoich jest mu przyznawane bardzo rzadko, albo wcale. To właśnie powoduje, że dziecko próbując nieustannie walczyć o to by jego granice były tak samo ważne, jak innych, po pierwsze nie może skupić się na tym by być wrażliwym na granice innych, po drugie wykorzystuje każdą możliwą okazję, wręcz je sobie tworzy, by za walczyć o swoje nie szanując przy tym niejednokrotnie granic innych.

O właśnie, o to mi chodzi, tylko słów zabrakło. To nie zawsze widać, bo dzieci są różne i nie wszystkie walczą tak mocno o siebie. Niektóre po prostu podporządkowują się (po czym stają się ulubieńcami babć i cioć, stawianymi ciągle za wzór jako te "grzeczne dzieci"), co nie znaczy, że to jest ok. Może właśnie dlatego ja wybrałam rb, bo mam dziecko, które o własne granice walczy do upadłego? I rzeczywiście u nas widać, jak na dłoni to, o czym pisze Winni - za każdym razem jak próbujemy postąpić z H. w sposób autorytarny, szybko okazuje się, że to rozwiązanie przynosi więcej szkody niż pożytku.

_Fragile_: Ale wymagam z kolei, żeby chociaż powiedział "dzień dobry", z szacunku do osoby starszej, która go kocha i się czasem nim zajmuje.

_Fragile_: może robic wszystko, dopóki nie narusza granic innych ludzi.

_Fragile_: zanim wejdziemy mówię, że chciałabym, żeby nie biegał i nie krzyczał, bo to jest miejsce, gdzie ludzie przychodzą odpocząć i spokojnie zjeść. Jak bedzie miał ochotę poszaleć to będzie mógł jak zjemy i wyjdziemy.

Ale uważasz, że w rb coś takiego nie istnieje? Błąd. Jest dokładnie tak samo. Z tym "dzień dobry", to może nie było czegoś takiego, że ja wymagałam. Ale wyszło tak, że przecież widzą, że ja sama to robię, to naśladują. Kiedyś starsza zapytała po co właściwie ma mówić "dzień dobry" sąsiadom, których widzi tylko czasem, na schodach (bardzo logiczne pytanie zresztą, skoro nieraz rozmawiamy o tym, że trzeba zachować dystans w stosunku do obcych; przecież dla niej to faktycznie są obcy ludzie). Odpowiedziałam dlaczego ja tak robię. Przetrawiła jakiś czas, po czym sama zaczęła stosować to "dzień dobry" bez wyjątków. Nie musiałam odgórnie narzucać, wystarczył jej nasz przykład + upewnienie się czemu właściwie to ma służyć. A że ją znam bardzo dobrze, to jestem pewna, że jakbym chciała narzucić to z góry, to do teraz by demonstrowała, że nie będzie i koniec, kropka

Z resztą jest podobnie. Z tym, że jeśli chodzi o granice - to nie tylko granice innych ludzi są ważne, ale także dziecka.

I ja też często mówię, że np. jak wejdziemy do gabinetu lekarza, to chciałabym, żeby zachowywały się cicho, by lekarz mógł pracować. I przykłady można by mnożyć w nieskończoność. I tak się spytam - naprawdę wciąż widzisz w rb wychowanie bezstresowe?

Winni: zazwyczaj wystarczy że powiem: Adasiu żegnany się i wchodzimy i on po prostu się żegna i wychodzi,

Ooo, właśnie, tak to działa. I dzieciaki z automatu zwykle przyjmują, że to norma, że rodzice tak robią, to my też. Takim maluchom tak naprawdę nie trzeba takich spraw narzucać odgórnie, najczęściej kierują się naszym przykładem.

No i ważne jest chyba też to, że skoro dziecku dajemy takie same prawa, jak innym członkom rodziny, to ono nie będzie miało poczucia, że jest mniej ważne. Że stosujemy podwójne standardy ("co wolno wojewodzie... itd."). I tym samym nie będzie miało powodu do kwestionowania tych wszystkich norm zachowania, jakie chcemy mu wpajać. No bo skoro wszystkich traktujemy z jednakowym szacunkiem, to ono nie ma powodu od tego odstępować.

_Fragile_: . Ale są momenty, kiedy ma "foszka" i mówi, że się z babcią nie przywita "nie, bo nie". To wtedy tłumaczę. Tak jak mówię - buzi niech nie daje, niech się nie przytula, ale niech chociaż kulturalnie powie dzień dobry.

A to ja tego nie robię, ale i też wyjątkowo rzadko mi się zdarzają takie sytuacje. Uznaję, że skoro naprawdę prawie zawsze się wita, to z tych kilku procentów gdy nie chce, po prostu wyrośnie.

_Fragile_: U nas niestety z babcią takie sytuacje są nagminne, z jedną i z drugą, czasem mam wrażenie, że on coś do starszych pań ma ;))

A może to właśnie przez to, ży Ty radykalnie tego wymagasz?

Treść doklejona: 05.07.15 08:43
Ooooo za ostatnie zdanie

Frag, ale sądzisz, że gdybyś to Krasnalowi odpuściła, to co? Nie wyrósłby z tego za rok, dwa? Już zawsze nie witałby się z babciami? Zmierzam do tego, że mi się wydaje, że odpuszczenie tego mogłoby po skutkować szybszą zmianą tej sytuacji, natomiast Twoje "upieranie się", chyba tylko umacnia Krasnala w jego obiekcjach. Chyba

_Fragile_: Hydro, przepraszam, ale gdzie ja KIEDYKOLWIEK napisałam, ze rb to jest bezstresowe? Nawet wczoraj pisałam, że ja WIEM, bo widziałam na własne oczy co to jest wychowanie bezstresowe, czyli podejście "niech robi co chce, mnie to nie obchodzi, niech mi nie przeszkadza". Chyba mnie z kimś pomyliłaś...

Nie mówię, że wprost tak piszesz gdziekolwiek. Ale tak między wierszami jednak da się wyczuć, że nie masz do tego zaufania, że obawiasz się, czy w ostatecznym rozrachunku jednak taki dzieciak nie pójdzie drogą "róbta co chceta".

Pochwalilabym dyskusje, ale nie bede dla waszego dobra :D
Duzo mi sie rozjasnilo..
Wg mnie kluczowa kwestia jest nastepujaca

Winni: RB pokazuje inną drogę, najpierw dziecko musi wiedzieć, że jego granicę są ważne i ma prawo ich bronić, a gdy będzie czuło się bezpiecznie na tym gruncie, nie będzie musiało o to walczyć, będzie mogło wykazać się empatią, zauważając i szanując granice innych

Mnie to sie od razu skojazylo z "paryskimi dziecmi" (tak jak i Fragile zreszta;)
Druckermann pisze o "sztywnej ramie otaczajacej duzo swobody". Nalezy byc stanowczym w nielicznych sprawach a poblazliwym w reszcie.
Ja mam akurat taki charakter, ze moich granic nie daje przekroczyc. Jak jest powiedziane tak, to koniec, trudno. Czy to jest w zgodzie z RB? Czy RB zaklada mozliwosc sporadycznego przekraczania granic? Bo umknelo mi to.

I mam przemyslenie odnosnie slepego sluchania nauczycieli, w sensie bez kwestionowania. Ktoras z dzieczyn, przepraszam nie pamietam ktora, pisala o autorytecie nauczyciela. Ja nie chce zeby moje dziecko takie bylo. Jak dziecko uwaza, ze polecenie jest niewlasciwe, to ma prawo pytac dlaczego oraz sie nie dostosowac - a nie zrobic cos tylko dlatego, ze nauczyciel kaze. ALE. Jesli popelni blad, tzn. nie zrobi czegos co powinien byl, powiedzmy nie wyrzucil gumy do zucia, to musi poniesc tego konsekwencje. Np. wiecej nie dostanie gumy do zucia. Innymi slowy, chcialabym dac dziecku prawo do bledu. Nie wiem, czy to zawsze zda rezultat. To tylko moje teoretyczne przemyslenia. Czy jest to zgodne z zalozeniami RB?

Winni: Jednego dnia przeszkadza mi granie w piłkę w domu

ok, inaczej rozumiemy słowo granica;) Dla mnie granica, to coś, co mi zawsze przeszkadza, bez wyjątku..
Ale nieistotne, rozumiem o co chodzi ;)
Granie w piłkę na przykład zawsze jest w mojej granicy. Oczywiście pewnie jest granica w granicy, że np. nie można rozbić lampy, ale to logiczne.. Dopóki nic nie niszczysz, to se graj..

Winni, ja mam roczniaka, więc jeszcze trudno o przykłady, zwłaszcza, że on jeszcze nie kuma granic nic a nic. Ale np. nie wolno szarpać kwiatka, nie wolno ściągać powieszonego prania z suszarki. I choćby nie wiem co nie pozwalam. Ale skutek tego taki, że czasem 20 razy ściągam mu rączkę z łodygi mówiąc nie wolno, to jest roślinka, a ten w końcu ma ubaw po pachy. Więc po prostu ograniczam jego dostęp do kwiatka.\
Albo np można bawić się pilotem i bateriami (ulubiona zabawa ever!) ale nie wolno brać baterii do buzi. Kilka razy mówię, że nie wolno, w końcu zabieram. Tak rozumiem granice, a nie że wczoraj się mogłeś bawić pilotem, a dziś nie, bo coś tam..

Agatella z roczniakiem to co innego, bo on jeszcze nie jest w stanie ogarnąć wielu Twoich tłumaczeń, no i trudno nazwać osobistą granicą nieszarpanie kwiatka. To raczej zasada, tak samo jak powiedzmy kwestia tego że nie rzucamy kubkiem, albo nie chodzimy w butach po domu. Granicę to w mojej opinii raczej rzeczy, których Ty z powodów odczuć emocjonalnych nie możesz znieść, albo znosisz z trudem.

_hydro_: Ale tak między wierszami jednak da się wyczuć, że nie masz do tego zaufania, że obawiasz się, czy w ostatecznym rozrachunku jednak taki dzieciak nie pójdzie drogą "róbta co chceta".

A, pominęłam. Tak, w sumie tak. Tak samo jak nie podobał mi się ten przykład z dzieci paryskich o niemowlętach. Po prostu nie jestem w stanie stosować czegoś, do czego nie mam przekonania. Ale to nie znaczy, że uważam, że to jest wychowywanie bezstresowe, bo bezstresowe jak mówię - sama widziałam i to jest hardcore nieporównywalny z niczym innym. Natomiast tak jak pisałam - część rzeczy do mnie nie przemawia, jak w każdej metodzie.

Winni: dziecko wychowywane w RB nie będzie żuć gumy podczas lekcji, a jeśli nawet to sądzę, że posłucha nauczyciela gdy ten poprosi o zaprzestanie.

Skad taki wniosek?
Bo wwychodzilo by na to ze takie dzeci to anioly;)

Winni: (niewłaściwe polecenie ) to co innego, i tu RB właśnie wyposaża dziecko w umiejętność odmowy

a skad dziecko ma wiedziec co jest newlasciwym poleceniem? Przeciez moze za takie wziac np. to zucie gumy.

Nie przekonuje mnie ta wypowiedz;) Gdyz brak argumentow, a na slowo ci nie wierze ;))
Bo przeciez nie mowie tylko o zuciu gumy. Generalnie.. skad dziecko ma miec "barometr" co jest poleceniem dobym , a co zlym. I po drugie, skad pewnosc, ze gdy rozpozna dobre polecenie, to sie do niego zastosuje.

Dominika, to potem mi pożyczysz, OK? ;-))