Agatella, pamiętaj, że mówimy o dzieciach nie 2-3 letnich, ale troszkę starszych, które już nie są głupiutkie. Czasem się nam wydaje, że dzieci szkolne są jeszcze malutkie. Pierwsze klasy, to jednak pani jest jedna, dzieciaki są zazwyczaj bardzo przywiązane, chyba niewiele jest takich problemów, żeby się buntowały, pyskowały. A czwarta klasa to już młodzież, rozumna dość chyba

Wiem. Chodzi mi o to, że naprawdę dzieci są rozumne. Przypomnij sobie siebie z tego czasu. Wszystko trzeba było Ci tłumaczyć, czy jednak mogłaś sama wyciągnąć wniosek "aha, pani od historii pewnie przeszkadza struganie ołówka i ciągłe chodzenie, dlatego sobie tego nie życzy"? Są pewne rzeczy, których można się domyślić i nie trzeba ich tłumaczyć nawet dziecku. Tak samo z tymi:

Agatella: : a skad dziecko ma wiedziec co jest newlasciwym poleceniem? Przeciez moze za takie wziac np. to zucie gumy

Chyba można dziecku szkolnemu w takiej rzeczy zaufać? Że jak nie wie, to zapyta, albo przyjmie jakie jest?

No dobrze, nie moge sie spierac, bo dziecka w tym wieku nie mam. Ale ok. Przyjmijmy, ze dziecko szkolne rozroznia polecenie wlasciwe od niewlasciwego. Ale czy na pewno zawsze beda sie stosowac do tych wlasciwych? Winni zasugerowala ze tak. A ja sie pytam, ktory aspekt/element wychowania zgodnego z RB temu sluzy. Bo brzmi to troche nierealnie.. Ja np. bylam grzeczna, bo balam sie gniewu rodzicow. Gdyby nie to, to kto wie jakbym sie zachowywala;) Chwalona nie bylam, ale bylam za to porownywana do innych na moja niekorzysc, czyli standard tamtych lat;)

Winni: dziecko wychowywane w RB nie będzie żuć gumy podczas lekcji, a jeśli nawet to sądzę, że posłucha nauczyciela gdy ten poprosi o zaprzestanie.

Tu:)

Luzik,
ja cytat podalam, nie widac go u ciebie? Bo u mnie widac.
To zaraz wkleje cala wypowiedz i pogrubie to co wazne..

Treść doklejona: 05.07.15 20:48
"Agatella, ją się zgadzam w 100%, natomiast wydaje mi się, że dziecko wychowywane w RB nie będzie żuć gumy podczas lekcji, a jeśli nawet to sądzę, że posłucha nauczyciela gdy ten poprosi o zaprzestanie. Sytuację, które opisałaś (niewłaściwe polecenie ) to co innego, i tu RB właśnie wyposaża dziecko w umiejętność odmowy lub przynajmniej dociekania, co dla mnie jest bardzo pożądane. Dziecko przyzwyczajone do "szacunku" i posłuchu tylko dlatego że to nauczyciel pewnie nie odważy się "postawić" i wtedy zależnie od sytuacji, może być nieciekawie."

Byc moze skopalam cos, bo cytowalam z pprzedniej strony..

A ja napisalam, ze sugerujesz, a nie zapewniasz ;)
I nie pytam sie, bo szukam dziury w calym, tylko chce sie czegos dowiedziec. Jezeli nie ma jednoznacznej odpowiedzi (albo jej akurat nie znasz) to nic sie nie dzieje, bo i tak uwazam, ze metoda RB jest godna uwagi. Zlapalam sie na tym, ze chwale za duzo, za czesto.. Teraz moze nie chce wyeliminowac zupelnie chwalenia, ale chce rozlozyc ciezar, tzn. nie zawsze chwalic, a czesto umacniac poczucie wlasnej satysfakcji u dziecka. Moim zdaniem te dwa podejscia nie gryza sie i mozna "upiec dwie pieczenie na jednym ogniu". Tzn. chwalic a jednoczesnie nie wychowac zaleznego od pochwal dziecka.

Ok:)

Czytam o różnych metodach wychowawczych, staram się uczyć się, rozwijać, ale nie realizuję ślepo danego programu. Bo dzieci są różne. I sytuacje są różne.

Wracając do wątku chwalenia - ja też byłam bardzo chwalona i doceniana przez rodziców. Nie ślepo, ale potrafili dostrzec we mnie moje zdolności i na nie kierować swoją uwagę. I tak - nie uważam, że albo pochwała, albo uwaga. Właśnie jedno z drugim się dopełnia. Wyrastałam więc w słodkim przekonaniu o własnej wartości i doskonałości. Szkoła - zderzenie - poczucie zawodu. Ale co się działo dalej? Widziałam rozdźwięk, to, że w domu się mnie docenia, a w szkole nie. I co zrobili rodzice? Nadal mnie utrzymywali w poczuciu, że jestem zdolna i nieprzeciętna, tylko że bywam rozkojarzona, leniwa i niedokładna. I żebym nad tymi cechami popracowała. I to poskutkowało. Nie miałam piątek ze wszystkich przedmiotów (bo ukierunkowana byłam na to, co mi dobrze szło), ale z tych "moich" byłam najlepsza. I to pomogło mi dalej w życiu. To, że od najmłodszych lat rodzice mówili mi "jesteś W TYM dobra!". I byłam. Nie dla rodziców, nie dla siebie, tylko dla samego stanu rzeczy.

Druga rzecz, która mnie nurtuje: piszecie, że dziecko ma być zadowolone z rysunku (czy też innej pracy) dla siebie. Żeby nie warunkować swojego zadowolenia od opinii zewnętrznej. Ale! Jak to w takim razie odnieść do sytuacji, kiedy dziecko robi coś DLA MAMY? Po prostu - chce jej sprawić przyjemność. Czy wówczas też zamiast szczerej radości i zachwytu mam analizować treść pracy i odnosić ją do tego, jak dziecko ją widzi? Takie zachowanie według mnie oduczy dziecko dawania, takiego szczerego, dla radości zarówno obdarowanego, jak i darującego. Bo przecież dając coś nie chcemy tylko siebie zaspokoić - myślimy o tej drugiej osobie, o jej uczuciach, o tym, żeby zrobić to tak, żeby się jemu/jej podobało, a nie mi. Prawda? Więc oczekujemy, że jeśli się spodoba, to wzbudzi to radość tej osoby. Czy to wyrazi słowami "piękna praca! świetnie to zrobiłaś!", czy "bardzo mi się to podoba", to tylko inny dobór słów na wyrażenie tej samej emocji. Ale jak zacznie kręcić "a czy ty jesteś zadowolona z wykonania tej pracy?", to cała idea prezentu weźmie w łeb. Tak mi się wydaje, ale poprawcie mnie, jeśli się mylę.

Przeczytałam ten tekst o wpływie środowiska. Moje dziecko OD URODZENIA wie, czego chce. Mam z nią Sodomę i Gomorę, bo żeby ją przekonać do jakichś zachowań, jeśli ona ma inne zdanie, to graniczy z cudem. Na racjonalny argument w stylu: "no popatrz, w autobusie wszyscy siedzą, widzisz, żeby ktoś łaził po siedzeniach?" odpowiada bez mrugnięcia okiem "tak! ja łażę!". Kocha chodzić boso, więc wszystkie dzieci na placu zabaw czy w przedszkolu mają buciki, a ona nie (to akurat chyba genetycznie po mnie przejęła, hehe). I tak dalej. No ale nie o tym chciałam pisać. Autor uważa, że należy dziecko uczyć samodzielności, bo nie zawsze będzie miało przy sobie rodziców - zgoda. Ale nie do końca. Bo wczesne dzieciństwo wymaga rodziców, opiekunów, w tym okresie kształtuje się osobowość dziecka, którą będzie miało przez całe życie. Dzieci nie będą analizować dlaczego robią tak a nie inaczej. Będą robić tak, jak je nauczą rodzice (chyba, że jak moje dziecko mają swój unikalny własny pogląd). Jeśli natomiast to, czego nauczą się w domu będzie trwałe i rozsądne, to podwórko nie będzie miało na to wpływu. Przynajmniej w głównej mierze. Bo akceptacja rówieśników zawsze będzie potrzebna.

Moja Babkę mi ten obrazek przypomina :P

blackberry: Na co dzieciak ze smutną minką zapytał: "A mówić mogę?"

Padłam

Dzisiaj się natknęłam na dobry tekst o poczuciu własnej wartości, może komuś się przyda:

Jak wychować człowieka z poczuciem własnej wartości?

Tu fajny artykuł w duchu RB o nagradzaniu i karaniu: klik

Myślę, że to pasuje do tematu
http://forsal.pl/artykuly/892182,dzieci-pierdoly-hodujemy-zombie-ktore-nie-wiedza-kim-sa-i-dokad-zmierzaja.html

Rodzinnie jesteśmy "wyznawcami" NVC. komunikacja w mojej rodzinie zyskała na tym znacznie. znaleźliśmy także grupę zakręconych ludzi i przedszkole/szkoła do której chodzi moja córka także komunikację opiera na NVC.

cieszę się że coraz więcej taki miejsc mamy, gdzie dzieci są brane pod uwagę

Ja mam dwójkę. Sprawdza się najbardziej ze wszystkich możliwych podejść. Bo wiesz, ja nie jestem niestety człowiekiem, który potrafi cały czas być taki dobry dla świata, za dużo mam wad i słabości. Walczę z nimi, czasem mi nie wychodzi. Ale się staram, bo widzę, że warto. Ile razy podchodzę do trudnych siostrzanych relacji, nazwijmy to, "tradycyjnie", to najczęściej efekt jest opłakany. I odwrotnie, za każdym razem, gdy daję radę jednak pójść w stronę nvc, to pozytywny efekt sam mnie nieraz zaskakuje. Szkoda tylko, że dla mnie to takie trudne, że nie potrafię z automatu tak, tylko muszę się bardzo starać i ciągle nad sobą pracować. No ale, skoro to wszystkim wychodzi na dobre, to chyba warto?

Dziewczyny, czytam ten watek w miare "na biezaco" i staram sie, bardzo sie staram wprowadzac to wszystko w zycie. Wiecej empatii, zrozumienia. Ogolnie staralam sie nigdy nie drzec kotow z dziecmi. Duzo tlumacze i do tej pory bylo ok. Tzn raz lepiej raz gorzej, ale tak jak ktos napisal najtrudniejsze jest opanowanie samego siebie, zmiana swojego podejscia gbo ja ogolnie nerwus jestem tylko ciagle na dawce melisy). Natomiast teraz mam juz serdecznie dosc!!? Sa takie dni kiedy moj starszak nie przestaje jeczec, wymuszac wszystkiego wrzaskiem mimo, ze probuje okazac zrozumienie, nie neguje jego emocji, podaje alternatywy np do bicia. To juz sobie juz sobie nie radze z nim. Albo mnie bije, albo wrzeszczy albo jeczy juz mi az na glowe siada. Juz czasem mysle sobie, ze to przedszkole (zaczyna 1 pazdziernika) to jakies wybawienie
Mlodszy, mimo ze wychowywany w ten sam sposob yo jakis latwiejszy w komunikacji, w porozumieniu. Ostatnio nawet jak starszak wrzeszczal to sam z siebie podszedl maluch i zaczal mu robuc palyszkiem "niu niu". Mialam wrazenie, ze juz tez ma dosc, tez mu uszy "wiedna". Normalnie wysiadam psychicznie
W sumie nie wiem czy to ten watek i czego oczekuje. Chyba najbardziej wyzalic sie potrzebowalam, bo juz widze jak zaraz beda komentarze od rodziny, ze "to wszystko przez to bezstresowe wychowanie"...no i co gorsza ja juz sama zaczynam watpic, ze dobrze postepuje, ze moze faktycznie "trza go bylo trzymac krotko"(zart)
No to tak wlasnie...macie jakies pomysly jak go ogarnac i nie dac sie zwariowac?

Uuuch, u mnie też nerwy siadają często i trudno mi czegoś nie "wymusić" na dziecku, gdy on pół dnia na mnie wisi i wszystko wymusza, a już w ogóle hardcore się robi gdy w tle drze się ten młodszy.
Tak jak Wy, mam dużo pracy nad sobą/nad strategiami bardziej humanitarnymi ;-) do wykonania...

Ja mowie zawsze:jasne ze kupie.a za 5 min zapomina.przynajmniej u nas tak jest.i pewnie bym kupiła jakby się uparl.ale moje przyrzeczenie mu wystarcza,hehe

U nas strategia na sklep i "kup mi", "jedźmy... (do zoo np o 22 w nocy ) jest: chciałabyś to mieć? Podoba ci się to? Pokaż mi, co ci się w tym podoba. Aha, jest miękka i dobrze się przytula? (na rzecz namacalną). Lub: myślisz, że chciałabyś się tym pobawić? Tak jak dziecko z reklamy? Zobacz, ten konik jest fioletowy. Lubisz ten kolor? Dlatego ci się spodobało? (na reklamę). Pamiętasz jak świetnie ostatnio było oglądać zwierzaki? Który ci się najbardziej podobał? Opowiedz mi, co pamiętasz. Wolisz, żebym ja tobie opowiedziała?

A na marudzenie całodniowe:
Staram się zrozumieć czemu marudzi. Nie o co, bo to zawsze są rzeczy, które się po prostu nawiną i nie mają znaczenia, tak naprawdę. Moja marudzi jak jest: śpiąca, głodna, niewybiegana, zbyt zmęczona, nie może sobie znaleźć zajęcia twórczego, zbiera ją choroba, coś jej psychicznie nie gra (przedszkole ), potrzebuje slow-day i mamy na wyłączność na jakiś czas. Oczywiście, nie mówię jej, jak po raz setny słyszę jęki i "bo tak!" że pewnie jest zmęczona, ale staram się znaleźć, co jej może być i jakoś temu zapobiegać. Matka musi myśleć o wszystkim naprzód: o 13 się nie umówię na kawę z siostrą, bo to jest czas, kiedy moje dziecko może być zmęczone i nie da nam posiedzieć, ani tym bardziej nie wytrzyma drogi autobusem. Więc usuwam sobie kłody spod nóg i umawiam się albo na rano albo po spaniu (jeśli wiem, że będzie spała). Niektóre dzieci są łatwiejsze w obsłudze i się po prostu upominają o to, co potrzebują, a inne prowadzą taką wojnę podjazdową: coś chcę, ale nie wiem co i dopóki nie zgadniesz, co ja chcę, będę jęczeć o wszystko jak u Kubusia Puchatka: "i był wdzięczny Krzysiowi, że ten nie zapomniał odpowiedzieć na pytanie, które Puchatek zapomniał zadać"

Frances: A wlasnie co mowicie dzieciom gdy prosza Was by im kupic kolejna zabawke? Tzn u nas to jest tak, ze K np oglada bajki i jakas reklama kucykow pony - o mamo! Kupisz....

A ja kupuję :P... Ale nie od razu :P... Po prostu wiem co kupić na urodziny, gwiazdkę, itp... Ale żeby tak od razu to nie. Tłumaczę, że kupię, ale na dane święto... To jest o tyle dobra sprawa, że w między czasie i on i ja mamy czas na weryfikację tego czy dana rzecz jest tylko chwilą zauroczenia/ kaprysem czy prawdziwym marzeniem...

Ja niestety nie mam wyboru przedszkola, wozić 45 km do Poznania nie będę bo to niewykonalne. Trudno cokolwiek wyprzedzić u starszaka jak wisi na mnie a ja muszę przewinąć nakarmic małą i starsza nie chce niczym się zająć, tylko na mnie siedzi. Jedyne co ją zajmie to bajki ale tego nie chce nadużywać.
Co do sklepów to u nas z zachcianek jest tylko soczek w kartoniku i najczęściej kupuje, chociaż czasem tłumacze ze wole jej kupić owoc i jest ok.
Zabawek nie kupujemy albo rzadko, jak widzę ze coś fajnego, kreatywnego. Chociaż tyle ze nie mamy afer o zabawki i słodycze bo nie ogląda tv,reklam, nie je słodyczy.

Frances, u nas jeszcze, oprócz tego, co dziewczyny napisały, gdy jest nerw wielki Adasia, pomaga pytanie: czy chciałabyś usłyszeć, co ją chcę powiedzieć? Bo jak on krzyczy i ja próbuję cokolwiek mówić, to często się nie da, nie pozwala mi. A na takie pytanie, gdy odpowie "tak", zawsze mówię, że "ok, jak już będziesz gotowy, żeby mnie usłyszeć, to mi powiedz". Takie proste słowa działają u nas bardzo uspokajająco.

Frances: Czasem az mam ochote wrzasnac najgorszymi wyzwiskami i mi by pewnie ulzylo

Ja w głowie puszczam sobie nieraz takie wiąchy, że dopiero uszy więdną musi mi to wystarczyć haha.

Z zabawkami mam identyczną strategię, jak cestmoi. Chociaż moje dziecko jest słabo kumate w tej kwestii i nie rozumie, że wszystko co jest w sklepie można kupić. Ogląda, pomaca i odchodzi

Co do jojczenia cały dzień to nie wiem tak do końca, myślę że w dużej mierze to temperament musi dawać znać o sobie, ale ostatnio w wolnych chwilach () czytam "Twoje kompetentne dziecko" i przemyśliwuję sobie opisaną tam koncepcję, że dziecko prawie zawsze WSPÓŁDZIAŁA z rodzicem, tzn. w swoich zachowaniach sięga do jądra problemu, który istnieje w rodzinie. Np. nie chce jeść przy wspólnym stole z resztą rodziny, bo czuje że panuje napięta atmosfera i traci apetyt. Chociaż myślę, że trudno samemu u siebie taki problem "zdiagnozować" i w żadnym wypadku nie chcę Ci Frances nic sugerować, to tak sama dla siebie zapamiętałam, że jak będziemy mieć jakieś trudności w relacjach z dziećmi, to muszę się najpierw sobie wnikliwie przyjrzeć.

A z innej beczki - jak w duchu RB odpieluchować dziecko? Bo ja żesz pierniczę to, mam wrażenie że nigdy się w tej kwestii nie dogadamy. Majtki chce nosić, ale korzystać z kibelka już nie chce. Pieluchę też chce nosić, ale jak chcę ją zmienić to wyje i się płoży na ziemi (czasami, bo zazwyczaj współpracuje).

Rady "zdejmij pieluchę i się tydzień-dwa poużeraj" do mnie nie trafiają. Próbowaliśmy rozwiązywania problemów z burzą mózgów i wypracowywaniem rozwiązań (w innej konfliktowej sytuacji zadziałało przepięknie), ale lipa, nie pomogło. Intuicyjnie - po prostu czekam. Ale znowuż mąż mi miauczy, żeby nie doprowadzić do tego że jak jej nie "pomożemy" jakoś, to sama do tego nie dojdzie i będzie miała wobec innych dzieci kompleks, że jeszcze nosi pieluchę. Możliwe to jest?

Nie nie, nie muszę. Myślałam jednak, że zaobserwuję jakiś progres w tym obszarze, a tu nic.
Dziwi mnie to, że Hania - dziecko bystre i ogarnięte we wszelkich innych kwestiach - jeszcze tego nie załapała. Czekam więc i czekam, i doszukuję się co robię nie tak