_hydro_: Jakby się nie lubiły, to by się razem nie bawiły, nie dzieliły itd. Dobrze kombinuję?

Moim zdaniem tak. Ja nawet z moimi przyjaciółkami potrafiłam się poprztykać, pokłócić, a potem znowu się kochałyśmy najbardziej na świecie ;)

_hydro_: czy rodzic ma prawo narzucać dzieciom, żeby koniecznie zachowywały się w tej kwestii tak, jak on to sobie wyobraża?

Absolutnie nie, ja tego nie twierdziłam. Nie dość tego - nawet jeśli rodzic by spróbował narzucać, to może się na tym nieźle przejechać albo w ogóle nic z tego nie wyjdzie.

Justyś ale czy to,żeby Maks miał kogoś było jedynym powodem, dla którego jesteś w ciąży?
Chyba nie co?
Bo NP. Mój tata to są z bratem Jak wrogowie pRawie, co prawda to długa historia ale i tak w życiu bywa...
Za to Wujek niezaradny życiowo i najbardziej tata się boi, że jak z jego mama będzie źle, bo ojcie w juz nie żyje,to na nim spocznie obowiązek opieki.. A nie trawia się totalnie

Asiula- dokladnie tak. Maksiu byl planowany dla nas, zeby miec dziecko zeby zaspokoic instynkt macierzynski. Aleks byl planowany glownie jako rodzenstwo dla Maksa. Oczywiscie ze chcialam miec zawsze dwojke lub trojke dzieci, lubie duze rodziny, ale chcialam zeby dzieci mialy mala roznice wieku, zeby byli dla siebie kolegami. A n ie zebym miala dwoch jedynakow. Ale maz moj to jasno mowi, ze Maks dla nas a Aleks dla Maksa. Oczywiscie Maks tez jest dla Aleksa, bo oni sa obydwoje planowani na raz- ze sie tak wyraze. Maz to odkad zaczelismy rozmawiac o dziecku, to od razu powiedzial, ze albo dwoja albo wcale. Ale zeby mial miec dzieci tylko " dla siebie" to wystarczyloby mu jedno.

Czytałam niedawno "rodzenstwo bez rywalizacji" goraco polecam i tam na koniec sa przyklady ludzi, ktorzy opisuja swoje relacje, najczesciej trudne
z rodzeństwem, u mnie w rodzinie tez roznie bywa, są przypadki ze wcale ze soba sie nie kontaktuja, urazy spowodowaly ze nie gadaja ze soba od lat
Autorki ksiazki (chyba autorki) twierdza ze duza role odgrywa podejscie rodzica....by ta wiez jednak była...mysle ze cos w tym jest.

U mnie bylo ciezko z siostra, mala roznica wieku, zazdrosc, ale z czasem w doroslym wieku wypracowalysmy sobie
fajny kontakt...obie chcialysmy, zalezalo nam. Wazne dla mnie takie więzy krwi i z kuzynami.

Wczoraj odżył wątek-a nam się wkurat wczoraj zdarzyła pierwsza scenka nerwów Agatki z powodu braciszka
a raczej jego sliniaczka, wypatrzyla w ubrankach nowy śliniaczek i mowi ze to Agatki, wiec tłumacze, ze braciszka
a ona swoje...i w płacz- więc tlumaczenie, ze to maluszka, ktory sie pojawi, ze dla niej za maly ze ma swoje itp.
a córka łzy jak grochy i pełna rozpacz....no tak do tej pory wszystko dla niej!!!! było rzucanie sie na podloge, uspokoiłam ją trochę
i dzis juz była pogodzona z tym sliniakiem, powtarzala ze to dla dzidzi w brzuchu ( zaczela rozumiec pierwszy raz)
ale czuje ze to wierzchołek góry lodowej emocji ktore nas czekają

_hydro_: Jak widzę, ile moje dziewczyny uczą się od siebie nawzajem każdego dnia, jak się uczą razem funkcjonować, rozwiązywać konflikty itd., tojestem całkowicie przekonana, że gdyby każda z nich była jedynaczką, to bardzo, bardzo wiele by straciły.

Ooo, pięknie ujęłaś to, co miałam na myśli. Bo przecież jak będą nastolatkami to zaczną się ich własne sprawy, potem się rozdzielą od siebie i od nas i sobie pójdą dalej tworzyć swoje życia (taką mam nadzieję ;))). Ale póki co to jest naprawdę fajna rzecz. Taki Krasnal - musi się nauczyć, że zabawkami się dzielimy, że owszem, czasem jest moje-twoje, ale większość jest "nasza". I że czasem trzeba poczekać, bo brat się czymś bawi. Czasem trzeba zapytać, czy może wziąć. I takie zwykłe - łatwiej pójść na bal karnawałowy jak będzie tam Gugiś niż samemu, łatwiej znosić cały dzień w domu jak jest chory jak obok ma kompana do zabawy. Kumpla nie zaprosimy jak wirusy szaleją, a tak mają siebie.

jak ktos jest nudny to bedzie sie nudzil sam ze soba, na to juz rady nie ma.
ja nie jestem jedynaczka a i tak swiat inaczej jak u mamy sobie nie wyobrazam.
ja znalam super jedynakow, jakos zawsze przyjaznilam sie z jedynakami, hehe, nie wiem z czego to wynika, ze z jedynakami super sie rozumiem. albo na samych takich fajnych trafiam.
wg moich doswiadcczen jedynacy potrafia budowac bardzo fajne silne przyjaznie, umieja sie wbrew opiniom dzielic. nie chce uogolniac, ja akurat spotkalam takowych. z jedna kolezanka przeszlysmy razem cala podstawowke, z druga liceum, potem z takim chlopakiem sie kumplowalam - tez jedynak, na studiach tez z jedynakami przystawalam. czysty zbieg okolicznosci chyba, ale jakies takie mam doswiadczenia. teraz mam tez jedna dobra kolezanke jedynaczke. cos mnie do jedynakow ciagnie...;-P

Ewa-nie wiem jak dziecko może być "nudne" ? ..sama jestem jedynaczką,i średnio mi się podobała zabawa sama z sobą,jasne bawiłam się ,ale zdecydowanie lepiej spędzałam czas kiedy wpadała moja kuzynka i wtedy zabawa była o wiele fajniejsza.

a ja jestem zdania, ze jak ktos jest ciekawy to sie soba i ze soba zajmie. i sie nie nudzi.
wpis z ktorym sie zgadzam

Dżasti a czemu by z siostrą nie mógł grać w piłkę?
Ja wychowywałam się w sumie z dwoma starszymi kuzynami (jeden starszy o rok a drugi o dwa lata) i zawsze bawiłam się właśnie w typowo chłopięce zabawy (przynajmniej aż do czasu podstawówki bo później miałam więcej koleżanek)
Także nie obca mi piłka nożna, łażenie po dachach i drzewach, skoki panterką przez płoty itp. ;)

*Inteligentny człowiek nigdy się nie nudzi*

A ten tekst to mnie zawsze rozwala ;) Trzeba też dużo inteligencji, żeby potrafić się nudzić, bo to też ważne i dla zdrowia psychicznego i fizycznego :)

Ja tam patrząc ze swojej perspektywy stwierdzam, że człowiek jest jednak zwierzęciem stadnym. Był czas kiedy miałam moment "odludka" i najchętniej bym do ludzi nie wychodziła, stale miałam coś do obejrzenia, czytania, zrobienia, ale potem mi przeszło A patrzę teraz na moje starsze dziecko, które po dwóch tygodniach w domu chodziło po ścianach, wrócił ze żłobka i nawija "mama, był Wojtuś i Maksio i Bruno i bawiliśmy się i ganialiśmy i tulilismy, tęskniłem bardzo, bardzo, czy wczoraj też idziemy do żłobka?". I niech mi ktoś powie, że rodzeństwo/towarzystwo rówieśników nie jest dobre...

Ja myślę, że rodzic jedynaka nie do końca ma porównanie, jak to jest, gdy się ma dwójkę i więcej dzieci. Różnica jest kolosalna wg mnie. Posiadanie rodzeństwa to chyba jedno z najbardziej rozwijających doświadczeń, jakie można mieć w dzieciństwie. I w dodatku coś, czego nie da się niczym zastąpić. Bo przedszkole czy żłobek to jednak nie do końca to samo, na trochę innych zasadach się tam funkcjonuje. Dla mnie to nie podlega żadnej dyskusji, uważam, że w 100% lepsze jest rodzeństwo niż jego brak.

PS I jeszcze raz, żeby nie było nieporozumień - nie mam nic do jedynaków, do rodziców jedynaków, do ich decyzji itd. Nie twierdzę też, że jedynaki są w czymś gorsze. Nie są. Ale wolę opcję "rodzeństwo" bez najmniejszych wątpliwości, bo widzę, jak wiele to daje moim dzieciom na co dzień.

Krótki poradnik, jak zepsuć rodzeństwu wzajemne relacje

Dobry tekst. Sama takie błędy popełniam, do tego mając jak najlepsze intencje... No ale zawsze można robić coś lepiej

PS U nas kryzys minął. Nie wtrącaliśmy się zbytnio, temat przegadaliśmy ze starszą dając jej prawo do wyrażenia swojego zdania. I tyle. Niedługo potem wróciło do normy. Aktualnie siostrzana relacja jest w szczytowej formie

Nie wiem, dżasti, jak ty do tego podchodzisz, ale ja nie traktuję żadnych tekstów/książek/blogów/czegokolwiek jak wyroczni. Czytam, bo lubię, czytam, bo chcę więcej wiedzieć, bo a nuż poznam coś, o czym nie miałam pojęcia, a co jest zgodne z moją wizją macierzyństwa, czytam, bo to zawsze poszerza horyzonty. Natomiast myśleć staram się jednak samodzielnie - czytanie w tym nie przeszkadza, a może nawet wręcz przeciwnie
A z tym tekstem akurat się zgadzam, bo takie podejście jest mi bardzo bliskie. A tobie co konkretnie w nim nie pasuje, skoro już zaczęłaś temat? Podyskutować zawsze warto

dżasti: No bo sama nawet stwierdzilas, ze raczej naturalnym jest robienie niektorych rzeczy, opisanych w tekscie jako bledne.

No dobrze, ale trzeba by się zastanowić, dlaczego ludzie "naturalnie" czy może raczej odruchowo popełniają takie błędy? Może to wynika z ich własnych doświadczeń? Założę się, że niewiele z nas wywodzi się z domów, w których błędów wychowawczych się nie popełniało (czy w ogóle taka sytuacja jest możliwa?), których rodzice nigdy nie zrobili czegoś nie tak. No a jak dodać do tego "tradycyjne" podejście do dziecka (dzieci i ryby... i takie tam), które wciąż jeszcze jest uznawane za właściwe, to jednak może się okazać, że po prostu możemy mieć błędne wzorce wpojone tak głęboko, że w pierwszym odruchu słuchamy właśnie ich. Widzisz, ja na przykład popełniam wiele, wiele błędów na co dzień i najbardziej mnie przeraża, jak sobie uświadamiam, że to moi rodzice dokładnie takie same popełniali. Pracuję nad tym, ale nieraz się zastanawiam, o ile byłoby mi łatwiej z własnymi dziećmi, gdybym miała inny bagaż doświadczeń z dzieciństwa.

Wiem, że się często mówi, żeby w wychowaniu dziecka słuchać intuicji czy instynktu zamiast czytać poradniki i takie tam. A co jeśli ten instynkt zwodzi na manowce? Nawet tutaj, na forum, kiedyś dawno ktoś napisał, że "instynktownie daje dziecku po łapach", jak to zrobi coś niewłaściwego Więc jak to jest, czy zawsze warto ślepo słuchać takiego instynktu? Gdybym ja miała tylko wedle moich instynktów (pochodzących z mojego rodzinnego domu) postępować z moimi dziećmi, to bym miała w domu regularną wojnę, bo jestem dość porywcza i nieraz zdarza mi się wściekać z byle powodu. Ale ponieważ nie chcę mieć w domu wojny, to zamiast ślepo ufać instynktowi, pracuję nad sobą, z różnymi skutkami, ale zawsze lepszymi niż dawanie się ponieść.

A taką historię, jak opisana, to ja niestety znam z własnego przykładu. Z młodszą siostrą zawsze miałyśmy konflikty, które moi rodzice tylko podsycali swoim podejściem. Stosunkowo najlepiej dogadywałyśmy się, kiedy ich nie było w pobliżu, za to ich obecność działała jak katalizator kłótni na każdy temat. Do dziś tak jest, że jeżeli nasi rodzice usiłują wtrącić się w jakąkolwiek sprawę między nami, to kończy się to słabo. Same dogadujemy się dobrze, ale naprawdę szkoda mi tych wszystkich lat darcia kotów. No i nie chcę tego dla moich dziewczyn.

dżasti: U nas wlasnie niestety bylo tak, ze jaka moja o 5 lat starsza siostra mnie zlala, to mama mowila "najwidoczniej zasluzylas, ja sie w wasze sprawy wtracac nie bede". I wiecznie bylam poszkodowana. Bo ja bic nie umialam a zawsze dostawalam. Nikt mnie nie obronil. A chcialam, potrzebowalam tego.

Ale to przecież nie o to chodzi, żeby zostawić dzieci całkowicie same sobie, żeby się tłukły i stosowały na sobie prawo dżungli. W ogóle tego tak nie odebrałam. Przecież ten tekst "najwidoczniej zasłużyłaś" to jest jawne wzięcie strony starszej siostry, a tymczasem rodzic chyba jednak powinien starać się wysłuchać obu stron. Wcale się nie dziwię, że czułaś się z tym źle, kto by się tak nie czuł? Zresztą, dokładnie o tym był ten tekst - nie wtrącać się, nie osądzać ze swojego punktu widzenia, ale też nie zostawiać dzieci samym sobie z trudną sytuacją.

"Oczywiście, trudno zostawić roczniaka i trzylatka, aby sami rozstrzygali swoje spory – im mniejsze dzieci, tym więcej rodzica potrzeba, by te relacje poukładać. Jednak i wtedy rolą rodzica jest bycie mediatorem, nie sędzią, obrońcą i oskarżycielem.
Im bardziej porzucam swoje oceny, a skupiam się na odbijaniu zastanej rzeczywistości i opisywaniu jej, tym łatwiej moim dzieciom ochłonąć i dostrzec tę druga stronę sporu.
– Zdenerwowałaś się, kiedy siostra wzięła twoją rzecz bez pytania. Ona z kolei przestraszyła się, gdy tak nagle na nią krzyknęłaś." - to jednak trochę inne podejście, niż skwitowanie "masz, na co zasłużyłaś", prawda? Zresztą, znam to z własnego podwórka - ile razy próbuję ingerować mocno w sprawy między dziewczynami, tyle razy zwykle przekonuję się, że to nie tylko nie pomaga, ale wręcz pogarsza sprawę. Bo mogę je rozstawić po kątach, mogę nawet ukarać tę, która moim zdaniem zaczęła/zawiniła, ale co z tego? Każda będzie nadal się czuła poszkodowana. Ale jak wysłucham obu, wyrażę zrozumienie (tak, dla agresora też, w końcu nic nie dzieje się bez przyczyny), to najczęściej kończy się tym, że same chcą sprawę załatwić w pokojowy sposób. I to jest fajne.

odswiezam watek, w celu wygadania sie..
piotrek mi wczoraj rzucil, ze ciezko byc starszym bratem i ze chcialby zeby mama sie nim zajmowala tak samo jak marta... smutno mi sie zrobilo;-((
robie co moge ale co zrobic jak mala wisi na cycu przez przynajmniej 8 do 12 godzin dziennie (8 karmien po ok minimum 1 h kazde). i tak ja czasem odkladam "na zywca" do lozeczka, zeby zajac sie starszakiem. i M sie nim duzo zajmuje. ale mimo wszystko mu przykro;-(((

Ewa, pomyśl o chuście, nie musi być tkana. Na początek lepsza elastyczna, łatwiej obsłużyć albo nosidełko tula z wkładka dla niemowląt. Znam ten ból, chociaż twój synek starszy i powie, a u nas ryk i rzuty na ziemię, które to budziły z trudem uśpione młode. I tak wkoło. I niestety jak byś się nie poświęciła i tak tego czasu dla starszego juz tyle nie będzie i trzeba poczekać aż wszystko na nowo się ułoży.

O ja też takie zabawy jak agigi - na jednej ręce karmiony Aleks a drugą ręką zabawa z Maksem. Praktycznie cały dzień na podłodze siedziałam. A mam jeszcze takie zdjęcie jak karmię na kanapie na siedząco Aleksa a Maks mi włazi na kolana. I początkowo bardzo często karmiłam małego a drugi mi na drugim kolanie siedział.

Ewa przykro mi :( ja planuję taką samą różnice wieku (tj w przyszlym roku coś zaczynamy działać) i na samą myśl o zazdrości i poczuciu odrzucenia Dominika robi mi się smutno i słabo.
On jeszcze taki mamusiowy....myślałam, że z wiekiem będzie łatwiej ale widzę, że to jednak nie od tego zależy

Frag, fajnie napisalas z tymi puzzlami.
Wczoraj maly byl w przedszkolu, potem M go odebral, poszli do fryzjera, spedzili troche czasu razem, a jak piter wrocil do domu to usiadlam z mala przy cycu na podlodze i jedna reka gralismy w gry. na koniec poczytalam mu bajke i poszedl spac. nie ukrywam, ze jest mega ciezko fizycznie, bo mala jest nieabsorbujaca ale jednak przy tym cycu wisi. a natura zle to wszystko obmyslila, bo matki powinny miec 4 rece a nie dwie.
dzis tez w planach gry, czytanie, bosz, tak malo mozna zrobic majac ssaka na rekach.

Dziewczyny, a jak z samodzielnością Waszych dzieciaków? Bo, kurczaki, mnie już dziś rano naszły wątpliwości, że coś jest nie tak, ale chyba ze mną
Otóż, Natalka POTRAFI sama się ubrać, rozebrać, włoży buty, jak jej powiem, który prawy, a który lewy, nawet z czapką i kurtką sobie radzi. Posprząta po sobie (ale nie zabawki ), nieszczęsnego nosa nie wydmucha i nawet nie chce próbować tyle, że ona NIE CHCE. Ona chce, żebym jej we wszystkim pomagała. Klocek jej upadnie koło nogi: mamusiu, podniesiesz? Pić się jej chce: mamusiu, nalejesz? Cały dzień słyszę mamusiu pomóż. Najchętniej by chciała, żebym się za nią bawiła A ja od kilku miesięcy zazwyczaj powtarzam "tak, pomogę Ci, tylko skończę co tam robię", a ona albo czeka, a jak jest w gorszym nastroju to tupie nogą, mówi, że jest zła, że chciałaby, żebym robiła to co ona chce, ostatnio usłyszałam, że już nie jestem mamusią, bo mamusie pomagają, a ja jej nie pomagam nie powiem, naciskam na nią delikatnie, żeby się samoobsługowo rozwijała, żeby nie była ode mnie zależna, ale ona wręcz przeciwnie, wręcz wracamy do niemowlęctwa, kiedy trzeba było ją ubierać, nosić, karmić. No bo i sama nie zje nawet kanapki. Jak to ugryźć, drogie panie?

Cest, może Ona po prostu "ma Ciebie" za mało? I dlatego cały czas chce Ciebie do czegoś angażować, żeby zwrócić Twoją uwagę na siebie. Napisałaś, że najchętniej chciałaby, abyś się z nią bawiła, to może warto się właśnie z nią bawić. Będziesz wtedy tylko dla niej i może wtedy w innych rzeczach stanie się bardziej samodzielna.

Cest, Zu nieco starsza od N., a też nie chce sama się ubierać. Czaaaasami, ale od wielkiego dzwonu, zapomni się i zrobi to sama, ale nie bywa to często ;)

I jeszcze jedno: choćbym z nią spędzała całą dobę (a często tak bywa przez tydzien np jak chora) i stawała na głowie, to ona nigdy nie ma mnie dość

Ewa, jakbym o Natalce w wersji hard czytała
Wiadomo, że to jeszcze inny etap rozwoju, ale widzę po niej, że dla niej takie współgranie jest trudne, przyjęcie tego, że działanie naszej rodziny już nie zależy aż tak bardzo od niej i jej potrzeb. Że mam czas jej poczytać, uspać w danym momencie, a nie jak ona tego chce. A wieczór to już jest ciężki, bo ja poganiam, bo chcę za pięć minut już Patryka położyć spać, a ona jeszcze to, jeszcze śmo. Mówię jej, że albo pomagam Ci zasnąć teraz, albo czekasz, aż uśpię młodego i wtedy mogę Ciebie, aż się nie przebudzi. To ona w płacz, że nie robię tego, co ona chce. To są słowa, które występują u nas bardzo często, że nie robię tego, czego ona chce. Odpowiadam, że robimy tak, żeby każdemu było dobrze. Staram się ją rozumieć. Naprawdę się staram, aczkolwiek czasem moje tłumaczenie zdaje się na nic, ściana z drugiej strony. Czasem staję pod tą ścianą i formalnie płaczę. Czasem mnie do takiej bezradności doprowadza sytuacja. Bo JA chcę przewodzić, bo JA wiem, że jak będziemy mieć w planie dnia obsuwę, to się zrobi nerwowo, że jak nie będziemy współgrać jak koła zębate, to będą zgrzyty i ktoś będzie pokrzywdzony, że czasem trzeba coś zrobić "na zegarek", że się trzeba pośpieszyć, że coś może być po czymś albo przed czymś i tak będzie najlepiej dla nas jako rodziny. Ale napotykam opór przy wszystkim, przy najdrobniejszych sprawach.