Czy tylko moje dziecko tak ma? Może lepiej by było jakby było samo? - Skutek tego, że jesteśmy tak naprawdę sami ze swoimi problemami i rodziną.
Pomijając, dzięki, Ewa

Treść doklejona: 28.10.16 11:32
Kurczę, jak mnie ostatnio puściły nerwy, to trzasnęłam drzwiami i zostałam sama na... 2 sekundy, bo zaraz przybiegła z płaczem, że mnie potrzebuje, że chce się przytulić. Najchętniej bym ją wtedy wystrzeliła w kosmos a nie przytuliła.

pewnie ze lepiej jakby bylo samo, tzn latwiej na pewno, ale co? przeciez mlodszego nie oddasz;-P
ja to czasami mialam takie mysli, ze wsiadzemy razem do tramwaju, i tuz przed odjazdem wyskocze;-P

imagnolia, no wg mnie powinna. bo zobaczysz jak bedzie z dwojka - karmisz, uspypiasz i ten glos z lazienki - mamooooo, a wytrzesz mi dupe?
ubierasz jedno, cala mokra, mimo ze swoja kurtke bierzesz juz w reke, pakujesz mlodsze do wozka, starsze but nie ubrany. ubierasz starsze, mlodsze sie juz drze i wygina, gdzie te klucze? aaa, jeszcze smici. wystawiasz mlodsze na korytarz, drze sie jak opetane, starsze cos gada, jeszce swiatla pogasic, idziemy. kurde, zapomnialam komorki. starsze pilnuje mlodsze, ja lece po komorke. wyszscy mokrzy, mlodsze od placzu, starsze od grzebania sie, a ja od stresu. no ale moze ja chaot jestem

Treść doklejona: 28.10.16 11:42
nmoj tez zna adres, ale chodzilo mi zeby na chwile chociaz miec wzgledna cisze

Ewasmerf: imagnolia, no wg mnie powinna. bo zobaczysz jak bedzie z dwojka - karmisz, uspypiasz i ten glos z lazienki - mamooooo, a wytrzesz mi dupe?

Haha moje młodsze jeszcze w brzuchu co prawda ale mój D. zawsze tak woła gdy jestem w połowie jedzenia śniadania lub kolacji. To już jakiś znienawidzony przeze mnie rytuał

no i wlasnie mloda usnela, a piter sobie chodzi po pokoju i kopie noga grzechotke. i u nas tak zawsze, ehh

Ewa, u mnie w zeszłym roku było bardzo podobnie, nałożył się na to jeszcze "bunt" sześciolatka i też myślałam, że wyskoczę przez okno. Ale od kiedy Gaja zaczęła być bardziej interaktywna, to jest prawie super, dzieciaki się nawet razem bawią. Poza tym Mikołajowi przeszedł już okres burzy i naporu i można się dużo lepiej dogadać. Pamiętaj - tominietominietominie

A ja się zastanawiam, czy to nie jest po prostu ten wiek... Młody jest u Was już prawie rok, więc dziwne by było gdyby nagle tak pojawiła się zazdrość, przynajmniej tak mi się wydaje. U nas jest to samo, jakby mi się nagle Krasnal cofnął o 2 lata, a u niego o zazdrości nie może być mowy. Natomiast od kilku miesięcy dzidziuś, gorzej niż z Gugisiem. I to darcie się, histerie i "nie umiem wstać/nie umiem założyć majtek/nie umiem sam jeść" ;))) Wiem, że to minie, bo jego rówieśnicy (trochę starsi już teraz) mieli to samo w 4 roku i po kilku miesiącach minęło, za to dzieci nabierały nowych umiejętności. Mówcie sobie co chcecie, ale jak dla mnie BUNT/skok jest najlepszym określeniem tego co się teraz dzieje. I nie jest to bunt negatywny tylko próba oddzielenia się od rodzica - chciałbym, ale boję się być bardziej samodzielny, pokaż mi co zrobić, żebym mógł iść do przodu. Trochę chaotycznie to napisałam, z komórki ciężko się pisze. W każdym razie ja czasem też wychodzę, bo wolę wyjść z domu na kilka minut i się uspokoić niż ma mi się wylać w inny sposób ;)

Treść doklejona: 28.10.16 12:06
Poczekajcie, wkleję Wam do pośmiania się kilka akcji spod wykresu jak znajdę.

To jest jeden z tych dni. Muszę go odczarować, wyśmiać, bo dzisiaj czuję się wypalona macierzyńsko. W pracy ciężki dzień, wracałam wypluta. Idę do przedszkola, Duży pyta, czy pójdziemy na kasztany. Początkowo mówię, że nie, bo jestem cholernie padnięta, ale tak proszą, że mówię – dobra, idziemy.
.
Zbieranie kasztanów, pakujemy się do samochodu i do domu. I się zaczyna. Biegną jak zwykle na wyścigi do drzwi i słyszę wrzask:
D: Pierwszy!
M: Nie, ja piesi!
D: Nie, ja! Ja mam złoto!
M: Ja mam zioto! Piesi!
D: Nie, ja mam złoto, ty masz srebro, ja mam!
M: Nie, ja mam zioto, ty zioto, ja zioto!

Przerywam, wchodzimy do mieszkania. Kłótnia o stopień do zdejmowania butów, zakończona zrzucaniem się ze stopnia i popychaniem Małego, który Dużego właśnie zepchnął. Przerywam awanturę, mycie rąk, podwieczorek.
.
Mały ma kryzys przedszkolny i załatwia się w gacie od tygodnia (tylko w przedszkolu, w domu woła), także mam do umycia jego majty i spodnie. Kota zaczyna wymiotować, bo dostała mleko do picia. Sprzątam, chłopcy jedzą i się przekrzykują. Sprzątnęłam, kot zamknięty z łazience, bo bankowo będzie znowu rzygać.
Chłopcy właśnie zjedli, więc pytam, czy będą grzeczni, czy nie będzie popychania, histerii i awantur przez kilka minut, kiedy będę musiała umyć majtki Małego i muszę zamknąć łazienkę, żeby kot nie zwiał.
Taak, będą grzeczni, będą się bawić.
Myję majty, nagle słyszę krzyk i płacz Małego, Duży się drze „mama! MAAAMAAA!” i cicho dodaje „przepraszam Gugisiu, bardzo przepraszam”.
Szybko myję ręce, wbiegam do pokoju, widzę Małego, któremu grochy lecą z oczu i przerażonego Dużego, który go głaszcze. Pytam, co się stało. Niccc. Jak zwykle stało się NIC, a winnym był TONIEJA. Przypominam bajkę o misiach i mówię, że jak powie mi prawdę to na niego nie nakrzyczę, bo słyszałam, jak go przepraszał. Duży przyznaje się, że popchnął Małego na łóżko i Małego uderzył się w głowę. Tulenie Małego, Duży wpada w histerię, bo Mały płacze i on się przestraszył.
Histeria przybiera na sile, nakręcają się, w końcu udaje mi się odizolować Gugisia, mały się uspokaja, a Duży już wpada w krzyk, wrzask i tupanie nogami, bo nikt się nim nie zajmuje.
Łeb mi pęka, mąż dzwoni, że się spóźni, bo lakiernik nie przyjechał na czas. Mam dość, miarka się przebrała, krzyczę, że muszę wyjść, mają się uspokoić, a ja niedługo wrócę. Duży się drze, że mam nie wychodzić, że on już nie będzie, ale drze się jeszcze bardziej. Na szczęście Mały się czymś zaczął bawić. Tłumaczę, że muszę na chwilę wyjść na galerię, że zaraz wrócę, bo muszę się i ja uspokoić.
Wychodzę…
Wracam jakieś dwie minuty później. Duży nadal rozhisteryzowany, za to drze się jeszcze Mały, który w momencie jak wyszłam zamknął sobie drzwi do pokoju i coś zrobił z wykładziną, że nie można otworzyć drzwi… Próbuję i ja, udaje mi się otworzyć tylko na szerokość palca, coś ewidentnie blokuje drzwi. Mały krzyczy „mama, pomuś! POMUŚ!”, tłumaczę, że musi się odsunąć, a ja spróbuję otworzyć. W końcu wzięłam nóż taki do masła i zaczęłam „przyklepywać” wykładzinę przez szparę w drzwiach. Udaje się, Mały szlochający wpada w moje ramiona.
I zaczynam płakać i ja z tego maksymalnego wk^wu. I o dziwo przestaje płakać zszokowany Duży. Fakt, nie widział mamy płaczącej nigdy i chyba się przestraszył. I to na tyle mocno, że narysował mamę, której lecą łzy i narysował mnie uśmiechniętą…
Chwilę później wchodzi mąż, a ja chwytam torebkę, uciekam z domu i idę się schować do samochodu. Tadam. Tak, to jest jeden z tych dni.

Treść doklejona: 28.10.16 12:12

Ewasmerf: na fest zaczelo sie dopiero we wrzesniu. to mala 6 miesiecy miala

Hmm, może dlatego, że młodsze się robi wtedy bardziej "mobilne"? Bo jak tak sobie tylko leży to nie zagraża w żaden sposób starszemu oprócz "podbierania" czasu, a tak to i zabawki zagrożone...

I zobaczcie jeszcze to sprzed miesiąca:

Duży od rana buczy. Buczy, bo okazało się, że śniadanie, które miało być od 7.30 było pomyłką hotelu i zaczynało się o 8. Ale to, że o 8 nie znaczy, że o 8 można jeść, nie, nie – trzeba jeszcze wszystko przygotować, także zaczyna to się około 8.30. Płacz i stękanie „ale ja jeeeesteeeem głoooodny, głoooodny, chcę już!!! TERAZ! NATYCHMIAST!!!!”. Po nakarmieniu i uspokojeniu Dużego (czyli do momentu, kiedy od brzucha poszedł sygnał do mózgu, że jest najedzony) wyszliśmy. Ponieważ Duży był już oazą spokoju to aferę rozpoczął Mały. Z niewielką pomocą Dużego.
D: Weźmiemy moje wiaderko?
M: I moje!
D: I moje!
M: NIE! MOJE!!! (każdy ma swoje oczywiście, próbuję się wtrącić, ale już jest za późno, jestem przekrzykiwana)
D: MOJE!!!! NIE TWOJE!
M: MOJE! MOJE! MOJE!!! MAMA MOJE!!!!
Płacz, wycie, uspokajanie, wyjaśnianie nieporozumienia.
.
Przechodzimy obok baru, przy którym jest lodówka z lodami.
D: LOOODY!
M: LOOODI!!!
Nie ma takiej opcji, bo Mały kaszle, Duży ma chrypę.
D: Ale ja chcęęęęęę!
M: Ja kće!! KĆE!!!!
D: Nie, ja chcę, ty nie dostaniesz!
M: NIE JA!!!! JA!!! TY NIE!!!
W tym momencie miałam tylko jedno w głowie – kupię lody i je sama zjem.
.
Jesteśmy w samochodzie, Duży się pyta, czy jutro idzie na karate. Wymieniamy spojrzenia z mężem, w myślach mamy tylko jedno i to samo – „O K&^*&* (*^*& (*&*& )(&*(*&WA.”
Mały zbystrzał na pytanie i „KAJATE! Ja kće!!”
Duży: Ty nie pójdziesz, jesteś za mały, ja idę!
Mały: I JA I JA I JA I JA!! KĆE KĆE!!!
Duży: NIE! Ty za mały jesteś i nie umiesz, ja sam sobie pójdę!!!
Wycie, płacz, rwanie włosów, postój, żeby mąż nie spowodował wypadku.

Treść doklejona: 28.10.16 12:16
Madziik, dzięki :) Chciałam Was tylko tekstami pocieszyć, że to jest norma i tak po prostu czasem bywa, są takie dni...

Ewa, moi też się razem bawią, ale są momenty kiedy się dzieje jak wyżej ;)

Livia: Kurczę, nie mogę teraz znaleźć tego fajnego artykułu, ale pod hasłem jest tego dość dużo. Miki, mimo ZA miał klasyczne "objawy" tego buntu / skoku.

Nam kiedyś psycholog powiedziała, że najcięższym momentem u dziecka oprócz buntu nastolatka jest właśnie okres 6-7 lat, bo wtedy następują ogromne zmiany w mózgu, połączenie z rodzicami też się zmienia, człowiek ma pierwszy etap mocnego usamodzielnienia się i ten etap jest ponoć bardzo ciężki.

Treść doklejona: 28.10.16 12:24

Ewasmerf: ja marze o tym, zeby sie teleportowac na jakas bezludna wyspe

Chodźcie na spółkę kupimy maszynę i będziemy sobie pożyczać ;)))

I ja się do tej maszyny dorzuce! Ostatnio po prostu pierdolca dostawałam i chciałam się rzucić z mostu, no nie wyrabiałam psychicznie Ostatnio jest jakby trochę lepiej ;) tfu tfu!

Napisałam wam krzepiącego posta, ale za długo to trwało i go zeżarło .
Chwilowo dodam tylko że się z chęcią do maszyny teleportującej dorzucę.
Oraz że to wszystko mija.
Choć jak czytam osyatni post Ewy, to zaczynam się bać szóstych urodzin...

Ewasmerf: moze bedzie mi latwiej wiedzac ze to minie, a nie ze ponioslam kleske wychowawcza.

Mnie to też ratowało w sytuacjach kryzysowych :-/ Ale jakoś w okolicach lata wszystko się zaczęło wyciszać, uspokajać i wrócił mój kochany synek :-) Pewnie aż do następnego razu

ktoras jeszcze? :-)

Elfiko, ja mysle, na podstawie rozmow z mama, ktora ma corke w wieku 7 lat i druga w wieku marty, ze Bianka na poczatku bedzie bardzo zaangazowana i bedzie bardzo pomagac. Przynosic pieluchy, asystowac we wszystkim. Dopiero po jakims czasie moze nadejsc problem. Oczywiscie nie musi, ale u niej problem wyskoczyl mniej wiecej w wieku 6miesiecy mlodszej, jak u nas. Mi piotrek nie pomagal, ale i tak na poczatku bylo dobrze. na poczatku marte jakos tak jakby "ignorowal", w sensie ze nie przeszkadzala mu kompletnie. Bylo tak, jakby jej nie bylo, normalnie mozna by powiedziec, haha. A teraz - no swietnie sie bawia dzis od rana, nie moge powiedziec. Ale jak sie nie bawia to piter oporuje we wszystkim. Juz dzis bylo male starcie o to, zeby sie ubrac. Ale sie szybko rozlazlo.

I ja się łącze w bólu..
Jakbym czytała o nas - ja, 3-letni Kacper i 15 - miesięczna Blanka.
Akcje,że łeb pęka są codziennie! Najgorzej,jak Kacper zaczyna jęczeć o wszystko - yhhh,ehhh,yhhh, noż k**wica mnie bierze na poczekaniu. Wojna o zabawki bardzo często, zwłaszcza,że Kacper zabiera Blance (i to jest według niego ok), jak również Blancia, bratu i tu jest armagedon. Kapi wyje (nie płacze), drze się, rzuca zabawkami... Tłumaczę, proszę... nic nie pomaga. A Blanka to cwaniara, która nic sobie z niczego nie robi - zabiera klocki i ze śmiechem zwiewa i wtula się we mnie. Taka z niej
W tygodniu Kacper chodzi do przedszkola,ale tylko na 3h. Po powrocie Blanka chce go całować, przytulać,on nie i jest problem...

Kurcze, tak Was czytam i mam zagwozdkę czemu u Was takie masakry... Bo u nas odkąd jest dwójka dzieci to jest łatwiej niż z jednym. Hardcore był tylko przez pierwsze dwa tygodnie, kiedy wszyscy uczyliśmy się nowego życia w czwórkę, a teraz pomijając ząbkowanie, pełnie księżyca, wizyty dziadków i inne rzeczy które zaburzają stałość dnia i reguły, to jest cud miód i malina ;) Czasem kiedy ja mam dość to widzę, że ja niszczę dzień swoim humorem i wkurzeniem, bo dzieci to widzą i czują... A jakone mają gorszy dzień i jednak wynagradza im się to miłością, przytuleniem, to od razu one też inaczej reagują. I u nas zaczyna się już super etap wspólnych zabaw, więc jestem happy i np. przez godzinę mogę robić obiad, a dzieci się razem bawia. DOdam że żadna nie chodzi do żłobka/przedszkola, a większosć tygodnia jestem sama bo mąż na wyjeździe

Widzisz Ewasmerf, pytałaś dlaczego mało o takich sprawach się mówi/pisze - właśnie z takich powodów, bo zaraz odzywa się mama, która się "dziwi", że u kogoś może być hardcore, że czyjeś dzieci są bardziej żywiołowe niż jej, że niektóre mamy nie są w stanie ogarnąć wszystkiego nawet przy jednym dziecku. Dlatego o tym się nie mówi.
.
A tak swoją drogą to u nas chłopaki się kochają, uwielbiają się ze sobą bawić, ale tak, zdarzają się takie dni jak powyższe, kiedy jest przesyt wszystkiego i wychodzą takie kwiatki. I uważam, że to jest normalne i nie bardzo rozumiem zdziwienie ;)
.
Natomiast piszę rzeczy z takich gorszych dni, żeby dziewczyny wiedziały, że nie są same, że to nie porażka wychowawcza, że coś takiego ma prawo się zdarzyć i zdarzać.

karolciat: wśród swoich znajomych raz po raz spotykam się z idealizowaniem dziecka przy obcych i dopiero porządniejsze pociągnięcie za język sprawia, ze jednak większość dzieci jest do siebie podobna

Oj tak... Chociaż są dzieci, które są jak anioły, ja znam jednego takiego, spokojny jak trusia, nie biega, nie krzyczy, siedzi przy stole z dorosłymi i po kilka godzin. Ale nie zamieniłabym się w życiu, wolę swoje żywe srebra, które czasem mnie o siwe włosy przyprawiają ;)
.
A swoją drogą - ciekawe co napisałaś, ja w Krasnalu widzę swoje odbicie, ma identyczny charakter jak ja... Mam przerąbane ;)

Ja swoich może i bym mogła zostawić, ale szczerze to czasem się po prostu boję. Teraz są w tak "głupim" wieku, eksperymentują na maksa i trochę jak z dwójką kotów - każdego zostawisz osobno i jest spokój, ale jak są we dwóch to się nakręcają... Nakręcają, podkręcają i czasem wpadają na tak szalone pomysły, że chwała Bogu, że mam gumowe ucho albo jestem czujna jak ważka ;)))
.
To trochę jak Ty masz z Lenką. Coś w stylu:
- a dosiegniesz tej półki?
- ja nie dosięgnę? Ja wejdę nawet na trzecią!
- phi, na trzecią? Ja to na sam regał wejdę!
- na regał? Phi, ja to na lampę nawet potrafię!
- na lampę? Phi, ja to...

I tak dalej, i tak dalej ;) Czytałam w książce o wychowywaniu chłopców, że to jest trochę jak z małymi zwierzakami - stała walka o to kto bardziej odważny, waleczny, kto pójdzie dalej, kto skoczy dalej, po prostu wieczna, chłopięca, przyjacielsko-braterska rywalizacja. Coś w tym jest. Tak samo jak z "zapasami" - u nas to jest na porządku dziennym, chłopcy się "spinają" i walczą ze sobą jak dwa małe tygrysy, nie o coś, nie po coś, tylko siłowanie się dla samego siłowania. Co ciekawe - po takich zapasach nie ma fochów, nie ma obrażania się, tylko się bawią jakby nigdy nic. No, chyba, że się trafi gorszy dzień jak te powyższe ;)

ja się zgłaszam....
u nas poczatek był koszmarny ...
Martynka (3 l) tak bardzo czekała na siostrę, była dobrze "przygotowana" (o ile mozna być przygotowanym na rodzeństwo w wieku 3 lat) itp... ale też jest bardzo mamusiową córeczką.... do tej pory na mamusi spędzała 90% czasu jakikolwiek spedzalismy w ogóle razem.... A tu nagle pojawił sie tobołek, który spędza na mamusi 100% czasu - na JEJ mamusi...
ehhh było niemal wszystko o czym piszecie, jedyne co mnie trzymało w pionie to to, jak dziewczyny mi pod wykresem mówiły "to minie, to mnie", jak opowiadały o swoich doświadczeniach....
oj... płakałam na początku niemal codziennie - z wykrzyczanym pytaniem "po co mi to było?"...
Teraz - tak od jakichś 3-4 miesiecy jest prawie super :)
pomijam fakt, zę dziewczyny kochają sie jak wariatki, tulą, całują i w ogóle - ale przede wszystkim Martynka jakby nabrała pewności, ze mama ją kocha, że jest ważna, że nie jest "odstawiona" - przyzwyczaiła sie do całej sytuacji, ułożyliśmy się jak te puzzle wspomniane przez Frag ;-)
i pewnie jeszcze nie raz będzie "strasznie" - ale ten początkowy hardcore minął, choć myslałam, ze nigdy tego nie bedę mogła powiedziec .... :)

Boże, dziewczyny, jak Was czytam, to mam mysli, ze nigdy nie zdecyduje się na drugie...
I podziwiam jednocześnie. Ileż to kobieta siły mieć musi...
Ewa, a Wy się rehabilitujecie?

Treść doklejona: 30.10.16 11:09
Aaa, przypominam sobie, że w domu z nią pracujesz trochę...?

Ewasmerf: 3 dni mlodsza od marty, staje juz, siada, siedzi, ruchliwa jest niemilosiernie.

- no cos jak u mnie.. syn kolezanki, 4 tyg mlodszy pelza po calym mieszkaniu, gibonuje i lozeczko obnizyla bo sie podciaga do siadu... Od 3 miesiaca je doslownie wszystko (stosownie do wieku), jest na mm, przesypia cale noce i jeszcze kupe czau w dzien... Moj przy nim zacof total.. Ale juz slyszalam, ze jest moj grubszy i ciezszy i temu jeszcze glownie lezy.

W pozycji czworaczej buja się w przód i w tył.