RoxyEwa: Karko pewnie jest Ci ciezko teraz i wiesz co...Malo jest takich kobiet,ktore mimo rozpadu malzenstwa radza sobie i to swietnie.Tu naprawde trzeba Ci przyznac duzy plus.Natomiast to ze masz czasem chwile slabosci (z reszta jak kazdy)to jest calkiem normalne i dziwie sie ze niektorzy przypisuja Ci depresje,jak dla mnie poprostu zlosliwosc bo przeciez jestes energiczna kobieta.Czesto o tej chorobie wypowiadaja sie ludzie ktorzy najmniej o niej wiedza.Ja przeszlam depresje wiem co to za choroba i po ujawnieniu tego na jednym z portali gdzie kiedys przebywalam,doczepiono mi opinie chorej psychicznie i z kim bym sie nie zgodzila to zaraz byly opinie ze ''wariatka'' i ze ''chyba sie jeszcze nie wyleczylam''.Straszne ze w dzisiejszych czasach ludzie tak mala wiedza i nie potrafia byc wyrozumiali i tolerancijni no nic,ale to nie o mnie tu chodzi.

Dawno nie spotkałam się z taką nadinterpretacją. Dla mnie jeśli ktoś pisze na forum, że gdyby nie dziecko, nie miałby po co życ, to sygnał, że może dziac się coś złego i trudno mi coś takiego zignorowac. Karko potem wyjaśniła, ze to chwilowa słabośc - okej. Postanowiłam się nie wypowiadac więcej, bo widzę, że błędnie "czytam" Karko.
Tylko, nie zarzucaj mi Ewo złośliwości ok? Zwłaszcza, że piszesz o tolerancji, wyrozumiałości itp itd... więc bądź tolerancyjna dla spojrzenia innego niż Twoje.

RoxyEwo, daj spokój, czy ja "stwierdziłam" gdzieś depresję????? Od tego po pierwsze jest lekarz,a po drugie nigdzie nie sugerowałam, że Karko cierpi na tę chorobę. Pozwól, że na tym skończę, bo polemika n/t wydaje mi się bezcelowa. Pozdr.
Ps. Ja nie mam myśli typu "nie chce mi się życ" nawet w chwili słabości.

Nie unoszę się. Wypowiadac się oczywiście możesz, ale odniosłaś się do mojej konkretnej wypowiedzi, a więc hasła cyt. " ludzie tak mala wiedza i nie potrafia byc wyrozumiali i tolerancijni", "dziwie sie ze niektorzy przypisuja Ci depresje,jak dla mnie poprostu zlosliwosc", "Czesto o tej chorobie wypowiadaja sie ludzie ktorzy najmniej o niej wiedza." - wzięłam do siebie i nie spodobały mi się. Chyba nic w tym dziwnego?

Nigdy nie żal mi energii na wydobycie prawdy z nieprawdy . Miłego wieczoru!

Witajcie dziewczyny...
Dlugo sie zastanawialam czy do Was dolaczyc, czy tu napisac. Bo tak szczerze mowiac chyba ludzilam sie, ze nasze malzenstwo wyjdzie z kryzysu obronna reka i bede mogla o nim zapomniec. Niestety tak sie nie stalo :(
Mam 22 lata, maz 27. Od slubu minelo ledwo 8 miesiecy. On odszedl. Po dlugiej walce, terapii malzenskiej, zastanawianiu sie, separacji... Teraz czeka nas rozwod. Dlugo chcialam walczyc, ale wreszcie zrozumialam, ze juz nie mam o co. Bo on nie kochal mnie nawet w dniu slubu. Oszukal mnie, chcial mnie tym slubem wylacznie uszczesliwic... Nie rozumiem tego, nie wiem jak mozna byc takim dzieckiem...
Wiedzial doskonale jaki slub jest dla mnie wazny, ze to dla mnie Sakrament.
Nie mieszkamy razem juz prawie 4 tygodnie. Jakos sobie radze, chociaz dla mnie to duzy szok... Bylismy razem 6 lat. Cale moje dorosle zycie tak na prawde. Mialam w koncu 16 lat gdy go pokochalam.
Nie wiem czemu to wszystko pisze Wam. Chyba licze na to, ze bede mogla wymienic doswiadczenia i sily z dziewczynami w podobnej sytuacji.

Tamaro:
Pod moimi wykresami sa wszystkie wspomnienia z przygotowan slubnych... i z kryzysu. I to tak boli kiedy do nich wracam. Ale nie chce ich usunac, bo to najwazniejsza czesc mojego zycia. Na razie wszystko jest poukrywane, ale moze kiedys dojrzeje do tego zeby udostepnic to innym dziewczynom. Moze komus moje doswiadczenia okaza sie pomocne.
Tez oddycham z ulga wiedzac, ze mam dopiero 22 lata, nie mamy dzieci.
Juz jestem na etapie patrzenia na to wszystko z wiekszym dystansem. Dlugo w koncu trwal sam kryzys i oswajalam sie z mysla, ze byc moze skonczy sie rozwodem... I wiem, ze zycie jest piekne. Moze poki co nie dla mnie, ale wszystko zalezy ode mnie. i wierze, ze Bog ma dla mnie lepszy plan. Za 10, 15, a nawet 20 lat spojrze w przeszlosc i zobacze, ze to nie byl koniec swiata, ze teraz moge patrzec w przeslosc ze spokojem i ze jestem szczesliwa!!!!
Teraz mam etap uczenia sie samodzielnosci. Nigdy wczesniej nawet nie mieszkalam sama. Ale staram sie dostrzegac we wszystkim pozytywy. Przede wszystkim to, ze teraz na prawde dobrze poznaja sama siebie i zaprzyjaznilam sie z soba!! I nie zamierzam sie poddac. Chociaz balam sie, ze sobie nie poradze. Kiedys przeszlam juz depresje i martwilam sie czy znow nie doprowadze sie do takiego stanu.
Ale wszystkim kobietom, ktore przechodza te trudne chwile moge powiedziec, ze swiat sie nie skonczyl. Czeka na nas... Tylko my musimy do tego dojrzec. Kazda w swoim czasie.

Tylko jak sie pogodzic z faktem, ze tak na prawde na starcie, w tak mlodym wieku odnioslo sie taka porazke? Nie umiem tego inaczej traktowac. Dla mnie rozwod jest tragiczna porazka...

Porażka?? Przecież nie byłaś świadoma zagrożenia, nie szłaś w ten związek z tą wiedzą, co masz teraz. Szczerze go kochałaś, wierzyłaś, że on Ciebie także. Nie widziałaś zagrożenia. No tak mi się wydaje.

Ja uważam,że większą porażką jest zaangażowanie swoich,uczuć, emocji, wysiłku, czasem wręcz pieniędzy w związek, który zamiast uskrzydlać czy rozwijać działa destrukcyjnie...
Rozstania nigdy nie są łatwe... Zwłaszcza po tak długim stażu biorąc pod uwagę Twój młody wiek, kiedy to się zaczęło.
To normalne,że na początku bardzo boli...
Z całą pewnością wiem jednak, że człowiek podnosi się po każdym upadku.Czasem trwa to krócej, czasem dłużej. Nie traktuj tego co się dzieje w Twoim życiu jako porażkę, bo jesteś młoda, bo to start.
To jest właśnie Twoja szansa. Jakkolwiek okrutnie by to teraz nie zabrzmiało to łatwiej zacząć wszystko od początku mając 22 lata niż 42..52.. i więcej.

Małgosiu, przykro mi. To paradoksalne - założyłam ten wątek i... przykro mi widzieć w nim kolejne użytkowniczki... kolejne nieszczęścia. Mam nadzieję jednak, że to miejsce w jakiś, choć minimalny sposób pomoże Ci przetrwać trudny okres.
Wiesz, ja też zaczęłam spotykać się z mężem jak miałam 16 lat... On też - jesteśmy rówieśnikami. Teraz, za miesiąc skończymy 30kę... Córeczka ma 2 latka i 3 miesiące... Za nami 14 lat wspólnych i pół roku od rozstania... Jest ciężko. NADAL. Bardzo. On twierdzi, że nie kocha, a w moim sercu jest niezmiennie.
Ale idę do przodu. Przede wszystkim motywuje mnie córeczka. Ciebie niech motywuje świadomość, że naprawdę masz mnóstwo czasu jeszcze, jesteś bardzo młodziutka. W Twoim wieku wiele osób nie ma w ogóle jeszcze partnera. Ułożysz sobie życie.
Przesyłam serdeczne uściski. Jakbyś chciała pogadać, skrobnij.
Jesteś imienniczką mojej córci, więc sentyment podwójny;)

Jaheira: Jakkolwiek okrutnie by to teraz nie zabrzmiało to łatwiej zacząć wszystko od początku mając 22 lata niż 42..52.. i więcej.

Tak, tak myślimy, tak nam się zdaje...ale... - moja ciocia wychodzi za mąż właśnie, ogromnie zakochana. Ma... 78 lat! Jej nowy przyszły mąż 80! Są wspaniale wszczęśliwi. Więc, tak sobie jeszcze myślę - choć sama do wieku nawiązałam, saba podświadomie daje większe szanse na szczęście Małgosi (22lata), niż sobie (30), to chyba nie ma jednak w tym racji, a na pewno nie ZAWSZE tak jest... CHYBA...

kARKO - ooo...to jeszcze chwilkę czasu mam :) zakładając że odpusciłabym macierzyństwo zupełnie i 100%owo :)

KARKO - troche poczytalam o Twojej sytuacji i szczerze mowiac podziwiam Cie za Twoja Milosc. Ja chyba nie umiem juz z siebie wykrzesac takiej postawy wobec meza. jestem na niego tak okropnie wsciekla, tak strasznie go nienawidze, ze o Milosci nie pamietam. Moze kiedys znow o sobie przypomni i bedzie bolalo podwojnie?
Ale przyklad Twojej cioci napawa nadzieja i radoscia :) Cudownie! Czekam w takim razie na swoje szczescie :)
Tamaro - zamierzam probowac na pewno, ale jeszcze nie teraz. Bo nie mam zwyczajnie na to sily. Najpierw musze chyba sie pozbierac, stanac na nogach, znalezc prace.

Maalgorzata: podziwiam Cie za Twoja Milosc

uważam, że nie ma co podziwiać. Podziwiać można za zasługi, za dokonanie czegoś ważnego, wielkiego, za pomoc innycm itd. Za miłość? Chyba nie. Bo to nie jest jakieś moje osiagnięcie, sukces. To JEST PO PROSTU. KOCHAM i tyle. Nie uważam się za bohaterkę, cierpiętnicę itp. KOCHAM I JUŻ.
Nie chcę, by mnie "podziwiano" za to, że kocham męża, człowieka, z którym spędziłam połowę życia, z którym byłam szczęśliwa, z którym mam wspaniałą córeczkę.
Małgosiu, pozbierasz się, na pewno. Znajdź zajęcie - ja nie mam czasu na nudę, nadmierne rozmyślanie i to jest dobre.
Swoją drogą - prosze o kciuki - jutro zaczynam nową, ważną dla mnie pracę:)
Dobrej nocy

I oczywiscie trzymam kciuki! :)

Hmmm... Ja rozumiem przez Milosc - rodzaj postawy do drugiego czlowieka. I np. nie umiem miec tej postawy wobec mojego Meza. Zlosc na niego przeslonila mi ta Milosc. A Ty mimo wszystko jednak kochasz.

Lily licze na to... Ale wiem, ze nawet oczywiste sprawy moga ciagnac sie w sadzie biskupim latami. jedyne co jest dobre, to to, ze maz bierze te wine na siebie i mysle, ze zezna tak jak i mi to przedstawia

KARKO: Jaheira: Jakkolwiek okrutnie by to teraz nie zabrzmiało to łatwiej zacząć wszystko od początku mając 22 lata niż 42..52.. i więcej.

to ja jeszcze dodam ze w pierwszy dzień świąt Wielkanocnych idę na uroczystość Ślubną do szalenie zakochanych w sobie ludzi do 59 latki i 61 latka,
a rok temu u mnie we wiosce pobrała się para mająca po 70 pare lat
Miłość nie zna granic

Aaaach... Oczywiście,że miłość nie zna granic Sama swojego M poznałam dość późno...
Miałam na myśli,że im większy bagaż wspólnych doświadczeń tym trudniej "uwolnić" się emocjonalnie ze związku i tym trudniej zacząć coś nowego.
Wiadomo,że nie ma zasad. Jednak takie wnioski nasuwają mi się po obserwacji mojego otoczenia.

Dziewczyny... ja wiem, ze jeszcze czeka na mnie gdzies Milosc, ze pewnie kogos poznam. Ale zal. Zal, ze to nie on bedzie ta osoba. I tak smutno, ze dzien, na ktory czeka sie wiekszosc zycia, ktory ma by najpieknieszy, dzien slubu, okazal sie farsa.

Ama jak zwykle nie wiem do kogo piszesz...
Ja nie uzylam takiego stwierdzenia

Amazonka: Prędzej stwierdzenie nieważności, a nie unieważnienie.
--

Ama... naprawdę nie możesz sobie odpuścić takich uwag? Przepraszam CIę, ale nie pierwszy, nie drugi raz piszesz zupełnie ni z gruszki ni z pietruszki. Takie uwagi mało czemu służą... Nie gniewaj się, ale czy naprawdę warto?

Małgosiu, poki jeszcze masz power napedzany zdrowa ludzka zloscia na to, co Cie spotkalo, zloz papiery o to stwierdzenie niewaznosci. Koniecznie. Jestem tez osoba wierzaca i gdyby ktos wywinal mi taki numer, ze nie dosc, ze oszukal, to jeszcze odebral praawo do zwiazania sie z kims zwiazkiem sakramentalnym, nie odpuscilabym. W imie tej milosci, ktora na Ciebie czeka.
Rozumiem Cie i zal mi Cie bardzo.
Gdybys miala jakies trudnosci czy cos, to ja pare lat pracowalam w episkopacie, mam znajomych od prawa kanonicznego, wiec moge zapytac, jakbys czegos nie wiedziala. Pisz wtedy na priv.

Małgosiu - trzymam za Ciebie kciuki

Ech, Blanka, te 1,5 miesiąca szokuje... Jak to możliwe, że tak krótko trwa to, co miało trwać na zawsze... dziwny jest ten świat.
Dzięki w imieniu swoim i innych dziewczyn, pewnie niejednej, która się tu nie udziela, tylko podczytuje, a sama tez ma takie problemy. Dzięki za twój głos. WAŻNY JEST!