zawsze warto sprawdzic.
moj maly klamie jak z nut, ze pani go bije. oczywiscie nie omieszkalam podpytac jednej dziwczynki, takiej bardzo kumatej, nie wprost oczywiscie i poprzez jej matke. nic takiego nie ma miejsca, maly fantazjuje. zeby bylo smieszniej, paniom mowi, ze mama go bije. kiedys mi opieke na glowe nasla;-P

U nas fel tez przenosi rozne teksty ale bardziej typu : kto bedzie krzyczal nie dostanie deseru, alo inne zasady.

Ja codziennie przy sniadaniu lysze ze smierdze kupa albo nia jestem taki etap chyba.

U nas w przedszkolu wisi tekst: kochani rodzice nie wierzcie we wszystko co dziecko mowi na temat przedszkola,a my obiecujemy nie ierzyc we wszystko co dziecko opowiada o sytuacji w domu... lbo cos w tym stylu ;)

tylko wiecie usłyszeć coś raz czy dwa to spoko ale jak ona się tak bawi w nerwach dajmy 2h to już jest dziwne można w kącie pluszowego psa postawić za to że nie dał sobie zrobić kitki ale nie co chwilkę i tak z innymi zabawkami no nic poddaję M obserwacji wnikliwej

Pewnie, Kasia, sprawdź, bo lepiej sprawdzić niż żałować... A jakie były Twoje odczucia jak byłas tam z Milką na początku?

The_Fragile: A jakie były Twoje odczucia jak byłas tam z Milką na początku?

wiesz co nie przechodziłyśmy adaptacji tak że ja z nią byłam zawoziłam ją najpierw na 2h i tak wydłużyłyśmy do 15
ona ogólnie od wieczora mówi że będzie się tuliła z ciocią Sylwią cieszy się z pobytu w przedszkolu tylko te zabawy może rzeczywiście dzieciaki tak się bawią a ona to podłapuje..
popatrzę poobserwuje jak się da to nagram i Wam puszczę

jak dziś wróci i się rozbawi to zamienię się w szpiega i nagram:P

Hehe wczoraj przeszlo mi to przez mysl

teraz jest etap: mamo, moze ja zrobie kupe w gatki z szyderczym blyskiem w oku, wrrr

A u nas jest faza na "dupa, dup, dupa..."

no taka akcja już była w żłobku i źle się to skończyło dla rodziców...bo nie jest legalne nagrywanie kogoś bez jego zgody, nauczyciela dzieci itd
najlepiej wybrać przedszkole z monitoringiem.

Własnie ro chciałam napisać, że niestety u nas jest to prawnie zakazane i zamiast pomóc mozna zaszkodzic sobie...I tak sobie myslę, że jeśli by się nagrało coś ważnego to jakoś by się "upiekło", ale nie daj Boże kamerka by wypadła, czy ktoś zorientowałby się to byłoby niefajnie.

_azja_: Wątek umarł śmiercią naturalną jak rozumiem, bo większość dzieci już się zaadoptowała... A dziś jest nasz pierwszy dzień - 10 minut już siedzę w szatni... - nie płacze.

daj znać jak było po!
ja wyszłam od razu żeby nie słuchać

wind_0f_hope: w przedszkolu byłysmy na dniach adaptacyjnych...
miałam namiastke tego co bedzie sie dzialo we Wrzesniu...
płacz,histeria,wrzask... i tylko jedno zdanie "mamo,idziemy juz do domu!" wrecz rozkaz!

A może to dlatego właśnie, że z nią byłaś ?
Jak pójdzie sama to może być zupełnie inaczej.
I dla pocieszenia - moja córka całe trzy lata ze mną w domu. Nikt nigdy jej nie bawił, dzień w dzień mama i mama.
I co ? Poszła do przedszkola 1-go września i wszystkich zaskoczyła, bo pomijając niewiele epizodów płaczu [co jest przecież normalne na początku] to sobie świetnie radzi i z chodzeniem do przedszkola problemów nie ma żadnych.
Także maminsynki/mamincórki wcale nie muszą gorzej tej całej adaptacji przechodzić



AZJA kciuki za Leona !
I za Ciebie
Koniecznie zdaj popołudniu relacje
Moja koleżanka też dopiero teraz synka posłała [w sierpniu złamał nóżkę, więc ten] i powiem Ci, że to ma swoje plusy bo już w listopadzie dzieciaki tak nie wyją i nie histeryzują i on bez żadnego problemu się odnalazł.
Jednak 1-go września jest więcej wyjców i to się innym dzieciom udziela.
A teraz już spoko luz. Więc mam nadzieję, że Leoś bez problemu się zaaklimatyzuje

Synek koleżanki ma bardzo dużą nadwagę.
Ogromną wręcz.
Fakt urodził się spory [4,8 kg] ale to nie jest przyczyna moim zdaniem, po prostu oni tam uwielbiają jeść, każdy jest gruby no i dzieciaka chyba też utuczyli.
No, a przez swoją nadwagę [ma 3 latka i ponad 24 kg ] jest bardzo niezgrabnym dzieckiem, nieruchawym, ma problem z koordynacją etc.
I się wziął przewrócił gdzieś na balkonie upadając całym ciężarem na nogę.

Ewasmerf: 3 lata i 24 kg??? jeeezuuuu.

Dokładnie takie słowo ciśnie się na usta, kiedy się go widzi.
Przykre to, bo rodzice mu krzywdę robią nie zdając sobie z tego sprawy chyba

Jaheira: ale niestety znamienitej większość otyłości u dzieci ma swoja przyczynę w nieodpowiedzialności rodziców.

Tak jest i u nich, bo cała rodzina kocha jeść [mają sieć sklepów mięsnych tak btw] no i na dzieciaka to widocznie przenieśli.
Chyba, że faktycznie geny bo tam wszystkie pokolenia takie grube.
Nie wiem.
Uwagę im zwracano nie raz.
Lekarze, ludzie z otoczenia, ale oni twierdzą, że Kuba wcale dużo nie je i że tak po prostu ma oraz się urodził duży, więc musi być duży

wind_0f_hope: jak mam zostawic 3latke wsrod obcych kobiet,gromady wrzeszczacych dzieci?
mam poprostu wyjsc i zamknac drzwi?

Wind, na pewno nie w ten sposób. Najlepiej by było abyś przez pierwsze dni z nią była, pomogła jej poznać opiekunki i oswoić otoczenie. Przy Tobie będzie się czuła bezpiecznie i będzie mogła skupiać się na adaptacji i poznawaniu fajnych stron przedszkola zamiast na płaczu, strachu że mama ją zostawiła i tęsknocie połączonej z. początkowym brakiem zaufania do pań co zaskutkuje tym, że nie będzie umiała poszukać pocieszenia gdy zrobi się jej smutno. Potem stopniowo zostawiaj ją na 15 minut, na godzinę i coraz dłużej, ale zawsze mów kiedy przyjdziesz i dotrzymuj słowa. Powoli, stopniowo na pewno Wam się uda, no chyba że to byłby jakiś mega ciężki przypadek. Ja tak Adasia adaptowałam do żłobka i obyło się bez tych histerii, o których dziewczyny tu pisały, a które są nie do uniknięcia jeśli się po prostu zostawia dziecko i wychodzi. W lutym tak samo zamierzam przeprowadzić adaptację do przedszkola. Dacie radę, a do września kupa czasu, Zuzia jeszcze dorośnie

Treść doklejona: 13.11.14 14:26
Tzn wiesz Wind, to moje zdanie jest, nie żebym narzucała

ja raz widzialam takie dziecko, nad jeziorem jak bylismy, masakra, taki maly, nie wiem czy mial 2 czy 3 lata, ciagle siedzial i jadl (akurat robili grila). maly wygladal jak zapasnik sumo skrzyzowany z tym ludkiem z michelina. nawet sie ruszac nie mogl za bardzo. to akurat juz nadwaga nie byla tylko chorobliwa otylosc wrecz.

W przedszkolu miałam chłopca, który w wieku 6 lat ważył 54kg... Czyli tyle co ja teraz ;) Nie muszę mówic, że ja jednak sporo wyższa jestem. On był tak uzależniony od jedzenia (niezdrowego), że w kółko Macieju darł się "żryć dajtaaaa!".

Uwagę im zwracano nie raz.

U tej rodzinki w końcu zjawiła sie opieka społeczna. Grozi rodzicom odebranie praw, gdy stanowią zagrożenie dla dziecka ( w postaci narażenia na utratę zdrowia i zycia z powodu dopuszczenia do tak patologicznej otyłości).

3 lata i 24 kg??? jeeezuuuu.

Tak się u tego Szymona zaczęło, teraz jego siostra ma 3 lata i 24 kg ;(

Monia502: U tej rodzinki w końcu zjawiła sie opieka społeczna. Grozi rodzicom odebranie praw, gdy stanowią zagrożenie dla dziecka ( w postaci narażenia na utratę zdrowia i zycia z powodu dopuszczenia do tak patologicznej otyłości).

Była raz chyba taka sprawa głośna w TV.
O Maciusiu, którego właśnie chcieli babci odebrać.
Pamiętam, że wtedy straszny się szum zrobił wokół tego i dziecko w domu zostało.....

masakra. ale ja tez obserwuje wlasnie czesto - gruba matka, gruby ojciec, grube dziecko i cala rodzina zajada sie lodami albo goframi z bita smietana.
jakby moje dziecko mialo choc gram nadwagi to guzik z petelka a nie slodycze by dostalo.

Napisalam długą relację, kliknęłam "dodaj" i mnie wylogowało. Boże, jakie to irytujące jest...:((( dlaczego do tej pory nikt nic z tym nie zrobił?
Przed snem znowu coś skrobnę, tym razem skopiuję sobie.

Dobra, przekopiowuję spod wykresu. Od razu proszę o Wasze opinie, KAŻDĄ wezmę pod uwagę.
"Jak napisalam – po 10 minutach spokojnej zabawy Leon zorientował się, że nie ma w pobliżu mamy i wpadł w płacz (płacz to łagodne słowo). Siedzialam w tym czasie w szatni. Po kolejnych 5 minutach Leon z panią weszli do szatni (nie wiedziała czy zapomniała, ze tam jestem). No i jak mnie zobaczył to już tylko „mama” i „dom”. Posiedzialysmy z nim chwilkę obie, porozmawialysmy z nim, potlumaczylam mu, ze ciocia Milenka to tak jak ciocia Teresa, ze mozna ją o wszystko zapytac, przytulic itp. W koncu się wypogodzil i zgodzil się isc do sali zobaczyc pilki. Pani byla dzis prawie wylącznie dla niego zeby mogl nabrac zaufania, tylko ja bylam tak nieco z boku. No i pobawil się troszkę z panią, przytulil ją, dal się prowadzic za rękę, dał sobie zmienic pieluszkę itd. Ale na wspomnienie, ze mama pojdzie do domu a potem przyjdzie od razu włączała mu się panika. Żeby to jeszcze był po prostu płacz... Ale to był autentyczny strach i panika. Byliśmy jakieś 3 godziny, po placu zabaw pojechalismy do domu, nie dotrwalismy do obiadu...:( No więc jeszcze jutro będę z nim w przedszkolu, bo to piątek, więc nie ma sensu rzucac go na głęboką wodę i robic przerwę na weekend. Jutro będę starała się jak najmniej udzielać, jak najmniej pomagać, tylko być do dyspozycji w najbardziej awaryjnych momentach, całą sobotę i niedzielę będę mu zapowiadać, ze mama następnym razem wyjdzie z przedszkola a potem wroci po niego po obiadku, powtarzac to do znudzenia przy kazdej okazji no i poniedzialek będzie tym dniem największego testu, bo chyba naprawdę pojadę do domu."
-
Co byście zrobily?

Treść doklejona: 13.11.14 18:19
Uprzedzając od razu pytania: mówiłam Leonkowi od dawna, że mama nie może chodzić do przedszkola, bo "jest za duża", Leon zdawal się to rozumieć (jestem pewna, ze jest w stanie to zrozumiec) i nawet mówil, ze on do przedszkola będzie chodzil "sam" i ze mama nie moze bo jest za duża. Mowilam tez, ze mama po niego przyjdzie pozniej. No ale dzisiaj przy pozegnaniu jakby mi nie uwierzyl, spojrzał z uśmiechem na mnie jakbym sobie żartowała. No i faktycznie - okazalo się, ze nie wziął mnie na serio... :(((
Teraz ma jakis maly lek separacyjny, wyszlam z domu po bulki zostawiając go na chwilę z babcią i już wlaczyl mu się mały lęk. A taki był już odważny... Ostatnio wszędzie i wszystko chciał "sam".

A ja myślę, że gdyby Ciebie w tej szatni nie było i Cię nie zobaczył to przestał by płakać i pani Milenka by go jakoś zabawami zajęła.
Zobaczył mamę, więc wiadomo było, że się skończy histerią i prośbami o powrót do domu.
To chyba zupełnie normalna reakcja.
Dlatego ja właśnie jestem zdania, że powinno się dziecku wszystko dokładnie wytłumaczyć i je po prostu zostawić obiecując, że się po nie przyjdzie o tej czy o tamtej porze.
Wszystkie [a na pewno zdecydowana większość] dzieci tak jest właśnie w przedszkolach zostawiana i żadne z tego powodu traumy nie ma na resztę życia
Nasza Ninka na początku też płakała jak sobie przypominała, że mnie nie ma. Ale popłakała 5-10 minut i przestawała.
I za dwie godziny znowu.
A od dłuższego czasu nie płacze już zupełnie. Ani w domu rano, ani w przedszkolu ani jak ją odbieram.
Na początku jak przychodziłam to wybuchała okropnym rykiem na mój widok i wyła, jak wściekła.
Teraz zawsze się cieszy, a czasami muszę na nią poczekać bo np kończy czytać książkę jakąś mega ważną i fascynującą

_azja_: Teraz ma jakis maly lek separacyjny, wyszlam z domu po bulki zostawiając go na chwilę z babcią i już wlaczyl mu się mały lęk. A taki był już odważny... Ostatnio wszędzie i wszystko chciał "sam".

U nas też się lęk separacyjny pojawił po pójściu do przedszkola.
Oraz do dzisiaj jest tak, że jak już Nina wraca to cały czas albo ja albo mąż musimy się z nią bawić, bo chodzi i jojcy, że nie chce sama.
Może to dla Was normalne, ale dla nas to nowość bo ona zawsze się ładnie sama sobą zajmowała i bawiła się również sama.
A odkąd do przedszkola poszła to tylko "mamuś chodź się pobaw, tatuś a może ty?" etc

Teorka, ja już próbkę takiego lęku mialam jakis czas temu (chyba to bylo w zeszlym roku) probując Leosia zostawić z opiekunką na wakacjach - cofnął się wtedy z odwagą, zaufaniem, prwnoscią siebie, samodzielnością, mimo, że bylam wtedy w sali obok i o tym wiedzial. Przestraszylo go to i to bardzo.
To nie tak, ze on w przedszkolu zaczal histeryzowac jak mnie zobaczyl, jak mnie zobaczyl to przestal. Najpierw mnie w panice zaczal ciagnac za rękaw w takim gescie "uciekajmy stąd" i krzyczal w kolko "mama" i "dom", potem, zaakceptowal, ze zostaniemy, sle byl "siu-ty" (smutny), potem byl "ź-źi" (zły), potupał nogą, pomarszczył groźnie brwi do pani i do mnie s na koniec sam zaproponowal, ze pojdzie do "siali" zobaczyć piłeczki. Tak stopniowo oswajał się z opiekunką. Chciałabym, żeby bylo tak jak z panią Teresą, nie mogę zrobić chyba falstartu, bo on się znowu bardzo cofnie... (Pani Teresa to jest nasza sąsiadka, która opiekuje się nim okazjonalnie, najczęściej w weekendy lub kiedy idę do fryzjera, i jakoś ją zaakceptował, chociaz bylo ciężko. Tylko wtedy byl w domku u siebie...)
Mkd- ale kiedy wyjsc z przedszkola? We wtorek, srodę? Jak poznac, ze to dobry moment?

No to nie wiem, może faktycznie od dziecka zależy
Ja myślę, że gdybym z Niną siedziała w przedszkolu na początku to wcale by lepiej nie było.
Bo ona jest z natury histeryczką i najbardziej histeryzuje właśnie, kiedy ja jestem obok.
Więc uważałam, że lepiej dla niej będzie jak mnie nie będzie.
Została sama, popłakała chwilę i od dłuższego czasu chodzi chętnie, uśmiechnięta i zadowolona.
Więc zarówno metoda Migg, jak i moja się sprawdziły.


Także skoro czujesz, że lepiej z Leonkiem chodzić i siedzieć to chodź i siedź
Oby jak najszybciej się chłopak przyzwyczaił, bo Tobie też teraz takie emocje niewskazane.

Migg - mnie Twoja metoda pasuje. Jeżeli zadziałała u Ciebie, to krzywdy Leonkowi nie zrobię, nie pogorszę chyba sytuacji tym, że posiedzę w przedszkolu skoro panie są tak elastyczne. Ja też się starałam przyzwyczaić Leonka do myśli o przedszkolu, od paru tygodni to robię. Zabralam go dwa razy na zajęcia ogolnorozwojowe prowadzone przez takie super zdolne mlode dziewczyny - Leonek byl zachwycony zabawami przedszkolnymi, pracami plastycznymi, opowiadal z przejęciem potem co robil (tylko ze w mojej obecnosci się bawil), a ja mu wytlumaczylam, ze tak wlasnie będzie się bawil w przedszkolu, ze będą piosenki, tańce, zabawy i takie zajęcia plastyczne. Od tamtej pory byl bardzo entuzjastycznie nastawiony do przedszkola. Dwa razy byl tam ze mną na "załatwianiu formalnosci" i nie chcial wychodzić - tak mu się tam podobało. W domu też robilam z nim ostatnio trochę takich zajęć przedszkolnych mówiąc, że w przedszkolu też będzie tak się bawił. No i zachwycalam się przedszkolem, że takie super, i że ja też bym tak bardzo chciała, ale jestem za duża.
Mam nadxieję, że dzisiaj nie zepsułam za bardzo tej adaptacji...:(

No mi sie wydaje, ze co innego jest opowiadać, a byc w danej sytuacji. Moze 3latki są bardziej kumate niż 2,5 latki i lepiej znoszą same początki p-kola (choć czytając we wrześniu watek 1-3 miałam wątpliwości:p). No ja nie znam dziecka, któremu adaptacja z rodzicem by zaszkodziła (jeśli są tacy, niech protestują), a jeśli możesz i jeśli dobrze Ci to zrobi (a chyba zrobi), to czemu nie? Trzymam kciuki!

migg: Ja, jak już pisałam jestem przewrażliwiona i nie chciałam, żeby za mną płakała

No, ale przecież nawet teraz nie masz pewności czy ona za Tobą nie płacze jak jej w/w wspomniany kolega wyrwie włosy, popchnie, przewróci etc etc.
Ja wiem od pani, że Ninka wczoraj powyła bo nie mogła sobie ubrać w kibelku getrów. I się z rozpaczy oraz żalu popłakała i chciała do mamy. Przeszło jej szybko, ale jednak.
Więc wydaje mi się, że nie da się uchronić dziecka od płaczu. Nie popłacze w pierwsze dni [bo mama jest obok] ale popłakać może dwa tygodnie później, miesiąc albo jeszcze potem - jak np wyrżnie głową o podłogę.
Jedynym wyjściem, żeby tego uniknąć jest zostawienie dziecka w domu jak najdłużej - nauczać też przecież mama może co nie
Mnie jest często przykro jak ona wracając z przedszkola opowiada, że tęskniła. Albo, że bała się Frania bo Franio niegrzeczny i innym dzieciom dokucza. Albo, że pochlapała się jogurtem i się Oskar z niej śmiał.
Serce mi pęka niejednokrotnie, czasami siedzę w domu i myślę co ona robi, czy się dobrze bawi, czy nie jest smutna itp itd
Ale kurcze no życie, nie da się chyba dzieci ochronić przed całym złem tego świata. Nawet się nie powinno, bo potem w tym świecie sobie nie poradzą...