No, ale obecnie też mamy system szczepień obowiązkowych i można to jakoś obejść. Podobnie będziemy kombinować w razie. Tej szczepionki.

Dla mnie równie dobrze szczepionka na grypę mogłaby być obowiązkowa... Tak samo bezsensowne przy takich (zdolnościach do mutacji) by to było...

Karolcia, trójki już dawno nie ma niestety. Zniszyli ją :(. Sami najlepsi poodpadali.

Trójki już od jakiegoś czasu nie ma. Dziwię się, że Panowie jeszcze pracowali. Bardziej przeraża mnie cenzura, tak zupełnie otwarcie nie zwarzajac na ludzi/ słychaczy.

Tu raczej nie o cenzurę chodziło.

Pytanie o szczepienie na koronawirusa kiedy nie ma jeszcze szczepionki, nie jest znany mechanizm jej działania i charakterystyka produktu leczniczego jest totalnie bez sensu.

Jeśli jednak będzie dostępna i nie taka hop-siup, to ja z pewnością rozważę, i to na poważnie - mam chorych rodziców i nie chcę ich narażać w żaden sposób. Tak samo jak szczepię się (i wspieram w tym łatwo chorującą mamę) na grypę, doszczepiam się oraz szczepię dzieciaki.
Wirus może zmutować, owszem, ale to nie znaczy, że nie ma sensu szczepić. Niestety, wiedza biochemiczna, epidemiologiczna, mikrobiologiczna jest dość skomplikowana, dlatego nie jest prosto ją wytłumaczyć i łatwo załapać się na głodne, ale nie mające w ogóle związku z prawdą i aktualną wiedzą, kawałki w internecie. A bardzo szkoda...

Figa, ogladalam go wczoraj.
Naprawde super mowi o tym co sie dzieje.

Cześć Dziewczyny.
Długo się zastanawiałam czy tutaj napisać, ale myślę że mnie zrozumiecie i pomożecie. Moja "przygoda" z nerwicą zaczęła się prawie półtora roku temu - po poronieniu w 2018r. Pierwszy "rzut" pojawił się razem z przeziębieniem moim i córki, nie byłam w stanie pojechać do lekarza, trzęsło mnie, zaczęłam wymuszać wymioty bo wtedy było mi lepiej, do tego nieprzespana noc i wszystko zaczęło się walić. Dzięki mojej mamie trafiłam do psychologa, który pokierował mnie do psychiatry po leki. Dostałam Pramolan i jakoś zaczęłam wychodzić na prostą. Po 4 miesiącach terapii i przyjmowania leków chciałam odstawić leki w związku z staraniem o ciążę. Niestety po odstawieniu po miesiącu - przy anginie córki znów miałam nawrót i nieprzespaną noc i znów wymuszanie wymiotów. Dobrze że miałam zapas tabletek więc w porozumieniu z psycholog zaczęłam brać od nowa. W miarę szybko wróciłam do normy. Od lipca 2019 cały czas na lekach stopniowo schodziłam z dawki cały czas uczęszczając na terapię. I w kwietniu zaszłam w ciąże, nerwy, nieprzespane noce, przez co jeszcze bardziej się nakręcałam, odstawienie leków. Wizyta u psychologa 2 razy w tygodniu - po których jest mi lepiej potrafię się wyluzować. Ale teraz ciągle mam ścisk w żołądku, niechęć do jedzenia...
Coraz częściej myślę nad tabletkami...Czy któraś z Was zmagała się z lękami w ciąży???

Z farmakologii w ciąży to dopuszczalne jest Relanium. Ale nie wiem jak z dawkowaniem itd.
Znam kilka dziewczyn, które brały ponieważ przeżywały tragiczne wydarzenia rodzinne w czasie ciąży...

Kermitka, napiszę wieczorkiem, dobrze?

Ketmitka, ja znam kilka osób, które leczyło w czasie ciąży i nerwice i depresję. Najlepiej iść do psychiatry. Oni znają się na rzeczy. Teraz tak dużo ludzi ma tego typu problemy i zakładają rodziny, że uwierz, że to nie jest koniec świata i na pewno lekarz pomoże. Koleżanka moja od lat zmaga się ze schizofrenia. Nie mogła nawet pomyśleć o odstawieniu leków na czas ciąży. Dziś cieszy się macierzyństwem, a co ciekawe ciąża złagodziła objawy choroby. Ale to na późniejszym etapie. Początek też miała ciężki.

Także głowa do gory.

Mi psychiatra też zaproponowała hydroksyzyne na I trymestr ale stwierdziłam że dam radę..bo przez jakiś czas było nawet spoko...aż do teraz...dzisiaj znów prawie nie przespana noc, nawet zastanawiałam się czy iść do pracy, ale stwierdziłam że jak zostanę w domu to nie przestanę się trząść. Jestem w pracy wypije melisę i potem na terapię...

Else chyba masz rację..muszę tylko porozmawiać z moim ginekologiem. Wie że brałam tabletki na nerwicę i wie że zostały odstawione ale w sumie to nie poprosiłam go o to aby się wypowiedział na temat brania czegokolwiek w ciąży...

Coś z metlowanych biorę prenatal uno ale nie wiem czy jest tam odpowiednia dawka - w sensie czy nie za mało.

Jeśli dotrwam do końca:((
Bardzo ale to bardzo chwiałabym się obyć się bez tabletek żeby nie zaszkodzić dziecku, ale z drugiej strony moje nerwy też mogą mu zaszkodzić...

Kermitka pamiętaj, że w ciąży też hormony swoje robią. Ja w pierwszych tygodniach ciąży przy rzucie progesteronu miałam objawy depresji. I szczerze mówiąc, gdyby to trwało dłużej to bym nie wahała się iść po leki. Lekarze wiedzą co robią. Dzieci rodzą się zdrowe.

Pamiętaj, że musisz zbierać siły i do porodu i do opieki dziecka, które urodzisz, więc odwlekanie sprawy nie jest korzystne.

Nikt nie planuje brać leki w ciąży, ale co zrobisz jak choroba nie wybiera... Jest choroba czyli jest konieczność leczenia (dla Twojego dobra i dla dobra dziecka).

Dziękuję Dziewczyny za rady. Trzymajcie kciuki za mnie i za bąbla.

Kermitka, pisz żeby się wygadać. I nie bój się leków- dobrze dobrane będą pomagać. Siostra też ma dwie zdrowe dziewczyny.

Ale kochana jeśli to jakaś nerwica lękowa (a tak wygląda z opisu) to chyba melatonina i melissa nie pomogą.
Bo to może być już za poważny stan.....

Kermitka, takie przerywanie leczenia, to błąd. Po 4 miesiącach zgodnie z tym co mówiła mi psychiatra marne szanse... Powiedziała, że minimum rok trzeba, brać leki, żeby podjąć próbę odstawienia leków i to też pod okiem lekarza.
Musisz raz podjąć konsekwentna próbę leczenia i nie odstawiać leków tylko dlatego, że już dobrze się czujesz. Ten dobry stan trzeba dłużej poobserwować i utrwalić. Z tego co piszesz potrzebny by Ci był bardzo dobry psychoterapeuta, bo z tego co piszesz masz nawroty objawów przy konkretnych sytuacjach.

Niestety musisz też brać pod uwagę, że nie wszyscy zostają wyleczeni, dlatego naprawdę o zakończeniu lub kontynuacji leczenia musi decydować lekarz.

Myślę sobie ze dla lepszego komfortu życia byłabym gotowa te leki brać do końca życia. Stany nerwicy, czy depresji zawsze są bardzo nieprzyjemne, męczące... Odbierają, radość życia.

Także kochana walcz o siebie.

Czyli teraz musisz po prostu połączyć psychoterapię z lekami.
I bądź cierpliwa. Leczenie takich chorób niestety trwa dłużej niż leczenie grypy. Ale trzeba być dobrej myśli.

Moja kuzynka za każdym razem brała do momentu gdy poczuła się dobrze. Dziś żadne leki jej nie pomagają. Mało tego szans na wyleczenie już nie ma.
Także naprawdę warto wziąć sobie do serca i jak zaczynasz kurację to ją kontynuować do końca.

Niestety moja kuzynka jest niereformowalna i tylko sobie zaszkodziła.

Katka u nas było to samo i chirurg i gasyrolog kazali podawać takie dawki firkaxu aż się poleci woda. U nas też mechanicznie kilka razy młodemu kal wydobywano. Forksx szedł na hektolitry. Cel był taki by i jelita oczyścić i pokazać dziecku, że kupa nie boli...

Kasia dokładnie jak Monia pisze.
Ja przeszłam masakrę z Niną (równe trzy lata zaparć) i z Hugiem (u niego na szczęście kilka miesięcy)

Muszą podawać leki regularnie, dzień w dzień, w końcu kupa nabierze takiej konsystencji, że nie trzeba będzie wyciągać (u nas lewatywa grana była bardzo często)
Tylko systematycznie, dzień w dzień, jak opuszczą jedną dawkę może być znowu twarda i wywołać traumę.

Katka u nas pomógł błonnik dodatkowo taki z pingwinkiem. Tylko przy tym trzeba pić dużo wody.

Myślę, że to bardzo indywidualna sprawa. Ja osobiście, gdybym była w takiej sytuacji z chustki bym się ucieszyła. Potraktowałabym to jako "amulet", który brak abym wszędzie by czuć wsparcie.