No bo do jest inna relacja, zgadzam się Jahe w całej rozciągłości. Inaczej można tłumaczyć jak jest jedno dziecko, można spędzić z nim full czasu, porozmawiać, przedyskutować. Jak obok jest drugie płaczące wniebogłosy, wdrapujące się no to... no nie bardzo wyjdzie. Inaczej wygląda nawet spędzanie czasu rodzic vs jedno dziecię, a inaczej rodzic vs dwójka. Podejrzewam, że z trójką jeszcze inaczej. I same konflikty są inne. W przypadku jednego dziecka - zepsuje SWOJĄ zabawkę. W przypadku większej ilości drugie dziecko jest poszkodowane.

Hydro, a jak rozwiązywałaś sprawy jak dziewczyny były młodsze? Np. Natalia niemówiąca jeszcze? Napisz jak będziesz miała więcej czasu :))

Winni:
Dążę do tego, że skoro od 14 lat nic takiego się nie wydarzyło, to czy byłabyś w stanie odłożyć na chwilę na bok swój żal o kubek i skupić się na potrzebach i samopoczuciu męża? Być może stało się coś, niekoniecznie związanego z Tobą, co doprowadziło go do takiego stanu?

Faktycznie, w tym konkretnym przypadku pewnie bym nie zdążyła się zirytowac bo byłabym w szoku. I myślała co takiego musiało się stać, co spowodowało takie reakcje u normalnie stoicko spokojnej osoby.
Masz rację.

Natomiast ogólnie taka sytuacja jest w moim mniemaniu słaba.
Ale nigdy mnie ona nie dotknęła osobiście, więc tak na prawdę to mogę tylko teoretyzowac jak bym się zachowała....

Agatella, rozwiązanie o oddawaniu swojej zabawki w miejsce zniszczonej, jest też jakimś tam rozwiązaniem. Mogą się dzieci tak umówić przecież. Rzecz w tym, aby jedno i drugie dziecko wyraziło wcześniej na to zgodę, dobrowolnie, bez nacisku czy zmuszania przez dorosłego.

Dziewczyny, może już o tym pisałyście, ale mam takie pytanie. Moje dziecko boi się czasem, że za jakieś zachowanie zostanie ukarane. Choć ja nie stosuję kar i staram się nie stosować nagród. Wnioskuję więc, że to z przedszkola. Dzisiaj Karolina coś tam popsuła i od razu zapytała czy za karę nie dostanie prezentu urodzinowego... Zapytałam, czy ja stosuję wobec niej jakieś kary. Ona na to, że nie, ale pani B. w przedszkolu daje czarne kropki dzieciom za karę. Powiedziałam jej, że nie podoba mi się to co pani B. robi, ale pani B. ma swoje pomysły na pracę w grupie dzieci i ja nic na to nie poradzę. Natomiast uważam, że nie powinna się przejmować jeśli dostanie czarne kółeczko, bo czarny to też ładny kolor, bardzo elegancki (na zasadzie żeby zneutralizować znaczenie kropki).
Jak Wy byście do tego podeszły? W znaczeniu co byście powiedziały dziecku?

Winni: Do pewnego wieku rodzic może sugerować rozwiązania, a dziecko pokiwać główką na tak lub pokręcić na nie.

Winni, Ty patrzysz przez pryzmat swoich doświadczeń z jednym dzieckiem i to dzieckiem, które bardzo szybko się komunikowało słowami. Ja mam Krasnala, który teoretycznie szybko zaczął się komunikować (kiwanie głową, kręcenie głową) i Gugisia, który z podstawową komunikacją ma problemy. Takich dzieci jest mnóstwo i naprawdę ciężko wtedy być mediatorem podczas konfliktów, bo może to wyglądać tak, że jedna strona mówi, a druga tylko siedzi i buczy, bo nic innego nie jest w stanie zrobić. I tak - to ta mała, bucząca strona jest poszkodowana i uważam, że Frances dobrze mówi - podstawą dobrze funkcjonującej rodziny jest to, żeby każdy był traktowany z szacunkiem, fair, czy jak to tam nazwać. I - moim zdaniem - jeśli dziecko nie mówi, nie jest w stanie się komunikować to jest sygnał, że to rodzic powinien o jego "sprawę" zawalczyć, bo samo nie jest w stanie.
.
Nie wiem, po prostu w głowie mi się nie mieści, że Krasnal zepsułby ukochanego kotka Gugisia, mały siedzi i rozpacza, a ja go poklepię po pleckach, przytulę i nic z tym nie zrobię.

Zastanawiam się co może czuć także to drugie dziecko, które być może również nie umie mówić, więc może nie mieć możliwości opowiedzenia o okolicznościach, o swoich uczuciach, emocjach.
Nie wiem co bym zrobiła gdy żadne nie mówi, obaj płaczą, bo jeden w emocjach zepsuł coś drugiemu. Wiem natomiast jedno: nie zastosowałabym kary. I nie zastosowałabym jako rozwiązania rozporządzenia nie swoją rzeczą ( zabawką ), gdyż dla mnie to po pierwsze kara, po drugie nieposzanowanie czyjejś własności, po trzecie, pokazanie dziecku, że aby zadośćuczynić komuś, można zabrać innemu.
Po prostu. I wierzę, że mając takie postanowienie, na pewno znalazłabym jakiś sposób by rozwiązać tę sytuację bez stosowania przymusu (*).

No bo to właśnie jest trochę patowa sytuacja. Jeżeli ta zniszczona zabawka nie była by unikatowa (tak jak np. lisek Katki) to ja bym bardzo mocno zasugerowała starszemu, że dobrze by było gdyby dał na pocieszenie bratu swoją zabawkę. A jak by nie dał? No każde rozwiązanie zawiera naruszenie jego własność. I dla mnie niezbyt dobrym rozwiązaniem jest to, że się wcześniej na coś umówiliśmy. Bo jak przyjdzie co do czego, to starszy złapie kurczowo zabawkę, zacznie płakać i powie że nie odda No i co mi z tego, że dzień wcześniej umówiliśmy się na taką sytuację, że się podzieli..
Może któraś z dziewczyn wpadnie jeszcze na coś sensownego. Bo jak nie to po prostu pozostaje pocieszać, nosić, przytulać młodszego do skutku. ALe zaś co wtedy ze starszym.. który też będzie chciał bliskości?
Pewnie takie sytuacje to rzadkość. W każdym razie mam nadzieję, ale i tak fajnie jest podumać

Treść doklejona: 19.12.15 21:33

_Fragile_: I w tym momencie to chyba ja odpadam z dyskusji, jeśli to jest dla Ciebie Winni przemoc.

Tu chyba przemoc jest rozumiana bardzo szeroko - w sensie każde użycie władzy rodzicielskiej wbrew dziecku, np. odebranie zabawki wbrew woli.. Przemoc jako targnięcie się na cudzą własność..

Agatella: Tu chyba przemoc jest rozumiana bardzo szeroko - w sensie każde użycie władzy rodzicielskiej wbrew dziecku, np. odebranie zabawki wbrew woli.. Przemoc jako targnięcie się na cudzą własność..

Ja wiem Agatella, wiem, bo były na ten temat niezliczone dyskusje, ale to jest poza moim pojmowaniem. PO prostu.

Agatella: Myślę, ze przymus jest lepszym określeniem, bo przemoc się jednak źle kojarzy

No niech będzie

Winni: I wierzę, że mając takie postanowienie, na pewno znalazłabym jakiś sposób by rozwiązać tę sytuację bez stosowania przymusu (*).
--

Treść doklejona: 19.12.15 22:01

_Fragile_: Agatella: Tu chyba przemoc jest rozumiana bardzo szeroko - w sensie każde użycie władzy rodzicielskiej wbrew dziecku, np. odebranie zabawki wbrew woli.. Przemoc jako targnięcie się na cudzą własność..


Ja wiem Agatella, wiem, bo były na ten temat niezliczone dyskusje, ale to jest poza moim pojmowaniem. PO prostu.

A co gdyby to był Twój telefon i ktoś kazałby Ci go oddać wbrew Twojej woli? Co by to wtedy było? Jak nazwać takie działanie?

Zapytałam mojego męża, który przeczytał 2 lata temu jedną tylko książkę z RB i od tej pory jest tylko praktykiem, co by zrobił w takiej sytuacji jak Fran opisywała.
Powiedział, że po prostu zaproponował by naprawienie zabawki, nawet gdyby na pierwszy rzut oka wyglądała na nie do naprawienia ( bo nigdy nie wiadomo ). Gdyby się nie udało, po prostu pocieszał by dziecko, pomagając mu uporać się z żalem. Po prostu.
Zapytałam co sądzi o rozwiązaniu Frances. Zrobił wielkie oczy i stwierdził, że przecież ten, kto zniszczył, świadomie tego nie chciał, bo albo to był przypadek, albo nie poradził sobie z emocjami, więc co to za rozwiązanie, żeby go za to dodatkowo karać.

Nie wiem Fran, napisałam, że nie wiem, bo to zależy od sytuacji, a ja w takiej nie byłam. Na pewno nie byłoby tak że za każdym razem reakcja byłaby taka sama, bo to by zależało od zabawki, reakcji dzieci, ich komunikatywności, nastroju, pory dnia itd itd.
Komunikatywnym dzieciom pomogłabym nazwać uczucia i poszukać rozwiązania, w innym przypadku nie wiem. Pewnie zrobiłabym to, co radził mój mąż.

Treść doklejona: 19.12.15 22:59

Frances: Jak nieswiadomie?

Nie że nieświadomie to zrobił, tylko zadziałał impuls, nie poradził sobie z emocja, najpierw zadziałał, potem zdał sobie sprawę co się stało.

Frances: Ty rozumiem Winni pozwolila bys Adasiowi porysowac auta, a jak sie nie da naprawic to trudno. Niech sasiad plcze

Nie

_mad: Jak Wy byście do tego podeszły? W znaczeniu co byście powiedziały dziecku?

Szczerze to nie wiem, u nas podejście przedszkola i domu takie samo, nie musiałam nad tym myśleć. Ale Twoje podejście wydaje mi się dobrą drogą.

Agatella: Hmmm czyli wobec własności sąsiada są inne reguły niż wobec własności brata/siostry?

Agatella, przeczytaj jeśli możesz, jeszcze raz nasze wypowiedzi, gdyż wydaje mi się że sytuacja gdy przychodzę i widzę zepsutą zabawkę, mocno różni się od sytuacji kiedy jestem z dzieckiem na spacerze i ono dopiero chce coś zniszczyć.

Agatella: Czyli też powstrzymujesz go i zapobiegasz zniszczeniu?

Tak.

marylove: Chciałabym Cie jakoś, nie wiem, uściskać wirtualnie

No i nie mogę zasnąć
Moim zdaniem trzeba też dziecku pokazać, że nie wolno bezkarnie niszczyć cudzej własności. Po prostu nie i już. Bo takie jest życie. Załużmy, że Wasze (Winni, danap) dzieci pójdą do szkoły, dostaną słabszą ocenę, zdenerwują się i zniszczą plecak koledze (przez przypadek, nie poradziły sobie z emocjami). Przychodzi do Was rozżalony rodzic i żąda rekompensaty. I co wówczas? Wyłożeycie mu teorię nt naturalnych konsekwencji? Obawiam się, że jeśli nie będzie to rodzic z planety "rb" to może się mocno wku***

Druga sprawa i mam nadzieję, że już ostatnia martwi mnie to, że rb jest tu bardziej postrzegane jak dawne "wychowanie bestresowe", oderwane od rzeczywistosci, scentrowane tylko i wyłącznie na dziecku. Taka trochę bardziej przystępna nazwa tylko. Mam w rodzinie idealny przykład. Moja chrzestna, aktualnie emerytowana nauczycielka nauczania specjalnego, ma córkę urodzoną w latach 80, kiedy to właśnie w PL nastąpiła moda na bezstersowe wychowanie. Moja oczytana ciocia oczywiście w dobrzej wierze wprowadziła to w życie. Caly świat kręcil się wokól mojej kuzynki, tylko ona podejmowała decyzję, a wszystcy skakli jak zagrala. Sama bylam swiadkiem sytuacji, gdy kuzynka bedac juz w liceum, wraca do domu i rzuca: "co na obiad?" ciotka: "pierogi z miesem", a kuzynka" ja pierd*** chce kebaba" no to ciotka hop na rower i po kebaba. Nie raz o 22 leciala dla niej po czipsy, gdy moja mama robiła takie oczy to odpowiadała "dziecko ma potzrebe to ja jako matka musze stanac na glowie, by ja zrealizowac". Czegoś Wam to nie przypomina?
Wyrosla na jedze, jakiej swiat nie zna. Pepek swiata i zero liczenia sie z innymi. Zero. Ostatnio na kulturalne upomnienie naszego wujka odpowiedziala "odpier***cie sie!". Juz nawet nie bede pisac jak odezwala sie do mojej matki. Tylko swoj czubek nosa widzi i wszyscy maja spelniac jej zachcianki. Wiecie jak traktuje wlasne, kilkumiesieczne dziecko? Ona musi sie wyspac to zamyka dziecko na wiele godzin w drugim pokoju i ta mala tam siedzi i wali klocuszkiem w drzwi (jeszcze nie chodzi nawet). To mi lzy polecialy, gdy mi to opowiadala ciotka. Fakt jest faktem, ze penwie jej w życiu dobrze, bo przy okazji ma zamożnego męza, więc generalnie ma wszystkich na swoich uslugach. No i to wlaśnie zostawiam do przemyślenia. Czy to czasem nie jest tylko ładniejsza nazwa (to rb) bezstresowego wychowania?
Dla mnie rb to cos kompletnie innego. KOmpletnie. To traktowanie tego malego czlowieka z szacunkiem, jak partnera (ja moge sie od Ciebie nauczyc czegos i Ty ode mnie), pomaganie sobie nawzajem, zwlaszcza z emocjami, ale tez pokazanie granic, zasad panujacych w swiecie, na ile jestesmy oczywiscie w stanie.

Treść doklejona: 19.12.15 23:54

Agatella: Widzisz, że dziecko chce porysować samochód. Przeszkadzasz mu w tym, przytrzymujesz rękę np.

Winni, nie jestem pewna czy w ten sposob bardziej nie naruszasz jego granicy

Fran wybacz, mimo całej mojej sympatii do Ciebie, ja pasuję, gdyż nie widzę u Ciebie otwartości na dyskusję, a gdy brak otwartości, to dyskusja sensu nie ma.
Jeśli będziesz chciała spróbować zrozumieć i przyjrzeć się jednak tym sprawom, chętnie podejmę dialog.

judka25: Zycie z rodzeństwem i wychowywanie w duchu rb to juz zupełnie inna sprawa, ktora dla matek mających jedno dziecko jest nie do wyobrażenia

judka25: Tylko bierzcie pod uwagę nie teoretyczne, książkowe przykłady, bez pokrycia w życiu z dwójka maluchów, tylko te z życia , przerobione na przykładzie, i prawdziwe przesłanie rb, nie tylko dziecko, lecz cała rodzina.

Oj, podpisuję się. Chętnie czytam wątek, bo czasem można coś uszczknąć dla siebie, natomiast teraz czekam na post Hydro, bo ma już większe doświadczenie w tej sprawie i tutaj może się obyć bez gdybania i teoretyzowania. Może Ceri też by się wypowiedziała, bo w końcu ma jeszcze większą od naszych gromadę?

judka25: Nie odbierz tego co pisze jako atak na Ciebie, nie taki jest moj cel. Jak juz wyżej pisałam, ja cenie Twoja wiedzę w tym temacie. Po prostu zastanawiam sie dlaczego tyle osób moze roznie rozumieć rb.

Dlatego ja myślę, że w tym temacie dyskusja jak najbardziej ma sens. Każdy z nas jest przecież inny, inaczej pojmuje pewne rzeczy, pochodzimy też z innych środowisk, otaczają nasz inni ludzie, nie wspominając już o naszych charakterach czy osobowościach naszych dzieci.
Dlatego z przykrością nie raz obserwuje Winni to Twoje pasowanie w wielu dyskusjach. Dla Ciebie inne spojrzenie na pewne kwestie to już "nie ta droga", a jedyna słuszna to "Twoje spojrzenie", nie RB - bo ten nurt można różnie rozumieć.

Frances: Moim zdaniem trzeba też dziecku pokazać, że nie wolno bezkarnie niszczyć cudzej własności. Po prostu nie i już. Bo takie jest życie. Załużmy, że Wasze (Winni, danap) dzieci pójdą do szkoły, dostaną słabszą ocenę, zdenerwują się i zniszczą plecak koledze (przez przypadek, nie poradziły sobie z emocjami). Przychodzi do Was rozżalony rodzic i żąda rekompensaty. I co wówczas? Wyłożeycie mu teorię nt naturalnych konsekwencji? Obawiam się, że jeśli nie będzie to rodzic z planety "rb" to może się mocno wku***

Właśnie to chciałam napisać ale zmęczenie zrobiło swoje. Jednak zrobiłaś to znacznie lepiej i milion oooo za to.

Zgubiłam się i nie wiem czy temat już wyczerpany ale pozwolę sobie wrócić jeszcze do tego momentu w którym Winni (chyba) zaproponowała najprostsze moim zdaniem rozwiązanie, czyli przegadanie całej sytuacji z chłopcami. Frances, nie kusi Cię żeby spróbować przy najbliższej okazji? Mnie by kusiło ;) Może chłopcy zaskoczą Cię swoją reakcją. Może natrafisz na ścianę (znam, oj znam). Może pojawi się jakiś impuls dzięki któremu dostrzeżesz jeszcze inne wyjscia? U mnie zazwyczaj (o ile mnie to z różnych życiowych powodów nie przerasta) jest tak:

Winni: Nigdy nie słyszałam by któraś stosowała coś innego poza wsparciem, rozmową, próbami pomocy w znalezieniu rozwiązania akceptowalnego dla wszystkich, pocieszaniem, nazywaniem emocji.

To chyba nie jest żadna wiedza tajemna, tylko intuicyjne zachowanie o ile uda się zachować spokój ;) ale tak, czasem jest nie i koniec, zero zainteresowania kompromisem, i ogarnięcie sytuacji w danym momencie wymaga poświęcenia czyjejś potrzeby. Z jednym dzieckiem wydaje się to proste, dojrzały dorosły nie ma chyba problemu żeby zaspokojenie swojej potrzeby odłożyć w czasie czy zgodzić się na inną strategię. Ale dwójka małych dzieci (przynajmniej moje) często nie jest zainteresowana żadnym kompromisem. To może przykład z życia: Moi ostatnio chorowali trochę (to dla mnie zawsze czas próby, oboje marudni do potęgi). I taka sytuacja: bujam właśnie Benka w chuście żeby go uśpić bo już zmęczony bardzo mocno. A Kalina akurat chce żeby jej pomóc przy siusiu, posadzić na toalecie, umyć rączki itd. (mimo że od dawna jest samodzielna w tym zakresie). Ja wiem że ona potrzebuje poczuć się zaopiekowaną przeze mnie, i nie mogę jej tego dać w inny sposób. Odkładam Benka, siedzi na podłodze i płacze, w tym momencie to on jest poszkodowany niestety, ja zajmuję się Kaliną gadając cały czas do niego że wiem że jest już bardzo zmęczony i że zaraz będzie sobie usypiał itd. Jeżeli ktoś uważa że rb oznacza że wszyscy dostają to czego potrzebują jednocześnie to ja musiałabym się rozdwoić, a nie – roztroić bo jeszcze jestem ja i moja potrzeba spokoju i harmonii ;) w tej konkretnej sytuacji decyduję o tym że Benka potrzeba snu idzie chwilowo w odstawkę (wiem że nie mogę inaczej bo przerabiałam to wielokrotnie, każde inne wyjście pogłębia frustrację wszystkich). I tak, nadal uważam się za rodzica rb ;)
PS. Pisałam to na raty przez 2 godziny bo ciągle któreś młode mnie wzywa więc to chyba mój ostatni post :D

Treść doklejona: 20.12.15 12:41
Winni, ten link - w punkt.

Parę moich obserwacji - praktyka i podglądacza rb:

Moim zdaniem błędne jest zakładanie, że musimy być tak absolutnie wyczulone na każdą potrzebę dziecka. Wydaje mi się, że na każdym etapie musimy mieć całościowy obraz i decydować, które potrzeby można zaspokoić, a których się nie da/które naruszają granice innych. Z pewnością od rb można się nauczyć tego, że jest się UWAŻNYM i kochającym, ale to nie znaczy, że ZAWSZE DO USŁUG.

O dwójce małych dzieci to możnaby pisać bez końca... to balansowanie na granicy szaleństwa i ogromna praca nad sobą na codzień. Mama jest tylko człowiekiem i uzyskanie harmonijnego w 100% życia każdego domownika jest niemożliwe, chyba że mamy tabun kucharek, sprzątaczek i babć. To, co możemy zrobić, to kochać, wprowadzać rytuały, dużo śmiechu, przebaczenia, dystansu do błędów, ale i łagodnego karcenia ("zobacz, mały płacze bo go wywróciłeś. Czy mógłbyś go pogłaskać i przeprosić?")

Ja bym też generalnie nie bała się naszego mieszania - w sensie, że niektóre rozwiązania będą rb, a inne nasze własne, albo o zgrozo bardziej tradycyjne. Ważne, by dziecko było traktowane jak człowiek, z szacunkiem, ale i mądrze prowadzone, i żebyśmy jako rodzice nieustannie weryfikowali własne podejście.

Smuga: niektóre rozwiązania będą rb, a inne nasze własne, albo o zgrozo bardziej tradycyjne. Ważne, by dziecko było traktowane jak człowiek, z szacunkiem, ale i mądrze prowadzone

Takie wlasnie wydawalo mi sie wprowadzenie tej zasady. Nie potrafilam inaczej, a oni nie ulatwaili sprawy, wiec na spokojnie powiedzialam Kubie, ze jak zniszczy zabawke Dominika, to w zamian będzie mu musiał oddać swoją. Jest i szacunek i człowiek;) Bardzo mi się podoba traktowanie ich dziecięcego świata, prawie jak świata dorosłych. Kuba nawet o sobie sam mówi, że już jest mężczynzną;)

marylove: nie kusi Cię żeby spróbować przy najbliższej okazji?

Oczywiscie, ze sprobuje. Tylko nie dziś, gdyż dziś dzieci me chyba czytały forum i postanowiły pokazać jak wygląda wzorowe rodzeństwo wiec nie chcialam podrzucac im pomyslow, by zakłocili ta piękną chwilę

Kolejne pytanie mam
Karmilyscie piersia? Jak w duchu rb odstawić dziecko od cyca? Nie dam rady czekać, aż przestawi się na kawę czy piwko szczerze, myślałam ze jak bedzie starszy to będzie łatwie, że więcej zrozumie, ale wcale tak nie jest on owszem rozumie, ale i tak domaga się tego cycka, czasem nawet wrzeszcząc i mnie szarpiac. Próbowałam na jego "am am" zaproponować jedzenie, picie, albo pytalam sie go czy chce na raczki, przytulić się. A no chce, chwile sie poprzytula i szarpie bluzke. Serio jestem juz energetycznym wrakiem przez ta ciagla od niemal 4 lat produkcję mleka I jeszcze jedno. On w tym swoim dwuletnim zyciu tylko raz zasnal bez cycka w buzi. Gdy byliśmy z mezem na weselu i zostali u dziadkow. Dziadkowie tak ich "przeczolgali" ze zasnal na siedzaco WLasnie to wieczorne karmienie boję się najbardziej

Frag, ale to dopiero w kwietniu. Ja myslalam, zeby go teraz, juz no wiesz jakoś może krótko po nowym roku.

No ja wiem, pamietam. Katka, jesli dobrze pamietam wytlumaczyla Misi, ze cycuś jest chory, tamta nakleila plasterek i zasnela wtulona. Cudne, tylko moj nie chce slyszec o tym, ze cycu chory. Chyba do osiemnastki go bede karmic

Danap, bezstresowe wychowanie to takie, w którym dziecku jest podporządkowane wszystko i wszyscy.