adajo78
Można szukac analogii - bo on mnie zostawił jak dużo pracowałam/on dużo pracował, albo jak było dziecko, albo jak on/ja dostałam awans, on/ja miał kryzys duchowy/psychiczny moralny jakikolwiek/cokolwiek.
Nie ma reguł. I na całe szczęście.

z moich obserwacji wynikaloby ze /az sie boje to napisac/ ze najczesciej opuszczaja kobiete po narodzinach dziecka, mężczyzni ktorzy byli przy porodzie.

Obecność mężczyzny przy narodzinach potomka jest w tej chwili powszechna, przynajmniej w moim otoczeniu, a nie zaobserwowałam zjawiska, o którym piszesz.

Oczywiście nie wszyscy mężczyźni są tak mało odporni - bo przecież są i tacy, którzy byli przy narodzinach swojego dziecka i twierdzą, że to najwspanialsze wydarzenie itd. :)

Aggnieszko, przeważnie z dzieckiem w drodze i jeszcze nie kończąc szkoły. Zgadzam się z Tobą.

A Twój mąż Danap jest w tym samym wieku co Ty?

wydaje mi sie, że w naszym kraju za wcześnie ludzie zawierają małżeństwa

Tu też obserwuję coś przeciwnego - z mojej klasy w liceum większość nadal ma status singli z wyboru. Małżeństwa, związki można by policzyć na palcach jednej ręki. Znajomi ze studiów tak samo. Mam wręcz wrażenie, że jakaś niechęć panuje do poważniejszych deklaracji. Dlaczego? Pewnie wiele jest powodów. Może z wygody? Sama teraz widzę, że życie "przed dzieckiem" (i nie tylko przed dzieckiem, ale też przed wspólnym zamieszkaniem, wspólnymi decyzjami typu zakup mieszkania) było najzwyczajniej w świecie prostsze i nie mam tu na myśli tego, że teraz jest mi źle (bo jest wręcz przeciwnie), ale po prostu nie ma co udawać, że da się w 100% prowadzić taki sam beztroski tryb życia, jak przedtem.

hydrazine: z mojej klasy w liceum większość nadal ma status singli z wyboru. Małżeństwa, związki można by policzyć na palcach jednej ręki.

Ja jestem "świeżo" po LO - 2 lata temu skończyłam - a już kilka osób jest zamężnych/żonatych z dziećmi.

Napisałam wyzwanie - miałam na myśli to, że związek bez miłości nie przynosi to niczego dobrego nikomu, ani dorosłym ani dzieciom.

Poli: Ludzie nie myśleli o bzdurach tylko o tym jak wyżywić rodzinę.

Co masz na myśli pisząc nie myśleli o bzdurach? Nie bardzo rozumiem ...
Czy bzdurą jest np. szczęście drugiego człowieka?

25-30 to nie za wcześnie.
Za wcześnie do 16-23-25.

Wiek 25 jest wg mnie 'przełomowy'.

Poli, nie czepiam się - zwyczajnie zapytałam.
Bzdurą dla mnie jest żyć z człowiekiem, który krzywdzi swoich bliskich i nie widzi swoich wad tylko wytyka czyjeś. Były mąż mojej siostry właśnie takim człowiekiem jest. I to nie jest tak, że go nie znam bo znam go dość dobrze ... nawet byłam przeciwna temu, że siostra za niego wychodzi. Ale to był jej wybór, a przecież nie zawsze dokonujemy dobrych wyborów.

Wyjątek od reguły ot co.

Poli: Takich wyjątków znam całą masę :)

jednak większość małżeństw sie nie rozwodzi, nie każdy kryzys kończy się rozstaniem, nie dziwne że znasz takich dużo. Wśród moich znajomych tez rozwody/rozstania sa w mniejszości.
Kiedyś, powiedzmy za czasów naszych dziadków ale także za czasów naszych rodziców było mniej rozstań bo kobiety były mniej samodzielne. Choć podejrzewam że i w obecnych czasach matka ósemki dzieci zacisnęłaby zęby i trwała w nieudanym związku.
Jest łatwiej się rozstać zwg na mniejszą presję społeczną i na możliwości. Rozwód jest porażką, znaczy że gdzieś tam pomyliliśmy się i na pewno nie jest powodem do dumy, ale nie jest też hańbą.

no dobra a kto tych "nieodpowiedzialnych" wypuścił w świat? Rodzice...tu widzę zadanie dla nas żeby swoje dzieci jednak lepiej wychować - jakoś tak się przyjęło że córki przygotowuje się do roli "służebnej" a synków się rozpieszcza - no to potem co się dziwić że brak mężczyzn tylko wokoło sami niedojrzali chłopcy z pretensjami do życia ...

No to konkretnie o czym mamy tu rozmawiać Kako?

dziewczyny, ja myślę, że zbyt wiele sloganów i uproszczeń w tej dyskusji. Każda z nas może przytoczyć 100 przykładów, każdy będzie inny. Wiek odpowiedni do założenia rodziny??? Jak go określić??? Ja wzięłam ślub w wieku 21lat, po 8 miesiącach znajomości. Mamą zostałam 8 miesięcy później, byłam na 2 roku studiów, mój mąż na 3 (24 lata). Żyliśmy z naszych stypendiów, małego pilnowały przyjaciółki- studentki, wynajmowaliśmy mieszkanie. Do wszystkiego co mamy doszliśmy własną pracą, wiele wyrzeczeń nas to kosztowało aby sie w życiu "ustawić", wiele razem przeszliśmy, choroby dziecka, własne, utratę pracy, ale też wspólne wakacje, hobby a najważniejsze, że zawsze i w każdej minucie RAZEM. Po 12 latach związku, upadków i wzlotów, zdecydowaliśmy się na 2 dziecko i w rok po jego narodzinach dopadł nas kryzys, bardzo poważny (drugi i długi, jakieś 3 miesiące to trwało, przy 1 synu też go przeżywaliśmy). Schemat??? Być może, tylko teraz było łatwiej i bliżej do rozstania, dwa mieszkania- jedno dla niego, drugie dla mnie, każde niezależne finansowo. Nie było kłótni, krzyków, tylko ciągle jakieś głupie żale... i co wydaje mi się najważniejsze rozmowy bez końca. Byłam bardzo zmęczona tym stanem, ale mój mąż wyznaje zasadę, nie idziemy spać pkłóceni. Chyba to nas uratowało, rozmowa! Bardzo cenię swojego męża, nie kocham go bo jest zamożny, atrakcyjny(chociaż jest:), "fajny". Kocham go bo jest mądry, jest moim jedynym przyjacielem i tak traktujemy siebie nawzajem, przyjaźnimy się bo tak można całe życie, zauroczenie, zakochanie, euforia szybko mija...


Życzę Wam mądrych związków z całego serca, no i odrobiny szczęścia, bo ja go chyba mam. Aż boję się powiedzieć, ale wlaśnie pomyślałam sobie ze strachem, że mogę go utracić...

Na wszystko, niestety, potrzeba czasu. Oczywiście łatwiej o niego, gdy w związku jeszcze nie ma dziecka. Jednak nie wyobrażam sobie koszmaru życia pod jednym dachem z mężczyzną, który mi mówi, że mnie nie kocha i do którego nawet nie mogę się przytulić. Chyba że obydwoje ustalą jasno, że to komuna, a nie małżeństwo... Ale w przypadku, gdy jedna ze stron nadal kocha, to męczarnia.

Moi znajomi - bez ślubu, za to z dwójką dzieci, zdecydowali się na zamieszkanie w tym samym bloku, w dwóch różnych mieszkaniach. Nie zerwali kontaktu. Po ok. roku poszli razem na terapię par. Po niej połączyli mieszkania wspólnym korytarzem i zdecydowali się na trzecie dziecko.

A co do metod: polecam pisanie pamiętnika i czytanie co jakiś czas tego, co się napisało. Pomaga stanąć z boku.

Artykuł o kobietach kochających za bardzo.

Kako, Przepraszam, że wnikam, ale bardzo mnie Twoja historia poruszyła. Mąż powiedział Ci, że Cię już nie kocha, że tak nagle mu przeszło, znudziło się...? Czy tyle lat razem było złudzeniem? Nie pozostała nawet przyjaźń, sympatia, przywiązanie, żeby choć spróbować jeszcze skleić Wasze małżeństwo? Czy jest ktoś trzeci i dlatego zdecydował się odejść?

a myślałyście dziewczyny o tym żeby spróbować spotkań z doradcą rodzinnym, psychologiem zajmującym się kryzysami małżeńskimi?
Dobre są też rekolekcje dla małżeństw ...

Może ta stronka będzie dla kogoś pomocna
Wspólnota daje prawdziwe wsparcie, poczucie, ze nie jest się samemu ze swoimi ciężarami. Jest wtedy lżej.
Dla tych małżeństw, w których oboje chcą pracować, oprócz spotkań małżeńskich proponuję Kurs małżeński alfa może gdzieś złapiecie kontakt.

Dziewczyny ja dzisiaj juz nie patrze wstecz ale jeszcze tylko Was zapytam:skoro facet mówi:nie kocham Cie i nie chce z Tobą byc to po co walczycie? żeby odszedł nie teraz tylko za kilka lat? Nie kocha to niech żałuje-pokocha inny i to dwa razy mocniej.Nikogo nie mozna zmusic do miłosci,ja bym bardzo chciała zeby maż czy facet był ze mna szczery i powiedział mi juz Cie nie kocham ,niz był ze mna na siłe a ja bym sie miała domyslac o co chodzi,dlaczego nam sie nie ukłąda.Moje dziecko jest szczesliwe,radosne i uśmiechniete mimo ze wychowuje go sama.Uwielbia swojego dziadka i mojego brata który uczy go grać w piłke i jeździc rowerem.Byby szczesliwszy gdybym ciagle ryczała w kacie albo była newrowa ale miałby oboje z nas w domu/ wątpie.Niejedna z nas wychowała sie w rozbitej rodzinie i jestescie takie fajne babki ze poprostu wierze ze mój syn bedzie równie fajnym facetem

ciacho myślę że wiele jest takich jak ja i wile takich jak Ty ;) i że nic tu wiek nie ma do rzeczy. Swój komentarz napisałam jako kontragument o młodym wychodzeniu za mąż.

ciasteczko1984: skoro facet mówi:nie kocham Cie i nie chce z Tobą byc to po co walczycie

takie słowa tez kiedyś padły z moich ust w stosunku do mojego męza, mało tego ja chyba wtedy tak myślałam... Trochę jak przez mgłę pamiętam ten okres swojego zycia, jedno jest pewne On zrobił jedyną wlaściwą rzecz, nie uwierzył mi i walczył o Nas.
Każdy z nas jest inny, ale wierzę że żadnego związku nie można odpuścić łatwo, chociazby po to aby za kilka/kilkanaście lat nie mieć do siebie pretensji że pozwoliliśmy odejść miłości naszego życia.

Pytanie, co rozumiemy przez sformułowanie "nie kocham".

Zdarzyło mi się raz powiedzieć mojemu mężowi "nie kocham Cię". To wtedy dość dramatycznie zabrzmiało, bo naprawdę tak się wtedy czułam i chciałam, żeby usłyszał ode mnie szczerze, w którym miejscu są moje emocje. Dla mnie to był opis uczucia, danie sygnału, że dzieje się źle, że trzeba by coś zrobić, takie SOS.

Mam wrażenie, że to pomogło, bo było kopem w tyłek, jak się okazało pozytywnym, dało mu do myślenia -> i działania. (Teraz jak piszę tego posta i myślę sobie, że niedługo go zobaczę po całym dniu, to kocham go jak 150.)

Dla mnie to, że w jakimś momencie zamierają uczucia nie jest końcem świata, bo przysięgając mojemu mężowi miłość nie obiecywałam mu uczuć, tylko postawę (która w razie kryzysu prowadzi do odbudowania uczuć). Nie piszę tego, by zanegować potrzebę dobrych emocji w małżeństwie, ale po to, żeby powiedzieć, że to nie musi być koniec, to zależy od konkretnej pary ludzi, co z tym zrobią.

Nie wiem, Kako, co rozumiał przez to Twój Mąż, to jest dość lakoniczne zdanie i może znaczyć zarówno coś takiego jak napisałam powyżej, jak i to, że w ogóle nie chce być już Twoim mężem. Masz możliwość dowiedzenia się od Niego więcej? Wiem, że wyciągnięcie od faceta w miarę zbornej odpowiedzi na pytanie o emocje jest trudniejsze niż wejście na Mount Everest, ale to jest dość istotna sprawa, o co mu chodziło.

to załózmy ze jest taka sytuacja.mam faceta jestem zakochana i wogóle wszystko pięknie,po pewnym czasie wiadomo ze nie ma jakis tam motyli w brzuchu-jest normalnie jak w rodzinie,i facet mi nagle zaczyna sie zmieniac gdzie po pewnym czasie mówi wprost-nie kocham Cie.Co ja robie? odchodze i kontakt ograniczam do minimum.Skoro mnie nie kochasz nie bedziemy sie dalej meczyc.To jest wiekszy kop dla faceta niz staranie sie odbudowac jego uczuc.Wtedy ma realna szanse na spojrzenie na cała sytuacje i zobaczy co stracił.Nie wiem co Wy byscie zrobiły ale ja włąsnie tak