kako: niejeden człowiek (czy kobieta, czy mężczyzna) powiedział w życiu NIE KOCHAM CIĘ - z różnych przyczyn. A wcale do końca tak nie czuł, nie myślał. I niejeden po takich słowach znowu poczuł że kocha, albo pokochał na nowo. Stąd moja walka.

Wydaje mi się,że to nie Ty powinnas teraz walczyc, Kako.
Co z tego,że wygrasz bitwię, skoro przegrasz wojnę?
Daj szansę męzowi.

aga1976: Wydaje mi się,że to nie Ty powinnas teraz walczyc, Kako.
Co z tego,że wygrasz bitwię, skoro przegrasz wojnę?

ja myślę że w takiej walce nie ma wygranych :(

ciasteczko chyba rzeczywiście miałyśmy na myśli trochę inną sytuację, ja przynajmniej nie miałam na myśli kryzysu gdzie wplątane sa osoby trzecie.

Dotia: zdałam sobie sprawę jak różni się małżeństwo sakramentalne od cywilnego. Cywilnie jest rozwód i koniec związku - sakramentalnie razem do końca życia (pomijam wyjątki unieważnienia sakramentu).

Nie do końca się zdadzam - może i w małżeństwie sakramentalnym powinno tak być, ale przecież takie związki też się rozpadają.

Podam przykład mojej cioci - osoba baaaaaaaardzo wierząca - teraz się rozwodzi z wujkiem alkoholikiem. Po 36 latach małżeństwa. Stąd moje stwierdzenie.

Dokładnie - a obrączka - czy ta poświęcona czy też nie - przed zdradą nie uchroni.

Talinko rozwód cywilny nic dla mnie nie znaczy. Dla osoby wierzącej po ślubie kościelnym też niewiele powinien zmieniać bo małżeństwo istnieje nadal.
Aga1976 chodziło mi, że bardziej trwałe są sakramentalne związki bo nie tak łatwo je zakończyć unieważnieniem, bo wierzące osoby wiedzą (lub powinny wiedzieć, ja wiedziałam ;) ) że już nie ma odwrotu. Jednocześnie nie neguję trwałości związków cywilnych, oczywiście, że głównie chodzi o miłość. Ale związek cywilny można zakończyć w kilka miesięcy i zaraz brać następny ślub. Nawet Wiśniewski ślub w kościele mógł brać tylko raz ;)
Unieważnienie małżeństwa w kościele też jest dla mnie bzdurą. Może bardzo jednostkowe przypadki są uzasadnione.

nie ma czegoś takiego jak unieważnienie małżeństwa, tylko uznanie go od początku za nieważne

vicky80: a w ogóle to co z dziećmi z uniewaznionego małżeństwa to porażka jakaś..

wtedy to jest tak jakby dzieci były po za związkiem małżeńskim, wiele par ma dzieci a nie maja ślubu i nikt z tego tragedii nie robi

Jeszcze tylko przykład: mój teść którego nie poznałam otrzymał na swój wniosek unieważnienie sakramentu małżeństwa. Zerwał kontakty z synem kiedy on miał 12 lat, w międzyczasie założył nową rodzinę, doczekał się 2 dziecka ze związku niesakramentalnego. Po ,,unieważnieniu" otrzymał ślub kościelny. Jak można na siebie wziąć taką odpowiedzialność i decyzyjność w sprawach duchowych??? dlaczego prawo kościoła na to pozwala, a neguje wiele innych ludzkich spraw??? Hipokryzja???Jak zwał tak zwał...

Joan - strasznie dużo wykrzykników w Twoim poście i skoro piszesz, że zdania nie zmienisz, to w sumie nie wiem, czemu zadajesz pytanie. Odnoszę wrażenie, że chciałaś się po prostu wykrzyczeć, a nie rozmawiać.

Natomiast gdyby ktoś inny z czytających miał podobne wątpliwości, to powiem tyle, że stwierdzanie nieważności bierze się stąd, że cała masa ludzi bierze śluby kościelne nie mając zielonego pojęcia, co robi, a zatem te śluby nie spełniają podstawowych warunków, aby małżeństwa mogły zaistnieć.

Kościół może to tylko i wyłącznie potwierdzić bądź nie. Nie można Go winić za to, że ktoś chcąc przystąpić do sakramentu nie spełnił podstawowych jego wymogów (np. nie był świadomy, działał pod presją, ukrył chorobę psychiczną itp.).

Joan - świadomy jakiego sakramentu udziela i jaki sakrament przyjmuje.

Poza tym:
Dziecko nie odgrywa absolutnie żadnej roli w zawieraniu małżeństwa przez rodziców. Zwłaszcza dziecko, którego wówczas jeszcze nie było. Jeśli para, o której piszesz zawarła małżeństwo nieważne, to Sąd kościelny to potwierdził i tyle.

Inna rzecz, jak to dziecko było traktowane później przez rodziców. Kościół stwierdził nieważność małżeństwa, a nie rodzicielstwa. Jeśli któryś z rodziców nie wywiązał się ze swoich powinności wobec dziecka, to jego wina.

Proponuję się nie licytować na to, kto czego doświadczył w życiu. Ja też sporo widziałam w rodzinie i swojej i od strony męża, co wiedzą chociażby te z obecnych tu dyskutantek, które mają mnie w przyjaciółkach. Umówmy się, że każda z nas formułuje opinie na podstawie własnych przemyśleń i obserwacji. Rozmawiajmy o zjawiskach i tyle.

chciałam tylko stwierdzić, że według mnie związek sakramentalny i cywilny ma jednakową szansę na powodzenie bądź nie, zależny jest jedynie od naszej woli - związek sakramentalny - o ile sakrament jest brany na poważnie ma tę przewagę nad cywilnym, że daje dodatkowe miejsce do szukania pomocy - źródło wszelkich sakramentów, czyli Pana Boga. Rozpad związku grozi każdemu. Małżeństwa sakramentalne mają jednak dodatkową pomoc, żeby wrócić do jedności i mają prawo z niej korzystać.

Tabalugo ja nadal uważam, iż możliwość unieważnienia sakramentu daje pole do nadużyć, i tak też się dzieje. Przecież każdy może powiedzieć, że nie był świadomy, kochał kogoś innego itd itd... Tylko jak to udowodnić? Ale według mnie to tylko sprawa sumienia i jeśli mamy kiedyś stanąć przed Bogiem, to żaden sąd biskupi na ziemi tego sumienia nam nie oczyści. Dlatego uważam to za fikcję.
W takim razie skoro unieważnia się sakrament, to dziecko z tego związku jako sakramentalnego poczęte się uznaje czy już nie? Często pary nie mające ślubu kościelnego mają problem z ochrzczeniem swoich dzieci.Trochę zbyt dużo w tym zaprzeczeń, ale to nie na moją głowę być może aby to ocenić czy zrozumieć...

Jeśli chodzi o pomoc dla małżeństw cywilnych czy też związków nieformalnych to nie jest przecież tak źle, można tej pomocy szukać nie tylko w kościele, wspólnocie. Są psychologowie, poradnie, terapeuci, grupy wsparcia. Każdy może się tam zwrócić, trzeba tylko chcieć sobie pomóc, a to jest zależne jedynie od naszej woli.


,,Rozpad związku grozi każdemu. Małżeństwa sakramentalne mają jednak dodatkową pomoc, żeby wrócić do jedności i mają prawo z niej korzystać" zabrzmiało to tak, jakby ludzie którzy nie zawarli małżeństwa w kościele nie mogli zwrócić się tam o pomoc, a tak przecież nie jest. Wierzę, że każdy wierzący czy nie jeśli potrzebuje pomocy otrzymać ją może. Przynajmniej tak myślę, że takie założenia ma pomoc bliźniemu...

Super temat....myślę że jest wiele dziewczyn mających różne problemy w związku.
Mój związek też przeżywa jakiś cichy czasami głośniejszy kryzys, Jestem po ślubie 3 lata znamy się 9lat.Przed ślubem były rózne sytuacje przez które się zastanawiałam czy moje życie będzie udane z tym człowiekiem....Zmienił sie bardzo,było cudownie, pobralismy się,w ciaży super-zero stresu( no w granicy normalności) po porodzie cc seks po 3tyg.(wracając do wątku rocznej abstynencji) i w sumie standardowe problemy dnia codziennego, dużo obowiązków...ale zauważyłam że wszystko zaczęło sie od drugiej ciąży- niby szczęście, dziecko planowane ale chyba sytuacja przerosła mojego męża....pod koniec ciąży dużo kłótni,niezrozumienia,uciekanie od rozmów...nawet parę dni przed porodem była kłótnia w szpitalu podczas ktg...Jak urodziłam byłam mega szcześliwa ze z dzieckiem ok ale było mi cholernie przykro ze stosunku męża do mnie.Wiem że pisząc to kropla w morzu jak jest naprawdę, ale moze mnie zrozumiecie. W dzien wyjscia ze szpitala też sie pokłóciliśmy, meżowi sie wydaje że jak stoje na nogach to chyba wszystko ok, nie wsparł mnie w tym ze cholernie mi ciężko było zostawic 1,5 dziecko i ze tęsknię...że boję się spotkania dzieci i jak to będzie...ech no mega nie zrozumienie...i tak się ciagnęło ciagle coś.Dzisiaj juz jest trochę lepiej,walczymy,staramy się.Planujemy budowe domu, tzn zaczynamy wiosną, może zmiana otoczenia coś zmieni bo u nas dochodzi temat teściów ( chyba stron by nie starczyło żeby opisać wszystko)
Chodzi o to że nie wiem w czym jest problem? może w mnie? napewno też ale co? mój mąż nie lubi rozmawiać o problemach nie umie ubrać ich w słowa a wszystkie rozmowy poważne kończa sie krzykami i zupełnie innym tematem.Jak juz jest cos nie tak, to mąż się odwraca i wychodzi a póżniej udaje ze jest wszystko ok, i tak wszystko wisi...boję sie bo mamy dwóch synów i tak jak ciacho pisze powinni mieć przykład miłości- owszem mają ale krzyki i kłótnie też nie są im obce. Co robić? Nie chce udawać ze jestem szcześliwa- chcę się tak czuć

Nie podzielam Twojej opinii Talinko. Ludzie tacy mogą uczestniczyć w życiu kościoła i wychowywać dzieci w wierze, niestety sami nie mogą korzystać z sakramentów, a co do tego mają dzieci? Znam pary które tworzą kolejny związek, chodzą do kościoła w niedziele i święta, modlą się, swoją postawą potwierdzają swoją wiarę, przekonania i wartości, niestety we wcześniejszych związkach im się nie powiodło. Mówię o takich sytuacjach a nie o ochrzczeniu dziecka bo co inni powiedzą...Ludzie Ci nie żyją poza kościołem.

ja tez jestem po ślubie koscielnym i jak każda dziewczyna która sie rozwiodła twierdze ze to był błąd

Joann - co rozumiesz prze pojęcie "KK uznaje dziecko"? Uznanie przez KK, że dziecko istnieje czy co? Uznanie, że może być ochrzczone? Jeśli było ochrzczone, to przecież stwierdzenie nieważności małżeństwa tego chrztu nie przekreśla. Spotkałaś się z przypadkiem, gdy nie chciano ochrzcić dziecka rodziców po unieważnieniu ich związku? Nie wiem, czy tow ogóle możliwe do wykonania z powodu czysto technicznego - dzieci chrzci się w początkach ich życia, proces w sądzie biskupim za to długo trwa.

Co innego z "klasycznymi" nieślubnymi dziećmi. To Talinka wyjaśniła i to jest logiczne do bólu.

Piszesz o pomocy psychologicznej, której mogą poszukiwać małżeństwa w kryzysie tak jakby to miało zastąpić pomoc duchową - przecież małżeństwa sakramentalne też mogą się zwrócić do psychologa. Tyle że w drugą stronę już się nie da -> trudno żeby z korzyści, które daje sakrament korzystały te pary, które sakramentu nie zawarły. O ile każdy z nas może korzystać z pomocy Pana Boga - tu się zgadzam, tak naprawdę to nawet ateista może się pomodlić, jeśli ma chęć, prawda? - to ci, którzy z własnej woli zdecydowali się nie zawierać sakramentu, jak mają nagle zacząć czerpać z czegoś, z czego zrezygnowali?

Uważam, że dalsza dyskusja nie ma sensu, bo się nie rozumiemy, być może z powodu formy czyli internetu a nie bezpośredniej rozmowy. Uderzył mnie fakt, że pominięty został post Agnees, która zgodnie z myślą tego wątku zwróciła sie do nas o pomoc. Zamiast rozważac coś co jest nie do osądzenia, proponuję skupić się na istocie spraw tu poruszonych przez Kako.

Joan1977: Talinka nie rozśmieszaj mnie

Nie rozśmieszam - tylko piszę jak jest. Nie piszę, że popieram takie postanowienia Kościoła - tylko, że moje widzimisię nie zmieni nauczania KK.

Bingo, Bett z tą komunikacją.

Polecam napisanie listu do męża, ma to wiele zalet.

Po 1 - pisząc łatwo uporządkować sobie na spokojnie swoje myśli i emocje.
Po 2 - piszącemu nie da się przerwać w pół zdania, więc ma się pewność, że wypowiedź dotrze do adresata w całości.
Po 3 - list można czytać wielokrotnie w różnych sytuacjach i na spokojnie analizować.

Pewnie jest jeszcze kilka plusów, do mnie najbardziej przemawiają te.

Minusem jest to, że nie wiem, który facet jest w stanie napisać do żony list. Prędzej sms-a

Cóż, ja nie minusuję, bo mam taką zasadę - każdy pisze co uważa. Co najwyżej jeśli się zgadzam z kimś, to wtedy plusuję.

Trudno trochę zrozumieć, Ciacho, czemu się tak denerwujesz poruszaniem wątków kościelnych, skoro sama w swoich postach krążyłaś miejscami wokół tego tematu. Najlepiej zacząć od siebie. Ale najtrudniej ;)

To raz.

Dwa - więcej tolerancji proponuję. Kilka osób podpowiedziało fajne możliwości szukania pomocy w kościele. Nawet jeśli kogoś innego taki wpis może drażni albo nie interesuje, to dla kogoś innego może okazać się pomocny. Dla wielu także aspekt duchowy związku jest nie mniej istotny niż inne. Bądźmy wyrozumiali dla swojej odmienności.

Budowa to bardzo trudny czas dla związku :(

ciasteczko1984: to ,że odpowiem nieraz na jakis post dot kościoła nie znaczy ,że ja go zaczynam

- ale go nie kończysz, a od reszty tego oczekujesz :P

I znów, Ciacho, piszesz, co tu może być, a co nie. Zupełnie nie rozumiesz, że różne osoby mogą widzieć tę samą rzecz inaczej i że gdy kilka osób sobie rozmawia na jakiś temat, który je w toku dyskusji zainteresował, to naprawdę nie musi myśleć, czy przypadkiem Ciacho nie przeczyta tego i się nie zdenerwuje ;)

Trzymam za Was kciuki Agness

Ciacho może to jakiś sposób obawy i skumulowania tych negatywnych emocji....troska- nie mówię że tak ma być ( żłe traktowanie męża) ale podświadomie jako matka złe emocje i zachowania ze strony męża w stosunku do ciebie może wpływają na obawy o dziecko.....
Nie martw się, wiem że takie sny są okropne, ja też często tak mam a pózniej myślę czy może to jakiś znak.....

Nie mozesz tak zakładać z góry, ale też nic nie przewidzisz, to normalne obawy o dziecko bo twoja psychika jest narażona na wiele cierpień i stresów...chcesz jak najlepiej dla swojego synka :) będzie ok....zasługujesz na szczeście i faceta wartego ciebie. Wierz w to a napewno się taki znajdzie.